فصل ۱۷

‏«بابل افتاده است!‏»‏

اِشَعْیا ۲۱:‏⁠۱-‏۱۷

۱،‏ ۲.‏ الف)‏ موضوع اصلی کتاب مقدس چیست،‏ اما چه موضوع فرعی مهم دیگری در کتاب اِشَعْیا وجود دارد؟‏ ب)‏ کتاب مقدس چگونه سقوط بابل را توضیح می‌دهد؟‏

کتاب مقدس را می‌توان به یک قطعهٔ بزرگ موسیقی تشبیه کرد،‏ با نغمه‌ای اصلی و چندین نغمهٔ فرعی که کل قطعه را مشخص‌تر می‌سازند.‏ کتاب مقدس دارای یک موضوع اصلی است،‏ یعنی اثبات حقانیت سلطنت یَهُوَه از طریق حکومت ملکوت مسیحایی،‏ و در کنار آن موضوعات پراهمیت دیگری نیز در آن تکرار می‌شوند.‏ یکی از این موضوعات،‏ سقوط بابل است.‏

^۲ موضوع سقوط بابل در بابهای ۱۳ و ۱۴ کتاب اِشَعْیا آغاز می‌شود.‏ سپس در باب ۲۱ و پس از آن در بابهای ۴۴ و ۴۵ تکرار می‌شود.‏ یک قرن بعد،‏ اِرْمیا همین موضوع را بسط می‌دهد،‏ و سرانجام کتاب مکاشفه آن را با شور و حرارت به پایان می‌رساند.‏ (‏ اِرْمیا ۵۱:‏۶۰-‏۶۴؛‏ مکاشفه ۱۸:‏۱–‏​۱۹:‏۴‏)‏ همهٔ شاگردان صادق کتاب مقدس باید به این موضوع جنبی و پراهمیتِ کلام خدا علاقه نشان دهند.‏ باب ۲۱ کتاب اِشَعْیا در این مورد ما را یاری می‌کند،‏ زیرا جزئیات جالبی دربارهٔ سقوط نبوت‌شدهٔ این قدرت جهانی بزرگ به دستمان می‌دهد.‏ جلوتر خواهیم دید که باب ۲۱ کتاب اِشَعْیا موضوع مهم دیگری را نیز در کتاب مقدس مطرح می‌سازد،‏ موضوعی که به ما کمک می‌کند تا بتوانیم امروزه هشیاری مسیحی‌مان را محک بزنیم.‏

‏«رؤیای سخت»‏

۳.‏ چرا بابل «بیابان بحر» خوانده می‌شود،‏ و این اسم چه نکته‌ای را دربارهٔ آیندهٔ آن نشان می‌دهد؟‏

^۳ باب ۲۱ کتاب اِشَعْیا با لحنی تهدیدآمیز آغاز می‌گردد:‏ ‏«وحی دربارهٔ بیابان بحر:‏ چنانکه گردباد در جنوب می‌آید،‏ این نیز از بیابان از زمین  هولناک می‌آید.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۲۱:‏⁠۱ ‏)‏ بابل در دو طرف رودخانهٔ فرات واقع است و نیمهٔ شرقی آن در منطقهٔ مابین دو رود بزرگ یعنی دجله و فرات قرار دارد.‏ از آن شهر تا بحر فاصلهٔ زیادی است.‏ اما چرا «بیابان بحر» خوانده شده است؟‏ زیرا منطقهٔ بابل دستخوش سیلابهای سالیانه می‌شود که ‹بحری› وسیع و باتلاقی به وجود می‌آورند.‏ اما،‏ بابلیان این بیابان پوشیده از آب را با ساختن یک شبکهٔ پیچیدهٔ سد،‏ آب‌بند و کانال رام ساخته‌اند.‏ آنها با مهارت از این آبها به عنوان بخشی از سیستم دفاعی خود استفاده می‌کنند.‏ با این همه،‏ تدابیر بشری نخواهد توانست بابل را از چنگ کیفر الهی نجات بخشد.‏ این شهر مانند پیش دوباره بیابان خواهد گشت.‏ مصیبت در راه است،‏ و همچون توفانهای سهمگینی که گاهی از بیابان هراس‌انگیز جنوب بر اسرائیل می‌تازند،‏ نزدیک می‌شود.‏ —‏ با زَکَرِیّا ۹:‏⁠۱۴ مقایسه شود.‏

۴.‏ در رؤیای مربوط به «بابل عظیم» در کتاب مکاشفه چگونه از «آبها» و «بیابان» سخن به میان می‌آید،‏ و منظور از «آبها» چیست؟‏

