عیسی چندی پس از آن که در خانهٔ فَریسی‌ای به نام شَمعون در مورد بخشش سخنی گفت،‏ بار دیگر برای موعظه در ناحیهٔ جلیل راهی سفر شد.‏ دومین سال خدمت عیسی بود و شاگردانش او را همراهی می‌کردند.‏ آن دوازده رسول نیز با او بودند.‏ همچنین زنانی که او «از ارواح شریر و بیماری‌ها» شفا داده بود با او سفر می‌کردند.‏ (‏لوقا ۸:‏۲‏)‏ در میان آن زنان می‌توان از مریم مَجدَلیّه،‏ سوسن،‏ یوآنّا که زن یکی از مباشران هیرودیسِ آنتیپاسِ پادشاه بود،‏ نام برد.‏

با شنیدن خبرهایی از فعالیت‌های عیسی،‏ بحث و همهمه بین مردم رفته‌رفته بالا می‌گرفت.‏ نمونهٔ آن،‏ بحثی بود که پس از شفای مردی دیوزده در گرفت.‏ آن مرد را که نابینا و لال بود،‏ نزد عیسی آوردند.‏ عیسی او را شفا داد و از هر گونه دیوی آزاد کرد.‏ حال آن مرد می‌توانست صحبت کند و ببیند.‏ مردم شگفت‌زده شدند و گفتند:‏ «آیا ممکن است که او پسر داوود باشد؟‏»—‏مَتّی ۱۲:‏۲۳‏.‏

جمعیتی انبوه به دور خانه‌ای که عیسی شب را در آنجا می‌گذراند،‏ جمع شده بودند،‏ طوری که عیسی و شاگردانش حتی نمی‌توانستند غذا بخورند.‏ البته،‏ برخی از آنان باور نداشتند که عیسی همان «پسر داوود» است که در مورد او پیشگویی شده بود.‏ در میان آن جمع علمای دین و فَریسیانی بودند که از اورشلیم سفری طولانی را طی کرده بودند.‏ به چه منظور؟‏ آنان قصد نداشتند که از عیسی آموزش گیرند و او را حمایت کنند.‏ در واقع آمده بودند که به مردم بگویند عیسی «بَعَلزِبول دارد» و با «فرمانروای دیوها» همکاری می‌کند.‏ (‏مَرقُس ۳:‏۲۲‏)‏ وقتی خویشاوندان عیسی از این همهمه باخبر شدند،‏ آمدند تا او را با خود ببرند.‏ اما به چه دلیل؟‏

برادران عیسی هنوز باور نداشتند که او پسر خداست.‏ (‏یوحنا ۷:‏۵‏)‏ از نظر آنان عیسی که ظاهراً این غوغا را برپا کرده بود،‏ همان عیسایی نبود که آنان با او در ناصره بزرگ شده بودند.‏ پس آنان فکر می‌کردند که عیسی دچار بیماری‌ای  روحی شده است و در مورد او چنین گفتند:‏ «عقلش را از دست داده است.‏»—‏مَرقُس ۳:‏۲۱‏.‏

اما آیا فعالیت‌های عیسی خلاف گفتهٔ آنان را ثابت نمی‌کرد؟‏ او به‌تازگی مردی دیوزده را شفا داده بود؛‏ مردی که حال می‌توانست صحبت کند و ببیند.‏ هیچ کس نمی‌توانست این واقعیت را انکار کند.‏ اما علمای دین و فَریسیان تلاش کردند که با دروغ و تهمت،‏ نام عیسی را لکه‌دار کنند.‏ آنان گفتند:‏ «این مرد،‏ تنها با قدرت بَعَلزِبول که فرمانروای دیوهاست،‏ دیوها را بیرون می‌راند.‏»—‏مَتّی ۱۲:‏۲۴‏.‏

عیسی که افکار علمای دین و فَریسیان را می‌دانست،‏ به این امر اشاره کرد:‏ «هر سلطنتی که در آن تفرقه بیفتد،‏ نابود خواهد شد و هر شهر و خانه‌ای که در آن تفرقه ایجاد شود،‏ دوام نخواهد آورد.‏ به همین ترتیب،‏ اگر شیطان،‏ شیطان را بیرون رانَد،‏ در سلطنتش تفرقه ایجاد شده است؛‏ پس چگونه سلطنتش دوام خواهد آورد؟‏»—‏مَتّی ۱۲:‏۲۵،‏ ۲۶‏.‏

به‌راستی که چه استدلال فوق‌العاده‌ای!‏ فَریسیان می‌دانستند که برخی از یهودیان دیوها را از مردم بیرون می‌رانند.‏ (‏اعمال ۱۹:‏۱۳‏)‏ عیسی نیز با نظر به این امر از آنان پرسید:‏ «اگر من با قدرت بَعَلزِبول دیوها را بیرون می‌رانم،‏ شاگردان شما با قدرت چه کسی آن‌ها را بیرون می‌رانند؟‏» در واقع عیسی نشان داد که گفته‌های این رهبران مذهبی شامل حال خودشان نیز می‌شود.‏ او سپس به استدلال خود ادامه داد و گفت:‏ «اما اگر من با قدرت روح خدا دیوها را بیرون می‌رانم،‏ یقین بدانید که پادشاهی خدا آمده است و شما نفهمیدید.‏»—‏مَتّی ۱۲:‏۲۷،‏ ۲۸‏.‏

عیسی سپس با تشبیهی ثابت کرد که بیرون راندن دیوها گواهی بر برتری قدرت او بر شیطان است.‏ او گفت:‏ «چگونه کسی می‌تواند به خانهٔ مردی زورمند وارد شود و اموال او را تصاحب کند؟‏ مگر نباید اول او را ببندد تا بتواند خانهٔ او را غارت کند؟‏ کسی که با من نباشد،‏ بر ضدّ من است و کسی که با من جمع نکند،‏ پراکنده می‌سازد.‏» (‏مَتّی ۱۲:‏۲۹،‏ ۳۰‏)‏ واضح است که علمای دین و فَریسیان بر ضدّ عیسی بودند و بدین سان نشان دادند که دست‌نشاندهٔ شیطانند.‏ عیسی همهٔ اعمال خود را با حمایت خدا انجام می‌داد،‏ اما آن رهبران مذهبی مردم را پراکنده می‌ساختند یا به عبارت دیگر آنان را از پسر خدا دور می‌کردند.‏

عیسی به این مخالفان که از سوی شیطان بودند،‏ چنین هشدار داد:‏ «همهٔ گناهان و کفرگویی‌های انسان،‏ هر چه که باشد،‏ بخشیده می‌شود.‏ اما هر کس به روح‌القدس کفر گوید تا ابد بخشیده نخواهد شد،‏ بلکه گناه ابدی به گردن دارد.‏» (‏مَرقُس ۳:‏۲۸،‏ ۲۹‏)‏ به‌راستی که چه وضعیت اسفباری برای کسانی که معجزات عیسی را به شیطان نسبت می‌دادند؛‏ معجزاتی که آشکارا به قدرت روح مقدّس خدا صورت می‌گرفت!‏