فصل ۲۸

بهشت بازیافته!‏

اِشَعْیا ۳۵:‏⁠۱-‏۱۰

۱.‏ چرا در بسیاری از ادیان اعتقاد به امید زندگی در بهشت وجود دارد؟‏

در ‏«دایرة‌المعارف دین» (‏ انگل‍.‏)‏ آمده است:‏ «آرزوی بهشت یکی از قویترین آرزوهای بشری است و حتی می‌توان آن را گیراترین و پردوامترین آنها دانست.‏ در همهٔ سطوح زندگیِ مذهبی امید رسیدن به بهشت به اشکال گوناگون مشاهده می‌شود.‏» آرزوی رسیدن به بهشت امری طبیعی است زیرا بر طبق کتاب مقدس بشر زندگی را در بهشت یعنی باغی زیبا و عاری از بیماری و مرگ آغاز کرد.‏ (‏ پیدایش ۲:‏⁠۸-‏۱۵‏)‏ جای تعجب نیست که بسیاری از ادیان دنیا به نحوی به امید زندگی آتی در بهشت اشاره می‌کنند.‏

۲.‏ در کجا می‌توان امید واقعی به بهشت آینده را یافت؟‏

^۲ در بسیاری از قسمتهای کتاب مقدس،‏ امید واقعی به بهشت آینده مطرح شده است.‏ (‏ اِشَعْیا ۵۱:‏۳‏)‏ به عنوان نمونه،‏ بخشی از نبوت اِشَعْیا در باب سی و پنج توصیف‌کنندهٔ تبدیل مناطق بیابانی به مزارع و باغهای میوه است.‏ همچنین نابینایان بینایی و ناشنوایان شنوایی خود را باز می‌یابند،‏ و گنگان دوباره به سخن می‌آیند.‏ در بهشت موعود اندوه و آه و ناله وجود نخواهد داشت و همین امر تلویحاً نشانگر از میان رفتن مرگ است.‏ براستی که چه وعدهٔ شیرینی!‏ مفهوم این سخنان چیست؟‏ آیا در آنها امیدی برای دوران ما نهفته است؟‏ بررسی این باب از کتاب اِشَعْیا پاسخگوی پرسشهای فوق خواهد بود.‏

ویرانه به وجد می‌آید

۳.‏ بر طبق نبوت اِشَعْیا،‏ چه تغییر و تحولی در آن سرزمین رخ خواهد داد؟‏

^۳ نبوت ملهم اِشَعْیا دربارهٔ بهشت بازیافته با این کلمات آغاز می‌گردد:‏  ‏«بیابان و زمین خشک شادمان خواهد شد و صحرا به وجد آمده،‏ مثل گل سرخ خواهد شکفت.‏ شکوفهٔ بسیار نموده،‏ با شادمانی و ترنّم شادی خواهد کرد.‏ شوکت لبنان و زیبایی کَرْمَل و شارون به آن عطا خواهد شد.‏ جلال یَهُوَه و زیبایی خدای ما را مشاهده خواهند نمود.‏» —‏ اِشَعْیا ۳۵:‏⁠۱،‏ ۲‏.‏

۴.‏ چه وقت و چگونه موطن یهودیان به شکل بیابان در می‌آید؟‏

^۴ اِشَعْیا این مطالب را در حدود سال ۷۳۲ ق.‏د.‏م.‏ به تحریر در می‌آورد.‏ ۱۲۵ سال بعد،‏ بابلیان اورشلیم را نابود می‌سازند و اهالی یهودا تبعید می‌شوند و موطن آنان متروک و ویران باقی می‌ماند.‏ (‏ ۲پادشاهان ۲۵:‏⁠۸-‏۱۱،‏ ۲۱-‏۲۶‏)‏ بدین شکل اخطار یَهُوَه مبنی بر اینکه اگر قوم اسرائیل نافرمانی کند تبعید خواهد شد،‏ به خود جامهٔ عمل می‌پوشد.‏ (‏ تثنیه ۲۸:‏۱۵،‏ ۳۶،‏ ۳۷؛‏ ۱پادشاهان ۹:‏⁠۶-‏۸‏)‏ در طی هفتاد سال اسارت عبرانیان در سرزمین بیگانه،‏ مزارع و باغهای میوهٔ آبیاری‌شدهٔ آنها رو به خشکی نهاده،‏ به بیابان مبدل می‌شوند.‏ —‏ اِشَعْیا ۶۴:‏۱۰؛‏ اِرْمیا ۴:‏⁠۲۳-‏۲۷؛‏ ۹:‏⁠۱۰-‏۱۲‏.‏

