فصل ۱۰

وعدهٔ سرورِ صلح

اِشَعْیا ۸:‏۱۹–‏۹:‏۷

۱.‏ بشر از روزگار قائِن تاکنون با چه وضعیتی روبرو بوده است؟‏

حدود شش هزار سال پیش،‏ نخستین نوزاد بشری متولد شد.‏ نام او قائِن بود،‏ و تولدش حالتی استثنایی داشت،‏ چرا که نه والدینش تا آن زمان نوزاد بشر را دیده بودند،‏ نه فرشتگان و نه حتی آفریدگار.‏ این نوزاد می‌توانست برای نژاد محکوم به مرگ بشری مایهٔ امید باشد.‏ اما متأسفانه پس از آنکه مردی کامل شد دستش به خون آغشته گشت!‏ (‏ ۱یوحنّا ۳:‏⁠۱۲‏)‏ از آن زمان تاکنون انسانها شاهد قتل و کشتارهای بی‌شماری بوده‌اند.‏ تمایل بشر به بدی سبب شده است که نتواند با همنوعان خود و خدا در صلح و آرامش به سر برد.‏ —‏ پیدایش ۶:‏۵؛‏ اِشَعْیا ۴۸:‏۲۲‏.‏

۲،‏ ۳.‏ عیسی مسیح راه را برای دریافت چه برکاتی گشود،‏ و برای دست یافتن به این برکات چه باید بکنیم؟‏

^۲ حدود چهار هزار سال پس از تولد قائِن،‏ کودک دیگری به دنیا آمد که نامش عیسی بود،‏ تولد او نیز حالتی استثنایی داشت.‏ او به قدرت روح‌القدس از زنی باکره متولد گشت،‏ تولدی که در تاریخ نظیر ندارد.‏ هنگام تولد او،‏ تعداد کثیری از فرشتگان با شادی برای خدا سرودهای تمجیدآمیز سر داده و گفتند:‏ «خدا را اعلیٰ‌علّیّین جلال و بر زمین سلامتی [یا صلح] و در میان مردم رضامندی باد.‏» (‏ لوقا ۲:‏⁠۱۳،‏ ۱۴‏)‏ عیسی نه تنها مرتکب قتل نشد بلکه راه را برای برقراری صلح بین انسانها و خدا گشود و امکان دستیابی به زندگی جاودانی را برای انسانها مهیا ساخت.‏ —‏ یوحنّا ۳:‏⁠۱۶؛‏ ۱قُرِنتیان ۱۵:‏۵۵‏.‏

^۳ اِشَعْیا نبوت کرد که عیسی «سرور صلح» خوانده خواهد شد.‏ (‏ اِشَعْیا ۹:‏۶‏،‏ د ج ‏)‏ او با قربانی کردن زندگی‌اش در راه انسانها،‏ امکان بخشش  گناهانشان را فراهم خواهد ساخت.‏ (‏ اِشَعْیا ۵۳:‏۱۱‏)‏ امروز،‏ صلح با خدا و بخشش گناهان از طریق ایمان به عیسی مسیح ممکن است.‏ اما چنین برکاتی خود به خود به دست نمی‌آیند.‏ (‏ کُولُسیان ۱:‏⁠۲۱-‏۲۳‏)‏ کسانی که مایل به دستیابی به چنین برکاتی هستند باید اطاعت از یَهُوَه خدا را بیاموزند.‏ (‏ ۱پِطْرُس ۳:‏⁠۱۱‏؛‏ با عبرانیان ۵:‏⁠۸،‏ ۹ مقایسه شود.‏)‏ در روزگار اِشَعْیا،‏ اسرائیل و یهودا دقیقاً برخلاف این عمل کردند.‏

روی آوردن به دیوها

۴،‏ ۵.‏ اوضاع در روزگار اِشَعْیا چگونه است،‏ و برخی از مردم به چه کسانی روی می‌آورند؟‏

^۴ معاصران اِشَعْیا به دلیل نافرمانی‌شان از لحاظ اخلاقی در وضعیت اسفباری به سر می‌برند و گویی در چاه ظلمت روحانی گرفتار شده‌اند.‏ حتی پادشاهی جنوبی یهودا،‏ یعنی جایگاه معبد خدا نیز از صلح و آرامش برخوردار نیست.‏ عدم وفاداری ساکنان یهودا سبب شده است که آن سرزمین در خطر تهاجم آشوریان قرار گیرد.‏ دوران سختی در پیش است.‏ ساکنان یهودا تحت چنین شرایطی برای دریافت کمک به چه کسی روی می‌آورند؟‏ متأسفانه،‏ بسیاری از آنها به جای آنکه به یَهُوَه توکل کنند به شیطان روی می‌آورند.‏ درست است که آنها شیطان را به نام نمی‌خوانند،‏ اما همچون شاؤل پادشاه برای حل مشکلاتشان به ارتباط با ارواح متوسل می‌شوند و سعی می‌کنند با مردگان ارتباط برقرار کنند.‏ —‏ ۱سموئیل ۲۸:‏⁠۱-‏۲۰‏.‏

