فصل ۷

وای بر تاکستان بی‌ایمان!‏

اِشَعْیا ۵:‏⁠۱-‏۳۰

۱،‏ ۲.‏ «محبوب» چه می‌کارد،‏ ولی چرا کارش بی‌حاصل می‌ماند؟‏

یک محقق کتاب مقدس در مورد آیه‌های آغازین باب پنجم کتاب اِشَعْیا گفت:‏ «این تمثیل از لحاظ زیبایی کلام و هنرِ انتقال مطلب بی‌همتاست.‏» سخنان اِشَعْیا علاوه بر یک اثر هنری،‏ تصویری است گیرا از مراقبتهای مهرآمیزی که یَهُوَه از قومش به عمل می‌آورد،‏ ولی در عین حال به ما در مورد چیزهایی که مورد پسند او نیستند نیز هشدار می‌دهد.‏

^۲ تمثیل اِشَعْیا چنین آغاز می‌شود:‏ ‏«سرود محبوب خود را دربارهٔ تاکستانش برای محبوب خود بسرایم.‏ محبوب من تاکستانی در تلّی بسیار بارور داشت،‏ و آن را کنده از سنگها پاک کرده و مو بهترین در آن غرس نمود و برجی ‏[‏‏«سنگی،‏» د ج] در میانش بنا کرد و چرخشتی نیز در آن کَند.‏ پس منتظر می‌بود تا انگور بیاورد امّا انگور بد آورد.‏» —‏ اِشَعْیا ۵:‏⁠۱،‏ ۲‏؛‏ با مَرقُس ۱۲:‏⁠۱ مقایسه شود.‏

مراقبت از تاکستان

۳،‏ ۴.‏ از تاکستان چه مراقبتهای مهرآمیزی به عمل می‌آید؟‏

^۳ نمی‌دانیم که آیا واقعاً اِشَعْیا این تمثیل را برای شنوندگانش به شکل سرود می‌خواند یا نه؛‏ در هر حال امر مسلم آن است که مورد توجه آنان قرار می‌گیرد.‏ اغلب آنها احتمالاً با کار کشت تاکستان آشنایی دارند،‏ و توصیفات اِشَعْیا برایشان حالت زنده و واقعی دارد.‏ صاحب تاکستان،‏ همچون زارعان امروزی انگور،‏ به جای دانه،‏ ‹بهترین مو› یعنی قلمه یا  شاخه‌ای را که از یک موی دیگر بریده شده در خاک می‌کارد و تاکستان را در محلی مناسب یعنی بر «تلّی [یا تپه‌ای] بسیار بارور،‏» جایی که محصولی خوب می‌آورد،‏ می‌کارد.‏

^۴ پرورش میوهٔ تاکستان کار طاقت‌فرسایی است.‏ اِشَعْیا شرح می‌دهد که صاحب تاکستان زمین را ‹کنده از سنگها پاک می‌کند› —‏ این کاری است سخت و خسته‌کننده!‏ او به احتمال زیاد از سنگهای بزرگ برای ‹بنای برج› استفاده می‌کند.‏ در روزگار کهن این برجها جایگاه نگهبانانی بود که از محصول در مقابل دزدها و حیوانات حفاظت می‌کردند.‏ * صاحب تاکستان اطراف زمینهای پلکانی آن دیوار سنگی می‌سازد.‏ (‏ اِشَعْیا ۵:‏۵‏)‏ دلیل ساختن این دیوارها آن بود که از فرسایش خاک زراعی پرارزش جلوگیری شود.‏

۵.‏ صاحب تاکستان چه انتظار بجایی از آن دارد،‏ اما چه چیزی عایدش می‌شود؟‏

^۵ صاحب تاکستان پس از این همه کار طاقت‌فرسا طبعاً انتظار دارد که زمینش محصول دهد.‏ به همین خاطر چَرْخُشتی می‌تراشد.‏ ولی آیا محصولی را که انتظار دارد برداشت می‌کند؟‏ خیر،‏ تاکستان انگور بد بار می‌آورد.‏

تاکستان و صاحبش

۶،‏ ۷.‏ الف)‏ صاحب تاکستان کیست،‏ و خود تاکستان چیست؟‏ ب)‏ صاحب تاکستان تقاضای داوری در مورد چه موضوعی می‌کند؟‏