۵.‏ الف)‏ وضعیت بهشتی در آن سرزمین چگونه دوباره برقرار می‌شود؟‏ ب)‏ افراد قوم از چه نظر «جلال یَهُوَه» را به چشم خواهند دید؟‏

^۵ اما نبوت اِشَعْیا پیشگویی می‌کند که آن سرزمین تا ابد ویران باقی نخواهد ماند،‏ بلکه به بهشتی واقعی مبدل خواهد گشت.‏ «شوکت لبنان و زیبایی کَرْمَل و شارون» به آن عطا خواهد شد.‏ * به چه شکلی؟‏ یهودیان پس از بازگشت از تبعید دوباره می‌توانند مزارع خویش را کشت و آبیاری کنند،‏ و خاک آنان باروری گذشته را باز خواهد یافت.‏ به این خاطر باید فقط یَهُوَه را ارج نهند.‏ اگر اراده و حمایت و برکت یَهُوَه نبود یهودیان هیچگاه از چنان شرایط بهشتیی برخوردار نمی‌شدند.‏ افراد قوم هنگامی «جلال یَهُوَه و  زیبایی خدای» خویش را به چشم خواهند دید که اذعان کنند تغییر و تبدیل سرزمینشان را مدیون یَهُوَه هستند.‏

۶.‏ سخنان اِشَعْیا چگونه تحققی مهمتر می‌یابد؟‏

^۶ اما در سرزمین احیاشدهٔ اسرائیل،‏ سخنان اِشَعْیا به نحو مهمتری نیز تحقق می‌یابند.‏ اسرائیل سالهای متمادی از لحاظ روحانی خشک و بیابانی بوده است.‏ در طی دوران تبعید یهودیان در بابل،‏ پرستش پاک بسختی آسیب دید.‏ معبد،‏ مذبح،‏ و کهانت سازمان‌یافته از میان رفته بود و قربانیهای روزانه دیگر تقدیم نمی‌شد.‏ اما در نبوت اِشَعْیا به یک دگرگونی کلی اشاره می‌شود.‏ نمایندگانی از دوازده سِبط اسرائیل،‏ تحت رهبری مردانی همچون زَرُبّابِل،‏ عَزْرا،‏ و نَحَمِیا به اورشلیم باز می‌گردند،‏ معبد را بازسازی می‌کنند و با فراغت کامل یَهُوَه را پرستش می‌نمایند.‏ (‏ عَزْرا ۲:‏⁠۱،‏ ۲‏)‏ براستی که می‌توان چنین وضعیتی را یک بهشت روحانی نامید!‏

شور و شوق روحانی

۷،‏ ۸.‏ چرا یهودیان تبعیدی باید خوش‌بین باشند،‏ و سخنان اِشَعْیا چگونه مشوق آنان است؟‏

^۷ در مطالب باب سی و پنجم کتاب اِشَعْیا شادی و سرور نهفته است.‏ اِشَعْیای نبی در این باب آیندهٔ درخشان قوم توبه‌کار را اعلام می‌کند.‏ سخنان وی استوار و خوش‌بینانه است.‏ دو قرن بعد،‏ یهودیان تبعیدی در حالی که در آستانهٔ رهایی قرار دارند به چنین استواری و خوش‌بینی نیازمند هستند.‏ یَهُوَه از طریق اِشَعْیا در نبوتی از آنان درخواست می‌کند:‏ ‏«دستهای سست را قوی سازید و زانوهای لرزنده را محکم گردانید.‏ به دلهای خائف بگویید:‏ قوی شوید و مترسید اینک خدای شما با انتقام می‌آید،‏ او با عقوبت الهی می‌آید و شما را نجات خواهد داد.‏» —‏ اِشَعْیا ۳۵:‏⁠۳،‏ ۴‏.‏

