فصل ۹

هنگام بروز ناملایمات به یَهُوَه توکل کنیم

اِشَعْیا ۷:‏۱–‏۸:‏۱۸

۱.‏ چرا بررسی بابهای هفتم و هشتم کتاب اِشَعْیا برای مسیحیان امروز مفید است؟‏

بابهای هفتم و هشتم کتاب اِشَعْیا دو واکنش متضاد را مطرح می‌سازند.‏ اِشَعْیا و آحاز هر دو متعلق به ملتی بودند که به یَهُوَه وقف شده بود؛‏ هر دو وظایفی از جانب خدا بر عهده داشتند،‏ یکی در مقام نبی،‏ دیگری در مقام پادشاه یهودا؛‏ و هر دو با خطر مشابهی روبرو بودند —‏ تهاجم نیروهای برترِ دشمن به یهودا.‏ اما اِشَعْیا،‏ در مواجه با خطر به یَهُوَه توکل کرد،‏ در حالیکه آحاز هراس به دل راه داد.‏ چرا این دو نفر واکنشهای متفاوتی از خود نشان دادند؟‏ از آنجایی که مسیحیان امروز نیز در محاصرهٔ نیروهای مخاصم هستند،‏ باید این دو باب کتاب اِشَعْیا را بررسی کنند و به درسهایی که در آنها نهفته است پی ببرند.‏

اتخاذ تصمیم

۲،‏ ۳.‏ اِشَعْیا در ابتدای نوشته‌های خود چه مطالبی را به اختصار مطرح می‌سازد؟‏

^۲ اِشَعْیا همچون هنرمندی که با چند خط ساده،‏ طرح کلی نقاشی تازه‌ای را مشخص می‌سازد،‏ با چند عبارت کلی آغاز و پایان رویدادهایی را که بعداً شرح خواهد داد،‏ مشخص می‌کند و نوشتهٔ خود را با این کلمات آغاز می‌کند:‏ ‏«در ایّام آحاز بن یوتام بن عُزِّیّا پادشاه یهودا،‏ واقع شد که رَصین،‏ پادشاه اَرام ‏[‏سوریه ‏] و فَقَح بن رَمَلْیا پادشاه اسرائیل بر اورشلیم برآمدند تا با آن جنگ نمایند،‏ امّا نتوانستند آن را فتح نمایند.‏» —‏ اِشَعْیا ۷:‏۱‏.‏

^۳ زمان،‏ قرن هشتم ق.‏د.‏م.‏ است.‏ آحاز پس از پدرش،‏ یوتام،‏ بر تخت پادشاهی یهودا نشسته است.‏ رَصین پادشاه سوریه و فَقَح،‏ پادشاه پادشاهی  شمالی اسرائیل،‏ به یهودا حمله می‌کنند و نبرد سختی در می‌گیرد.‏ سرانجام،‏ اورشلیم را به محاصره در می‌آورند.‏ اما محاصرهٔ آنها با شکست روبرو می‌شود.‏ (‏ ۲پادشاهان ۱۶:‏⁠۵،‏ ۶؛‏ ۲تواریخ ۲۸:‏⁠۵-‏۸‏)‏ به چه دلیل؟‏ دلیل آن را بعداً خواهیم دید.‏

۴.‏ چرا ترس بر دل آحاز و قومش مستولی شده است؟‏

^۴ در اوایل جنگ،‏ ‏«به خاندان داود خبر داده،‏ گفتند که اَرام ‏[‏سوریه ‏] در اِفرایم اردو زده‌اند و دل او و دل مردمانش بلرزید به طوری که درختان جنگل از باد می‌لرزد.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۷:‏۲ ‏)‏ آری،‏ آحاز و مردمش از اینکه اهالی سوریه و اسرائیلیان دست به دست هم داده و لشکریانشان در خاک اِفرایم (‏ اسرائیل)‏ مشغول بر پا کردن اردوگاه خود هستند،‏ به هراس افتاده‌اند.‏ از محل اردوگاه آنان تا اورشلیم پیاده فقط دو یا سه روز راه است.‏

۵.‏ امّت خدا در روزگار ما از چه جهت به اِشَعْیا شبیه است؟‏

^۵ یَهُوَه به اِشَعْیا می‌گوید:‏ ‏«تو با پسر خود شآریاشوب به انتهای قنات برکهٔ فوقانی به راه مزرعهٔ گازر به استقبال آحاز بیرون شو.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۷:‏۳ ‏)‏ باور کردنش دشوار است،‏ در حقیقت در چنین مواقعی این پادشاه است که باید به دنبال نبی یَهُوَه باشد و از او راهنمایی بخواهد،‏ نه آنکه نبی مجبور باشد نزد پادشاه برود!‏ با وجود این،‏ اِشَعْیا با کمال میل به فرمان یَهُوَه عمل می‌کند!‏ به همین شکل،‏ قوم امروز خدا نیز با اشتیاق در جستجوی کسانی هستند که از دشواریها و فشارهای دنیا به هراس افتاده‌اند.‏ (‏ متّیٰ ۲۴:‏⁠۶،‏ ۱۴‏)‏ براستی مایهٔ خرسندی است که هر ساله صدها هزار نفر به بازدیدهای این موعظه‌گران بشارت پاسخ مثبت می‌دهند و دست خود را به دست محافظ یَهُوَه می‌سپارند!‏

۶.‏ الف)‏ اِشَعْیای نبی چه پیام دلگرم‌کننده‌ای به آحاز پادشاه می‌رساند؟‏ ب)‏ امروز چه موقعیتی وجود دارد؟‏