^۵ برخی در بین آنها حتی این رسم را ترویج می‌دهند.‏ اِشَعْیا با اشاره به چنین ارتدادی می‌گوید:‏ ‏«چون ایشان به شما گویند که از اصحاب اجنّه و جادوگرانی که جیک‌جیک و زمزم می‌کنند سؤال کنید،‏ ‏(‏ گویید ‏)‏ آیا قوم از خدای خود سؤال ننمایند و آیا از مردگان به جهت زندگان سؤال باید نمود؟‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۸:‏⁠۱۹ ‏)‏ واسطه‌های احضار ارواح ممکن است با  ‏«جیک‌جیک و زمزم» یا زمزمهٔ خود،‏ مردم را فریب دهند.‏ شخص واسطه شاید قادر باشد بدون حرکت دادن لبها سخن بگوید و سپس ادعا کند که ارواح مردگان مشغول سخن گفتن هستند.‏ اما در برخی موارد دیوها مستقیماً وارد عمل شده،‏ به شکل شخص متوفی ظاهر می‌شوند،‏ همانطور که احتمالاً هنگام درخواست شاؤل از جادوگر عَین‌دور اتفاق افتاد.‏ —‏ ۱سموئیل ۲۸:‏⁠۸-‏۱۹‏.‏

۶.‏ چرا بویژه اسرائیلیانی که با ارواح ارتباط برقرار ساخته‌اند سزاوار نکوهش‌اند؟‏

^۶ همهٔ این اعمال در حالی در یهودا انجام می‌گیرند که یَهُوَه جادوگری و ارتباط با ارواح را ممنوع ساخته است.‏ بر طبق شریعت موسی دست زدن به این اعمال از بالاترین خلافهاست.‏ (‏ لاویان ۱۹:‏۳۱؛‏ ۲۰:‏⁠۶،‏ ۲۷؛‏ تثنیه ۱۸:‏⁠۹-‏۱۲‏)‏ به چه دلیل افراد قومی که ملک ویژهٔ یَهُوَه است دست به چنین عصیان بزرگی می‌زنند؟‏ زیرا به شریعت و توصیه‌های یَهُوَه پشت کرده‌اند و ‹به فریبِ گناه،‏ سخت‌دل گردیده‌اند.‏› (‏ عبرانیان ۳:‏⁠۱۳‏)‏ «دل ایشان مثل پیه فربه بی‌احساس شده است» و با خدای خویش بیگانه گشته‌اند.‏ —‏ مزمور ۱۱۹:‏۷۰‏،‏ د ج.‏ *

۷.‏ چرا امروزه بسیاری از مردم مانند اسرائیلیان روزگار اِشَعْیا عمل می‌کنند،‏ و اگر توبه نکنند چه آینده‌ای در انتظار آنها خواهد بود؟‏

^۷ آنها احتمالاً با خود استدلال می‌کنند:‏ ‹حالا که با خطر حملهٔ قریب‌الوقوع آشوریان مواجه هستیم شریعت یَهُوَه به چه کارمان می‌آید؟‏› آنها خواستار راه‌حلی سریع و آسان برای رهایی از آن مخمصه هستند و به هیچ وجه نمی‌خواهند منتظر یَهُوَه بمانند تا ارادهٔ خود را به انجام رساند.‏ در دوران ما نیز بسیاری قانون یَهُوَه را نادیده می‌گیرند و برای حل مشکلاتشان به واسطه‌های احضار ارواح،‏ طالع‌بینی و یا صورتهای دیگر علوم غیبی متوسل می‌شوند.‏ با این همه،‏ درخواست کمک زندگان از مردگان همیشه عملی پوچ و بی‌معنی بوده است،‏ چه در روزگار باستان چه در زمان ما هر فردی که به  چنین اعمالی دست بزند و توبه نکند،‏ عاقبتی همچون «قاتلان و زانیان و .‏ .‏ .‏ بت‌پرستان و جمیع دروغگویان» خواهد داشت.‏ برای چنین افرادی امید به زندگی وجود ندارد.‏ —‏ مکاشفه ۲۱:‏۸‏.‏

‏«شریعت و شهادت» خدا

۸.‏ «شریعت» و ‹شهادتی› که امروز ما باید برای طلب راهنمایی به آنها مراجعه کنیم چه هستند؟‏

^۸ ساکنان یهودا از شریعت یَهُوَه مبنی بر ممنوعیت ارتباط با ارواح و همینطور از فرامین دیگر وی آگاه هستند.‏ این قوانین به صورت مکتوب موجود می‌باشند.‏ امروزه کلام وی به طور کامل مکتوب و موجود است،‏ یعنی همان کتاب مقدس.‏ این کتاب نه تنها حاوی مجموعهٔ قوانین و مقررات الهی است،‏ بلکه رفتار خدا با قومش نیز در آن شرح داده شده است.‏ شرحی که کتاب مقدس از رفتار یَهُوَه با قومش به دستمان می‌دهد شهادتی است بر شخصیت و خصوصیات یَهُوَه.‏ اسرائیلیان به جای مشورت با مردگان باید برای طلب راهنمایی به کجا رجوع کنند؟‏ اِشَعْیا پاسخ می‌دهد:‏ ‏«به شریعت و شهادت!‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۸:‏⁠۲۰الف ‏)‏ آری،‏ کسانی که در جستجوی روشن‌بینی حقیقی هستند باید به کلام مکتوب خدا مراجعه کنند.‏

