فصل ۶

رحمت یَهُوَه خدا به باقیماندگان

اِشَعْیا ۴:‏۲-‏۶

۱،‏ ۲.‏ اِشَعْیای نبی در مورد یهودا و اورشلیم چه پیشگویی می‌کند؟‏

توفانی مهیب به منطقه‌ای پرجمعیت نزدیک می‌شود.‏ باد و باران سنگین و سیل شدید،‏ تلفات جانی،‏ خانه‌ها و مزارع ویران از خود به جای می‌گذارند.‏ اما چیزی نمی‌گذرد که توفان فرو می‌نشیند و آرامش برقرار می‌شود.‏ حال زمان آن است که بازماندگان حادثه کار ترمیم و بازسازی را آغاز کنند.‏

^۲ اِشَعْیای نبی واقعهٔ مشابهی را در مورد یهودا و اورشلیم پیش‌بینی می‌کند.‏ ابرهای توفانزای داوریِ الهی به نحو تهدیدآمیزی نزدیک می‌شوند و البته دلیل محکمی برای آن وجود دارد!‏ جرم قوم سنگین است.‏ هم حکمرانان و هم افراد دیگر قوم،‏ بی‌عدالتی و خونریزی را به حد اعلی رسانده‌اند.‏ یَهُوَه از طریق اِشَعْیا،‏ جرم یهودا را آشکار ساخته و هشدار می‌دهد که آن قوم خطاکار را داوری خواهد کرد.‏ (‏ اِشَعْیا ۳:‏⁠۲۵‏)‏ پس از آن توفان،‏ سرزمین یهودا کاملاً ویران خواهد گشت.‏ بی‌شک چنین دورنمایی اِشَعْیا را آزرده‌خاطر می‌کند.‏

۳.‏ پیام الهام شده‌ای که در اِشَعْیا ۴:‏⁠۲-‏۶ آمده است حاوی چه اخبار خوشی است؟‏

^۳ اما اخبار خوشی نیز وجود دارند!‏ توفان داوری عادلانهٔ یَهُوَه فرو خواهد نشست و عده‌ای باقی خواهند ماند.‏ آری،‏ داوری یَهُوَه بر ضد یهودا با رحمت همراه خواهد بود!‏ پیام الهام شدهٔ اِشَعْیا که در اِشَعْیا ۴:‏⁠۲-‏۶ آمده است در مورد این دوران پربرکت است.‏ گویی خورشید از پس ابرها بیرون می‌آید؛‏ مناظر و آواهای داوری که در اِشَعْیا ۲:‏⁠۶​–‏۴:‏۱ توصیف شده‌اند،‏ جای خود را به زیباییهای سرزمین و قومی احیاء شده می‌دهند.‏

۴.‏ چرا ما باید نبوت اِشَعْیا را در مورد بهبود وضعیت بازماندگان بررسی کنیم؟‏

 ^۴ نبوت اِشَعْیا دربارهٔ بهبود وضعیت بازماندگان و امنیتی که به دنبال آن نصیبشان می‌شود،‏ در دوران ما یعنی «در ایّام آخر» نیز تحقق می‌یابد.‏ (‏ اِشَعْیا ۲:‏⁠۲-‏۴‏)‏ با هم این پیام بموقع را بررسی می‌کنیم،‏ نه فقط به خاطر اهمیت نبوی آن بلکه به دلیل مطالبی که در مورد رحمت یَهُوَه و اینکه چگونه می‌توان از آن بهره‌مند شد،‏ به ما می‌آموزد.‏

‏‹شاخهٔ یَهُوَه›‏

۵،‏ ۶.‏ الف)‏ اِشَعْیا آرامشی را که پس از توفان آینده می‌آید چگونه توصیف می‌کند؟‏ ب)‏ معنای عبارت «شاخه» چیست و این عبارت نشانگر چه چیزی در مورد سرزمین یهوداست؟‏