^۴ همانطور که در فصل ۱۴ این کتاب آموختیم،‏ بابل باستانی یک همتای امروزی دارد،‏ یعنی «بابل عظیم،‏» امپراتوری جهانی دین کاذب.‏ در کتاب مکاشفه نیز هنگام توصیف بابل عظیم صحبت از «بیابان» و «آبها» به میان می‌آید.‏ یوحنّای رسول برای مشاهدهٔ بابل عظیم به بیابان انتقال می‌یابد.‏ به او گفته می‌شود که این شهر «بر آبهای بسیار نشسته است،‏» آبهایی که مظهر «قومها و جماعتها و امّت‌ها و زبانها» می‌باشند.‏ (‏ مکاشفه ۱۷:‏⁠۱-‏۳،‏ ۵،‏ ۱۵‏)‏ پشتیبانی عامهٔ مردم همواره کلید بقای دین کاذب بوده است.‏ اما چنین «آبهایی» از آن در مقابل نابودی حمایت نخواهند کرد.‏ بابل عظیم نیز همچون همتای باستانی خود خالی،‏ متروک و ویران رها خواهد گشت.‏

۵.‏ چرا بابل به عنوان «خیانت‌پیشه» و «تاراج‌کننده» شهرت می‌یابد؟‏

^۵ بابل در روزگار اِشَعْیا هنوز به صورت برترین قدرت جهانی درنیامده است،‏ با وجود این یَهُوَه در همان وقت پیش‌بینی می‌کند که هنگامی که به قدرت برسد از قدرتش سوءاستفاده خواهد کرد.‏ اِشَعْیا در ادامه می‌گوید:‏ ‏«رؤیای سخت برای من منکشف شده است،‏ خیانت‌پیشه خیانت می‌کند  و تاراج‌کننده تاراج می‌نماید.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۲۱:‏۲الف ‏)‏ براستی که بابل ملتهای مغلوب،‏ منجمله یهودا را تاراج کرده،‏ به آنها خیانت خواهد کرد.‏ بابلیان اورشلیم را چپاول و معبدش را غارت خواهند کرد و مردمش را اسیر نموده با خود به بابل خواهند برد.‏ در بابل به این اُسرای درمانده خیانت شده،‏ ایمانشان مورد تمسخر قرار گرفته،‏ و دیگر امیدی برای بازگشت به میهن برایشان باقی گذارده نخواهد شد.‏ —‏ ۲تواریخ ۳۶:‏⁠۱۷-‏۲۱؛‏ مزمور ۱۳۷:‏⁠۱-‏۴‏.‏

۶.‏ الف)‏ یَهُوَه چه ناله‌ای را آرام خواهد ساخت؟‏ ب)‏ بر طبق پیشگویی چه ملتهایی به بابل حمله‌ور خواهند شد،‏ و این پیشگویی چگونه تحقق می‌یابد؟‏

^۶ آری،‏ بابل مستحق ‹رؤیای سختی› است که ایام محنت‌باری را برایش به همراه خواهد آورد.‏ اِشَعْیا سپس ادامه می‌دهد:‏ ‏«ای عیلام بر آی و ای ‏[‏ماد ‏] محاصره نما.‏ تمام نالهٔ آن را ساکت گردانیدم.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۲۱:‏۲ب ‏)‏ آنانی که مورد ستم این امپراتوری خیانت‌پیشه قرار دارند رها خواهند گشت و سرانجام،‏ آه و ناله‌شان پایان خواهد یافت!‏ (‏ مزمور ۷۹:‏۱۱،‏ ۱۲‏)‏ این رهایی چگونه فراهم خواهد آمد؟‏ اِشَعْیا می‌گوید که دو ملت به بابل حمله‌ور خواهند شد:‏ عیلام و ماد.‏ دو قرن بعد،‏ در سال ۵۳۹ ق.‏د.‏م.‏،‏ نیروهای متحد پارس و ماد به فرماندهی کورش پارسی به بابل خواهند تاخت.‏ شهریاران پارس حداقل بخشی از عیلام را پیش از سال ۵۳۹ ق.‏د.‏م.‏ تصاحب خواهند کرد.‏ * بدین ترتیب عیلامی‌ها بخشی از نیروهای پارس را تشکیل خواهند داد.‏