۹.‏ آیا نقل‌قولهای گاه به گاه از کتاب مقدس سودی به حال گناهکارانی که حاضر به توبه نیستند دارد؟‏

^۹ برخی از اسرائیلیانی که غرق در جادوگری و ارتباط با ارواح هستند شاید ادعا کنند که برای کلام مکتوب خدا احترام قائلند.‏ اما چنین ادعایی  پوچ و ریاکارانه است.‏ اِشَعْیا می‌گوید:‏ ‏«اگر موافق این کلام سخن نگویند،‏ پس برای ایشان روشنایی نخواهد بود.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۸:‏⁠۲۰ب ‏)‏ منظور اِشَعْیا چه کلامی است؟‏ منظور او احتمالاً عبارت «به شریعت و شهادت» است.‏ شاید برخی از مرتدان اسرائیل همچون برخی از مرتدان و افراد دیگر در روزگار ما از نوشته‌های مقدس نقل‌قول کنند.‏ اما نقل‌قولهای آنان فقط کلماتی توخالی است،‏ زیرا نقل‌قول از نوشته‌های مقدس فقط در صورتی فرد را به  ‏«روشنایی» یا روشن‌بینی یَهُوَه راهنمایی می‌کند که با اعمال موافق با ارادهٔ خدا و تنفر از اعمال ناپاک همراه باشد.‏ *

گرسنگی،‏ اما ‹نه از نان›‏

۱۰.‏ ساکنان یهودا به دلیل آنکه یَهُوَه را رد کردند چه رنجی می‌برند؟‏

^۱۰ نافرمانی از یَهُوَه موجب تاریکی ذهن می‌گردد.‏ (‏ اَفَسُسیان ۴:‏⁠۱۷،‏ ۱۸‏)‏ ساکنان یهودا از لحاظ روحانی نابینا گشته‌اند یا به عبارت دیگر قدرت درک خود را از دست داده‌اند.‏ (‏ ۱قُرِنتیان ۲:‏⁠۱۴‏)‏ اِشَعْیا در توضیح وضعیت آنان می‌گوید:‏ ‏«با عُسرت و گرسنگی در آن خواهند گشت.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۸:‏⁠۲۱الف ‏)‏ به دلیل نافرمانی این ملت،‏ بویژه در طی حکومت آحاز پادشاه،‏ بقای یهودا به عنوان یک پادشاهی مستقل در معرض خطر قرار گرفته است.‏ دشمنان از همه سو کشور را محاصره کرده‌اند.‏ سپاهیان آشور شهرهای یهودا را یکی پس از دیگری مورد تهاجم قرار می‌دهند.‏ دشمن زمینهای حاصلخیز را نابود ساخته و موجب قحطی و گرسنگی شده است.‏ بسیاری از مردم «با عُسرت و گرسنگی» مواجه هستند.‏ اما نوع دیگری از گرسنگی نیز در آن سرزمین پدیدار شده است.‏ چند دههٔ پیش از آن عاموس چنین نبوت کرده بود:‏ «اینک خداوند یَهُوَه می‌گوید:‏ ‹ایامی می‌آید که گرسنگی بر زمین خواهم فرستاد نه گرسنگی از نان و نه تشنگی از آب بلکه از شنیدن کلام خداوند.‏‏› » (‏ عاموس ۸:‏⁠۱۱‏)‏ یهودا حال به چنین قحطی روحانی دچار گشته است!‏

۱۱.‏ آیا یهودا از این تأدیب درس خواهد گرفت؟‏

^۱۱ آیا یهودا درس عبرت گرفته و به سوی یَهُوَه باز خواهد گشت؟‏ آیا ساکنان آن سرزمین دست از جادوگری و ارتباط با ارواح و بت‌پرستی برداشته  و به «شریعت و شهادت» روی خواهند آورد؟‏ یَهُوَه واکنش آنها را چنین پیش‌بینی می‌کند:‏ ‏«هنگامی که گرسنه شوند خویشتن را مشوّش خواهند ساخت و پادشاه و خدای خود را لعنت کرده،‏ به بالا خواهند نگریست.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۸:‏⁠۲۱ب ‏)‏ آری،‏ بسیاری از مردم پادشاهان بشری خود را مسبب وضعیت خود خواهند دانست.‏ برخی از آنها حتی در کمال بی‌خردی یَهُوَه را مسبب مصیبتهای خود خواهند خواند!‏ (‏ با اِرْمیا ۴۴:‏۱۵-‏۱۸ مقایسه شود.‏)‏ امروزه نیز بسیاری از مردم خدا را عامل فجایعی می‌دانند که در واقع نتیجهٔ شرارت خود انسانهاست.‏

۱۲.‏ الف)‏ پشت کردن یهودا به خدا به چه می‌انجامد؟‏ ب)‏ چه پرسشهای مهمی مطرح شده‌اند؟‏