^۶ اِشَعْیا،‏ آحاز را بیرون دیوارهای اورشلیم،‏ در حالی ملاقات می‌کند که به منظور فراهم آوردن تدارکاتی برای مقابله با محاصرهٔ قریب‌الوقوع مشغول  بازرسی منبع آبرسانی شهر می‌باشد.‏ اِشَعْیا پیام یَهُوَه را به او رسانیده می‌گوید:‏ ‏«باحذر و آرام باش مترس و دلت ضعیف نشود از این دو دُمِ مشعلِ دودافشان،‏ یعنی از شدّت خشم رَصین و اَرام ‏[‏سوریه ‏] و پسر رَمَلْیا.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۷:‏۴ ‏)‏ پیش از آن،‏ هنگامی که مهاجمان،‏ یهودا را غارت کردند،‏ خشمشان به داغی شعله‌های آتش بود.‏ اما حالا فقط ‹ دو دُمِ مشعلِ دودافشان› هستند.‏ آحاز نباید از رَصین پادشاه سوریه یا فَقَح پادشاه اسرائیل،‏ پسر رَمَلْیا،‏ ترسی به دل راه دهد.‏ امروز نیز به همین شکل است.‏ رهبران جهان مسیحیت قرنها مسیحیان حقیقی را هدف شکنجه و آزار آتشین خود قرار داده‌اند.‏ اما حالا جهان مسیحیت همانند هیزمی می‌باشد که تقریباً سوخته و چیزی از عمرش باقی نمانده است.‏

۷.‏ چرا نام اِشَعْیا و نام پسر وی امیدبخش هستند؟‏

^۷ در روزگار آحاز نه تنها پیام اِشَعْیا بلکه معنی نام وی و نام پسرش نیز به کسانی که به یَهُوَه توکل دارند امید می‌دهد.‏ یهودا در خطر است،‏ اما نام اِشَعْیا که به معنای «نجات یَهُوَه» است،‏ نشان می‌دهد که یَهُوَه راه رهایی را فراهم خواهد ساخت.‏ یَهُوَه به اِشَعْیا می‌گوید که پسرش شآریاشوب را که نامش به معنای «فقط عده‌ای کمی باز خواهند گشت» می‌باشد نیز با خود ببرد.‏ حتی زمانی که پادشاهی یهودا سرانجام سقوط کند،‏ خدا با رحمتی که دارد عدهٔ کمی را به آن سرزمین باز خواهد گرداند.‏

نبردی مهمتر از نبرد بین ملتها

۸.‏ چرا حمله به اورشلیم فقط یک نبرد ساده بین چند ملت نیست؟‏

^۸ یَهُوَه از طریق اِشَعْیا استراتژی دشمنان یهودا را فاش می‌سازد.‏ نقشهٔ آنها از این قرار است:‏ ‏«بر یهودا برآییم و آن را محاصره کرده،‏ به جهت خویشتن تسخیر نماییم و پسر طبئیل را در آن به پادشاهی نصب کنیم.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۷:‏⁠۵،‏ ۶ ‏)‏ اتحاد سوریه و اسرائیل قصد دارد یهودا را تسخیر کند و فرد دلخواه خود را به جای آحاز،‏ پسر داود بنشاند.‏ بی‌شک،‏ حمله به اورشلیم دیگر نبرد ساده‌ای بین چند ملت نیست،‏ بلکه به صورت نبرد  بین شیطان و یَهُوَه درآمده است.‏ چرا؟‏ زیرا یَهُوَه خدا با داود پادشاه عهدی بست مبنی بر اینکه پسران وی بر قوم یَهُوَه حکمرانی خواهند کرد.‏ (‏ ۲سموئیل ۷:‏⁠۱۱،‏ ۱۶‏)‏ براستی اگر شیطان بتواند یک سلسلهٔ دیگر را در اورشلیم بر تخت پادشاهی بنشاند،‏ به چه موفقیت بزرگی دست خواهد یافت!‏ او حتی شاید بتواند مانع از آن شود که مقصود یَهُوَه یعنی به وجود آوردن وارثی دائمی یا همان «سرور صلح،‏» از دودمان داود،‏ جامهٔ عمل بپوشد.‏ —‏ اِشَعْیا ۹:‏⁠۶ د ج،‏ ۷.‏

تضمین‌های پرمهر یَهُوَه

۹.‏ چه تضمینهایی وجود دارند که باید به آحاز و همینطور مسیحیان امروز شهامت ببخشند؟‏

^۹ آیا نقشهٔ سوریه و اسرائیل عملی خواهد شد؟‏ خیر.‏ یَهُوَه اعلام می‌کند:‏ ‏«این بجا آورده نمی‌شود و واقع نخواهد گردید.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۷:‏۷ ‏)‏ یَهُوَه از طریق اِشَعْیا می‌گوید که نه تنها محاصرهٔ اورشلیم با شکست روبرو خواهد شد بلکه ‏«بعد از شصت و پنج سال اِفرایم شکسته می‌شود به طوری که دیگر قومی نخواهد بود.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۷:‏۸ ‏)‏ آری،‏ پس از گذشت ۶۵ سال،‏ اسرائیل دیگر به صورت یک قوم موجودیت نخواهد داشت.‏ * چنین تضمینی با زمان‌بندی دقیق خود قاعدتاً باید به آحاز شهامت ببخشد.‏ به همین ترتیب،‏ در روزگار ما نیز قوم خدا از اینکه می‌دانند عمر دنیای شیطان رو به اتمام است تقویت می‌شوند.‏

۱۰.‏ الف)‏ مسیحیان امروز می‌توانند چه سرمشقی از یَهُوَه بگیرند؟‏ ب)‏ یَهُوَه چه پیشنهادی به آحاز می‌کند؟‏