۷.‏ رؤیای اِشَعْیا چه تأثیری بر او می‌گذارد،‏ و مفهوم این تأثیر چیست؟‏

^۷ حال به تأثیر این رؤیا بر اِشَعْیا به قلم خودش بپردازیم:‏ ‏«از این جهت کمر من از شدّت درد پر شده است و درد زه مثل درد زنی که می‌زاید مرا در گرفته است.‏ پیچ و تاب می‌خورم که نمی‌توانم بشنوم،‏ مدهوش می‌شوم که نمی‌توانم ببینم.‏ دل من می‌طپید و هیبت مرا ترسانید.‏ او شب لذّت مرا برایم  به خوف مبدّل ساخته است.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۲۱:‏⁠۳،‏ ۴ ‏)‏ اِشَعْیا ظاهراً از ساعات آغازین شب که در بعضی ترجمه‌های کتاب مقدس «غروب» خوانده شده است لذت می‌برد زیرا زمان خوبی است برای تعمق در آرامش.‏ اما حالا فریبندگی شبانگاه جای خود را به ترس،‏ درد،‏ و خوف داده است.‏ اِشَعْیا همچون زن در حال زایمان به خود می‌پیچد و دلش ‹می‌طپد.‏› محققی این عبارت را به صورت «قلبم به نحو دیوانه‌واری می‌طپد» برگردانده است و نشان می‌دهد که منظور از آن «ضربان تب‌آلود و نامنظم نبض» می‌باشد.‏ چرا اِشَعْیا دچار چنین تشویشی می‌شود؟‏ بی‌تردید حالت او مفهومی نبوی دارد.‏ در شب بین پنجم و ششم اکتبر سال ۵۳۹ ق.‏د.‏م.‏،‏ بابلیان به چنین دلهره‌ای دچار خواهند شد.‏

۸.‏ بر طبق نبوت،‏ بابلیان با اینکه دشمن در پشت دیوارهای شهر است چگونه رفتار می‌کنند؟‏

^۸ مادامیکه ظلمت آن شب سرنوشت‌ساز بر بابل سایه می‌افکند،‏ اهالی شهر با خیال آسوده و بی‌هراس به کارهای خود مشغولند.‏ حدود دو قرن پیش از آن اِشَعْیا پیشگویی می‌کند:‏ ‏«سفره را مهیّا ساخته و فرش را گسترانیده به اکل و شرب مشغول می‌باشند.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۲۱:‏⁠۵الف ‏)‏ آری،‏ بَلْشصَّر،‏ پادشاه خودپسند،‏ ضیافتی برپا داشته است و برای هزار تن از بزرگان،‏ و همینطور همسران و معشوقه‌های خود سفره چیده است.‏ (‏ دانیال ۵:‏⁠۱،‏ ۲‏)‏ این گروه خوشگذران می‌دانند که لشکر دشمن در پشت دیوارهای شهر است،‏ اما به نفوذناپذیری شهر خود اطمینان دارند.‏ دیوارهای غول‌آسا و خندق عمیق و خدایان بی‌شمار شهر ظاهراً تسخیر آن را غیرممکن ساخته‌اند.‏ پس «به اکل و شرب مشغول» می‌شوند.‏ بَلْشصَّر مست می‌شود و احتمالاً مهمانان دیگر نیز به او می‌پیوندند.‏ حالت مستی عالی‌رتبگان را می‌توان از سخنان بعدی اِشَعْیا حدس زد که می‌گوید آنها باید برخیزند.‏

۹.‏ چرا لازم می‌شود که ‹سپر را روغن بمالند›؟‏

^۹ ‏«ای سروران برخیزید و سپر را روغن بمالید.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۲۱:‏۵ب‏،‏ د ج)‏ بناگاه ضیافت پایان می‌یابد.‏ سروران باید از جا برخیزند!‏ دانیال،‏ نبی کهنسال،‏ که به صحنه فرا خوانده شده است،‏ می‌بیند که چگونه یَهُوَه بَلْشصَّر،‏ پادشاه بابل،‏ را به خوفی مشابه خوفی که اِشَعْیا به قلم آورده،‏ دچار  ساخته است.‏ هنگامی که نیروهای متحد ماد،‏ پارس و عیلام از شبکهٔ دفاعی بابل می‌گذرند،‏ بزرگان پادشاه گیج و سردرگم می‌شوند.‏ شهر بسرعت سقوط می‌کند!‏ اما معنای عبارت «سپر را روغن بمالید» چیست؟‏ در برخی موارد کتاب مقدس،‏ پادشاه یک ملت را سپر آن ملت می‌خواند زیرا اوست که مسئولیت دفاع و محافظت از سرزمینش را بر عهده دارد.‏ * (‏ مزمور ۸۹:‏۱۸‏)‏  بنابراین به احتمال زیاد،‏ این آیه از کتاب اِشَعْیا لزوم گزینش پادشاهی جدید را پیشگویی می‌کند.‏ به چه دلیل؟‏ به دلیل آنکه بَلْشصَّر «در همان شب» به قتل می‌رسد و طبعاً لازم است ‹سپر را روغن بمالند› یا به عبارت دیگر پادشاه جدیدی بر تخت بنشانند.‏ —‏ دانیال ۵:‏⁠۱-‏۹،‏ ۳۰‏.‏