^۸ دوران نهایی تبعید طولانی،‏ دوران کار و فعالیت است.‏ کورش،‏ پادشاه فارس،‏ که وسیلهٔ انتقامجویی یَهُوَه از بابل بود،‏ اعلام داشته است که پرستش یَهُوَه باید در اورشلیم دوباره برقرار شود.‏ (‏ ۲تواریخ ۳۶:‏⁠۲۲،‏ ۲۳‏)‏  هزاران خانوادهٔ عبرانی باید برای ترک بابل و سفر پرمخاطره به اورشلیم سازماندهی شوند.‏ هنگام ورود به آنجا باید وسایل لازم را برای زندگی فراهم آورند و خود را برای کار عظیم بازسازی معبد و شهر آماده سازند.‏ برای برخی از یهودیان در بابل شاید چنین کاری عظیم و غیرممکن به نظر رسد.‏ اما حالا موقع ضعف نشان دادن و تشویش و نگرانی نیست.‏ یهودیان باید یکدیگر را تقویت و به یَهُوَه اتکا کنند.‏ او به آنان اطمینان داده است که رهایشان خواهد ساخت.‏

۹.‏ به یهودیانی که باز می‌گردند چه وعدهٔ عظیمی داده شده است؟‏

^۹ شادی و سرور اُسرایی که از بابل رها می‌شوند بی‌جهت نیست زیرا آیندهٔ خوبی پس از بازگشت به اورشلیم در انتظار آنان است.‏ اِشَعْیا چنین پیشگویی می‌کند:‏ ‏«آنگاه چشمان کوران باز خواهد شد و گوشهای کران  مفتوح خواهد گردید.‏ آنگاه لنگان مثل غزال جست و خیز خواهند نمود و زبان گنگ خواهد سرایید.‏» —‏ اِشَعْیا ۳۵:‏⁠۵،‏ ۶الف‏.‏

۱۰،‏ ۱۱.‏ چرا سخنان اِشَعْیا برای یهودیانی که به وطن باز می‌گردند مفهوم روحانی دارد،‏ و منظور از این سخنان چیست؟‏

^۱۰ یَهُوَه از این گفته به احتمال زیاد وضعیت روحانی قومش را در نظر دارد.‏ آنان به علت ارتداد پیشینشان هفتاد سال تبعید را تحمل کرده‌اند.‏ اما یَهُوَه برای تنبیه قومش آنان را نابینا،‏ ناشنوا،‏ و یا گنگ نساخت.‏ از اینرو،‏ برای بهبودی قوم اسرائیل،‏ نیازی به شفای نقص‌عضوهای آنان نیست.‏ یَهُوَه آنچه را آنها از دست داده بودند به آنان بازمی‌گرداند،‏ یعنی سلامت روحانی‌شان را.‏

^۱۱ یهودیان توبه‌کار در واقع شفای روحانی می‌یابند،‏ بدین معنا که دید روحانی و قابلیت شنوایی یعنی اطاعت به آنان بازگردانده می‌شود و همچنین سخنان یَهُوَه را بر زبان می‌رانند.‏ آنها درمی‌یابند که باید در کنار یَهُوَه بمانند،‏ و با رفتار خوبشان در واقع جلال یَهُوَه خدایشان را ‹می‌سرایند.‏› کسانی که پیش از این ‹لنگ› بودند به شوق آمده و با سرزندگی به پرستش یَهُوَه می‌پردازند و گویی «مثل غزال جست و خیز» می‌نمایند.‏