^۵ اِشَعْیا وقتی آرامشی را که در پس این توفان برقرار خواهد شد در نظر می‌آورد،‏ لحنی گرم به خود می‌گیرد و می‌نویسد:‏ ‏«در آن روز شاخهٔ خداوند زیبا و جلیل و میوهٔ زمین به جهت ناجیان اسرائیل فخر و زینت خواهد بود.‏» —‏ اِشَعْیا ۴:‏⁠۲‏.‏

^۶ اِشَعْیا در اینجا از بازسازی سخن می‌گوید.‏ کلمهٔ عبری که ‹شاخه› ترجمه شده است به مفهوم ‹آنچه می‌روید،‏ و یا جوانه‌ای› می‌باشد.‏ این کلمه را با رفاه،‏ رشد،‏ و برکاتی که از جانب یَهُوَه هستند،‏ مربوط دانسته‌اند.‏ اِشَعْیا بدین ترتیب تصویری امیدوارکننده ترسیم می‌نماید،‏ تصویری که حاکی از موقتی بودن ویرانیهای قریب‌الوقوع است.‏ به برکت یَهُوَه،‏ سرزمین یهودا که زمانی مرفه بود دوباره محصول فراوان به بار خواهد آورد.‏ * —‏ لاویان ۲۶:‏⁠۳-‏۵‏.‏

۷.‏ از چه نظر شاخهٔ یَهُوَه «زیبا و جلیل» خواهد بود؟‏

 ^۷ اِشَعْیا برای توصیف عظمت تحولاتی که در پیش است از عبارات گویا و زنده استفاده می‌کند.‏ شاخهٔ یَهُوَه «زیبا و جلیل» خواهد بود.‏ کلمهٔ «زیبا» در اینجا یادآور خوشنماییِ قرنها پیشِ سرزمین موعود است،‏ یعنی زمانی که یَهُوَه آن را به اسرائیل اعطا کرد.‏ آن سرزمین بقدری زیبا بود که «فخر همهٔ زمینها [«بهترین جای دنیا،‏» ترجمهٔ تفسیری ‏]» خوانده می‌شد.‏ (‏ حِزْقِیال ۲۰:‏⁠۶‏)‏ بدینسان سخنان اِشَعْیا به مردم اطمینان می‌دهد که سرزمین یهودا به جلال و زیبایی پیشین باز خواهد گشت،‏ و حقیقتاً به گوهری بی‌نظیر بر روی زمین مبدل خواهد شد.‏

۸.‏ چه کسانی از زیبایی بازیافتهٔ آن سرزمین بهره‌مند خواهند شد و اِشَعْیا احساسات آنان را چگونه توصیف می‌کند؟‏

^۸ اما چه کسانی زیبایی آن سرزمین ترمیم یافته را به چشم خواهند دید و از آن لذت خواهند برد؟‏ به نوشتهٔ اِشَعْیا،‏ «ناجیان [یا  نجات‌یافتگان] اسرائیل.‏» بله،‏ افرادی وجود خواهند داشت که از آن ویرانی خفت‌بارِ پیشگویی شده،‏ نجات می‌یابند.‏ (‏ اِشَعْیا ۳:‏⁠۲۵،‏ ۲۶‏)‏ گروهی از بازماندگان به یهودا بازگشته و در کار ترمیم آن شرکت خواهند کرد.‏ برای این بازگشتگان یا به عبارت دیگر ‹نجات‌یافتگان،‏› محصول فراوان سرزمین بازسازی شده‌شان موجب «فخر و زینت» خواهد بود.‏ (‏ اِشَعْیا ۴:‏۲‏)‏ احساس خفت ناشی از ویرانی جای خود را به احساس افتخاری بازیافته خواهد داد.‏

۹.‏ الف)‏ همانطور که اِشَعْیا گفته بود در سال ۵۳۷ ق.‏د.‏م.‏ چه اتفاقی روی داد؟‏ ب)‏ چرا می‌توان کسانی را که در تبعید تولد می‌یافتند نیز جزء ‹نجات‌یافتگان› دانست؟‏ (‏ لطفاً به پاورقی مراجعه شود.‏)‏