^۱۰ احتمالاً در چهرهٔ آحاز آثار ناباوری دیده می‌شود،‏ زیرا یَهُوَه از زبان اِشَعْیا می‌گوید:‏ ‏«اگر باور نکنید هر آینه ثابت نخواهید ماند.‏» یَهُوَه با بردباری ‏«بار دیگر آحاز را خطاب کرده» با او سخن می‌گوید.‏ ‏(‏ اِشَعْیا ۷:‏⁠۹،‏ ۱۰ ‏)‏ چه  سرمشق خوبی!‏ امروز نیز اگر چه بسیاری از مردم به پیام ملکوت با اشتیاق پاسخ مثبت نمی‌دهند،‏ ما باید از یَهُوَه سرمشق بگیریم و در بازدیدهای مجددمان با آنها بیشتر سخن بگوییم.‏ یَهُوَه سپس به آحاز می‌گوید:‏ ‏«آیتی به جهت خود از یَهُوَه خدایت بطلب.‏ آن را یا از عمق‌ها بطلب یا از اعلیٰ‌علّیّین بالا.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۷:‏⁠۱۱ ‏)‏ آحاز می‌تواند از یَهُوَه یک آیت یا نشانه بطلبد،‏ و یَهُوَه آن را به عنوان ضمانت از این امر که از خانهٔ داود حفاظت خواهد کرد،‏ به او خواهد داد.‏

۱۱.‏ هنگامی که یَهُوَه می‌گوید ‏«خدایت،‏» چه اطمینانی به ما می‌دهد؟‏

^۱۱ توجه کنید که یَهُوَه می‌گوید:‏ ‹آیتی از یَهُوَه خدایت بطلب.‏› یَهُوَه حقیقتاً مهربان است،‏ زیرا گفته می‌شود که آحاز به پرستش خدایان کاذب می‌پردازد و رسوم نفرت‌انگیز بت‌پرستان را به جا می‌آورد.‏ (‏ ۲پادشاهان ۱۶:‏⁠۳،‏ ۴‏)‏ یَهُوَه علی‌رغم این طرز رفتار آحاز و بزدلی او باز هم خود را خدای وی می‌خواند.‏ این امر به ما اطمینان می‌دهد که یَهُوَه انسانها را به نحوی عجولانه از خود نمی‌راند.‏ او آماده است تا به سوی خطاکاران یا کسانی که ایمانشان به سستی گراییده است دست یاری دراز کند.‏ آیا تضمینی که در مورد محبت خدا به آحاز داده می‌شود او را وامی‌دارد تا دست یاری یَهُوَه را بپذیرد؟‏

از شک تا نافرمانی

۱۲.‏ الف)‏ آحاز چه طرز رفتار متکبّرانه‌ای از خود نشان می‌دهد؟‏ ب)‏ آحاز به جای آنکه به یَهُوَه روی آورد،‏ از چه کسانی کمک می‌خواهد؟‏

^۱۲ آحاز با جسارت پاسخ می‌دهد:‏ ‏«نمی‌طلبم و خداوند را امتحان نخواهم نمود.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۷:‏⁠۱۲ ‏)‏ منظور آحاز در اینجا به جا آوردن این بخش از شریعت نیست که می‌گوید:‏ «یَهُوَه خدای خود را میازمایید.‏» (‏ تثنیه ۶:‏⁠۱۶‏)‏ قرنها بعد،‏ عیسی نیز هنگامی که شیطان او را وسوسه می‌نماید،‏ همین کلمات شریعت را بازگو می‌کند.‏ (‏ متّیٰ ۴:‏۷‏)‏ اما وضعیت در مورد آحاز متفاوت است زیرا یَهُوَه است که او را دعوت می‌کند تا دوباره به پرستش حقیقی روی آورد  و می‌گوید که برای تقویت ایمان آحاز به او آیت یا نشانه‌ای ارائه خواهد داد.‏ اما،‏ آحاز ترجیح می‌دهد از منبع دیگری تقاضای کمک کند.‏ احتمالاً در اینجاست که مبلغ هنگفتی پول به آشور می‌فرستد و از آنان بر ضد دشمنان شمالی‌اش تقاضای یاری می‌کند.‏ (‏ ۲پادشاهان ۱۶:‏⁠۷،‏ ۸‏)‏ در این بین،‏ لشکر سوریه و اسرائیل به دور اورشلیم حلقه می‌زنند و بدین ترتیب محاصرهٔ آن شهر آغاز می‌شود.‏

۱۳.‏ در آیهٔ سیزدهم به چه تغییری برمی‌خوریم،‏ و این تغییر نشانهٔ چیست؟‏

^۱۳ اِشَعْیا در حالیکه بی‌ایمانی پادشاه را در نظر دارد می‌گوید:‏ ‏«ای خاندان داود بشنوید!‏ آیا شما را چیزی سهل است که مردمان را بیزار کنید بلکه می‌خواهید خدای مرا نیز بیزار کنید؟‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۷:‏⁠۱۳ ‏)‏ آری،‏ یَهُوَه ممکن است از جسارت و بی‌اعتنایی مداوم خسته و بیزار شود.‏ به این نکته نیز باید توجه داشت که اِشَعْیای نبی در اینجا می‌گوید «خدای مرا» نه «خدای ترا،‏» که خود تغییری است سرنوشت‌ساز!‏ هنگامی که آحاز یَهُوَه را رد می‌کند و به سوی آشور روی می‌آورد،‏ یک فرصت طلایی را برای برقراری مجدد روابط حسنه با خدا از دست می‌دهد.‏ باشد که هیچگاه برای دستیابی به امتیازات زودگذر از اعتقاداتمان بر مبنای کتاب مقدس بازگشت نکنیم و به رابطهٔ خوبمان با خدا لطمه‌ای وارد نسازیم.‏

