عیسی هنوز در خانهٔ یکی از فَریسیان بود و اندکی پیش مردی بیمار را شفا داده بود.‏ او می‌دید که مهمانان برای صرف غذا صدر مجلس را برمی‌گزینند.‏ پس،‏ از این فرصت استفاده کرد تا به حاضران درس فروتنی دهد.‏

عیسی گفت:‏ «وقتی کسی تو را به جشن عروسی دعوت می‌کند،‏ در صدر مجلس منشین.‏ شاید شخصی مهم‌تر از تو را نیز دعوت کرده باشد.‏ آنگاه او که تو و آن شخص را دعوت کرده است،‏ نزدت خواهد آمد و به تو خواهد گفت:‏ ‹بگذار این آقا اینجا بنشیند.‏› آن وقت با شرمساری در پایین‌ترین جای مجلس خواهی نشست.‏»—‏لوقا ۱۴:‏۸،‏ ۹‏.‏

عیسی سپس گفت:‏ «وقتی دعوت می‌شوی،‏ برو و در پایین‌ترین جای مجلس بنشین.‏ آنگاه میزبان نزدت خواهد آمد و به تو خواهد گفت:‏ ‹ای دوست،‏ بفرما بالاتر بنشین.‏› آن وقت پیش روی تمام مهمانان سربلند خواهی شد.‏» نکته‌ای که عیسی در اینجا به آن اشاره کرد،‏ تنها رعایت ادب و نزاکت نبود.‏ او خود در این مورد توضیح داد:‏ «آن که خود را بزرگ کند،‏ سرافکنده خواهد شد و آن که خود را فروتن سازد،‏ سرافراز خواهد گشت.‏» (‏لوقا ۱۴:‏۱۰،‏ ۱۱‏)‏ آری،‏ عیسی شنوندگانش را ترغیب می‌کرد که افتادگی و فروتنی را در خود پرورش دهند.‏

سپس عیسی به آن فَریسی که نزد او مهمان بود،‏ درسی دیگر داد؛‏ این که چگونه می‌توان مهمانی‌ای ترتیب داد که سبب خشنودی خدا شود.‏ عیسی گفت:‏ «وقتی مهمانی ناهار یا شامی ترتیب می‌دهی،‏ دوستان،‏ برادران،‏ خویشان یا همسایگان ثروتمند خود را دعوت مکن.‏ شاید آنان نیز روزی متقابلاً تو را دعوت کنند و به این ترتیب عوض خود را بگیری.‏ پس وقتی ضیافتی ترتیب می‌دهی،‏ مردم فقیر،‏ معلول،‏ لنگ و نابینا را دعوت کن.‏ آنگاه شادمان خواهی بود،‏ چون آنان هیچ چیز ندارند که در عوض به تو بدهند.‏»—‏لوقا ۱۴:‏۱۲-‏۱۴‏.‏

منظور عیسی آن نبود که دعوت خویشاوندان،‏ دوستان یا همسایگان برای صرف غذا نادرست است.‏ بلکه او با سخنان خود تأکید کرد که ترتیب دادن مهمانی برای نیازمندان از جمله فقیران،‏ معلولان و نابینایان می‌تواند برکت فراوان به همراه بیاورد.‏ عیسی در مورد برکت آن به میزبان خود چنین گفت:‏ «هنگام رستاخیزِ درستکاران،‏ تو عوض خود را خواهی گرفت.‏» یکی از مهمانان با شنیدن این سخن عیسی با او موافقت کرده،‏ گفت:‏ «خوشا به حال کسی که در پادشاهی خدا بر سر سفره بنشیند.‏» (‏لوقا ۱۴:‏۱۵‏)‏ آن مهمان به افتخار این برکت بزرگ پی برده بود.‏ البته عیسی در تشبیهی نشان داد که همهٔ مردم چنین حس قدرشناسی‌ای ندارند.‏ پس گفت:‏

‏«شخصی برای شام،‏ ضیافت مفصلی ترتیب داد و بسیاری را دعوت کرد.‏ .‏ .‏ .‏ غلامش را بیرون فرستاد تا به دعوت‌شدگان بگوید:‏ ‹بیایید؛‏ زیرا اکنون همه چیز مهیاست.‏› اما همگی آنان بدون استثنا بهانه آوردند.‏ اولی به او گفت:‏ ‹من مزرعه‌ای خریدم و باید بروم آن را ببینم.‏ خواهش می‌کنم که عذر مرا بپذیر.‏› دیگری گفت:‏ ‹من پنج جفت گاو خریدم و حال می‌روم تا آن‌ها را امتحان کنم.‏ خواهش می‌کنم که عذر مرا بپذیر.‏› یکی دیگر نیز گفت:‏ ‹من تازه زن گرفتم،‏ به همین دلیل نمی‌توانم بیایم.‏›»—‏لوقا ۱۴:‏۱۶-‏۲۰‏.‏

این‌ها عذر و بهانه‌هایی بیش نبود!‏ معمولاً مزرعه یا دام را پیش از خرید آن ارزیابی می‌کردند.‏ بنابراین دیگر ضرورتی نداشت که آن را بار دیگر پس از خرید ارزیابی کنند.‏ همچنین کسی که به‌تازگی ازدواج کرده بود،‏ دوران پرمشغلهٔ پیش از ازدواج را پشت سر گذاشته بود.‏ پس این هم دلیلی موجه نبود که شخص آن دعوت مهم را نپذیرد.‏ ارباب با شنیدن این عذر و بهانه‌ها خشمگین شد و به غلامش گفت:‏

‏«بشتاب به خیابان‌های اصلی و کوچه‌های شهر برو و افراد فقیر،‏ معلول،‏ نابینا و لنگ را به اینجا بیاور.‏» با این که غلام چنین کرد،‏ هنوز در خانهٔ اربابش جای بیشتری برای پذیرای از مهمان بود.‏ پس ارباب به غلامش گفت:‏ «به کوچه‌ها و راه‌های بیرون شهر برو و هر که را می‌بینی به‌اصرار به اینجا  بیاور تا خانهٔ من پر شود؛‏ زیرا من به شما می‌گویم،‏ هیچ یک از آنانی که دعوت شده بودند،‏ شام مرا نخواهد چشید.‏»—‏لوقا ۱۴:‏۲۱-‏۲۴‏.‏

این سخنان به‌خوبی نشان می‌دهد که یَهُوَه چگونه از طریق عیسی عده‌ای از مردم را دعوت می‌کرد تا در آینده وارد پادشاهی آسمان‌ها شوند.‏ عیسی نخست از یهودیان،‏ به‌خصوص رهبران مذهبی،‏ دعوت به عمل آورد.‏ اکثر آنان بارها دعوت او را طی خدمتش رد کردند.‏ اما این دعوت تنها به آنان محدود نمی‌شد.‏ عیسی در تشبیه خود در واقع نشان داد که پس از آنان،‏ یهودیان ستمدیده و نوکیشان نیز دعوت می‌شوند.‏ او در آخر یادآور شد که از گروه سومی نیز دعوت به عمل می‌آید؛‏ این گروه از دید یهودیان مورد پذیرش خدا نبودند.‏—‏اعمال ۱۰:‏۲۸-‏۴۸‏.‏

آری،‏ این سخنان عیسی حقیقتاً تأییدی بر گفتهٔ آن مهمان بود که گفت:‏ «خوشا به حال کسی که در پادشاهی خدا بر سر سفره بنشیند.‏»‏