^۱۲ آیا ساکنان یهودا از لعنت کردن خدا صلح و آرامش می‌یابند؟‏ خیر.‏ اِشَعْیا پیشگویی می‌کند:‏ ‏«به زمین نظر خواهند انداخت و اینک تنگی و تاریکی و ظلمت پریشانی خواهد بود و به تاریکی غلیظ رانده خواهند شد.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۸:‏⁠۲۲ ‏)‏ آنها پس از آنکه برای متهم کردن خدا به آسمان نظر می‌کنند،‏ دوباره رو به زمین کرده با موقعیت یأس‌آور خود روبرو می‌شوند.‏ پشت کردن آنها به خدا فاجعه‌آمیز بوده است.‏ (‏ امثال ۱۹:‏۳‏)‏ اما وعده‌هایی که خدا به ابراهیم و اسحاق و یعقوب داده است چه می‌شود؟‏ (‏ پیدایش ۲۲:‏۱۵-‏۱۸؛‏ ۲۸:‏۱۴،‏ ۱۵‏)‏ آیا یَهُوَه به این وعده‌ها عمل نخواهد کرد؟‏ آیا آشور یا قدرت نظامی دیگری دودمان سلطنتیی را که به یهودا و داود وعده داده شده بود،‏ از میان خواهد برد؟‏ (‏ پیدایش ۴۹:‏⁠۸-‏۱۰؛‏ ۲سموئیل ۷:‏⁠۱۱-‏۱۶‏)‏ آیا اسرائیلیان برای همیشه محکوم به ظلمت و تاریکی خواهند بود؟‏

سرزمینی «ذلیل» شده

۱۳.‏ «جلیلِ امّت‌ها» چیست و چگونه «ذلیل» می‌شود؟‏

^۱۳ اِشَعْیا حال تلویحاً به یکی از بدترین فجایعی که بر سر اخلاف ابراهیم آمد اشاره می‌کند و می‌گوید:‏ ‏«برای او که در تنگی می‌بود،‏ تاریکی نخواهد شد.‏ در زمان پیشین زمین زبولون و زمین نفتالی را ذلیل ساخت،‏ امّا در زمان ‏[‏‏«دیرتر،‏» د ج] آن را به راه دریا به آن طرف اُرْدُن در جلیلِ  امّت‌ها محترم خواهد گردانید.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۹:‏۱ ‏)‏ جلیل منطقه‌ایست در قلمرو پادشاهی شمال اسرائیل.‏ در نبوت اِشَعْیا این منطقه شامل «زمین زبولون و زمین نفتالی» و همینطور «راه دریا» می‌باشد.‏ منظور از «راه دریا» جادهٔ باستانیی است که در امتداد دریای جلیل کشیده شده و تا دریای مدیترانه امتداد می‌یابد.‏ در روزگار اِشَعْیا،‏ این منطقه «جلیلِ امّت‌ها» نامیده می‌شود.‏ احتمالاً به این دلیل که بسیاری از شهرهای آن مسکن غیراسرائیلیان می‌باشند.‏ * چگونه این سرزمین «ذلیل» می‌شود؟‏ آشوریان بت‌پرست آن را فتح می‌کنند،‏ و اسرائیلیان را با خود به تبعید می‌برند،‏ و در تمامی آن منطقه بت‌پرستانی را که از اخلاف ابراهیم نیستند،‏ سکنی می‌دهند.‏ بدین ترتیب پادشاهی شمالیِ اسباط دهگانه از صفحهٔ تاریخ محو شده و هویت خود را به عنوان یک کشور مشخص از دست می‌دهد!‏ —‏ ۲پادشاهان ۱۷:‏⁠۵،‏ ۶،‏ ۱۸،‏ ۲۳،‏ ۲۴‏.‏

۱۴.‏ «تاریکی» یهودا از چه نظر از «تاریکی» پادشاهی اسباط دهگانه کمتر خواهد بود؟‏

^۱۴ یهودا نیز مورد تهدید آشوریان قرار دارد.‏ آیا این سرزمین نیز همچون پادشاهی اسباط دهگانه که زَبُولُون و نَفْتالی نمایندگان آن هستند در «تاریکی» دایم فرو خواهد رفت؟‏ خیر.‏ «در زمان دیرتر،‏» یَهُوَه به منطقهٔ پادشاهی جنوبِ یهودا و حتی به سرزمینی که سابقاً قلمرو پادشاهی شمالی بود برکت خواهد داد.‏ چگونه؟‏

۱۵،‏ ۱۶.‏ الف)‏ در چه ‹زمان دیرتری› وضعیت «زمین زبولون و زمین نفتالی» تغییر خواهد کرد؟‏ ب)‏ سرزمینی که ذلیل شده بود چگونه بهبود خواهد یافت؟‏

^۱۵ متّای رسول در گزارش خود که به او الهام شده است در مورد خدمت روحانی عیسی بر روی زمین،‏ به این پرسش پاسخ می‌گوید.‏ این رسول در توضیح روزهای اول خدمت روحانی عیسی می‌گوید:‏ «ناصره را ترک کرده،‏ آمد و به کَفَرناحوم،‏ به کنارهٔ دریا در حدود زبولون و نفتالیم ساکن شد.‏ تا  تمام گردد آنچه به زبان اِشَعْیای نبی گفته شده بود که ‹زمین زبولون و زمین نفتالیم،‏ راه دریا آن طرف اُرْدُن،‏ جلیلِ امّت‌ها؛‏ قومی که در ظلمت ساکن بودند؛‏ نوری عظیم دیدند و بر نشینندگان دیار موت و سایهٔ آن نوری تابید.‏› » —‏ متّیٰ ۴:‏⁠۱۳-‏۱۶‏.‏