۱۰.‏ پرستندگان یَهُوَه از تحقق نبوت اِشَعْیا در مورد خیانت‌پیشه چه تسلّی‌خاطری می‌یابند؟‏

^۱۰ همهٔ عاشقان پرستش حقیقی از این شرح‌حال تسلّی‌خاطر می‌یابند.‏ بابل امروزی،‏ یعنی بابل عظیم،‏ نیز مانند همتای باستانی خود خیانت‌پیشه و تاراج‌کننده است.‏ حتی امروزه نیز رهبران مذهبی کار شاهدان یَهُوَه را ممنوع می‌سازند و آنها را مورد آزار و شکنجه قرار می‌دهند و یا مالیاتهای کمرشکن بر ایشان وضع می‌نمایند.‏ اما همانطور که این نبوت به ما یادآوری می‌کند،‏ یَهُوَه همهٔ این خیانتها را می‌بیند و آنها را بی‌کیفر نخواهد گذارد.‏ او همهٔ ادیانی را که او را بد جلوه می‌دهند و با قومش بدرفتاری می‌کنند،‏ از میان بر خواهد داشت.‏ (‏ مکاشفه ۱۸:‏⁠۸‏)‏ آیا چنین چیزی ممکن است؟‏ برای تقویت ایمانمان،‏ کافی است که ببینیم چگونه هشدارهای او دربارهٔ سقوط بابل باستانی و همتای امروزی آن به وقوع پیوسته‌اند.‏

بابل «افتاده است!‏»‏

۱۱.‏ الف)‏ وظیفهٔ دیده‌بان چیست،‏ و امروزه چه کسی به دیده‌بانی مشغول است؟‏ ب)‏ ارابه‌های جنگی الاغان و شتران مظهر چه هستند؟‏

^۱۱ یَهُوَه حال خطاب به اِشَعْیا سخن می‌گوید و این نبی سخنانش را چنین بازگو می‌کند:‏ ‏«خداوند به من چنین گفته است:‏ ‹برو و دیده‌بان را قرار بده تا آنچه را که بیند اعلام نماید.‏› » ‏(‏ اِشَعْیا ۲۱:‏⁠۶ ‏)‏ این کلمات موضوع مهم دیگری را در این باب مطرح می‌سازد،‏ موضوع مربوط به دیده‌بان یا نگهبان.‏ این موضوع برای همهٔ مسیحیان حقیقی امروز جالب است،‏ زیرا عیسی از پیروانش خواست که ‹بیدار باشند.‏› «غلام امین و دانا» همواره در مورد نزدیکی روز داوری خدا و خطرات  این دنیای فاسد سخن گفته است.‏ (‏ متّیٰ ۲۴:‏۴۲،‏ ۴۵-‏۴۷‏)‏ دیده‌بان بصیر اِشَعْیا چه می‌بیند؟‏ ‏«او ارابهٔ جنگی با یک جفت اسب و ارابهٔ جنگی با الاغان و ارابهٔ جنگی با شتران را دید.‏ و آنگاه به دقّت تمام توجّه نمود.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۲۱:‏⁠۷‏،‏ د ج)‏ این ارابه‌های جنگی هر یک به احتمال زیاد نمایندهٔ صفوفی از ارابه‌هاست که با سرعت اسبهای تعلیم‌یافته و آرایش جنگی در حال پیشروی می‌باشند.‏ ارابه‌های الاغان و شتران بخوبی مظهر دو قدرت ماد و پارس هستند که در این حمله با یکدیگر دست اتحاد خواهند داد.‏ شواهد تاریخی تأیید می‌کنند که سپاهیان پارس از الاغ و شتر در جنگ استفاده می‌کردند.‏

۱۲.‏ دیده‌بان بصیرِ اِشَعْیا چه خصوصیاتی را از خود نشان می‌دهد،‏ و امروزه چه کسانی به این خصوصیات نیاز دارند؟‏

 ^۱۲ حال از دیده‌بان درخواست گزارش می‌شود.‏ ‏«او مثل شیر صدا زد که ‹ای آقا من دائماً در روز بر محرس ایستاده‌ام و تمامی شب بر دیده‌بانگاه خود برقرار می‌باشم.‏ و اینک ‏[‏‏«ارابهٔ جنگی،‏» د ج] مردان و سواران جفت جفت می‌آیند.‏› » ‏(‏ اِشَعْیا ۲۱:‏⁠۸،‏ ۹الف ‏)‏ دیده‌بان بصیر «مانند شیر» با شجاعت فریاد می‌زند.‏ اعلام پیام داوری علیه ملت هراس‌انگیزی همچون بابلیان شهامت می‌خواهد.‏ خصوصیت دیگری که برای این کار لازم است،‏ تحمل و بردباری می‌باشد.‏ دیده‌بان،‏ شبانه‌روز در محل نگهبانی خود حاضر است و هیچگاه نمی‌گذارد ذره‌ای از هشیاری‌اش کاسته شود.‏ به همین شکل،‏ طبقهٔ دیده‌بان نیز در این ایام آخر به شجاعت و بردباری نیاز داشته است.‏ (‏ مکاشفه ۱۴:‏۱۲‏)‏ همهٔ مسیحیان راستین به این خصوصیات نیاز دارند.‏