^۶ صاحب تاکستان کیست و خود تاکستان چیست؟‏ صاحب تاکستان هنگامی که خود سخن می‌گوید به این پرسشها پاسخ می‌دهد:‏ ‏«پس الآن ای ساکنان اورشلیم و مردان یهودا،‏ در میان من و تاکستان من حکم کنید.‏  برای تاکستان من دیگر چه توان کرد که در آن نکردم؟‏ پس چون منتظر بودم که انگور بیاورد چرا انگور بد آورد؟‏ لهذا الآن شما را اعلام می‌نمایم که من به تاکستان خود چه خواهم کرد.‏ حصارش را برمی‌دارم و چراگاه خواهد شد؛‏ و دیوارش را منهدم می‌سازم و پایمال خواهد گردید.‏» —‏ اِشَعْیا ۵:‏⁠۳-‏۵‏.‏

^۷ بله،‏ یَهُوَه صاحب تاکستان است،‏ و گویی به دادگاه رفته است و تقاضا می‌کند که بین او و تاکستان بی‌حاصلش داوری شود.‏ اما تاکستان چیست؟‏ صاحب تاکستان توضیح می‌دهد:‏ ‏«تاکستان یَهُوَه صبایوت خاندان اسرائیل است و مردان یهودا نهال شادمانی او می‌باشند.‏» —‏ اِشَعْیا ۵:‏۷الف‏.‏

۸.‏ نکتهٔ پراهمیت در مورد اینکه اِشَعْیا یَهُوَه را «محبوب خود» می‌خواند چیست؟‏

 ^۸ اِشَعْیا،‏ صاحب تاکستان یعنی یَهُوَه را «محبوب خود» می‌خواند.‏ (‏ اِشَعْیا ۵:‏۱‏)‏ دلیل اینکه او می‌تواند با چنین لحن صمیمانه‌ای در مورد خدا سخن بگوید آن است که با خدا رابطه‌ای نزدیک دارد.‏ (‏ با ایّوب ۲۹:‏۴؛‏ مزمور ۲۵:‏۱۴ مقایسه شود.‏)‏ با وجود این علاقهٔ اِشَعْیای نبی به خدا در مقابل علاقه‌ای که خدا به ‹تاکستانش› یعنی قومی که «غرس نمود،‏» نشان داده است،‏ جلوه‌ای ندارد.‏ —‏ با خروج ۱۵:‏۱۷؛‏ مزمور ۸۰:‏⁠۸،‏ ۹ مقایسه شود.‏

۹.‏ یَهُوَه چگونه با قومش همچون تاکستانی ارزشمند رفتار کرده است؟‏

^۹ یَهُوَه قومش را در سرزمین کنعان «غرس نمود» یا به عبارت دیگر کاشت و قوانین و مقرراتی برایشان وضع کرد که همچون دیوار از آنها حفاظت می‌کرد و مانع از آن می‌شد که توسط ملتهای دیگر به فساد کشیده شوند.‏ (‏ خروج ۱۹:‏⁠۵،‏ ۶؛‏ مزمور ۱۴۷:‏⁠۱۹،‏ ۲۰؛‏ اَفَسُسیان ۲:‏⁠۱۴‏)‏ از آن گذشته،‏ برایشان داور،‏ کاهن،‏ و نبی قرار داد تا ایشان را تعلیم دهند.‏ (‏ ۲پادشاهان ۱۷:‏۱۳؛‏ مَلاکی ۲:‏۷؛‏ اعمال ۱۳:‏۲۰‏)‏ هنگامی که خطر تهاجم نظامی قوم اسرائیل را تهدید می‌کرد،‏ برایشان رهاننده‌ای می‌فرستاد.‏ (‏ عبرانیان ۱۱:‏⁠۳۲،‏ ۳۳‏)‏ بی‌جهت نیست که یَهُوَه می‌پرسد:‏ «برای تاکستان من دیگر چه توان کرد که در آن نکردم؟‏»‏

شناسایی تاکستان امروز خدا

۱۰.‏ عیسی چه تمثیلی در مورد تاکستان داده است؟‏

^۱۰ عیسی احتمالاً هنگامی که تمثیل دهقانان قاتل را آورد سخنان اِشَعْیا را در نظر داشت،‏ تمثیل او چنین آغاز می‌شود:‏ «صاحب خانه‌ای بود که تاکستانی غرس نموده،‏ خطیره‌ای گردش کشید و چَرْخُشتی در آن کند و برجی بنا نمود.‏ پس آن را به دهقانان سپرده،‏ عازم سفر شد.‏» متأسفانه دهقانان به صاحب تاکستان خیانت کردند و حتی پسرش را به قتل رساندند.‏ عیسی سپس نشان داد که این تمثیل فقط مربوط به اسرائیل حقیقی نیست،‏ زیرا گفت:‏ «ملکوت خدا از شما [اسرائیل جسمانی]  گرفته شده،‏ به امّتی که میوه‌اش را بیاورند،‏ عطا خواهد شد.‏» —‏ متّیٰ ۲۱:‏۳۳-‏۴۱،‏ ۴۳‏.‏