یَهُوَه طراوت را به قومش بازمی‌گرداند

۱۲.‏ یَهُوَه تا چه حد آب آن سرزمین را تأمین خواهد کرد؟‏

^۱۲ مشکل بتوان بهشت را بدون آب تجسم کرد.‏ در عدن یعنی بهشت نخستین آب به فراوانی یافت می‌شد.‏ (‏ پیدایش ۲:‏⁠۱۰-‏۱۴‏)‏ سرزمینی که به اسرائیل سپرده شد نیز ‹پر از نهرهای آب و چشمه‌ها و دریاچه‌ها› بود.‏ (‏ تثنیه ۸:‏⁠۷‏)‏ پس بجاست که اِشَعْیا این وعدهٔ فرح‌بخش را بدهد که ‏«آبها در بیابان و نهرها در صحرا خواهد جوشید.‏ و سراب به برکه و مکان‌های خشک به چشمه‌های آب مبدّل خواهد گردید.‏ در مسکنی که شغالها می‌خوابند علف و بوریا و نی خواهد بود.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۳۵:‏۶ب،‏ ۷ ‏)‏ هنگامی  که اسرائیلیان دوباره به مراقبت از آن سرزمین بپردازند،‏ در مناطق متروکی که زمانی شغالها در آن سکنی داشتند گیاهان سرسبز و باشکوه خواهند رویید.‏ زمین خشک و خاکی به «خَلاب» یعنی محل رویش پاپیروس و نی‌های آبی دیگر مبدل خواهد گشت.‏ —‏ ایّوب ۸:‏⁠۱۱‏.‏

۱۳.‏ کدام آب روحانی به فراوانی در اختیار قوم التیام‌یافته قرار خواهد گرفت؟‏

^۱۳ اما مهمتر از همه،‏ آب روحانی حقیقت است که یهودیانِ بازگشته به وطن،‏ به فراوانی از آن برخوردار خواهند شد.‏ یَهُوَه از طریق کلامش به آنان معرفت آموخته،‏ تسلّی و دلگرمی خواهد داد.‏ علاوه بر این،‏ مردان پیر و سروران وفادار،‏ «مانند جویهای آب در جای خشک» خواهند بود.‏ (‏ اِشَعْیا ۳۲:‏⁠۱،‏ ۲‏)‏ مردانی همچون عَزْرا،‏ حَجِّی،‏ یَشُوع،‏ نَحَمِیا،‏ زَکَرِیّا،‏ و زَرُبّابِل که پرستش پاک را ترویج می‌دهند مدرک زنده‌ای از تحقق نبوت اِشَعْیا هستند.‏ —‏ عَزْرا ۵:‏⁠۱،‏ ۲؛‏ ۷:‏⁠۶،‏ ۱۰؛‏ نَحَمِیا ۱۲:‏⁠۴۷‏.‏

 ‏«طریق مقدّس»‏

۱۴.‏ سفر از بابل به اورشلیم چگونه است؟‏

^۱۴ اما پیش از آنکه یهودیان تبعیدی بتوانند از چنین وضعیت جسمانی و روحانی بهشت‌گونه برخوردار شوند،‏ باید سفر خطرناک از بابل تا اورشلیم را پشت سر گذارند.‏ راه مستقیم بین دو شهر حدود ۸۰۰ کیلومتر بوده و از میان منطقه‌ای خشک و نامساعد می‌گذرد.‏ راه آسانتر ۱۶۰۰ کیلومتر به طول می‌انجامد.‏ هر دوی این راهها به معنای سفری چند ماهه در آب و هوای بد و خطر مواجه شدن با حیوانات وحشی و افرادی با خوی حیوانی است.‏ با این همه کسانی که به نبوت اِشَعْیا اعتقاد دارند نگرانی بیش از حد به خود راه نمی‌دهند.‏ به چه دلیل؟‏

۱۵،‏ ۱۶.‏ الف)‏ یَهُوَه چگونه از یهودیان وفادار در راه سفر به وطنشان حفاظت می‌کند؟‏ ب)‏ یَهُوَه از چه نظر دیگری برای یهودیان شاهراهی امن فراهم می‌کند؟‏