۱۳،‏ ۱۴.‏ الف)‏ چه بر سر بابل باستانی می‌آید،‏ و منظور از شکسته شدن بتهای آن چیست؟‏ ب)‏ چگونه و چه وقت بابل عظیم به همین شکل سقوط کرد؟‏

^۱۳ دیده‌بان بصیرِ اِشَعْیا ارابهٔ جنگیی را در حال نزدیک شدن می‌بیند.‏ چه خبر است؟‏ ‏«او مزید کرده،‏ گفت:‏ بابل افتاد افتاده است و تمامی تمثال‌های تراشیدهٔ خدایانش را بر زمین شکسته‌اند.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۲۱:‏۹ب ‏)‏ چه خبر حیرت‌آوری!‏ بالاخره آنکه با قوم خدا با خیانت‌پیشگی رفتار و آنان را تاراج می‌کرد افتاد و سقوط کرد!‏ * اما منظور از شکسته شدن تمثال‌های تراشیده و بتهای بابل چیست؟‏ آیا مهاجمان مادی و پارسی به داخل معابد بابل رفته و بتهای بیشمار آنها را خرد خواهند کرد؟‏ خیر.‏ منظور از شکسته شدن بتهای بابل آن است که آنها نخواهند توانست از آن شهر دفاع کنند.‏ بابل هنگامی می‌افتد و سقوط می‌کند که دیگر نمی‌تواند به ستمگری خود نسبت به قوم خدا ادامه دهد.‏

 ^۱۴ بابل عظیم چگونه عمل کرده است؟‏ بابل عظیم نیز در طی جنگ اول جهانی با رهبری سرکوبی قوم خدا،‏ آنها را برای مدتی با موفقیت در تبعید نگاه داشت.‏ کار موعظهٔ آنها عملاً متوقف شد.‏ رئیس و مسئولان انجمن برج دیده‌بانی به اتهامات جعلی به زندان افتادند.‏ اما در سال ۱۹۱۹ وضعیت به نحو حیرت‌انگیزی تغییر کرد.‏ مسئولان انجمن از زندان آزاد شدند،‏ دفتر ادارهٔ مرکزی بازگشایی،‏ و کار موعظه از سر گرفته شد.‏ بدین ترتیب،‏ بابل عظیم سقوط کرد زیرا دیگر قادر نبود قوم خدا را در چنگال خویش نگاه دارد.‏ * در کتاب مکاشفه،‏ سقوط بابل دو بار توسط فرشته‌ای که از بیانیهٔ اِشَعْیا ۲۱:‏۹ نقل قول می‌کند اعلام می‌شود.‏ —‏ مکاشفه ۱۴:‏⁠۸؛‏ ۱۸:‏۲‏.‏

۱۵،‏ ۱۶.‏ قوم اِشَعْیا از چه نظر خرمن ‹کوفته شده‌اند،‏› و ما از طرز رفتار اِشَعْیا در مقابل آنان چه می‌آموزیم؟‏

^۱۵ اِشَعْیا این پیام نبوی را با لحنی ترحم‌آمیز نسبت به قومش به پایان می‌برد و می‌گوید:‏ ‏«ای کوفته شدهٔ من و ای محصول خرمن من آنچه از یَهُوَه صبایوت خدای اسرائیل شنیدم به شما اعلام می‌نمایم.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۲۱:‏۱۰ ‏)‏ در کتاب مقدس،‏ کوبیدن خرمن غالباً مظهر تأدیب و اصلاح قوم خداست.‏ قوم عهدِ خدا،‏ «محصول خرمن» خواهند شد،‏ زیرا در خرمنگاه است که دانه‌های پاک و مطلوب گندم که کوبیده شده و از کاه جدا شده‌اند،‏ باقی می‌مانند.‏ اِشَعْیا از این تأدیب احساس خرسندی نمی‌کند.‏ بلکه به حال این ‹پسران ته خرمن› که بعضی از آنها همهٔ عمر خود را در سرزمینی بیگانه در اسارت به سر خواهند برد،‏ دل می‌سوزاند.‏