۱۱.‏ در قرن اول چه تاکستان روحانیی وجود داشت،‏ ولی پس از مرگ رسولان چه روی داد؟‏

^۱۱ معلوم شد که آن «قوم» جدید،‏ «اسرائیل خدا» است —‏ قومی روحانی که از مسیحیان مسح‌شده تشکیل یافته و تعدادشان ۰۰۰‏,‏۱۴۴ نفر است.‏ (‏ غَلاطیان ۶:‏⁠۱۶؛‏ ۱پِطْرُس ۲:‏⁠۹،‏ ۱۰؛‏ مکاشفه ۷:‏⁠۳،‏ ۴‏)‏ عیسی این شاگردانش را به «شاخه‌های» «تاک حقیقی» که خود اوست تشبیه می‌کند.‏ طبعاً از این شاخه‌ها انتظار می‌رود که میوه آورند.‏ (‏ یوحنّا ۱۵:‏⁠۱-‏۵‏)‏ آنها باید خصوصیات مسیح را از خود نشان دهند و در کار موعظهٔ «بشارتِ ملکوت» شرکت کنند.‏ (‏ متّیٰ ۲۴:‏۱۴؛‏ غَلاطیان ۵:‏⁠۲۲،‏ ۲۳‏)‏ اما از هنگام مرگ دوازده رسول،‏ بخش اعظم کسانی که مدعی‌اند شاخه‌های «تاک حقیقی» هستند،‏ کاذب بوده‌اند،‏ و به جای میوهٔ خوب انگور بد بار آورده‌اند.‏ —‏ متّیٰ ۱۳:‏⁠۲۴-‏۳۰،‏ ۳۸،‏ ۳۹‏.‏

۱۲.‏ سخنان اِشَعْیا چگونه جهان مسیحیت را محکوم می‌کند،‏ و این سخنان چه درسی به مسیحیان حقیقی می‌دهد؟‏

^۱۲ از اینرو،‏ نکوهشی که اِشَعْیا از یهودا می‌کند،‏ امروزه در مورد جهان مسیحیت صادق است.‏ بررسی تاریخ نبردها،‏ جنگهای صلیبی،‏ دادگاههای تفتیش عقاید همگی نشان می‌دهند که چقدر انگورشان ترش بوده است!‏ با وجود این،‏ تاکستان حقیقیِ مسیحیان مسح‌شده و «گروه عظیم» یارانشان باید کلام اِشَعْیا را به کار گیرند.‏ (‏ مکاشفه ۷:‏۹‏)‏ آنها اگر بخواهند مورد پذیرش صاحب تاکستان قرار گیرند،‏ باید به طور انفرادی و جمعی،‏ محصولی را بار آورند که مورد پذیرش اوست.‏

‏«انگور بد»‏

۱۳.‏ یَهُوَه با تاکستانش به دلیل اینکه میوهٔ بد آورده است چه خواهد کرد؟‏

^۱۳ یَهُوَه که زحمات فوق‌العاده‌ای برای مراقبت و کشت تاکستانش کشیده است،‏ بحق انتظار دارد که به یک «تاکستان شراب» تبدیل شود.‏  ‏(‏ اِشَعْیا ۲۷:‏۲‏)‏ اما،‏ به جای آنکه انگور قابل استفاده تولید کند،‏ «انگور بد» یا به طور تحت‌الفظی «چیزهای متعفن» یا «دانه‌های گندیده» بار می‌آورد.‏ (‏ اِشَعْیا ۵:‏۲؛‏ اِرْمیا ۲:‏⁠۲۱‏)‏ بدین سبب،‏ یَهُوَه اعلام می‌کند که قصد دارد ‹حصار› اطراف قومش را بردارد.‏ قوم ‹خراب خواهد شد› و به حال خود رها شده دچار خشکسالی خواهد گشت.‏ ‏(‏ اِشَعْیا ۵:‏۶ خوانده شود.‏‏)‏ موسی هشدار داده بود که اگر از شریعت خدا اطاعت نکنند،‏ تحت چنین شرایطی قرار خواهند گرفت.‏ —‏ تثنیه ۱۱:‏۱۷؛‏ ۲۸:‏⁠۶۳،‏ ۶۴؛‏ ۲۹:‏۲۲،‏ ۲۳‏.‏

۱۴.‏ یَهُوَه از قومش انتظار چه نوع میوه‌ای دارد،‏ اما به جای آن چه میوه‌ای بار می‌آورند؟‏