^۹ همانطور که اِشَعْیا گفته بود،‏ توفان داوری در سال ۶۰۷ ق.‏د.‏م.‏،‏ یعنی هنگامی که بابلیان اورشلیم را نابود ساختند و بسیاری از اسرائیلیان را به قتل رساندند،‏ فرا رسید.‏ برخی نجات یافتند و به صورت تبعیدی به بابل منتقل شدند؛‏ اما اگر خدا از خود رحمت نشان نمی‌داد،‏ هیچ کس زنده نمی‌ماند.‏ (‏ نَحَمِیا ۹:‏⁠۳۱‏)‏ در آخر،‏ یهودا بکلی متروک و ویران گشت و به حال خود رها شد.‏ (‏ ۲تواریخ ۳۶:‏۱۷-‏۲۱‏)‏ پس از آن در سال ۵۳۷ ق.‏د.‏م.‏،‏ رحمت خدا سبب شد که ‹نجات‌یافتگان› برای از سر گرفتن پرستش حقیقی به یهودا بازگردند.‏ * (‏ عَزْرا ۱:‏⁠۱-‏۴؛‏ ۲:‏۱‏)‏ در مزمور ۱۳۷ توبهٔ از صمیم قلب این تبعیدیانِ بازگشته،‏ به زیبایی توصیف شده است،‏ که به احتمال زیاد در طی اسارت یا اندکی پس از آن نگاشته شده بود.‏ آنان وقتی به یهودا بازگشتند،‏ خاک آن سرزمین را زیر کشت برده و در آن دانه افشاندند.‏ می‌توان احساسات آنها را هنگامی که می‌دیدند چگونه خدا کوششهایشان را برکت می‌بخشد،‏ و سبب می‌شود که آن سرزمین همچون «باغ عَدَن» بارآور شود،‏ تصور کرد!‏ —‏ حِزْقِیال ۳۶:‏۳۴-‏۳۶‏.‏

۱۰،‏ ۱۱.‏ الف)‏ شاگردان کتاب مقدس در آغاز قرن بیستم از چه نظر در اسارت «بابل عظیم» بودند؟‏ ب)‏ یَهُوَه چگونه باقیماندهٔ اسرائیلیان روحانی را برکت داد؟‏

 ^۱۰ در روزگار ما نیز چنین بازسازیی صورت گرفته است.‏ اوایل قرن بیستم،‏ شاگردان کتاب مقدس (‏ نام شاهدان یَهُوَه در آن زمان)‏ به اسارت روحانی «بابل عظیم،‏» یعنی امپراتوری دین کاذب،‏ درآمدند.‏ (‏ مکاشفه ۱۷:‏۵‏)‏ شاگردان کتاب مقدس با وجود اینکه بسیاری از تعالیم بابلی را رد کرده بودند،‏ هنوز به برخی از عقاید و رسوم بابلی آلوده بودند.‏ برخی از آنها به تحریک روحانیان به زندان افتادند.‏ سرزمین روحانی آنان،‏ یا به عبارت دیگر مِلک مذهبی یا روحانی‌شان،‏ متروک ماند.‏

^۱۱ اما در بهار سال ۱۹۱۹،‏ یَهُوَه به این باقیماندهٔ اسرائیلیان روحانی رحمت نشان داد.‏ (‏ غَلاطیان ۶:‏⁠۱۶‏)‏ او دید که آنها توبه کرده و خواستار پرستش او بر منبای حقیقت هستند،‏ از اینرو موجبات رهایی آنان را از زندان حقیقی و مهمتر از آن یعنی از اسارت روحانی فراهم آورد.‏ این ‹نجات‌یافتگان› به مِلک روحانی خداداد خود که خدا آن را به فراوانی بارور ساخته بود،‏ بازگردانده شدند.‏ گیرایی و جذابیت این ملک روحانی به حدی بوده است که میلیونها نفر از افراد خداترس دیگر را نیز جلب کرده تا به منظور به جا آوردن پرستش حقیقی به باقیماندگان بپیوندند.‏