^۱۶ این امر می‌تواند برای همهٔ ما یادآوریِ مفیدی باشد.‏ در جماعت مسیحی امروز نیز برخی ممکن است نسبت به خطاکاران ترحم و دلسوزی نشان ندهند.‏ و شاید اغلب کسانی که تأدیب می‌شوند نیز از آن برنجند.‏ اما اگر این نکته را در نظر داشته باشیم که یَهُوَه قومش را به منظور اصلاح آنان تأدیب می‌کند،‏ تأدیب را خوار و همچنین کسانی را که با فروتنی  تأدیب را می‌پذیرند حقیر نمی‌شماریم و هنگامی که خود تأدیب می‌شویم آن را می‌پذیریم.‏ ما تأدیب الهی را نوعی ابراز محبت از جانب خدا می‌شماریم.‏ —‏ عبرانیان ۱۲:‏۶‏.‏

پرسشی از دیده‌بان

۱۷.‏ چرا اَدوم به نحو شایسته‌ای «دومه» نامیده می‌شود؟‏

^۱۷ پیام نبوی دومی که در کتاب اِشَعْیا باب ۲۱ آمده است تصویری از دیده‌بان به دست می‌دهد و چنین آغاز می‌شود:‏ ‏«وحی دربارهٔ دومه:‏ کسی از سَعیر به من ندا می‌کند که ‹ای دیده‌بان از شب چه خبر؟‏ ای دیده‌بان از شب چه خبر؟‏› » ‏(‏ اِشَعْیا ۲۱:‏۱۱ ‏)‏ منظور از دومه چه محلی است؟‏ از قرار معلوم در روزگار کتاب مقدس،‏ این نام به چند شهر مختلف اطلاق می‌شد،‏ اما هیچیک از آنها در اینجا منظور نظر نیست.‏ دومه که نام دیگر اَدوم است،‏ در سَعیر واقع نیست.‏ اما «دومه» از لحاظ لغوی به معنای «سکوت» است.‏ از اینرو به نظر می‌آید که مانند وحی پیشین،‏ به این منطقه نامی اطلاق شده است که مظهر آیندهٔ آن است.‏ اَدوم،‏ که دشمن انتقامجو و دیرینهٔ قوم خداست،‏ وادار به سکوت خواهد شد،‏ سکوت مرگ.‏ اما پیش از آن،‏ کسانی خواهند بود که با نگرانی جویای وقایع آینده خواهند شد.‏

۱۸.‏ وحی «صبح می‌آید و شام نیز،‏» چگونه در مورد اَدوم باستان تحقق می‌یابد؟‏

^۱۸ هنگام نگارش کتاب اِشَعْیا،‏ اَدوم بر سر راه لشکر قدرتمند آشور قرار دارد.‏ برخی در اَدوم در آرزوی آنند که بدانند شب ستم چه وقت برای آنان پایان خواهد یافت.‏ پاسخ این پرسش چیست؟‏ ‏«دیده‌بان می‌گوید که صبح می‌آید و شام نیز.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۲۱:‏۱۲الف ‏)‏ اوضاع در اَدوم مساعد نیست.‏ نور خفیف صبح که در افق نمایان خواهد شد در واقع نوری فریبنده است و دیری نخواهد پایید.‏ شام یعنی یک دورهٔ تاریک ظلم و ستم دیگر بسرعت در پی صبح خواهد آمد.‏ براستی که چه تصویر صحیحی از آیندهٔ اَدوم!‏ ستمگری آشور پایان خواهد گرفت،‏ اما بابل به جای آن به یک قدرت جهانی  مبدل خواهد شد و اَدوم را نابود خواهد ساخت.‏ (‏ اِرْمیا ۲۵:‏۱۷،‏ ۲۱؛‏ ۲۷:‏⁠۲-‏۸‏)‏ این چرخه همچنان تکرار خواهد شد.‏ پس از بابل،‏ پارس و سپس یونان بر اَدوم ستم خواهند راند.‏ تنها در دوران روم و هنگامی که هرودس (‏ که خود اهل اَدوم است)‏ قدرت را در اورشلیم به دست می‌گیرد،‏ «صبح» کوتاهی در اَدوم برقرار خواهد شد.‏ اما آن «صبح» دیری نخواهد پایید.‏ اَدوم،‏ سرانجام به سکوت ابدی وادار خواهد شد و از صحنهٔ تاریخ محو خواهد گردید.‏ حقیقتاً که دومه نامی شایسته برای عاقبت این سرزمین است.‏

۱۹.‏ دیده‌بان از این گفته که «اگر پرسیدن می‌خواهید بپرسید و دوباره بیایید!‏» چه منظوری ممکن است داشته باشد؟‏