آیت عمّانوئیل

۱۴.‏ یَهُوَه چگونه وفاداری خود را نسبت به عهد خود با داود نشان می‌دهد؟‏

^۱۴ یَهُوَه به عهدی که با داود بسته بود وفادار می‌ماند و آیت یا نشانه‌ای را که پیشنهاد کرده بود در اینجا ارائه می‌دهد!‏ اِشَعْیا در ادامه می‌گوید:‏ ‏«‏خداوند به شما آیتی خواهد داد:‏ اینک باکره حامله شده،‏ پسری خواهد زایید و نام او را عمّانوئیل خواهد خواند.‏ کره و عسل خواهد خورد تا آنکه ترک کردن بدی و اختیار کردن خوبی را بداند.‏ زیرا قبل از آنکه پسر،‏ ترک نمودن بدی و اختیار کردن خوبی را بداند،‏ زمینی که شما از هر دو پادشاه آن می‌ترسید،‏ متروک خواهد شد.‏» —‏ اِشَعْیا ۷:‏⁠۱۴-‏۱۶‏.‏

۱۵.‏ نبوت مربوط به عمّانوئیل به دو پرسش پاسخ می‌دهد،‏ آنها کدامند؟‏

 ^۱۵ این خبر،‏ مژده‌ای است به همهٔ کسانی که بیم دارند مبادا مهاجمان به سلسلهٔ پادشاهی دودمان داود پایان دهند.‏ «عمّانوئیل» به معنای «خدا با ماست» می‌باشد.‏ خدا با یهودا است و اجازه نخواهد داد که عهدش با داود بی‌اعتبار گردد.‏ علاوه بر آن،‏ آحاز و قومش نه تنها از آنچه یَهُوَه به انجام خواهد رساند آگاه شده‌اند بلکه از زمان وقوع آن نیز بااطلاعند.‏ پیش از آنکه عمّانوئیل،‏ پسر کوچک بتواند فرق بین خوبی و بدی را تشخیص دهد،‏ ملتهای مخاصم نابود خواهند گشت.‏ دقیقاً همین نیز روی می‌دهد!‏

۱۶.‏ احتمالاً به چه دلیل یَهُوَه هویت عمّانوئیل را در روزگار آحاز مشخص نساخته است؟‏

^۱۶ کتاب مقدس مشخص نمی‌کند که عمّانوئیل فرزند چه کسی است،‏ اما چون عمّانوئیل خردسال به عنوان آیت محسوب می‌شود و اِشَعْیا بعدها می‌گوید که خود او و فرزندانش «آیات» خواهند بود،‏ پس عمّانوئیل نیز احتمالاً پسر این نبی می‌باشد.‏ (‏ اِشَعْیا ۸:‏⁠۱۸‏)‏ شاید یَهُوَه از آن جهت هویت عمّانوئیلِ روزگار آحاز را مشخص نکرده است که نسلهای بعدی در شناسایی عمّانوئیل اعظم دچار سردرگمی نشوند.‏ اما عمّانوئیل اعظم کیست؟‏

۱۷.‏ الف)‏ عمّانوئیل اعظم کیست،‏ و تولد او نشانهٔ چه بود؟‏ ب)‏ چرا امّت خدا می‌توانند امروز فریاد برآورند:‏ «خدا با ما است»؟‏

^۱۷ در کتاب مقدس به جز کتاب اِشَعْیا فقط در متّیٰ ۱:‏⁠۲۳ نام عمّانوئیل ذکر شده است.‏ یَهُوَه به متّیٰ الهام کرد که نبوت مربوط به تولد عمّانوئیل را با تولد عیسی،‏ یعنی وارث راستین تخت داود مربوط سازد.‏ (‏ متّیٰ ۱:‏⁠۱۸-‏۲۳‏)‏ تولد عمّانوئیلِ اول آیت یا نشانهٔ آن بود که خدا خانهٔ داود را ترک نگفته بود.‏ به همین ترتیب،‏ بعدها تولد عیسی یعنی عمّانوئیل اعظم،‏ آیت آن بود که خدا نوعِ بشر یا عهد ملکوتی را که با خاندان داود بسته بود،‏ ترک نگفته است.‏ (‏ لوقا ۱:‏⁠۳۱-‏۳۳‏)‏ از آنجایی که نمایندهٔ اعظم یَهُوَه در میان افراد بشر حضور داشت،‏ متّیٰ حقیقتاً می‌توانست بگوید:‏ ‹خدا با ماست.‏› امروز،‏ عیسی در مقام پادشاه آسمانی به حکمرانی مشغول است و در کنار جماعتش بر روی زمین می‌باشد.‏ (‏ متّیٰ ۲۸:‏۲۰‏)‏ بی‌تردید،‏ امّت خدا با اطمینان می‌توانند فریاد برآورند:‏ «خدا با ما است!‏»‏

 عواقب دیگر بی‌ایمانی

۱۸.‏ الف)‏ چرا اظهارات بعدی اِشَعْیا باعث هراس شنوندگانش می‌شود؟‏ ب)‏ چه رویدادهایی بزودی به وقوع می‌پیوندند؟‏

^۱۸ سخنان پیشین اِشَعْیا مایهٔ تسلّی‌خاطر هستند،‏ اما اظهارات بعدی او باعث هراس شنوندگانش می‌شوند:‏ ‏«‏خداوند بر تو و بر قومت و بر خاندان پدرت ایّامی را خواهد آورد که از ایّامی که اِفرایم از یهودا جدا شد تا حال نیامده باشد یعنی پادشاه آشور را.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۷:‏⁠۱۷ ‏)‏ آری،‏ فاجعه در پیش است،‏ و مجری آن پادشاه آشور.‏ فکر سلطهٔ آشوریان که به بی‌رحمی معروف هستند،‏ احتمالاً خواب را از چشمان آحاز و قومش ربوده است.‏ آحاز با خود گمان می‌کند که دوستی با آشور او را از چنگ سوریه و اسرائیل نجات خواهد بخشید.‏ حقیقتاً هم پادشاه آشور سرانجام به سوریه و اسرائیل حمله‌ور شده و بدین ترتیب به درخواست آحاز پاسخ مثبت خواهد داد.‏ (‏ ۲پادشاهان ۱۶:‏۹‏)‏ دلیل اینکه فَقَح و رَصین مجبور می‌شوند از محاصرهٔ اورشلیم دست بردارند نیز احتمالاً همین خواهد بود.‏ بدین ترتیب تلاشهای اتحاد سوریه و اسرائیل برای تسخیر اورشلیم عقیم خواهد ماند.‏ (‏ اِشَعْیا ۷:‏۱‏)‏ اما حالا اِشَعْیا به شنوندگان حیران و متعجبش می‌گوید که همان آشور که امید داشتند از آنها حفاظت کند،‏ آنها را در چنگال ظالم خویش خواهد گرفت!‏ —‏ با امثال ۲۹:‏۲۵ مقایسه شود.‏

