حدود دو سال بود که عیسی تمام تلاش خود را بر خدمت موعظه متمرکز کرده بود.‏ آیا حال زمان آن بود که از فعالیت‌هایش بکاهد و بیشتر به فکر آسایش و آرامش خود باشد؟‏ خیر،‏ عیسی حتی فعالیت موعظهٔ خود را گسترده‌تر کرد و «سفری در پیش گرفت و تمام شهرها و روستاها را [در جلیل] زیر پا گذاشت.‏ او به مردم در کنیسه‌هایشان تعلیم می‌داد،‏ بشارت پادشاهی را موعظه می‌کرد و همه نوع بیماری‌ها و ناتوانی‌های ایشان را شفا می‌بخشید.‏» (‏مَتّی ۹:‏۳۵‏)‏ عیسی با دیدن وضعیت مردم پی برد که باید فعالیت موعظه را گسترش دهد.‏ اما او چگونه می‌توانست به این هدف برسد؟‏

عیسی در طی سفرهایش متوجه شد که مردم نیاز به تسلّی و دلگرمی‌ای دارند که تنها از راه آشنایی با حقیقت در مورد خدا و مقاصدش حاصل می‌شود.‏ آنان،‏ همچون گوسفندانی بدون شبان رنج‌دیده و سرگشته بودند.‏ او دلش به حال آنان می‌سوخت.‏ پس،‏ به شاگردانش چنین گفت:‏ «آری،‏ محصول فراوان است،‏ اما کارگر کم.‏ پس،‏ از صاحب محصول استدعا کنید که برای جمع‌آوری محصولِ خود کارگر بفرستد.‏»—‏مَتّی ۹:‏۳۷،‏ ۳۸‏.‏

عیسی به‌خوبی می‌دانست که چگونه می‌توان به این هدف رسید.‏ او ۱۲ رسولش را فرا خواند و آنان را دوبه‌دو تقسیم کرد تا پیام پادشاهی خدا را به مردم برسانند.‏ سپس به آنان دستوراتی مشخص داده،‏ چنین گفت:‏ «نزد قوم‌های دیگر مروید و به شهرهای سامریان داخل مشوید؛‏ بلکه فقط نزد گوسفندان گمشدهٔ قوم اسرائیل بروید.‏ هنگامی که می‌روید،‏ موعظه کنید و بگویید:‏ ‹پادشاهی آسمان‌ها نزدیک شده است.‏›»—‏مَتّی ۱۰:‏۵-‏۷‏.‏

عیسی در دعای نمونه نیز به این پادشاهی اشاره کرده بود.‏  اکنون شاگردان باید به عنوان نمایندگان این پادشاهی در مورد آن موعظه می‌کردند.‏ «پادشاهی آسمان‌ها» بدین شکل نزدیک شده بود که پادشاه منتخب خدا یعنی عیسی مسیح در میان مردم حضور داشت.‏ حال چه امری ثابت می‌کرد که شاگردان عیسی واقعاً نمایندهٔ پادشاهی خدا هستند؟‏ عیسی به آنان برای شفای بیماران و حتی رستاخیز مردگان قدرت بخشید.‏ اما رسولانش باید بدون دریافت دستمزد این معجزات را صورت می‌دادند.‏ پس چگونه می‌توانستند معاش روزانه،‏ از جمله خوراک خود را تأمین کنند؟‏

عیسی به شاگردانش گفت که نباید برای سفرشان در ناحیهٔ جلیل تدارک ببینند؛‏ آنان نباید طلا،‏ نقره یا مس در کیسه‌های کمربند خود می‌گذاشتند؛‏ آنان حتی نباید توشهٔ راه،‏ جامهٔ اضافی یا کفش با خود می‌بردند.‏ چرا؟‏ عیسی دلیل آن را چنین بیان کرد:‏ «کارگر مستحق روزی خویش است.‏» (‏مَتّی ۱۰:‏۱۰‏)‏ عیسی به شاگردانش اطمینان داد که کسانی را خواهند یافت که برای پیامشان ارزش قائلند و این افراد به نیازهای آنان رسیدگی خواهند کرد.‏ از این رو،‏ عیسی گفت:‏ «به هر خانه‌ای که وارد می‌شوید،‏ تا زمانی که در آن منطقه هستید،‏ در آن خانه بمانید.‏»—‏مَرقُس ۶:‏۱۰‏.‏

عیسی همچنین برای رساندن پیام پادشاهی خدا به مردم،‏ رسولانش را راهنمایی کرد و گفت:‏ «وقتی به خانه‌ای وارد می‌شوید،‏ به اهالی خانه سلام گویید.‏ اگر لایق باشند،‏ صلحی که آرزو کرده‌اید،‏ نصیبشان می‌شود،‏ اما اگر لایق نباشند،‏ صلحی که برای آنان آرزو نموده‌اید،‏ به شما بازمی‌گردد.‏ هر جا کسی شما را نپذیرد یا به سخنانتان گوش ندهد،‏ هنگام ترک آن خانه یا شهر،‏ گرد و خاک را از پای خود بتکانید.‏»—‏مَتّی ۱۰:‏۱۲-‏۱۴‏.‏

عیسی حتی نشان داد که ممکن است کل مردم یک شهر یا روستا پیام شاگردانش را رد کنند.‏ او عاقبت آنان را چنین توصیف کرد:‏ «به‌راستی به شما می‌گویم،‏ تحمّل روز داوری برای سرزمین سُدوم و غَمورَه آسان‌تر خواهد بود تا برای آن شهر.‏» (‏مَتّی ۱۰:‏۱۵‏)‏ آری،‏ آنان به‌شدّت محکوم خواهند شد.‏