^۱۶ آری «زمان دیرتر» که اِشَعْیا پیشگویی می‌کند،‏ دوران خدمت روحانی مسیح بر روی زمین است.‏ عیسی بیشتر عمر خود را بر روی زمین در منطقهٔ جلیل سپری کرد.‏ در منطقهٔ جلیل بود که او خدمت خود را آغاز کرد و شروع به اعلام این سخنان کرد:‏ «ملکوت آسمان نزدیک است.‏» (‏ متّیٰ ۴:‏⁠۱۷‏)‏ در جلیل بود که موعظهٔ معروف بالای کوه را ایراد کرد،‏ رسولان خویش را برگزید،‏ نخستین معجزهٔ خود را انجام داد،‏ و پس از رستاخیزش بر حدود ۵۰۰ نفر از پیروانش ظاهر گشت.‏ (‏ متّیٰ ۵:‏۱–‏​۷:‏⁠۲۷؛‏ ۲۸:‏۱۶-‏۲۰؛‏ مَرقُس ۳:‏⁠۱۳،‏ ۱۴؛‏ یوحنّا ۲:‏⁠۸-‏۱۱؛‏ ۱قُرِنتیان ۱۵:‏۶‏)‏ بدین ترتیب عیسی با محترم گردانیدن «زمین زبولون و زمین نفتالی،‏» نبوت اِشَعْیا را به انجام رساند.‏ البته عیسی خدمت روحانی خویش را به ساکنان جلیل محدود نساخت،‏ بلکه با موعظهٔ بشارت در سراسر آن سرزمین،‏ تمامی ملت اسرائیل منجمله یهودا را ‹محترم گردانید.‏›‏

‏‹نوری عظیم›‏

۱۷.‏ چگونه ‹نوری عظیم› در جلیل می‌درخشد؟‏

^۱۷ در مورد اینکه متّیٰ به «نور عظیمی» در جلیل اشاره می‌کند چه می‌توان گفت؟‏ این گفتهٔ او نیز نقل‌قول از نبوت اِشَعْیا بود.‏ اِشَعْیا نوشت:‏ ‏«قومی که در تاریکی سالک می‌بودند،‏ نور عظیمی خواهند دید و بر ساکنان زمین سایهٔ موت نور ساطع خواهد شد.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۹:‏۲ ‏)‏ تا قرن اول د.‏م.‏،‏ دروغهای بت‌پرستانه،‏ نور حقیقت را  پنهان ساخته بودند.‏ رهبران مذهبی یهودی با پایبندی به سنتهای مذهبی خود،‏ ‹حکم خدا را باطل نموده› به وخامت اوضاع افزوده بودند.‏ (‏ متّیٰ ۱۵:‏۶‏)‏ فروتنان ستم می‌دیدند و با سردرگمی به دنبال «راهنمایان کور» به راه افتاده بودند.‏ (‏ متّیٰ ۲۳:‏⁠۲-‏۴،‏ ۱۶‏)‏ هنگامی که عیسی مسیح ظهور کرد،‏ چشمان بسیاری از مظلومان را به نحوی حیرت‌آور گشود.‏ (‏ یوحنّا ۱:‏⁠۹،‏ ۱۲‏)‏ فعالیت عیسی بر روی زمین و برکاتی که به یمن قربانی شدن وی حاصل گشت در نبوت اِشَعْیا به شایستگی به ‹نوری عظیم› تشبیه شده است.‏ —‏ یوحنّا ۸:‏⁠۱۲‏.‏

۱۸،‏ ۱۹.‏ کسانی که نور را پذیرفتند چه دلیلی برای شادی بسیار داشتند؟‏

^۱۸ کسانی که این نور را پذیرفتند به شادی فراوان دست یافتند.‏ اِشَعْیا در ادامه گفت:‏ ‏«تو قوم را بسیار ساخته،‏ شادی ایشان را زیاد گردانیدی.‏ به حضور تو شادی خواهند کرد مثل شادمانی وقت درو و مانند کسانی که در تقسیم نمودن غنیمت وجد می‌نمایند.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۹:‏۳ ‏)‏ در نتیجهٔ موعظهٔ عیسی و پیروانش،‏ کسانی که قلب پاک داشتند،‏ قدم جلو نهاده،‏ نشان دادند که مایلند یَهُوَه را با روح و راستی بپرستند.‏ (‏ یوحنّا ۴:‏⁠۲۴‏)‏ در کمتر از چهار سال،‏ تعداد کثیری به مسیحیت گرویدند.‏ در روز پَنطیکاست سال ۳۳ د.‏م.‏،‏ سه هزار نفر تعمید یافتند.‏ اندکی بعد «عدد ایشان قریب به پنج هزار رسید.‏» (‏ اعمال ۲:‏⁠۴۱؛‏ ۴:‏۴‏)‏ شاگردان غیورانه به انعکاس این نور پرداختند و بدین ترتیب «عدد شاگردان در اورشلیم بغایت می‌افزود و گروهی عظیم از کَهَنَه مطیع ایمان شدند.‏» —‏ اعمال ۶:‏۷‏.‏