^۱۴ خدا انتظار دارد که قومش میوهٔ خوب تولید کند.‏ میکاه که همعصر اِشَعْیا است اعلام می‌کند:‏ ‏«خداوند از تو چه چیز را می‌طلبد غیر از اینکه انصاف را بجا آوری و رحمت را دوست بداری و در حضور خدای خویش با فروتنی سلوک نمائی؟‏» (‏ میکاه ۶:‏۸؛‏ زَکَرِیّا ۷:‏۹‏)‏ اما،‏ قوم به سفارش یَهُوَه عمل نمی‌کند.‏ ‏«‏‏[‏خدا ‏] برای انصاف انتظار کشید و اینک تعدّی و برای عدالت و اینک فریاد شد.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۵:‏۷ب ‏)‏ موسی پیشگویی کرده بود که قوم بی‌ایمان از «موهای سُدُوم» انگور سمّی بار خواهد آورد.‏ (‏ تثنیه ۳۲:‏۳۲‏)‏ به احتمال زیاد،‏ فساد جنسی منجمله همجنس‌گرائی،‏ بخشی از انحراف آنان را از شریعت خدا تشکیل می‌داد.‏ (‏ لاویان ۱۸:‏۲۲‏)‏ عبارت «تعدّی» را «خونریزی» نیز می‌توان ترجمه کرد.‏ چنین رفتار ظالمانه‌ای بی‌تردید سبب می‌شود که مظلومان «فریاد» برآورند،‏ فریادی که به گوش زارع تاکستان رسیده است.‏ —‏ با ایّوب ۳۴:‏۲۸ مقایسه شود.‏

۱۵،‏ ۱۶.‏ چگونه مسیحیان حقیقی می‌توانند از اینکه همچون اسرائیل میوهٔ بد بار آورند،‏ پرهیز کنند؟‏

^۱۵ یَهُوَه خدا «عدالت و انصاف را دوست می‌دارد.‏» (‏ مزمور ۳۳:‏۵‏)‏ او به یهودیان فرمود:‏ «در داوری بی‌انصافی مکن،‏ و فقیر را طرفداری منما،‏ و بزرگ را محترم مدار،‏ و دربارهٔ همسایهٔ خود به انصاف داوری بکن.‏» (‏ لاویان ۱۹:‏۱۵‏)‏ ما نیز نباید در رفتارمان با یکدیگر تبعیض قائل شویم،‏ و هیچگاه  نباید در مورد دیگران از روی نژاد،‏ سن،‏ ثروت یا فقر آنها و یا چیزهایی از این قبیل قضاوت کنیم.‏ (‏ یعقوب ۲:‏⁠۱-‏۴‏)‏ نکته‌ای که اهمیت ویژه دارد آن است که کسانی که سمت سرپرستی را به عهده دارند نباید ‹هیچ کاری را از روی تبعیض انجام دهند› و همیشه پیش از قضاوت باید سخنان هر دو طرف را بشنوند.‏ —‏ ۱تیموتاؤس ۵:‏⁠۲۱؛‏ امثال ۱۸:‏۱۳‏.‏

^۱۶ علاوه بر این،‏ از آنجایی که مسیحیان در دنیایی بی‌قانون زندگی می‌کنند،‏ براحتی ممکن است طرز فکر منفی یا خودسرانه در مورد معیارهای خدایی اختیار کنند.‏ اما مسیحیان حقیقی باید «نصیحت‌پذیر» یا به عبارت دیگر آمادهٔ فرمانبرداری باشند.‏ (‏ یعقوب ۳:‏⁠۱۷‏)‏ با وجود فساد جنسی و خشونتی که در «عالم حاضر» وجود دارد،‏ مسیحیان باید ‹به دقّت رفتار نمایند،‏ نه چون جاهلان بلکه چون حکیمان.‏› (‏ غَلاطیان ۱:‏۴؛‏ اَفَسُسیان ۵:‏⁠۱۵‏)‏ آنها باید از دیدگاههای بی‌بندوبارانه در مورد روابط جنسی تنفر داشته باشند،‏ و هنگام بروز اختلافات،‏ بدون «غیظ و خشم و فریاد و بدگویی» به آنها رسیدگی کنند.‏ (‏ اَفَسُسیان ۴:‏⁠۳۱‏)‏ مسیحیان حقیقی با پرورش عدالت موجب افتخار یَهُوَه می‌شوند و مورد لطف او قرار می‌گیرند.‏