۱۲.‏ کلام اِشَعْیا چگونه رحمت یَهُوَه را در قبال قومش می‌ستاید؟‏

^۱۲ سخنان اِشَعْیا در اینجا رحمتی را که خدا به قومش نشان می‌دهد می‌ستاید.‏ با اینکه قوم اسرائیل به یَهُوَه پشت کردند،‏ یَهُوَه به افراد توبه‌کاری که باقیمانده بودند رحمت نشان داد.‏ این امر مایهٔ تسلّی‌خاطر است چرا که می‌دانیم حتی کسانی که دست به خطاهای بزرگ زده‌اند نیز می‌توانند با امید به سوی یَهُوَه بازگردند.‏ توبه‌کاران نباید گمان کنند که رحمت یَهُوَه شامل حال آنها نمی‌شود،‏ زیرا او دل نادم را پس نمی‌زند.‏ (‏ مزمور ۵۱:‏۱۷‏)‏ کتاب مقدس به ما چنین اطمینان می‌دهد:‏ ‏«خداوند رحمان و کریم است دیرغضب و بسیار رحیم.‏ چنانکه پدر بر فرزندان خود رئوف است همچنان  خداوند بر ترسندگان خود رأفت می‌نماید.‏» (‏ مزمور ۱۰۳:‏⁠۸،‏ ۱۳‏)‏ بی‌تردید،‏ خدایی اینچنین رحیم شایستهٔ تمجید است!‏

باقیماندگانی که در نظر یَهُوَه مقدس خوانده می‌شوند

۱۳.‏ بر طبق اِشَعْیا ۴:‏⁠۳‏،‏ اِشَعْیا باقیماندگانی را که مورد رحمت یَهُوَه قرار می‌گیرند چگونه توصیف می‌کند؟‏

^۱۳ پیش از این دانستیم که باقیماندگانی خواهند بود که رحمت یَهُوَه شامل حال آنها می‌شود،‏ اما حالا اِشَعْیا جزئیات بیشتری را در مورد آنها در اختیارمان می‌گذارد.‏ او می‌نویسد:‏ ‏«واقع می‌شود که هر که در صهیون باقی ماند و هر که در اورشلیم ترک شود مقدّس خوانده خواهد شد یعنی هر که در اورشلیم در دفتر حیات مکتوب باشد.‏» —‏ اِشَعْیا ۴:‏⁠۳‏.‏

۱۴.‏ منظور از آنانی که ‹باقی می‌مانند› و ‹ترک می‌شوند› چه کسانی است و چرا یَهُوَه به آنان رحمت نشان خواهد داد؟‏

^۱۴ چه کسانی ‹باقی می‌مانند› و چه کسانی ‹ترک می‌شوند›؟‏ اینها همان نجات‌یافتگانی هستند که در آیهٔ قبل بدانها اشاره شد،‏ یعنی تبعیدیان یهودیی که اجازه می‌یابند به یهودا بازگردند.‏ در اینجا اِشَعْیا نشان می‌دهد که چرا یَهُوَه به آنها رحمت نشان خواهد داد،‏ یا به عبارتی ‹مقدّس خوانده خواهند شد.‏› معنای تقدس،‏ «پاکی یا خلوص مذهبی و روحانیت» است.‏ مقدس بودن یعنی پاکی و خلوص در گفتار و کردار و رعایت معیارهای یَهُوَه دربارهٔ آنچه درست و شایسته است.‏ آری،‏ یَهُوَه نسبت به آنانی که ‹مقدّس خوانده است› رحمت نشان خواهد داد و به آنان اجازه می‌دهد تا به ‹شهر مقدس،‏› اورشلیم بازگردند.‏ —‏ نَحَمِیا ۱۱:‏⁠۱‏.‏