۱۹.‏ این داستان تاریخی به مسیحیان امروز چه هشداری می‌دهد؟‏

^۱۹ این داستان حقیقی برای مسیحیان امروز نیز هشداردهنده است.‏ ما نیز ممکن است تحت فشار مشکلات،‏ اصول مسیحی را زیر پا بگذاریم و بدین ترتیب حمایت یَهُوَه را رد کنیم.‏ چنین کاری همانطور که از سخنان بعدی اِشَعْیا برمی‌آید کوته‌بینانه و حتی خودکشی است.‏ این نبی سپس نتیجهٔ تهاجم آشوریان بر آن سرزمین و قوم ساکن آن را توصیف می‌کند.‏

۲۰.‏ «مگسها» و «زنبورها» چه کسانی هستند و چه خواهند کرد؟‏

^۲۰ اِشَعْیا اظهارات خود را به چهار بخش تقسیم می‌کند،‏ که هر یک رویدادهای «آن روز،‏» یعنی روز حملهٔ آشوریان به یهودا را پیشگویی می‌کند.‏  ‏«در آن روز واقع خواهد شد که خداوند برای مگسهایی که به کناره‌های نهرهای مصرند و زنبورهایی که در زمین آشورند صفیر خواهد زد.‏ و تمامی آنها برآمده،‏ در وادیهای ویران و شکافهای صخره و بر همهٔ بوته‌های خاردار و بر همهٔ مرتعها فرود خواهند آمد.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۷:‏⁠۱۸،‏ ۱۹ ‏)‏ سپاهیان مصر و آشور همچون دسته‌های مگس و زنبور متوجه سرزمین موعود خواهند گشت.‏ تهاجم آنان تهاجمی زودگذر نخواهد بود.‏ این ‹مگسها› و ‹زنبورها› در آنجا سکنی خواهند گزید و همهٔ گوشه و کنار آن سرزمین را پر خواهند ساخت.‏

۲۱.‏ پادشاه آشور از چه نظر شبیه یک تیغ عمل خواهد کرد؟‏

^۲۱ اِشَعْیا در ادامه می‌گوید:‏ ‏«در آن روز خداوند به واسطهٔ استره‌ای ‏[‏یا تیغی ‏] که از ماورای نهر اجیر می‌شود یعنی به واسطهٔ پادشاه آشور،‏ موی سر و موی پایها را خواهد تراشید و ریش هم سترده خواهد شد.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۷:‏⁠۲۰ ‏)‏ حال فقط به آشور،‏ یعنی خطر اعظم اشاره می‌شود.‏ آحاز پادشاه آشور را اجیر می‌کند تا موی سوریه و اسرائیل را ‹بتراشد.‏› اما این ‹استره› یا تیغِ ‹اجیر شده› از ناحیهٔ رود فرات به سوی «سر» یهودا حرکت خواهد کرد و آن را کاملاً خواهد تراشید و حتی ریشش را نیز اصلاح خواهد کرد.‏

۲۲.‏ اِشَعْیا برای آنکه عواقب تهاجم قریب‌الوقوع آشور را نشان دهد چه نمونه‌هایی می‌آورد؟‏

^۲۲ نتیجهٔ اینهمه چیست؟‏ ‏«در آن روز واقع خواهد شد که شخصی یک گاو جوان و دو گوسفند زنده نگاه خواهد داشت.‏ و از فراوانی شیری که می‌دهند کره خواهد خورد زیرا هر که در میان زمین باقی ماند خوراکش کره و عسل خواهد بود.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۷:‏⁠۲۱،‏ ۲۲ ‏)‏ هنگامی که آشوریان کار ‹تراشیدن› آن سرزمین را به پایان برند،‏ میزان جمعیت بقدری کاهش خواهد یافت که فقط تعداد معدودی حیوان برای تغذیهٔ این افراد کافی خواهد بود.‏ غذای آنان فقط «کره و عسل» خواهد بود،‏ نه شرابی نه نانی و نه هیچ چیز دیگر.‏ اِشَعْیا گویی برای تأکید بر شدت ویرانی آن سرزمین سه بار می‌گوید سرزمینی که زمانی پرارزش و حاصلخیز بود،‏ حال فقط جایگاه خار و خس خواهد شد.‏ کسانی که جرأت قدم نهادن در روستاها را به خود دهند به ‏«تیرها و کمانها» نیاز خواهند داشت تا در مقابل حیوانات وحشی که در بیشه‌ها پنهان گشته‌اند از  خود محافظت کنند.‏ مزارع سامان‌یافته زیر سُمهای گاوان و گوسفندان پایمال خواهند گشت.‏ ‏(‏ اِشَعْیا ۷:‏⁠۲۳-‏۲۵ ‏)‏ تحقق این نبوت در روزگار آحاز آغاز می‌گردد.‏ —‏ ۲تواریخ ۲۸:‏۲۰‏.‏

پیشگوییهای دقیق

۲۳.‏ الف)‏ به اِشَعْیا فرمان انجام چه کاری داده می‌شود؟‏ ب)‏ نشان روی لوحه چگونه تأیید می‌شود؟‏