تاوان طمع

۱۷.‏ اِشَعْیا در توصیف اولین مصیبت چه رفتار شریرانه‌ای را محکوم می‌کند؟‏

^۱۷ اِشَعْیا در آیهٔ هشت‏،‏ دیگر از قول یَهُوَه سخن نمی‌گوید.‏ او در حالی که ‹انگورهای بدی› را که در یهودا تولید می‌شود محکوم می‌کند،‏ خود شخصاً نخستین مصیبت از شش مصیبت را اعلام کرده و می‌گوید:‏ ‏«وای بر آنانی که خانه را به خانه ملحق و مزرعه را به مزرعه ملصق سازند تا مکانی باقی نماند.‏ و شما در میان زمین به تنهایی ساکن می‌شوید.‏ یَهُوَه صبایوت در گوش من گفت:‏ ‹به درستی که خانه‌های بسیار خراب خواهد شد،‏ و خانه‌های بزرگ و خوش‌نما غیر مسکون خواهد گردید.‏ زیرا که ده  جفت گاو زمین یک بَت خواهد آورد و یک حومر تخم یک ایفه خواهد داد.‏› » —‏ اِشَعْیا ۵:‏⁠۸-‏۱۰‏.‏

۱۸،‏ ۱۹.‏ معاصران اِشَعْیا چگونه قوانین یَهُوَه را در مورد املاک نادیده می‌گیرند،‏ و نتیجهٔ این کار چه خواهد بود؟‏

^۱۸ در اسرائیل باستان همهٔ املاک در نهایت به یَهُوَه تعلق داشت.‏ هر خانواده دارای میراثی خداداد بود که می‌توانست آن را اجاره کند یا اجاره دهد ولی هیچگاه نمی‌توانست آن را تا ‹ابد› بفروشد.‏ (‏ لاویان ۲۵:‏۲۳‏)‏ این قانون از سوءاستفاده‌هایی همچون انحصاری کردن معاملات املاک جلوگیری می‌کرد،‏ و ضمناً سبب می‌شد که خانواده‌ها به ورطهٔ فقر شدید نلغزند.‏ با وجود این،‏ برخی در یهودا،‏ از روی طمع،‏ قوانین خدا را در مورد املاک زیر پا می‌گذاشتند.‏ میکاه در این مورد نوشت:‏ «بر زمینها طمع می‌ورزند و آنها را غصب می‌نمایند و بر خانه‌ها نیز و آنها را می‌گیرند و بر مرد و خانه‌اش و شخص و میراثش ظلم می‌نمایند.‏» (‏ میکاه ۲:‏۲‏)‏ ولی در امثال ۲۰:‏۲۱ هشدار داده می‌شود:‏ «اموالی که اوّلاً به [«طمع،‏» د ج ‏] حاصل می‌شود،‏ عاقبتش مبارک نخواهد شد.‏»‏

^۱۹ یَهُوَه وعده می‌دهد که سودی را که چنین طمعکارانی به دست آورده‌اند از چنگشان بیرون خواهد کشید.‏ خانه‌هایی را که با زور به دست آورده‌اند ‹غیرمسکون خواهد گردانید.‏› خاک سرزمینی که چشم طمع به آن دارند فقط ذره‌ای از توانایی باروری‌اش را ظاهر خواهد ساخت.‏ زمان دقیق و چگونگی تحقق این نفرین مشخص نشده است.‏ به احتمال زیاد،‏ این وضعیت حداقل تا حدی،‏ مربوط به زمانی است که یهودیان تبعید می‌شوند.‏ —‏ اِشَعْیا ۲۷:‏۱۰‏.‏

۲۰.‏ مسیحیان امروز چگونه می‌توانند از تکرار رفتار طمعکارانه‌ای که برخی از اسرائیلیان از خود نشان دادند،‏ پرهیز کنند؟‏

^۲۰ مسیحیان امروز باید از طمع سیری‌ناپذیری که برخی از اسرائیلیان در آن وقت از خود نشان می‌دادند اجتناب کنند.‏ (‏ امثال ۲۷:‏۲۰‏)‏ هنگامی که  چیزهای مادی برای شخص اهمیتی بیش از حد پیدا کند،‏ او به راحتی به ورطهٔ شیوه‌های غیراخلاقی کسب مال و ثروت کشیده می‌شود.‏ شخص ممکن است به دام معاملات مشکوک یا حقه‌هایی گرفتار شود که ظاهراً در مدت کوتاهی پول فراوانی نصیبش می‌سازند.‏ «آنکه در پی دولت می‌شتابد بی‌سزا [«بی‌گناه،‏» د ج ‏] نخواهد ماند.‏» (‏ امثال ۲۸:‏۲۰‏)‏ اهمیت قناعت را از اینجا می‌توان دریافت!‏ —‏ ۱تیموتاؤس ۶:‏⁠۸‏.‏