۱۵.‏ الف)‏ عبارت «در اورشلیم در دفتر حیات مکتوب» بودن،‏ یادآور کدام سنت یهودیان است؟‏ ب)‏ کلام اِشَعْیا تلویحاً حاوی چه هشدار جدیی است؟‏

^۱۵ آیا این باقیماندگان وفادار در آنجا خواهند ماند؟‏ اِشَعْیا وعده می‌دهد که آنها ‹ در اورشلیم در دفتر حیات مکتوب خواهند بود.‏› این نکته یادآور سنت یهودیان است که مشخصات خانواده‌ها و اسباط اسرائیلی را با دقت  ثبت می‌کردند.‏ (‏ نَحَمِیا ۷:‏۵‏)‏ ثبت شدن نام شخص به معنای آن بود که در قید حیات است،‏ چرا که در صورت فوت او،‏ نامش حذف می‌شد.‏ در قسمتهای مختلف کتاب مقدس به فهرست مجازی اسامی یا دفتری اشاره می‌شود که حاوی نامهای کسانی است که یَهُوَه به عنوان پاداش به آنان حیات می‌بخشد.‏ اما نام افراد به طور مشروط در این دفتر ثبت می‌شود،‏ زیرا یَهُوَه می‌تواند این نامها را ‹محو سازد.‏› (‏ خروج ۳۲:‏۳۲،‏ ۳۳؛‏ مزمور ۶۹:‏۲۸‏)‏ از اینرو،‏ کلام اِشَعْیا تلویحاً هشداری جدی به ما می‌دهد،‏ اینکه کسانی که باز می‌گردند فقط در صورتی می‌توانند در سرزمین بازسازی شده به زندگی ادامه دهند که در نظر خدا مقدس باقی بمانند.‏

۱۶.‏ الف)‏ یَهُوَه از کسانی که به آنها در سال ۵۳۷ ق.‏د.‏م.‏ اجازهٔ بازگشت به یهودا را داده بود،‏ چه انتظاری داشت؟‏ ب)‏ چرا می‌توان گفت که رحمت یَهُوَه نسبت به باقیماندگان مسح شده و «گوسفندان دیگر» بی‌حاصل نبوده است؟‏

^۱۶ در سال ۵۳۷ ق.‏د.‏م.‏،‏ باقیماندگانی که به اورشلیم بازگشتند نیتی پاک داشتند.‏ نیت آنان برقراری مجدد پرستش حقیقی بود.‏ همهٔ کسانی که به آداب مذهبی بت‌پرستان یا رفتار ناپاکی که اِشَعْیا بشدت در مورد آنها هشدار داده بود آلوده بودند حق بازگشت به اورشلیم را نداشتند.‏ (‏ اِشَعْیا ۱:‏⁠۱۵-‏۱۷‏)‏ فقط کسانی که یَهُوَه مقدس می‌دانست می‌توانستند به یهودا بازگردند.‏ (‏ اِشَعْیا ۳۵:‏۸‏)‏ به همین صورت،‏ باقیماندهٔ مسح‌شدگان نیز از سال ۱۹۱۹ که از قید اسارت روحانی رها گشتند،‏ به همراه میلیونها نفر از «گوسفندان دیگر» که به آنها پیوستند و امید به زندگی جاودانی بر روی زمین دارند،‏ تمام تلاش خود را می‌کنند تا در نظر خدا مقدس باشند.‏ (‏ یوحنّا ۱۰:‏۱۶‏)‏ آنها خود را از تعالیم و آداب بابلی رها ساخته‌اند.‏ تک تک آنها سعی می‌کنند به معیارهای اخلاقی والای خدا پایبند بمانند.‏ (‏ ۱پِطْرُس ۱:‏⁠۱۴-‏۱۶‏)‏ رحمتی که یَهُوَه نسبت به آنها نشان داده بی‌حاصل نبوده است.‏