^۱۵ یَهُوَه از طریق اِشَعْیا چنین وعده می‌دهد:‏ ‏«در آنجا شاهراهی و طریقی خواهد بود و به طریق مقدّس نامیده خواهد شد و نجسان از آن عبور نخواهند کرد بلکه آن به جهت ایشان خواهد بود.‏ و هر که در آن راه سالک شود اگر چه هم جاهل باشد گمراه نخواهد گردید.‏ شیری در آن نخواهد بود و حیوان درنده‌ای بر آن بر نخواهد آمد و در آنجا یافت نخواهد شد بلکه ناجیان بر آن سالک خواهند گشت.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۳۵:‏⁠۸،‏ ۹ ‏)‏ یَهُوَه قومش را احیا می‌کند!‏ آنان «ناجیان» یا نجات‌یافتگان وی هستند.‏ یَهُوَه به آنها ضمانت می‌دهد که در راه عزیمت به وطن از ایشان محافظت خواهد کرد.‏ آیا جاده‌ای سنگ‌فرش،‏ رفیع،‏ و حصاردار بین بابل و اورشلیم وجود دارد؟‏ خیر،‏ اما تردیدی وجود ندارد که یَهُوَه از قومش در طی سفرشان حفاظت خواهد کرد طوری که گویی در چنین شاهراهی در حال حرکت هستند.‏ —‏ با مزمور ۹۱:‏⁠۱-‏۱۶ مقایسه شود.‏

^۱۶ یهودیان از خطرات روحانی نیز محفوظ می‌مانند.‏ شاهراه مجازی مذکور همان «طریق مقدّس» است.‏ کسانی که به مقدسات بی‌احترامی  می‌کنند و یا از لحاظ روحانی ناپاک هستند صلاحیت قدم نهادن بر این شاهراه را ندارند و جایی در سرزمین ترمیم‌یافته نخواهند داشت.‏ تنها کسانی که نیّت پاک دارند شایستگی این کار را دارند.‏ دلیل بازگشت آنان به یهودا و اورشلیم غرور ملی یا منافع شخصی نیست.‏ آن دسته از یهودیان که طرز فکری روحانی دارند می‌دانند که دلیل اصلی بازگشتشان برقراری مجدد پرستش پاک یَهُوَه در آن سرزمین است.‏ —‏ عَزْرا ۱:‏⁠۱-‏۳‏.‏

شادی قوم یَهُوَه

۱۷.‏ نبوت اِشَعْیا چگونه یهودیان وفادار را در طی دوران تبعید طولانی‌شان تسلّی داده است؟‏

^۱۷ باب سی و پنجم کتاب اِشَعْیا با این کلمات سرورآمیز پایان می‌گیرد:‏ ‏«فدیه شدگان خداوند بازگشت نموده،‏ با ترنّم به صهیون خواهند آمد و خوشی جاودانی بر سر ایشان خواهد بود.‏ و شادمانی و خوشی را خواهند یافت و غم و ناله فرار خواهد کرد.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۳۵:‏۱۰ ‏)‏ اُسرای یهودی که در طی دوران تبعید خود،‏ برای تسلّی‌خاطر و کسب امید به این نبوت روی آورده‌اند،‏ نمی‌دانند که جزییات مختلف آن چگونه تحقق خواهد یافت.‏ آنها به احتمال زیاد بسیاری از قسمتهای این نبوت را درک نکرده‌اند.‏ با وجود این،‏ برایشان مثل روز روشن است که «به صهیون خواهند آمد.‏»‏

۱۸.‏ از چه نظر آه و ناله و اندوه در بابل جای خود را به شادمانی و شعف در سرزمین ترمیم‌یافته می‌دهد؟‏

^۱۸ از اینرو در سال ۵۳۷ ق.‏د.‏م.‏،‏ حدود ۰۰۰‏,‏۵۰ مرد (‏ منجمله بیش از ۷۰۰۰ غلام)‏ و تعدادی زن و کودک با اطمینان کامل به یَهُوَه،‏ راهی سفر چهارماههٔ بازگشت به اورشلیم می‌شوند.‏ (‏ عَزْرا ۲:‏⁠۶۴،‏ ۶۵‏)‏ چند ماه بعد،‏ مذبح یَهُوَه بازسازی می‌گردد و بدین ترتیب نخستین گام در راه ساختمان مجدد معبد برداشته می‌شود.‏ نبوت دویست‌سالهٔ اِشَعْیا بدین شکل تحقق می‌یابد.‏ آه و ناله و اندوهی که قوم در بابل داشتند جای خود را به شادمانی و شعف در سرزمین ترمیم‌یافته می‌دهد.‏ یَهُوَه به وعدهٔ خود عمل کرده است.‏  بهشت روحانی و جسمانی هر دو برقرار شده است!‏