دام تفریحات ناسالم

۲۱.‏ اِشَعْیا در توصیف دومین مصیبت چه گناهانی را محکوم می‌کند؟‏

^۲۱ دومین مصیبتی که اِشَعْیا بیان می‌کند از این قرار است:‏ ‏«وای بر آنانی که صبح زود برمی‌خیزند تا در پی مسکرات بروند،‏ و شب دیر می‌نشینند تا شرابْ ایشان را گرم نماید و در بزمهای ایشان عود و بربط و دفّ و نای و شراب می‌باشد.‏ امّا به فعل خداوند نظر نمی‌کنند و به عمل دستهای وی نمی‌نگرند.‏» —‏ اِشَعْیا ۵:‏⁠۱۱،‏ ۱۲‏.‏

۲۲.‏ اسرائیلیان در چه موردی افراط می‌کنند،‏ و این کار چه نتیجه‌ای برای قوم خواهد داشت؟‏

^۲۲ یَهُوَه «خدای متبارک» و شاد است،‏ و مایل نیست خادمانش را از تفریحات سالم محروم سازد.‏ (‏ ۱تیموتاؤس ۱:‏⁠۱۱‏)‏ ولی این عشرت‌جویان کار را از حد به در برده‌اند!‏ به گفتهٔ کتاب مقدس «مستان در شب مست می‌شوند.‏» (‏ ۱تَسّالونیکیان ۵:‏⁠۷‏)‏ اما عیاشان این نبوت،‏ باده‌گساری را صبحگاهان آغاز و تا شب ادامه می‌دهند!‏ رفتار آنان طوری است که گویی خدایی نیست تا آنان را به دلیل اعمالشان مسئول بداند.‏ اِشَعْیا آینده‌ای تیره و تار برای چنین افرادی پیشگویی می‌کند.‏ ‏«قوم من به سبب عدم معرفت اسیر شده‌اند و شریفان ایشان گرسنه و عوام ایشان از تشنگی خشک گردیده.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۵:‏⁠۱۳ ‏)‏ افراد قوم عهدِ خدا،‏ از عالی‌رتبه گرفته تا عامی،‏ به دلیل آنکه نمی‌خواهند مطابق با معرفت حقیقی عمل کنند به شیول (‏ هاویه)‏ فرو خواهند رفت.‏ ‏—‏ اِشَعْیا ۵:‏⁠۱۴-‏۱۷ خوانده شود.‏

۲۳،‏ ۲۴.‏ از مسیحیان انتظار می‌رود که در چه زمینه‌ای از خود اعتدال و خویشتنداری نشان دهند؟‏

 ^۲۳ ‏«لهو و لعب» یا «عیاشی» در میان مسیحیان قرن اول نیز وجود داشت.‏ (‏ غَلاطیان ۵:‏⁠۲۱‏،‏ ترجمهٔ تفسیری؛‏ ۲پِطْرُس ۲:‏⁠۱۳‏)‏ بنابراین جای تعجب نیست که برخی از مسیحیان امروز نیز در مهمانی‌هایشان از خود بصیرت نشان نمی‌دهند.‏ زیاده‌روی در نوشیدن مشروبات الکلی سبب شده است که برخی هیاهو به پا کرده و دست به رفتار زننده بزنند.‏ (‏ امثال ۲۰:‏۱‏)‏ حتی برخی به دلیل افراط در نوشیدن مشروبات الکلی مرتکب اعمال خلاف اخلاق شده‌اند و برخی مهمانی‌ها که تمام شب ادامه یافته‌اند،‏ موجب اختلال در فعالیتهای مسیحی روز بعد گردیده‌اند.‏

^۲۴ اما مسیحیان متعادل،‏ میوهٔ خدایی تولید می‌کنند و هنگام انتخاب تفریحات خود حد اعتدال و خویشتن‌داری را مراعات می‌کنند.‏ آنها به توصیهٔ پولس که در رومیان ۱۳:‏۱۳ آمده است عمل می‌کنند:‏ «با شایستگی رفتار کنیم چنانکه در روز،‏ نه در بزمها و سکرها (‏ یا مستی‌ها )‏.‏»‏

تنفر از گناه و عشق به حقیقت

۲۵،‏ ۲۶.‏ اِشَعْیا در نفرین سوم و چهارمش کدام طرز فکر شریرانهٔ اسرائیلیان را آشکار می‌سازد؟‏