۱۷.‏ یَهُوَه نام چه کسانی را در «دفتر حیات» ثبت می‌کند و ما باید مصمم به انجام چه کاری باشیم؟‏

^۱۷ باید به خاطر داشت که یَهُوَه به کسانی که در اسرائیل مقدس بودند توجه داشت و ‹نامشان را در دفتر حیات می‌نوشت.‏› امروز نیز یَهُوَه  تلاشهای ما را در حالیکه سعی می‌کنیم ذهن و بدنمان را پاک نگاه داریم و ‹بدنهای خود را قربانی زندهٔ مقدّس پسندیدهٔ خدا بگذرانیم،‏› مشاهده می‌کند.‏ (‏ رومیان ۱۲:‏۱‏)‏ خدا نام همهٔ کسانی را که چنین شیوهٔ زندگی را دنبال می‌کنند،‏ در «دفتر حیات،‏» یعنی فهرست مجازی اسامی کسانی که شایستهٔ دریافت زندگی جاودانی،‏ چه در آسمان و چه در زمین هستند،‏ ثبت می‌کند.‏ (‏ فیلپّیان ۴:‏۳؛‏ مَلاکی ۳:‏⁠۱۶‏)‏ پس،‏ تا حد امکان کوشش کنیم تا در نظر خدا مقدس بمانیم،‏ چرا که در آن صورت می‌توانیم ناممان را در آن «دفتر» ارزشمند نگاه داریم.‏ ‏—‏ مکاشفه ۳:‏۵‏.‏

وعدهٔ مراقبت مهرآمیز

۱۸،‏ ۱۹.‏ بر طبق اِشَعْیا ۴:‏⁠۴،‏ ۵‏،‏ یَهُوَه چه پاکسازیی می‌کند و این پاکسازی چگونه انجام خواهد شد؟‏

^۱۸ اِشَعْیا سپس نشان می‌دهد که چگونه ساکنان سرزمین بازسازی شده،‏ مقدس خواهند شد و چه برکاتی در انتظارشان است.‏ او می‌گوید:‏ ‏«هنگامی که خداوند چرک دختران صهیون را بشوید و خون اورشلیم را به روح انصاف و روح سوختگی از میانش رفع نماید،‏ خداوند بر جمیع مساکن کوه صهیون و بر محفلهایش ابر و دود در روز و درخشندگی آتشِ مشتعل در شب خواهد آفرید،‏ زیرا که بر تمامی جلال آن پوششی خواهد بود.‏» —‏ اِشَعْیا ۴:‏⁠۴،‏ ۵‏.‏

^۱۹ اِشَعْیا پیش از این «دختران صهیون» را که فساد اخلاقی‌شان را در زیر پوششی از زینت‌آلات پر زرق و برق پنهان می‌کردند،‏ توبیخ کرده بود.‏ همچنین خون‌ریزیهای قوم را برملا ساخته بود،‏ و آنها را ترغیب کرده بود تا خود را بشویند.‏ (‏ اِشَعْیا ۱:‏⁠۱۵،‏ ۱۶؛‏ ۳:‏⁠۱۶-‏۲۳‏)‏ حال،‏ اِشَعْیا به آینده و زمانی می‌نگرد که خدا ‹چرک› آنها یا به عبارت دیگر فساد اخلاقی آنها را پاک خواهد ساخت و ‹خونی را که ریخته شده است خواهد شست.‏› (‏ اِشَعْیا ۴:‏۴‏،‏ ترجمهٔ تفسیری ‏)‏ این پاکسازی چگونه انجام خواهد شد؟‏ با «روح انصاف» و «روح سوختگی.‏» نابودی قریب‌الوقوع اورشلیم و تبعید یهودیان  به بابل نشانگر موج خروشان داوری خدا و خشم سوزان وی بر ضد قومی ناپاک خواهد بود.‏ کسانی که از این فجایع نجات یابند و به وطن خود بازگردند،‏ فروتن و بی‌آلایش شده‌اند.‏ به همین دلیل است که در نظر یَهُوَه مقدس بوده و رحمت وی شامل حالشان خواهد شد.‏ —‏ با مَلاکی ۳:‏⁠۲،‏ ۳ مقایسه شود.‏