^۱۹ پیروان عیسی،‏ بمانند کسانی که از درو محصول فراوان یا از تقسیم غنایم باارزش شادی می‌کنند،‏ از افزایش تعداد شاگردان خوشحال می‌شدند.‏ (‏ اعمال ۲:‏⁠۴۶،‏ ۴۷‏)‏ یَهُوَه در زمان مناسب سبب شد که نور در میان ملتهای غیریهودی نیز بدرخشد.‏ (‏ اعمال ۱۴:‏۲۷‏)‏ از اینرو،‏ افرادی از همهٔ نژادها،‏ از اینکه راه تقرب به یَهُوَه به رویشان باز شده بود،‏ خوشحال و شاد شدند.‏ —‏ اعمال ۱۳:‏۴۸‏.‏

 ‏«چنانکه در روز مِدیان»‏

۲۰.‏ الف)‏ مِدیان از چه راههایی ثابت کردند که دشمن اسرائیل بودند،‏ و یَهُوَه چگونه به تهدیدهای آنان پایان بخشید؟‏ ب)‏ عیسی در آینده،‏ چگونه در یک «روز مِدیان» به تهدیدهای دشمنان قوم خدا پایان خواهد بخشید؟‏

^۲۰ تأثیر فعالیت مسیح دایمی است،‏ همانطور که از سخنان بعدی اِشَعْیا برمی‌آید:‏ ‏«زیرا که یوغ بار او را و عصای گردنش یعنی عصای جفاکنندهٔ وی را شکستی چنانکه در روز مِدیان کردی.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۹:‏۴ ‏)‏ قرنها پیش از روزگار اِشَعْیا،‏ مِدیان با موآبیان تبانی کردند تا اسرائیلیان را به گناه وادارند.‏ (‏ اعداد ۲۵:‏⁠۱-‏۹،‏ ۱۴-‏۱۸؛‏ ۳۱:‏۱۵،‏ ۱۶‏)‏ بعدها،‏ مِدیان با غارت و چپاول دهکده‌ها و کشتزارهای اسرائیلیان به مدت هفت سال آنان را مرعوب ساختند.‏ (‏ داوران ۶:‏⁠۱-‏۶‏)‏ اما یَهُوَه از طریق خادمش جِدعُون سپاه مِدیان را درهم شکست.‏ گواهی در دست نیست که پس از آن «روزِ مِدیان،‏» دوباره آنان به قوم خدا صدمه‌ای زده باشند.‏ (‏ داوران ۶:‏⁠۷-‏۱۶؛‏ ۸:‏⁠۲۸‏)‏ در آیندهٔ نزدیک،‏ عیسی مسیح،‏ یعنی جِدعُون اعظم،‏ دشمنان کنونی قوم خدا را از پای درخواهد آورد.‏ (‏ مکاشفه ۱۷:‏۱۴؛‏ ۱۹:‏۱۱-‏۲۱‏)‏ سپس،‏ «چنانکه در روز مِدیان» پیش آمد،‏ پیروزیی کامل و دیرپای حاصل خواهد شد،‏ پیروزیی که نتیجهٔ توانایی بشر نیست بلکه نتیجهٔ قدرت یَهُوَه می‌باشد.‏ (‏ داوران ۷:‏⁠۲-‏۲۲‏)‏ قوم خدا دیگر هیچگاه زیر یوغ ستمگران نخواهد رفت!‏

۲۱.‏ نبوت اِشَعْیا چه نکته‌ای را در مورد آیندهٔ جنگ روشن می‌سازد؟‏

^۲۱ تجلی قدرت الهی به هیچ وجه به منظور تجلیل از جنگ نیست.‏ عیسای رستاخیزیافته سرور صلح است،‏ و با از میان برداشتن دشمنانش،‏ صلح جاودانی را به ارمغان خواهد آورد.‏ اِشَعْیا حال از ساز و برگهای جنگی سخن می‌گوید که به کام آتش فرو رفته بکلی از میان می‌روند:‏ ‏«همهٔ ‏[‏‏«چکم‍ههای پاکوبندگان،‏» د ج] در غوغا است و رُخُوت ایشان به خون آغشته است امّا برای سوختن و هیزم آتش خواهند بود.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۹:‏۵ ‏)‏ غوغایی که از کوبیدن چکمه‌های سربازان در هنگام قدم‌رو برمی‌خیزد دیگر هرگز شنیده نخواهد شد.‏ یونیفُرم خون‌آلود جنگجویان سنگدل دیگر دیده نخواهد شد.‏ جنگ از میان خواهد رفت!‏ —‏ مزمور ۴۶:‏۹‏.‏

 ‏«مشیر»‏

۲۲.‏ در کتاب اِشَعْیا چه نام مرکب نبویی به عیسی داده شده است؟‏

^۲۲ مسیح در هنگام تولد اعجاز آمیز خود،‏ عیسی خوانده شد که به معنای «یَهُوَه نجات است» می‌باشد.‏ اما او نامهای دیگری نیز دارد؛‏ نامهای نبویی که مظهر نقش حیاتی و موقعیت والای وی می‌باشند.‏ یکی از این نامها عمّانوئیل است به معنی «خدا با ما است.‏» (‏ اِشَعْیا ۷:‏⁠۱۴‏)‏ اِشَعْیا حالا نام نبوی دیگری را توصیف می‌کند:‏ ‏«برای ما ولدی زاییده و پسری به ما بخشیده شد و سلطنت بر دوش او خواهد بود و اسم او عجیب و مشیر و خدای قدیر و پدر ‏[‏‏«ابدی،‏» د ج] و سرور ‏[‏‏«صلح،‏» د ج] خوانده خواهد شد.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۹:‏۶ ‏)‏ حال به معنی غنی این نام مرکب نبوی بپردازیم.‏