تولد قومی جدید

۱۹.‏ چرا باید گفت که نبوت اِشَعْیا به طور کامل در قرن ششم ق.‏د.‏م.‏ تحقق نیافته است؟‏

^۱۹ واضح است که در قرن ششم ق.‏د.‏م.‏،‏ باب سی و پنجم اِشَعْیا به طور کامل تحقق نمی‌یابد.‏ بهشت یهودیان بازگشته به وطن دیری نمی‌پاید،‏ زیرا پس از مدتی تعالیم کاذب دینی و ملی‌گرایی پرستش پاک را آلوده می‌سازد.‏ یهودیان دچار اندوه روحانی می‌گردند.‏ کار به جایی می‌رسد که یَهُوَه دیگر آنان را به عنوان قوم خود نمی‌پذیرد.‏ (‏ متّیٰ ۲۱:‏۴۳‏)‏ شادی و شعف آنان به دلیل نافرمانی مجددشان از میان می‌رود.‏ اینها همه نشانگر آن است که باب سی و پنجم کتاب اِشَعْیا مجدداً در ابعاد وسیعتری تحقق خواهد یافت.‏

۲۰.‏ در قرن اول د.‏م.‏ کدام اسرائیل جدید به وجود آمد؟‏

^۲۰ در موعد مقررشده توسط یَهُوَه،‏ اسرائیلی دیگر،‏ یعنی اسرائیلی روحانی به وجود آمد.‏ (‏ غَلاطیان ۶:‏⁠۱۶‏)‏ عیسی در طی خدمت روحانی خود بر روی زمین،‏ صحنه را برای تولد این اسرائیل جدید آماده ساخت.‏ او پرستش پاک را دوباره برقرار کرد و تعالیمش آب حقیقت را دوباره جاری  ساخت.‏ بیماران را از لحاظ جسمی و روحانی شفا داد.‏ با اعلام بشارت ملکوت فریاد شادی به آسمان بلند شد.‏ عیسای جلال‌یافته هفت هفته پس از مرگ و رستاخیزش،‏ جماعت مسیحی را تشکیل داد که در واقع همان اسرائیل روحانی و متشکل از یهودیان و افراد دیگر بود که به خون ریخته‌شدهٔ عیسی خریده شده،‏ و به عنوان پسران روحانی خدا و برادران عیسی مولود گشته و با روح‌القدس مسح شده‌اند.‏ —‏ اعمال ۲:‏⁠۱-‏۴؛‏ رومیان ۸:‏⁠۱۶،‏ ۱۷؛‏ ۱پِطْرُس ۱:‏⁠۱۸،‏ ۱۹‏.‏

۲۱.‏ کدام رویدادها نشانگر آن است که برخی از جنبه‌های نبوت اِشَعْیا در مورد جماعت مسیحی قرن اول تحقق یافت؟‏

^۲۱ پولس رسول خطاب به اعضای اسرائیل روحانی،‏ با اشاره به اِشَعْیا ۳۵:‏۳ نوشت:‏ «دستهای افتاده و زانوهای سست‌شده را استوار نمایید.‏» (‏ عبرانیان ۱۲:‏۱۲‏)‏ از قرار معلوم رویدادهای ذکرشده در باب سی و پنجم کتاب اِشَعْیا در قرن اول د.‏م.‏ نیز تحقق یافتند.‏ عیسی و شاگردانش به نحو معجزه‌آسایی به نابینایان بینایی و به ناشنوایان قدرت شنوایی،‏ به ‹لنگان› توانایی راه رفتن و به گنگان توانایی سخن گفتن بخشیدند.‏ (‏ متّیٰ ۹:‏⁠۳۲؛‏ ۱۱:‏۵؛‏ لوقا ۱۰:‏۹‏)‏ از آن مهمتر،‏ راستدلان از چنگ دین کاذب رها گشتند و در جماعت مسیحی به بهشتی روحانی دست یافتند.‏ (‏ اِشَعْیا ۵۲:‏۱۱؛‏ ۲قُرِنتیان ۶:‏۱۷‏)‏ این گریختگان نیز همچون یهودیانی که از بابل بازگشتند دریافتند که احتیاج به روحیه‌ای خوش‌بینانه و دلیرانه دارند.‏ —‏ رومیان ۱۲:‏۱۱‏.‏