۲۰.‏ الف)‏ عبارات «ابر» و «دود» و «آتش» یادآور چه هستند؟‏ ب)‏ چرا برای تبعیدیان پاک شده،‏ جای نگرانی و ترس وجود ندارد؟‏

^۲۰ یَهُوَه،‏ از طریق اِشَعْیا وعده می‌دهد که این باقیماندگان پاک شده را تحت مراقبت مهرآمیز خود قرار خواهد داد.‏ عبارات «ابر» و «دود» و «آتش» یادآور مراقبتهایی است که یَهُوَه پس از آنکه اسرائیلیان مصر را ترک کردند،‏ از آنها به عمل آورد.‏ «ستون آتش و ابر» آنان را از مصریانِ مهاجم محفوظ نگاه داشت؛‏ و در ضمن در بیابان راهنمای آنان بود.‏ (‏ خروج ۱۳:‏۲۱،‏ ۲۲؛‏  ۱۴:‏۱۹،‏ ۲۰،‏ ۲۴‏)‏ هنگامی که یَهُوَه در کوه سینا هویدا شد،‏ تمامی کوه را «دود فرو گرفت.‏» (‏ خروج ۱۹:‏۱۸‏)‏ از اینرو،‏ برای تبعیدیان پاک شده جای نگرانی و ترس وجود ندارد،‏ چرا که یَهُوَه محافظ آنان خواهد بود.‏ چه هنگامی که در خانه‌هاشان گرد می‌آیند و چه هنگامی که در گردهماییهای بزرگ شرکت می‌کنند،‏ یَهُوَه همواره در کنارشان خواهد بود.‏

۲۱،‏ ۲۲.‏ الف)‏ سایه‌بان معمولاً به چه منظوری ساخته می‌شد؟‏ ب)‏ چه چشم‌اندازی در پیش روی باقیماندگان پاک شده قرار دارد؟‏

^۲۱ اِشَعْیا توصیف خود را از حفاظت الهی با اشاره به زندگی روزمره به پایان می‌برد،‏ و می‌نویسد:‏ ‏«در وقت روز سایه‌بانی به جهت سایه از گرما و به جهت ملجاء و پناهگاه از طوفان و باران خواهد بود.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۴:‏⁠۶ ‏)‏ سایه‌بان معمولاً در تاکستانها یا در مزارع ساخته می‌شد تا شخص را از آفتاب سوزان فصل خشک و از سرما و توفانهای فصل بارانی محافظت کند.‏ —‏ با یُونُس ۴:‏⁠۵ مقایسه شود.‏

^۲۲ باقیماندگان پاک‌شده هنگامی که با گرمای سوزانِ آزار و شکنجه و توفان مخالفان روبرو شوند،‏ خواهند دید که یَهُوَه سرچشمهٔ امنیت و حفاظت و پناه است.‏ (‏ مزمور ۹۱:‏⁠۱،‏ ۲؛‏ ۱۲۱:‏۵‏)‏ بدین ترتیب چشم‌اندازی زیبا در پیش روی آنان قرار دارد:‏ اگر عقاید و رسوم ناپاک بابلی را ترک کنند،‏ و به داوری یَهُوَه که برای پاکسازی صورت می‌گیرد تن در دهند،‏ و تلاش کنند تا مقدس باقی بمانند،‏ در امنیت به سر خواهند برد،‏ طوری که گویی در «سایه‌بانِ» محافظت الهی جای گرفته‌اند.‏