۲۳،‏ ۲۴.‏ الف)‏ عیسی از چه نظر ‹مشیری› فوق‌العاده است؟‏ ب)‏ مشیران یا مشاوران مسیحی امروزه چگونه می‌توانند عیسی را سرمشق خود قرار دهند؟‏

^۲۳ مشیر به معنای مشورت‌کننده و پنددهنده است.‏ عیسی مسیح در طی زندگی خود بر روی زمین پندهای نیکویی داد.‏ در کتاب مقدس می‌خوانیم که مردم ‹از تعلیم او در حیرت می‌افتادند.‏› (‏ متّیٰ ۷:‏⁠۲۸‏)‏ او مشیری است حکیم و دلسوز،‏ با درکی فوق‌العاده از طبع بشری.‏ پندهای او فقط به توبیخ یا تأدیب محدود نمی‌شود،‏ بلکه در اغلب موارد به صورت دستورالعمل یا نصیحتی مهرآمیز عنوان می‌شوند.‏ فوق‌العاده بودن پندهای عیسی در آن است که حکیمانه،‏ کامل و بری از اشتباه می‌باشند.‏ اگر از آنها پیروی شود به زندگی جاودانی می‌انجامد.‏ —‏ یوحنّا ۶:‏⁠۶۸‏.‏

^۲۴ پندهای عیسی زاییدهٔ ذهن درخشان وی نیستند،‏ بلکه خود می‌گوید:‏ «تعلیم من از من نیست،‏ بلکه از فرستندهٔ من.‏» (‏ یوحنّا ۷:‏⁠۱۶‏)‏ سرچشمهٔ حکمت عیسی نیز همچون حکمت سلیمان،‏ یَهُوَه خداست.‏ (‏ ۱پادشاهان ۳:‏⁠۷-‏۱۴؛‏ متّیٰ ۱۲:‏۴۲‏)‏ معلمان و توصیه‌دهندگان جماعت مسیحی باید عیسی را سرمشق خود قرار داده و همیشه دستورالعملهای خود را بر مبنای کلام خدا استوار سازند.‏ —‏ امثال ۲۱:‏۳۰‏.‏

 ‏«خدای قدیر» و «پدر ابدی»‏

۲۵.‏ نام «خدای قدیر» که به عیسای آسمانی داده شده است نمایانگر چه نکته‌ای در مورد اوست؟‏

^۲۵ عیسی همچنین «خدای قدیر» و «پدر ابدی» است.‏ این امر به معنای آن نیست که او مقام و اختیارات یَهُوَه را که «پدر ما خدا» می‌باشد،‏ غصب کرده است.‏ (‏ ۲قُرِنتیان ۱:‏۲‏)‏ «[عیسی] با خدا برابر بودن را غنیمت نشمرد.‏» (‏ فیلپّیان ۲:‏۶‏)‏ او خدای قدیر خوانده شده است نه خدای قادر مطلق.‏ عیسی هیچگاه خود را خدای قادر مطلق نشمرد زیرا پدرش را «خدای واحِد حقیقی» یعنی تنها خدایی که باید پرستش شود می‌دانست.‏ (‏ یوحنّا ۱۷:‏۳؛‏ مکاشفه ۴:‏⁠۱۱‏)‏ واژهٔ «خدا» در نوشته‌های مقدس ممکن است به معنای «شخصی قدیر» یا «فردی نیرومند» باشد.‏ (‏ خروج ۱۲:‏۱۲؛‏ مزمور ۸:‏۵؛‏ ۲قُرِنتیان ۴:‏۴‏)‏ عیسی پیش از آمدنش بر روی زمین یک «خدا» و «در صورت خدا بود.‏» پس از رستاخیزش،‏ در آسمان به مقامی والاتر از قبل دست یافت.‏ (‏ یوحنّا ۱:‏۱؛‏ فیلپّیان ۲:‏⁠۶-‏۱۱‏)‏ علاوه بر آن،‏ واژهٔ «خدا» لقبی است که معنی ضمنی دیگری نیز دارد.‏ داوران در اسرائیل ‹خدایان› نامیده می‌شدند و حتی یکبار خود عیسی به این نکته اشاره کرد.‏ (‏ مزمور ۸۲:‏۶؛‏ یوحنّا ۱۰:‏۳۵‏)‏ عیسی داور برگزیدهٔ یَهُوَه است و «بر زندگان و مردگان داوری خواهد کرد.‏» (‏ ۲تیموتاؤس ۴:‏۱؛‏ یوحنّا ۵:‏⁠۲۹‏)‏ پس واضح است که شایستگی لقب خدای قدیر را دارد.‏