۲۲.‏ در روزگار ما چگونه مسیحیان صادقِ جویای حقیقت به اسارت بابل در آمدند؟‏

^۲۲ در دوران ما وضعیت چگونه است؟‏ آیا نبوت اِشَعْیا به نحوی کاملتر در مورد جماعت مسیحی امروز نیز تحقق می‌یابد؟‏ آری.‏ پس از مرگ رسولان،‏ تعداد مسیحیان مسح‌شدهٔ حقیقی بسیار تنزل یافت،‏ و در پی آن مسیحیان دروغین یعنی «کرکاس» یا علفهای هرز،‏ به فراوانی در صحنهٔ جهانی ظاهر شدند.‏ (‏ متّیٰ ۱۳:‏۳۶-‏۴۳؛‏ اعمال ۲۰:‏۳۰؛‏ ۲پِطْرُس ۲:‏⁠۱-‏۳‏)‏  حتی در قرن نوزدهم،‏ هنگامی که افرادی صادق تلاش کردند خود را از جهان مسیحیت جدا سازند و پرستش پاک را دنبال کنند،‏ باز هم عقایدشان به تعالیمی آلوده بود که بر اساس کتاب مقدس نبود.‏ عیسی در سال ۱۹۱۴ در مقام پادشاه مسیحایی بر تخت نشست و اندکی پس از آن وضعیت این جویندگان صادق حقیقت رو به وخامت گذارد.‏ ملتها ‹با ایشان جنگ کرده،‏ غلبه یافتند،‏› و تلاشهای این مسیحیان صادق برای موعظهٔ بشارت با شکست روبرو شد.‏ در واقع می‌توان گفت که به اسارت بابل درآمدند.‏ —‏ مکاشفه ۱۱:‏⁠۷،‏ ۸‏.‏

۲۳،‏ ۲۴.‏ سخنان اِشَعْیا از چه لحاظی از سال ۱۹۱۹ در میان قوم خدا تحقق یافته است؟‏

^۲۳ اما در سال ۱۹۱۹،‏ وضعیت دگرگون شد.‏ یَهُوَه مردمش را از اسارت آزاد ساخت.‏ آنان شروع به پاکسازی پرستش خویش از آلایش تعالیم کاذب نمودند.‏ در نتیجه،‏ شفا یافتند و به بهشتی روحانی گام نهادند که حتی امروز در همهٔ مناطق دنیا در حال توسعه است.‏ می‌توان گفت که از لحاظ روحانی،‏ نابینایان دیدن و ناشنوایان شنیدن می‌آموزند بدین معنی که با هشیاری کامل عملکرد روح‌القدس خدا را زیر نظر دارند و هیچگاه این امر را از نظر دور نمی‌دارند که محتاج حفظ رابطه‌ای نزدیک با یَهُوَه هستند.‏ (‏ ۱تَسّالونیکیان ۵:‏⁠۶؛‏ ۲تیموتاؤس ۴:‏۵‏)‏ مسیحیان که قدرت تکلم را بازیافته‌اند مشتاق ‹سراییدند› تا حقایق کتاب مقدس را به دیگران نیز اعلام دارند.‏ (‏ رومیان ۱:‏⁠۱۵‏)‏ کسانی که از لحاظ روحانی ضعیف یا ‹لنگ› بودند،‏ حال از غیرت و شادمانی برخوردارند و گویی ‹مثل غزال جست و خیز می‌نمایند.‏›‏