^۲۵ اِشَعْیا سپس سومین و چهارمین مصیبت را ذکر می‌کند:‏ ‏«وای بر آنانی که عصیان را به ریسمانهای بطالت و گناه را گویا به طناب ارابه می‌کشند.‏ و می‌گویند باشد که او تعجیل نموده،‏ کار خود را بشتاباند تا آن را ببینیم.‏ و مقصود قدّوس اسرائیل نزدیک شده،‏ بیاید تا آن را بدانیم.‏ وای بر آنانی که بدی را نیکویی و نیکویی را بدی می‌نامند،‏ که ظلمت را به جای نور و نور را به جای ظلمت می‌گذارند،‏ و تلخی را به جای شیرینی و شیرینی را به جای تلخی می‌نهند.‏» —‏ اِشَعْیا ۵:‏⁠۱۸-‏۲۰‏.‏

^۲۶ حقیقتاً که این آیه‌ها تصویر روشنی از گناهکاران به دست می‌دهد!‏ آنها همچون حیوانات باربر که به ارابه بسته شده‌اند به گناه وابسته‌اند.‏ این گناهکاران از روز داوری قریب‌الوقوع هراسی ندارند،‏ و با استهزا می‌گویند:‏  ‏‹باشد که [خدا] .‏ .‏ .‏ کار خود را بشتاباند!‏› آنها به جای آنکه از شریعت خدا اطاعت کنند،‏ موضوعات را تحریف می‌کنند،‏ و «بدی را نیکویی و نیکویی را بدی می‌نامند.‏» —‏ با اِرْمیا ۶:‏⁠۱۵؛‏ ۲پِطْرُس ۳:‏⁠۳-‏۷ مقایسه شود.‏

۲۷.‏ مسیحیان امروزه چگونه می‌توانند از طرز فکری همچون طرز فکر اسرائیلیان پرهیز کنند؟‏

^۲۷ مسیحیان امروزه باید بکلی از این طرز فکر اجتناب کنند.‏ به عنوان مثال،‏ دنیا زنا و همجنس‌گرائی را پذیرفته است،‏ ولی مسیحیان از پذیرش این اعمال خودداری می‌کنند.‏ (‏ اَفَسُسیان ۴:‏⁠۱۸،‏ ۱۹‏)‏ فرد مسیحی ممکن است «به خطایی گرفتار شود» و این خطا به نوبهٔ خود به گناهی جدی بینجامد.‏ (‏ غَلاطیان ۶:‏۱‏)‏ پیران جماعت دست یاری به سوی کسانی دراز می‌کنند که لغزیده‌اند و نیازمند کمک هستند.‏ (‏ یعقوب ۵:‏⁠۱۴،‏ ۱۵‏)‏ بهبودی  روحانی چنین افرادی با کمک دعا و توصیه‌های مبتنی بر کتاب مقدس امکانپذیر است.‏ وگرنه،‏ این خطر وجود دارد که «غلام گناه» شوند وجود دارد.‏ (‏ یوحنّا ۸:‏⁠۳۴‏)‏ مسیحیان به جای آنکه خدا را استهزا کنند و نزدیکی روز داوری را از یاد ببرند،‏ تلاش می‌کنند تا در مقابل یَهُوَه «پاک و بی‌عیب» بمانند.‏ —‏ ۲پِطْرُس ۳:‏⁠۱۴‏،‏ انجیل شریف؛‏ غَلاطیان ۶:‏⁠۷،‏ ۸‏.‏

۲۸.‏ اِشَعْیا در توصیف مصیبت پایانی چه گناهانی را محکوم می‌کند،‏ و مسیحیان امروزه چگونه می‌توانند از چنین گناهانی پرهیز کنند؟‏

^۲۸ اِشَعْیا به نحوی بجا مصیبتهای آخر را اعلام کرده اضافه می‌کند:‏ ‏«وای بر آنانی که در نظر خود حکیمند،‏ و پیش روی خود فهیم می‌نمایند.‏ وای بر آنانی که برای نوشیدن شراب زورآورند،‏ و به جهت ممزوج ساختن مسکرات مردان قویّ می‌باشند.‏ که شریران را برای رشوه عادل می‌شمارند،‏ و عدالت عادلان را از ایشان برمی‌دارند.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۵:‏⁠۲۱-‏۲۳ ‏)‏ این سخنان احتمالاً خطاب به کسانی است که در مقام داور در آن سرزمین خدمت می‌کردند.‏ پیران جماعت نیز امروزه نباید طوری جلوه کنند که گویی «در نظر خود حکیمند.‏» آنها با فروتنی توصیه‌های پیران دیگر را می‌پذیرند و با دقت به دستورالعملهای سازمان عمل می‌کنند.‏ (‏ امثال ۱:‏۵؛‏ ۱قُرِنتیان ۱۴:‏۳۳‏)‏ در مصرف مشروبات الکلی اعتدال را رعایت می‌کنند،‏ و هیچگاه پیش از رسیدگی به امور جماعت مشروب الکلی مصرف نمی‌کنند.‏ (‏ هوشَع ۴:‏⁠۱۱‏)‏ آنها کوشش می‌کنند که هیچگاه تبعیضی قائل نشوند.‏ (‏ یعقوب ۲:‏۹‏)‏ حقیقتاً که این پیران با روحانیان جهان مسیحیت تفاوت بسیار دارند!‏ بسیاری از این روحانیان،‏ بر اعمال گناهکاران بانفوذ و ثروتمند سرپوش می‌گذارند،‏ و کاملاً مغایر با هشدارهای پولس رسول که در رومیان ۱:‏⁠۱۸،‏ ۲۶،‏ ۲۷،‏ اول قُرِنتیان ۶:‏⁠۹،‏ ۱۰‏،‏ و اَفَسُسیان ۵:‏⁠۳-‏۵ آمده‌اند،‏ عمل می‌کنند.‏