۲۶.‏ چرا می‌توان عیسی را «پدر ابدی» خواند؟‏

^۲۶ لقب «پدر ابدی» بدان سبب به عیسی داده شده است که این پادشاه مسیحایی قدرت و اختیار دارد تا به انسانها امید زندگی جاودان بر روی زمین را ببخشد.‏ (‏ یوحنّا ۱۱:‏۲۵،‏ ۲۶‏)‏ اما،‏ میراثی که نخستین پدر ما آدم،‏ برای ما به جای گذارد مرگ بود.‏ عیسی یعنی آدم آخر،‏ «روح حیات‌بخش شد.‏» (‏ ۱قُرِنتیان ۱۵:‏۲۲،‏ ۴۵؛‏ رومیان ۵:‏⁠۱۲،‏ ۱۸‏)‏ عیسی،‏ یعنی پدر ابدی،‏ تا ابد زنده خواهد ماند،‏ از اینرو انسانهای مطیع نیز از نعمتهای پدرانهٔ او تا ابد بهره‌مند خواهند گشت.‏ —‏ رومیان ۶:‏۹‏.‏

 ‏«سرور صلح»‏

۲۷،‏ ۲۸.‏ تابعان «سرور صلح» از چه امتیازات فوق‌العاده‌ای در حال حاضر و در آینده برخوردارند؟‏

^۲۷ انسان علاوه بر زندگی جاودانی،‏ نیازمند به صلح و آرامش با خدا و با انسانهای دیگر است.‏ حتی امروزه،‏ کسانی که تابع حکومت «سرور صلح» هستند ‹شمشیرهای خود را برای گاوآهن و نیزه‌های خویش را برای ارّه‌ها شکسته‌اند.‏› (‏ اِشَعْیا ۲:‏⁠۲-‏۴‏)‏ آنها اجازه نمی‌دهند که اختلافات سیاسی،‏ ارضی،‏ نژادی یا اقتصادی موجب ایجاد تنفر در دلهایشان گردد.‏ آنها در پرستش یک خدای حقیقی یعنی یَهُوَه با یکدیگر متحد هستند،‏ و سعی می‌کنند روابط صلح‌آمیزی چه در جماعت و چه خارج از آن با همسایگان خود داشته باشند.‏ —‏ غَلاطیان ۶:‏⁠۱۰؛‏ اَفَسُسیان ۴:‏⁠۲،‏ ۳؛‏ ۲تیموتاؤس ۲:‏⁠۲۴‏.‏

^۲۸ در موقعی که خدا معین کند،‏ مسیح صلحی جهانگیر و استوار و پایدار بر روی زمین برقرار خواهد ساخت.‏ (‏ اعمال ۱:‏۷‏)‏ ‏«ترقّی سلطنت و سلامتی او را بر کرسی داود و بر مملکت وی انتها نخواهد بود تا آن را به انصاف و عدالت از الآن تا ابدالآباد ثابت و استوار نماید.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۹:‏۷الف ‏)‏ عیسی در مقام سرور صلح به روشهای استبدادی متوسل نخواهد شد.‏ او آزادی اراده را از تابعان خویش سلب نخواهد کرد و آنان را با زور به انقیاد در نخواهد آورد.‏ بلکه هر آنچه به انجام برساند «به انصاف و عدالت» خواهد بود.‏ به راستی که چه تغییر خوشایندی!‏

۲۹.‏ اگر بخواهیم از برکات صلح ابدی برخوردار شویم چه باید بکنیم؟‏

^۲۹ نتیجه‌گیری اِشَعْیا از این بخش از نبوتش با توجه به معانی تلویحی و شگرف نام نبوی عیسی،‏ حقیقتاً فوق‌العاده است.‏ او می‌نویسد:‏ ‏«غیرت یَهُوَه صبایوت این را بجا خواهد آورد.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۹:‏۷ب ‏)‏ آری،‏ یَهُوَه با غیرت عمل می‌کند.‏ او هیچگاه کاری را در نیمهٔ راه رها نمی‌کند.‏ می‌توان اطمینان داشت که به همهٔ وعده‌های خود به طور کامل عمل خواهد کرد.‏ بدین سبب اگر کسی در آرزوی صلح جاودانی باشد،‏ باید به یَهُوَه با جان و دل خدمت کند.‏ باشد که همهٔ خادمان خدا همچون یَهُوَه خدا و عیسی،‏ سرور صلح،‏ «غیور در اعمال نیکو باشند.‏» —‏ تیطُس ۲:‏⁠۱۴‏.‏

‏[پاورقی‌ها]‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

‏[نقشه/‏تصویر در صفحهٔ ۱۲۲]‏

خورَزین

کَفَرناحوم

بیت‌صیدا

دشت جَنِیسارَت

دریای جلیل

مَجْدَل

طبریّه

رود

اُرْدُن

جدریه

جدریه

 ‏[تصاویر در صفحهٔ ۱۱۹]‏

تولد قائِن و عیسی هر دو بسیار استثنایی بود.‏ اما فقط تولد عیسی سرانجامی خوش داشت

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۲۱]‏

قحطیی خواهد آمد بسیار بدتر از بی‌نانی و بی‌آبی

 ‏[تصویر در صفحهٔ ۱۲۷]‏

عیسی نوری در آن سرزمین بود