^۲۴ این مسیحیانِ شفایافته در راه یا «طریق مقدّس» گام برمی‌دارند.‏ این «طریق» یا راه آنها را از بابل عظیم به بهشت روحانی می‌رساند و عبور از آن برای همهٔ پرستندگان پاک روحانی آزاد است.‏ (‏ ۱پِطْرُس ۱:‏⁠۱۳-‏۱۶‏)‏ آنها اطمینان دارند که یَهُوَه از ایشان حفاظت می‌کند و حملات حیوانی شیطان برای از میان بردن پرستش پاک به جایی نخواهد رسید.‏ (‏ ۱پِطْرُس ۵:‏⁠۸‏)‏ افراد نافرمان و همهٔ کسانی که همچون حیوانات وحشیِ طمع‌کار عمل  می‌کنند به شاهراه مقدس خدا راهی ندارند زیرا اگر بدان راه پیدا کنند باعث فساد دیگران خواهند شد.‏ (‏ ۱قُرِنتیان ۵:‏⁠۱۱‏)‏ در چنین محیط حفاظت‌شده‌ای،‏ کسانی که یَهُوَه نجات بخشیده است یعنی مسح‌شدگان و «گوسفندان دیگر» با شادی و سرور به یگانه خدای حقیقی خدمت می‌کنند.‏ —‏ یوحنّا ۱۰:‏۱۶‏.‏

۲۵.‏ آیا باب سی و پنجم کتاب اِشَعْیا از لحاظ جسمانی تحقق خواهد یافت؟‏ توضیح داده شود.‏

^۲۵ در آینده چه خواهد شد؟‏ آیا نبوت اِشَعْیا نه تنها از لحاظ روحانی بلکه از لحاظ جسمانی نیز تحقق خواهد یافت؟‏ آری.‏ شفای معجزه‌آسای بیماران به دست عیسی و رسولان در قرن اول نشانگر آن است که یَهُوَه میل و توانایی انجام چنین کارهایی را در مقیاس بزرگ در آینده داراست.‏ در کتاب الهام‌شدهٔ مزامیر سخن از زندگی جاودانی در زمینی پر از صلح و صفا شده است.‏ (‏ مزمور ۳۷:‏⁠۹،‏ ۱۱،‏ ۲۹‏)‏ عیسی زندگی در فردوس یا بهشت را وعده داده است.‏ (‏ لوقا ۲۳:‏۴۳‏)‏ در سراسر کتاب مقدس تا حتی آخرین کتاب آن،‏ امید به بهشت حقیقی به چشم می‌خورد.‏ در بهشت نابینا،‏ ناشنوا،‏ معلول و گنگان برای همیشه شفا خواهند یافت.‏ آه و ناله و اندوه از میان خواهد رفت.‏ شادمانی و سرور تا به ابد ادامه خواهد یافت.‏ —‏ مکاشفه ۷:‏⁠۹،‏ ۱۶،‏ ۱۷؛‏ ۲۱:‏⁠۳،‏ ۴‏.‏

۲۶.‏ سخنان اِشَعْیا چگونه نیروبخش مسیحیان امروز است؟‏

^۲۶ مسیحیان با اینکه در انتظار تبدیل زمین به بهشت جسمانی هستند،‏ از برکات بهشت روحانی بهره‌مندند و با مشکلات و مصیبتها با دیدی خوش‌بینانه برخورد می‌کنند.‏ آنها با اعتماد خلل‌ناپذیری که به یَهُوَه دارند،‏ یکدیگر را تشویق می‌کنند و از این پند پیروی می‌کنند که «دستهای سست را قوی سازید و زانوهای لرزنده را محکم گردانید.‏ به دلهای خائف بگویید:‏ قوی شوید و مترسید.‏» آنان به این گفتهٔ نبی اطمینان کامل دارند که می‌گوید:‏ «اینک خدای شما با انتقام می‌آید،‏ او با عقوبت الهی می‌آید و شما را نجات خواهد داد.‏» —‏ اِشَعْیا ۳۵:‏⁠۳،‏ ۴‏.‏

‏[پاورقی‌ها]‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

 ‏[تصویر تمام‌صفحه در صفحهٔ ۳۷۰]‏

‏[تصاویر در صفحهٔ ۳۷۵]‏

بیابانها پر آب گشته و به محل رویش پاپیروس و نی‌های آبی مبدل می‌شود

‏[تصویر در صفحهٔ ۳۷۸]‏

عیسی بیماران را هم از لحاظ روحانی و هم از لحاظ جسمی شفا می‌بخشید