^۱۹ دیده‌بان پیام کوتاه خود را با این کلمات به پایان می‌برد:‏ ‏«اگر پرسیدن می‌خواهید بپرسید و ‏[‏‏«دوباره،‏» د ج] بیایید!‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۲۱:‏۱۲ب ‏)‏ عبارت «دوباره بیائید!‏» شاید اشاره به ‹شامها› یا شبهای  پی‌درپی و بی‌پایانی است که بر اَدوم سایه خواهند افکند.‏ از طرف دیگر این عبارت را «بازگشت نمائید» نیز می‌توان ترجمه کرد.‏ در اینصورت شاید منظور نبی آن است که اگر کسی در میان اَدومیان بخواهد از سرنوشت شوم ملتش در امان بماند باید توبه کند و به سوی یَهُوَه بازگردد.‏ در هر حال،‏ دیده‌بان ما را به پرس و جوی بیشتر دعوت می‌کند.‏

۲۰.‏ چرا وحی اِشَعْیا ۲۱:‏۱۱،‏ ۱۲ برای قوم امروز یَهُوَه پراهمیت است؟‏

^۲۰ این وحی کوتاه برای قوم یَهُوَه در روزگار ما معنای بسیار داشته است.‏ * ما می‌دانیم که بشر در اعماق شبی ظلمانی فرو رفته است که زاییدهٔ کوری روحانی و جدایی از خدا می‌باشد و همین دو عامل سبب نابودی این سیستم خواهد شد.‏ (‏ رومیان ۱۳:‏۱۲؛‏ ۲قُرِنتیان ۴:‏۴‏)‏ در طی این شب،‏ هر بارقهٔ امید به توانایی بشر برای برقراری صلح و امنیت همچون شعاعهای فریبندهٔ نور سحرگاهی است که فقط دورانهای تاریکتری در پی خود دارد.‏ اما سحرگاهی حقیقی در راه است،‏ طلوع حکومت هزارسالهٔ مسیح بر روی زمین نزدیک می‌باشد.‏ تا وقتی شب برقرار است،‏ ما باید هشیاری روحانی خود را حفظ کنیم و با شهامت نزدیک شدن پایان این سیستم فاسد را اعلام کنیم و بدین ترتیب به راهنمایی طبقهٔ دیده‌بان عمل کنیم.‏ —‏ ۱تَسّالونیکیان ۵:‏۶‏.‏

شب بر بیابان سایه می‌افکند

۲۱.‏ الف)‏ در «وحی دربارهٔ بیابان» ظاهراً با کلمات چگونه بازی شده است؟‏ ب)‏ قافله‌های ددانیان چه هستند؟‏

^۲۱ آخرین وحی باب ۲۱ از کتاب اِشَعْیا بر ضد «بیابان» است و به این شکل آغاز می‌شود:‏ ‏«وحَیْ دربارهٔ عرب:‏ ای قافله‌های ددانیان در جنگل عرب منزل کنید.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۲۱:‏۱۳ ‏)‏ در برخی ترجمه‌ها در اینجا به  ‏«بیابان» اشاره می‌شود که ظاهراً همان عربستان است،‏ زیرا این وحی خطاب به تعدادی از قبایل عرب می‌باشد.‏ این کلمه در برخی موارد «عصر» ترجمه شده است که در زبان عبری درست به همین شکل است.‏ به نظر برخی در اینجا با کلمات بازی شده است،‏ طوری که گویی عصری تاریک یا به عبارت دیگر دوران فلاکت،‏ بر این منطقه سایه خواهد افکند.‏ این وحی با صحنه‌ای در شب آغاز می‌شود که قافله‌های کاروانهای مردان اهل ددان،‏ یعنی یکی از قبایل صاحب‌نام عرب را نشان می‌دهد.‏ چنین قافله‌هایی در جاده‌های بازرگانی از یک واحهٔ بیابانی به واحهٔ دیگر سفر می‌کنند و بار آنها ادویه،‏ مروارید،‏ و گنجینه‌های دیگر است.‏ اما در اینجا می‌بینیم که مجبور می‌شوند راههای معمول خود را رها کرده شبها را در مخفی‌گاه به سر برند.‏ به چه دلیل؟‏

۲۲،‏ ۲۳.‏ الف)‏ چه بار کمرشکنی بر دوش قبایل عرب خواهد بود،‏ و این امر چه تأثیری بر آنان خواهد داشت؟‏ ب)‏ این مصیبت چه وقت واقع خواهد شد،‏ و به دست چه کسی؟‏