۲۳.‏ چرا یَهُوَه باقیماندهٔ مسح‌شدگان و یارانشان را برکت داده است؟‏

^۲۳ باید توجه داشت که ابتدا پاکسازی صورت می‌گیرد و سپس برکات می‌آیند.‏ در دوران ما نیز چنین بوده است.‏ در سال ۱۹۱۹ باقیماندهٔ مسح‌شدگان با فروتنی به تصفیه و پاکسازی گردن نهادند،‏ و یَهُوَه ناپاکی آنان را ‹شست.‏› از آن زمان تاکنون،‏ «گروه عظیمی» از گوسفندان دیگر نیز خود را به یَهُوَه سپرده‌اند تا آنها را پاک و منزه سازد.‏ (‏ مکاشفه ۷:‏۹‏)‏ بدین  ترتیب،‏ باقیماندهٔ مسح‌شدگان و یارانشان پس از آنکه پاک گشتند،‏ برکت یافته و یَهُوَه آنها را تحت مراقبت و حمایت خود قرار داده است.‏ او به نحوی معجزه‌آسا جلوی آزار و شکنجه‌های سخت یا توفان مخالفان آنان را نمی‌گیرد.‏ اما بی‌تردید از آنها حمایت می‌کند،‏ به طوری که گویی بالای سرشان ‹سایه‌بانی به جهت سایه و پناهگاه از طوفان و باران› می‌گسترد.‏ چگونه؟‏

۲۴.‏ چه چیزی نمایانگر آن است که یَهُوَه سازمانی را که از قومش تشکیل یافته برکت داده است؟‏

^۲۴ به عنوان مثال،‏ برخی از قدرتمندترین حکومتهای تاریخ کار موعظهٔ شاهدان یَهُوَه را ممنوع کرده و یا سعی کرده‌اند آنها را نابود سازند.‏ اما شاهدان محکم و استوار باقی مانده و بی‌وقفه به کار موعظه ادامه داده‌اند!‏ چرا ملتهایی چنین نیرومند قادر نبوده‌اند فعالیتهای گروهی نسبتاً کوچک و ظاهراً بی‌دفاع را متوقف سازند؟‏ زیرا یَهُوَه خادمان پاک خویش را در «سایه‌بانی» محافظ قرار داده است که هیچ بشری قادر به انهدام آن نیست!‏

۲۵.‏ این موضوع که یَهُوَه محافظ ماست برای ما به طور انفرادی به چه معنایی است؟‏

^۲۵ آیا ما به طور انفرادی نیز محافظت می‌شویم؟‏ یَهُوَه محافظ ماست ولی این امر بدان معنا نیست که در این سیستم،‏ زندگیی بدون دردسر خواهیم داشت.‏ بسیاری از مسیحیان وفادار با مشکلات سختی،‏ همچون فقر،‏ فجایع طبیعی،‏ جنگ،‏ بیماری،‏ و مرگ مواجه هستند.‏ هنگام بروز چنین ناملایماتی هرگز نباید فراموش کنیم که خدایمان در کنار ماست.‏ او ما را از لحاظ روحانی حفاظت می‌کند و برای آنکه بتوانیم دشواریها را با وفاداری پشت سر بگذاریم،‏ حتی «برتری قوّت» را در اختیارمان قرار می‌دهد.‏ (‏ ۲قُرِنتیان ۴:‏۷‏)‏ امنیتی که از حضور او حس می‌کنیم باید سبب شود که هراسی به دل راه ندهیم،‏ چرا که تا وقتی تمام تلاش خود را می‌کنیم تا در نظر او مقدس باقی بمانیم،‏ هیچ چیز ‹قدرت نخواهد داشت که ما را از محبّت خدا جدا سازد.‏› —‏ رومیان ۸:‏⁠۳۸،‏ ۳۹‏.‏

‏[پاورقی‌ها]‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

 ‏[تصویر در صفحهٔ ۶۳]‏

توفان داوری الهی در حال پیشروی به سوی یهودا است