یکی از دردناک‌ترین وقایع برای ما مسیحیان این است که عضوی از خانواده یا دوستی صمیمی به دلیل عدم ابراز ندامت از عمل خطای خود از جماعت اخراج شود.‏ کتاب مقدّس به روشنی نشان می‌دهد که چگونه باید با چنین شخصی برخورد کرد.‏ به گوش گرفتن این پند کتاب مقدّس گویای عمق محبت ما به یَهُوَه و پای‌بندی‌مان به فرامین اوست.‏ * حال،‏ به شماری از سؤالاتی که در این خصوص مطرح می‌شود،‏ توجه کنید.‏

چطور باید با شخص اخراج‌شده برخورد کرد؟‏ کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «کسی که خود را برادر می‌خواند،‏ امّا بی‌عفت،‏ یا طماع یا بت‌پرست یا ناسزاگو یا میگسار و یا شیّاد است،‏ معاشرت نکنید و با چنین‌کس حتی همسفره مشوید.‏» (‏۱قُرِنتیان ۵:‏۱۱‏)‏ همچنین در مورد کسی که ‹در تعلیم مسیح پایدار نماند› می‌گوید:‏ «او را به خانهٔ خود مپذیرید و خوشامدش مگویید؛‏ زیرا آن که او را خوشامد گوید،‏ در اعمال بدش شریک می‌شود.‏» (‏۲یوحنا ۹-‏۱۱‏)‏ ما با چنین شخصی معاشرت روحانی و همنشینی نخواهیم کرد.‏ در برج دیده‌بانی ‏(‏انگل‍.‏)‏ ۱۵ سپتامبر ۱۹۸۱ صفحهٔ ۲۵ آمده است:‏ «یک خوش‌آمدگویی و سلام ساده،‏ قدم اوّلی است تا سر صحبت باز و حتی رابطهٔ دوستی بار دیگر برقرار شود.‏ آیا برداشتن این قدم عاقلانه است؟‏»‏

آیا دوری کردن از فرد اخراج‌شده واقعاً ضروری است؟‏ بله.‏ به چند دلیل.‏ اوّل این که این عمل نشان‌دهندهٔ وفاداری‌مان به خدا و پای‌بندی‌مان به کلام اوست.‏ در حقیقت،‏ عشق به یَهُوَه است که ما را به اطاعت از فرامینش برمی‌انگیزد؛‏ اطاعت نه فقط زمانی که برایمان آسان است،‏ بلکه حتی در چنین موقعیت دشواری.‏ ما می‌دانیم یَهُوَه عادل و مهربان است و تمام احکامش در نهایت به نفع ماست.‏ (‏اِشَعْیا ۴۸:‏۱۷؛‏ ۱یوحنا ۵:‏۳‏)‏ دوّم این که فرد اخراج‌شده می‌تواند بر رابطهٔ اعضای جماعت با خدا تأثیر گذارد و یا آنان را به فساد کشد.‏ دوری کردن از چنین شخصی،‏ ما و اعضای جماعت را از چنین صدماتی محفوظ می‌دارد و نام نیک و حیثیت  جماعت را نیز حفظ می‌کند.‏ (‏۱قُرِنتیان ۵:‏۶،‏ ۷‏)‏ دلیل سوّم این است که پای‌بندی ما به اصول کتاب مقدّس حتی برای شخص خطاکار نیز مفید است.‏ با حمایت از تصمیم کمیتهٔ قضایی،‏ چه بسا شخص خطاکار—‏ کسی که تا آن زمان به تلاش‌های پیران جماعت ترتیب اثر نمی‌داد—‏ تحت تأثیر قرار بگیرد و راهش را تغییر دهد.‏ از دست دادن همنشینان عزیزش،‏ ممکن است سبب شود که ‹به خود آید،‏› به جدّیت گناهش پی ببرد و قدم‌های لازم را برای بازگشت به آغوش گرم یَهُوَه بردارد.‏—‏ لوقا ۱۵:‏۱۷‏.‏

اگر شخص اخراج‌شده یکی از اعضای خانواده‌مان باشد،‏ چطور؟‏ در چنین شرایطی به دلیل نزدیکی روابط خانوادگی،‏ وفاداری ما به احکام یَهُوَه محک زده می‌شود.‏ چگونه باید با این عضو خانواده رفتار کرد؟‏ در اینجا نمی‌توان به تمام موقعیت‌های ممکن اشاره کرد،‏ لذا تنها به دو مورد اساسی اکتفا می‌کنیم.‏

در پاره‌ای موارد فرد اخراج‌شده هنوز در خانه و در کنار اعضای خانواده‌اش زندگی می‌کند.‏ از آنجا که اخراج شدن از جماعت،‏ پیوندهای خانوادگی را جدا نمی‌کند،‏ اعضای خانواده می‌توانند مثل سابق شخص اخراج‌شده را در کارها و ارتباطات روزمرهٔ خانواده شرکت دهند.‏ تا پیش از این در کنار پیوند خانوادگی،‏ خدمت به یَهُوَه نیز او و اعضای دیگر خانواده را به هم پیوند داده بود.‏ اما او به خواست خود این پیوند را قطع کرده است.‏ از این رو،‏ اعضای خانواده نباید او را در فعالیت‌هایی که به پرستش یَهُوَه مربوط می‌شود،‏ شرکت دهند.‏ برای مثال،‏ اگر او در خانه حضور دارد،‏ نباید در پرستش خانوادگی شرکت کند.‏ اما اگر فرد اخراج‌شده فرزند صغیر خانواده باشد،‏ هنوز والدین مسئول آموزش و اصلاح او هستند.‏ از این رو،‏ والدین دلسوزش می‌توانند با او کتاب مقدّس را مطالعه کنند.‏ *‏—‏ امثال ۶:‏۲۰-‏۲۲؛‏ ۲۹:‏۱۷‏.‏

مورد دیگر زمانی است که شخص اخراج‌شده با اعضای خانوادهٔ خود زندگی نمی‌کند.‏ ممکن است اعضای خانواده به ندرت مجبور شوند برای رسیدگی به بعضی امور ضروری با شخص اخراج‌شده صحبت کنند.‏ البته در این موارد نیز باید  روابط و برخوردها را به حداقل رساند.‏ مسیحیان وفادار به دنبال بهانه نمی‌گردند تا با شخص اخراج‌شده ارتباط برقرار کنند.‏ وفاداری به یَهُوَه و سازمانش ایجاب می‌کند که به دستورات کتاب مقدّس در این خصوص،‏ احترام بگذارند.‏ مسیحیان با اطاعت از این قوانین،‏ علاقهٔ قلبی‌شان را به فرد خطاکار نشان می‌دهند و می‌توانند باعث شوند که او از این تأدیب فایده برد.‏ *‏—‏ عبرانیان ۱۲:‏۱۱‏.‏