^۲۳ اِشَعْیا حال به وضعیت دوران خود باز می‌گردد.‏ در حالیکه اورشلیم هنوز تحت محاصرهٔ نیروهای متحد سوریه و اسرائیل قرار دارد،‏ اِشَعْیا می‌گوید:‏  ‏‹‏خداوند مرا گفت:‏ «لوحی بزرگ به جهت خود بگیر و بر آن با قلم انسان ‏[‏‏«بنویس مَهیر شَلال حاش بَز،‏» د ج].‏ و من شهود امین یعنی اوریّای کاهن و زَکَرِیّا ابن یَبَرکیا را به جهت خود برای شهادت می‌گیرم.‏» › ‏(‏ اِشَعْیا ۸:‏⁠۱،‏ ۲ ‏)‏ نام مَهیر شَلال حاش بَز به معنای «بشتاب،‏ ای غنیمت!‏ مرد به عجله برای غارت آمده است» می‌باشد.‏ اِشَعْیا از دو نفر از مردان مورد احترام مردم می‌خواهد که هنگام نوشتن این نام بر روی لوحی بزرگ گواه او باشند تا بعداً بتوانند اعتبار این سند را تأیید کنند.‏ اما این آیت را آیت دیگری تأیید خواهد کرد.‏

۲۴.‏ آیت مَهیر شَلال حاش بَز باید چه تأثیری بر ساکنان یهودا داشته باشد؟‏

^۲۴ اِشَعْیا می‌گوید:‏ ‏«پس من به نبیّه نزدیکی کردم و او حامله شده،‏ پسری زایید.‏ آنگاه خداوند به من گفت:‏ ‹او را مَهیر شَلال حاش بَز بنام،‏ زیرا قبل از آنکه طفل بتواند ای پدرم و ای مادرم بگوید،‏ اموال دمشق و غنیمت سامره را پیش پادشاه آشور به یغما خواهند برد.‏› » ‏(‏ اِشَعْیا ۸:‏⁠۳،‏ ۴ ‏)‏ لوح بزرگ و این نوزاد پسر هر دو به عنوان آیتی خواهند بود بر اینکه آشور بزودی ستم‌کنندگان بر یهودا یعنی سوریه و اسرائیل را غارت خواهد کرد.‏ چه وقت این واقعه رخ خواهد داد؟‏ پیش از آنکه پسرک بتواند نخستین کلماتی را که معمولاً کودکان می‌آموزند به زبان آورد —‏ ‹پدر› و ‹مادر.‏› چنین پیش‌بینی دقیقی قاعدتاً باید اطمینان قوم را به یَهُوَه بیشتر کند.‏ یا از سوی دیگر ممکن است سبب شود که بعضی اِشَعْیا و پسرانش را مورد تمسخر قرار دهند.‏ در هر حال،‏ کلام نبوی اِشَعْیا تحقق می‌یابد.‏ —‏ ۲پادشاهان ۱۷:‏⁠۱-‏۶‏.‏

۲۵.‏ چه شباهتهایی بین روزگار اِشَعْیا و دوران ما وجود دارند؟‏

^۲۵ مسیحیان می‌توانند از هشدارهای مکرر اِشَعْیا درس بگیرند.‏ از گفتهٔ پولس رسول می‌توان تشخیص داد که در این داستان تاریخی،‏ اِشَعْیا مظهر عیسی مسیح و پسران اِشَعْیا نمایندهٔ شاگردان مسح‌یافتهٔ عیسی هستند.‏ (‏ عبرانیان ۲:‏⁠۱۰-‏۱۳‏)‏ عیسی از طریق پیروان مسح‌شده‌اش بر روی زمین،‏ به مسیحیان حقیقی لزوم ‹بیدار بودن› را در این روزگار حساس یادآوری می‌کند.‏ (‏ لوقا ۲۱:‏۳۴-‏۳۶‏)‏ در عین حال به مخالفان هشدار داده می‌شود،‏ در صورتی که توبه نکنند به هلاکت خواهند رسید؛‏ اما چنین هشدارهایی غالباً مورد استهزا  قرار می‌گیرند.‏ (‏ ۲پِطْرُس ۳:‏⁠۳،‏ ۴‏)‏ در روزگار اِشَعْیا تحقق نبوتهایی که زمان وقوع آنها مشخص شده بود،‏ ضامن این نکته است که برنامهٔ زمانی خدا برای دوران ما نیز «البتّه خواهد آمد و درنگ نخواهد نمود.‏» —‏ حَبَقُّوق ۲:‏۳‏.‏

‏«آبهای» ویرانگر

۲۶،‏ ۲۷.‏ الف)‏ اِشَعْیا چه رویدادهایی را پیشگویی می‌کند؟‏ ب)‏ سخنان اِشَعْیا برای خادمان امروز یَهُوَه نشانگر چیست؟‏

^۲۶ اِشَعْیا در ادامهٔ هشدارش می‌گوید:‏ ‏«چونکه این قوم آبهای شیلوه را که به ملایمت جاری می‌شود خوار شمرده،‏ از رَصین و پسر رَمَلْیا مسرور شده‌اند،‏ بنابراین اینک خداوند آبهای زورآور بسیار نهر یعنی پادشاه آشور و تمامی حشمت او را بر ایشان بر خواهد آورد و او از جمیع جویهای خود بر خواهد آمد و از تمامی کناره‌های خویش سرشار خواهد شد،‏ و بر یهودا تجاوز نموده،‏ سیلان کرده،‏ عبور خواهد نمود تا آنکه به گردنها برسد و بالهای خود را پهن کرده،‏ طول و عرض ولایتت را ای عمّانوئیل پر خواهد ساخت.‏» —‏ اِشَعْیا ۸:‏⁠۵-‏۸‏.‏