^۲۲ اِشَعْیا توضیح می‌دهد:‏ ‏«ای ساکنان زمین تیما تشنگان را به آب استقبال کنید و فراریان را به خوراک ایشان پذیره شوید.‏ زیرا که ایشان از شمشیرها فرار می‌کنند.‏ از شمشیر برهنه و کمان زه شده و از سختی جنگ.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۲۱:‏⁠۱۴،‏ ۱۵ ‏)‏ آری،‏ بار کمرشکن جنگ بر دوش این قبایل عرب خواهد بود.‏ اهالی تیما که در یکی از پرآب‌ترین واحه‌های منطقه واقع است،‏ مجبور می‌شوند آب و نان به پناهندگان بینوای جنگ برساند.‏ این مصیبت چه زمانی واقع خواهد شد؟‏

^۲۳ اِشَعْیا در ادامه می‌گوید:‏ ‏«خداوند به من گفته است بعد از یکسال موافق سالهای مزدوران تمامیِ شوکت قیدار تلف خواهد شد.‏ و بقیّهٔ شمارهٔ تیراندازان و جبّاران بنی‌قیدار قلیل خواهد شد چونکه یَهُوَه خدای اسرائیل این را گفته است.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۲۱:‏۱۶،‏ ۱۷ ‏)‏ شهرت قبیلهٔ قیدار به حدی است که در برخی موارد از آن به صورت مظهر کل عربستان نام برده می‌شود.‏ یَهُوَه حکم کرده است که فقط تعداد قلیلی از تیراندازان و مردان  نیرومند این قبیله باقی بمانند.‏ این واقعه چه وقت روی خواهد داد؟‏ درست «بعد از یکسال،‏» همانطور که یک کارگر مزدور برای مدت زمانی که مزد گرفته است کار می‌کند و نه بیشتر.‏ مشخص نیست که این سخنان دقیقاً چگونه تحقق یافتند.‏ دو تن از حاکمان آشوری به نامهای سرجون دوم و سَنْخاریب،‏ ادعا کرده‌اند که عربستان را به انقیاد خود درآورده‌اند.‏ یکی از پادشاهان نامبرده ممکن است این قبایل مغرور عرب را همانطور که پیشگویی شده بود از میان برده باشد.‏

۲۴.‏ چگونه می‌توانیم اطمینان داشته باشیم که نبوت اِشَعْیا بر ضد عربستان تحقق یافته است؟‏

^۲۴ در هر حال،‏ با اطمینان می‌توان گفت که این نبوت دقیقاً تحقق یافت.‏ کلمات پایانی این وحی با قدرت تمام این نکته را روشن می‌سازند:‏ «یَهُوَه خدای اسرائیل این را گفته است.‏» به نظر مردم روزگار اِشَعْیا باورنکردنی است که بابل بر آشور برتری یابد و سپس در طی تنها یک شب عیش و نوش از اریکهٔ قدرت به پایین فرو غلتد،‏ و اَدوم به سکوت مرگ دچار شود،‏ یا شب سختی و محرومیت بر قبایل ثروتمند عرب سایه افکند.‏ اما یَهُوَه می‌گوید که چنین خواهد شد و چنین نیز می‌شود.‏ امروزه،‏ یَهُوَه به ما می‌گوید که امپراتوری جهانی دین کاذب نیست خواهد گشت.‏ این نکته یک احتمال نیست؛‏ بلکه یک امر قطعی است.‏ یَهُوَه خود آن را بیان داشته است!‏

۲۵.‏ چگونه می‌توانیم از دیده‌بان سرمشق بگیریم؟‏

^۲۵ پس بیا مانند دیده‌بان باشیم و همچنان هشیار باقی بمانیم،‏ طوری که گویی بر یک برج دیده‌بانی بلند ایستاده‌ایم و افق را زیر نظر داریم تا هر گونه خطری را که در راه است ببینیم.‏ بیا تا با طبقهٔ دیده‌بانِ امین،‏ یعنی باقیماندهٔ مسیحیان مسح‌شدهٔ کنونی بر روی زمین متحد شویم.‏ باشد که همصدا با آنان و با شهامت آنچه را که مشاهده می‌کنیم اعلام کنیم،‏ یعنی شواهد محکمی بر اینکه مسیح در آسمان در حال حکومت است و بزودی به شب تاریک جدایی از خدا پایان خواهد بخشید و پس از آن سحرگاه حقیقی یعنی حکومت هزارسالهٔ خویش بر بهشت زمینی را به ارمغان خواهد آورد!‏

‏[پاورقی‌ها]‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۱۹]‏

آنان ‏‹به اکل و شرب مشغولند›‏

 ‏[تصویر در صفحهٔ ۲۲۰]‏

دیده‌بان ‹مثل شیر صدا می‌زند›‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۲۲]‏

‏«من دائماً در روز .‏ .‏ .‏ و تمامی شب بر دیده‌بانگاه خود برقرار می‌باشم»‏