۲۹.‏ چه عاقبت مصیبت‌باری در انتظار اسرائیل،‏ تاکستان یَهُوَه است؟‏

^۲۹ اِشَعْیا پیام نبوی خود را با توصیفی از عاقبت مصیبت‌بار کسانی پایان می‌بخشد که ‏«شریعت یَهُوَه صبایوت را ترک کرده» و نتوانسته‌اند  میوهٔ درست بیاورند.‏ ‏(‏ اِشَعْیا ۵:‏⁠۲۴،‏ ۲۵؛‏ هوشَع ۹:‏⁠۱۶؛‏ مَلاکی ۴:‏⁠۱‏)‏ او اعلام می‌کند:‏ ‏«‏‏[‏یَهُوَه ‏] عَلَمی به جهت ‏[‏‏«امّت عظیم،‏» د ج] بعید برپا خواهد کرد.‏ و از اقصای زمین برای ایشان صفیر خواهد زد.‏ و ایشان تعجیل نموده،‏ بزودی خواهند آمد.‏» —‏ اِشَعْیا ۵:‏⁠۲۶؛‏ تثنیه ۲۸:‏۴۹؛‏ اِرْمیا ۵:‏⁠۱۵‏.‏

۳۰.‏ چه کسی ‹امّتی عظیم› را بر ضد قوم یَهُوَه گرد می‌آورد،‏ و نتیجهٔ آن چیست؟‏

^۳۰ در روزگاران باستان تیری که بر روی محلی مرتفع قرار داده می‌شد می‌توانست به عنوان ‹عَلَم› یا محل تجمع برای مردم یا سپاهیان مورد استفاده قرار گیرد.‏ (‏ با اِشَعْیا ۱۸:‏۳؛‏ اِرْمیا ۵۱:‏۲۷ مقایسه شود.‏)‏ حال،‏ یَهُوَه این «امّت عظیم» نامشخص را برای اجرای داوری خویش گرد می‌آورد.‏ * او «برای ایشان صفیر [یا سوت] خواهد زد» یا به عبارت دیگر نگاه آنها را متوجه قوم نافرمانش ساخته،‏ نشان می‌دهد که طعمهٔ خوبی است.‏ اِشَعْیا سپس یورش سریع و هراس‌آور این فاتحان شیرگونه را که ‏«صید» یعنی قوم خدا را ‏«گرفته و بسلامتی» به اسارت ‏«خواهند برد،‏» توصیف می‌کند.‏ ‏(‏ اِشَعْیا ۵:‏⁠۲۷-‏۳۰ الف خوانده شود.‏‏)‏ چه عاقبت غم‌انگیزی برای سرزمین قوم یَهُوَه!‏ ‏«اگر کسی به زمین بنگرد،‏ اینک تاریکی و تنگی است و نور در افلاک آن به ظلمت مبدّل شده است.‏» —‏ اِشَعْیا ۵:‏⁠۳۰ب‏.‏

۳۱.‏ مسیحیان حقیقی چگونه می‌توانند از مجازاتی که اسرائیل یعنی تاکستان یَهُوَه بدان دچار شد،‏ پرهیز کنند؟‏

 ^۳۱ آری،‏ تاکستانی که خدا خود با مهربانی کاشت،‏ بی‌ثمر است و درخور ویرانی.‏ کلام اِشَعْیا به همهٔ کسانی که امروز به خدمت یَهُوَه مشغولند درس بزرگی می‌دهد!‏ باشد که خادمان یَهُوَه تلاش کنند که فقط میوهٔ خوب آورند،‏ تا او جلال یابد و آنان نجات!‏

‏[پاورقی‌ها]‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۸۳]‏

گناهکار همچون حیوان باربری که به ارابه بسته شده است به گناه وابسته است

‏[تصویر تمام‌صفحه در صفحهٔ ۸۵]‏