^۲۷ ‏«این قوم» یعنی پادشاهی شمالی اسرائیل،‏ عهد یَهُوَه با داود را مردود می‌شمرند.‏ (‏ ۲پادشاهان ۱۷:‏۱۶-‏۱۸‏)‏ در نظر آنان این عهد همچون جریان باریک آبهای شیلوه،‏ یعنی منبع آبرسانی اورشلیم،‏ ضعیف و سست است.‏ آنها از اینکه با یهودا جنگ می‌کنند به خود می‌بالند.‏ اما تنفر ایشان بی‌مجازات نخواهد ماند.‏ یَهُوَه اجازه خواهد داد که آشوریان «سیلان کرده» یا به عبارت دیگر سوریه و اسرائیل را اشغال کنند،‏ همانطور که یَهُوَه بزودی اجازه خواهد داد که بخش سیاسی سیستم کنونی دنیا همچون سیلابی به قلمرو دین کاذب سرازیر شود.‏ (‏ مکاشفه ۱۷:‏۱۶‏؛‏ با دانیال ۹:‏⁠۲۶ مقایسه شود.‏)‏ اِشَعْیا پس از آن می‌گوید که «آبهای» خیزان «بر یهودا تجاوز نموده» تا ‹گردنِ› اورشلیم یعنی محلی که سران (‏ پادشاهان)‏ یهودا به سر می‌برند خواهد رسید.‏ * در روزگار ما  نیز جلّادان سیاسیِ دین کاذب عرصه را بر خادمان یَهُوَه تنگ خواهند ساخت و آنان را تا ‹به گردن› محاصره خواهند کرد.‏ (‏ حِزْقِیال ۳۸:‏⁠۲،‏ ۱۰-‏۱۶‏)‏ نتیجهٔ این حمله چه خواهد بود؟‏ در روزگار اِشَعْیا چه روی می‌دهد؟‏ آیا آشوریان از دیوارهای شهر گذشته بدان هجوم خواهند آورد و قوم خدا را بزور با خود خواهند برد؟‏ خیر،‏ زیرا خدا با آنهاست.‏

نهراس،‏ «خدا با ما است!‏»‏

۲۸.‏ علی‌رغم تلاشهای سخت دشمنان یهودا،‏ یَهُوَه به آنها چه تضمینی می‌دهد؟‏

^۲۸ اِشَعْیا هشدار می‌دهد:‏ ‏«به هیجان آیید ای قومها ‏[مخالفان قومِ عهد خدا] و شکست خواهید یافت و گوش گیرید ای اقصای زمین و کمر خود را ببندید و شکست خواهید یافت.‏ کمر خود را ببندید و شکست خواهید یافت.‏ با هم مشورت کنید و باطل خواهد شد و سخن گویید و بجا آورده نخواهد شد زیرا خدا با ما است.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۸:‏⁠۹،‏ ۱۰ ‏)‏ این کلام چند سال بعد،‏ در طی حکومت حِزْقیّا،‏ پسر باایمان آحاز،‏ به وقوع می‌پیوندد.‏ هنگامی که آشوریان اورشلیم را تهدید می‌کنند،‏ فرشتهٔ یَهُوَه ۰۰۰‏,‏۱۸۵ نفر از آنان را به هلاکت می‌رساند.‏ شکی نیست که خدا با قوم خود و خاندان سلطنتی داود است.‏ (‏ اِشَعْیا ۳۷:‏۳۳-‏۳۷‏)‏ در طی نبرد آیندهٔ حارمَجِدّون،‏ یَهُوَه به همین شکل عمّانوئیل اعظم را خواهد فرستاد تا نه تنها دشمنان خدا را خرد و متلاشی نماید بلکه همهٔ کسانی را که به خدا توکل دارند نجات بخشد.‏ —‏ مزمور ۲:‏⁠۲،‏ ۹،‏ ۱۲‏.‏

۲۹.‏ الف)‏ یهودیان روزگار آحاز چه تفاوتی با یهودیان روزگار حِزْقیّا دارند؟‏ ب)‏ چرا خادمان یَهُوَه امروزه از همکاری با شوراهای مذهبی و تشکیلات سیاسی خودداری می‌کنند؟‏

^۲۹ برخلاف یهودیان روزگار حِزْقیّا،‏ معاصران آحاز ایمان ندارند که یَهُوَه از آنان حمایت خواهد کرد.‏ آنها ترجیح می‌دهند با آشوریان هم‌پیمان شوند یا به عبارت دیگر ‏«فتنه» به راه اندازند تا آشوریان همچون سپری محافظ در برابر اتحاد سوریه و اسرائیل بایستند.‏ اما ‏«دست» یَهُوَه اِشَعْیا را وامی‌دارد تا بر ضد ‏«راه این قوم» یا به عبارت دیگر گرایشات این مردم سخن گوید.‏ او چنین  هشدار می‌دهد:‏ ‏«هر آنچه را که این قوم فتنه می‌نامند،‏ شما آن را فتنه ننامید و از ترس ایشان ترسان و خائف مباشید.‏ یَهُوَه صبایوت را تقدیس نمایید و او ترس و خوف شما باشد.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۸:‏⁠۱۱-‏۱۳ ‏)‏ امروزه خادمان یَهُوَه با در نظر داشتن این موضوع مراقبند که با شوراهای مذهبی و تشکیلات سیاسی همدست نشوند یا به آنها امید نبندند.‏ خادمان یَهُوَه کاملاً اطمینان دارند که خدا قادر است از آنها حمایت کند.‏ زیرا،‏ اگر ‹یَهُوَه با آنها باشد،‏ انسان به آنها چه تواند کرد؟‏› —‏ مزمور ۱۱۸:‏۶‏.‏

۳۰.‏ سرنوشت کسانی که به یَهُوَه توکل نکنند چه خواهد بود؟‏

^۳۰ اِشَعْیا در ادامه تکرار می‌کند که یَهُوَه ‏«مکان مقدّس» خواهد بود یا به زبان دیگر حامی کسانی خواهد بود که به او توکل می‌کنند.‏ در مقابل،‏ کسانی که او را رد کنند ‏«لغزش خورده،‏ خواهند افتاد و شکسته شده و بدام افتاده،‏ گرفتار خواهند گردید» ‏—‏ در اینجا پنج فعل زنده و گویا آورده شده‌اند که هیچگونه ابهامی در مورد سرنوشت کسانی که به یَهُوَه توکل نمی‌کنند باقی نمی‌گذارد.‏ ‏(‏ اِشَعْیا ۸:‏⁠۱۴،‏ ۱۵ ‏)‏ در قرن اول،‏ کسانی که عیسی را نپذیرفتند نیز به همین شکل لغزیدند و افتادند.‏ (‏ لوقا ۲۰:‏۱۷،‏ ۱۸‏)‏ در روزگار ما نیز آنانی که از عیسی،‏ پادشاه آسمانیِ بر تخت نشسته تبعیت نمی‌کنند،‏ به همین سرنوشت دچار خواهند گشت.‏ —‏ مزمور ۲:‏⁠۵-‏۹‏.‏

۳۱.‏ مسیحیان حقیقی،‏ امروزه چگونه می‌توانند از اِشَعْیا و کسانی که به تعالیم او می‌گروند،‏ سرمشق بگیرند؟‏

^۳۱ در روزگار اِشَعْیا کسانی وجود دارند که نمی‌لغزند.‏ اِشَعْیا می‌گوید:‏ ‏«شهادت را به هم بپیچ و شریعت را در شاگردانم مختوم ساز.‏ و من برای خداوند که روی خود را از خاندان یعقوب مخفی می‌سازد انتظار کشیده،‏ امیدوار او خواهم بود.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۸:‏⁠۱۶،‏ ۱۷ ‏)‏ اِشَعْیا و کسانی که به تعالیم او می‌گروند شریعت خدا را مردود نمی‌شمارند.‏ آنها همچنان به یَهُوَه توکل می‌کنند،‏ با اینکه هموطنان خطاکارشان از این کار سر باز می‌زنند و به همین دلیل یَهُوَه روی خود را از آنان مخفی می‌سازد.‏ باشد که ما از کسانی که به یَهُوَه توکل می‌کنند سرمشق گیریم و با عزمی راسخ همچون آنها به پرستش  پاک پایبند بمانیم!‏ —‏ دانیال ۱۲:‏⁠۴،‏ ۹؛‏ متّیٰ ۲۴:‏۴۵‏؛‏ با عبرانیان ۶:‏⁠۱۱،‏ ۱۲ مقایسه شود.‏

‏«آیات» و «علامات»‏

۳۲.‏ الف)‏ در روزگار ما چه کسانی «آیات و علامات» هستند؟‏ ب)‏ چرا باید بتوان مسیحیان را از دنیای اطرافشان متمایز ساخت؟‏

^۳۲ اِشَعْیا حال اعلام می‌کند:‏ ‏«اینک من و پسرانی که خداوند به من داده است،‏ از جانب یَهُوَه صبایوت که در کوه صهیون ساکن است به جهت اسرائیل آیات و علامات هستیم.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۸:‏⁠۱۸ ‏)‏ آری،‏ اِشَعْیا،‏ شآریاشوب و مَهیر شَلال حاش بَز آیات یا نشانه‌های مقصودهایی هستند که یَهُوَه برای یهودا در نظر دارد.‏ امروز نیز عیسی و برادران مسح‌شده‌اش به صورت آیت یا نشانه هستند.‏ (‏ عبرانیان ۲:‏⁠۱۱-‏۱۳‏)‏ «گروهی عظیم» از «گوسفندان دیگر» نیز برای همکاری به آنها ملحق شده‌اند.‏ (‏ مکاشفه ۷:‏⁠۹،‏ ۱۴؛‏ یوحنّا ۱۰:‏۱۶‏)‏ البته آیات یا نشانه‌ها فقط هنگامی ارزش دارد که بتوان آن را از محیط اطرافش متمایز ساخت.‏ به همین ترتیب،‏ مسیحیان نیز هنگامی مأموریتشان را در نقش آیت به انجام می‌رسانند که بتوان آنها را از دنیای اطرافشان متمایز ساخت،‏ و این امر مستلزم آن است که با تمامی وجود به یَهُوَه توکل کنند و با شهامت مقصودهای او را اعلام نمایند.‏

۳۳.‏ الف)‏ مسیحیان حقیقی مصمم به انجام چه کاری هستند؟‏ ب)‏ چرا مسیحیان حقیقی قادر خواهند بود با استواری استقامت کنند؟‏

^۳۳ پس بیاییم همگی معیارهای خدا را به جا آوریم نه معیارهای دنیا را.‏ همچنان بدون واهمه مانند یک آیت و نشانه سر برافرازیم و به مأموریتی که اِشَعْیای اعظم یعنی عیسی مسیح به ما محول کرده است بپردازیم:‏ ‹از سال پسندیدهٔ خداوند و از یوم انتقام خدای ما ندا نماییم.‏› (‏ اِشَعْیا ۶۱:‏⁠۱،‏ ۲؛‏ لوقا ۴:‏⁠۱۷-‏۲۱‏)‏ براستی هنگامی که سیل سپاهیان آشور سراسر زمین را فرا می‌گیرد و حتی تا به گردن مسیحیان واقعی می‌رسد،‏ باز هم از میان نخواهیم رفت.‏ با استواری استقامت خواهیم کرد زیرا «خدا با ما است.‏»‏

‏[پاورقی‌ها]‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

 ‏[تصویر در صفحهٔ ۱۰۳]‏

اِشَعْیا هنگامی که برای رساندن پیام یَهُوَه نزد آحاز رفت شآریاشوب را نیز به همراه برد

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۱۱]‏

چرا اِشَعْیا بر روی لوحی بزرگ نوشت «مَهیر شَلال حاش بَز»؟‏