یَهُوَه خودستایان را سرافکنده می‌سازد
فصل ۵
یَهُوَه خودستایان را سرافکنده می‌سازد
۱، ۲. چرا پیام نبوی اِشَعْیا به یهودیان روزگار خود برای ما اهمیت دارد؟
اِشَعْیای نبی که از وضع اورشلیم و یهودا بیزار است حال به سوی یَهُوَه خدا روی می‌آورد و اعلام می‌کند: «قوم خود یعنی خاندان یعقوب را ترک کرده‌ای.» ( اِشَعْیا ۲:۶الف ) چه عاملی باعث شده است که خدا قومی را که به عنوان «قوم خاصّ» خود برگزیده است، ترک گوید؟ — تثنیه ۱۴:۲.
۲ تقبیحی که اِشَعْیا از یهودیان روزگار خود می‌کند، برای ما اهمیت بسیار دارد. به چه دلیل؟ زیرا وضعیت کنونی جهان مسیحیت شباهت بسیاری به وضعیت قوم اِشَعْیا دارد، و داوری یَهُوَه نیز به همچنین. نگاهی به اعلامیهٔ اِشَعْیا بروشنی نشان می‌دهد که خدا چه چیزی را محکوم می‌داند و ما را یاری می‌کند تا از اعمالی که در نظر او ناپسند هستند پرهیز کنیم. پس بیا با اشتیاق، خود را برای بررسی کلام نبوی یَهُوَه که در اِشَعْیا ۲:۶–۴:۱ آمده است آماده نماییم.
با غرور خم می‌شوند
۳. اِشَعْیا کدام اشتباه قومش را اعتراف می‌کند؟
۳ اِشَعْیا در حالی که به خطای قومش معترف است، می‌گوید: «از رسوم مشرقی مملوّ و مانند فلسطینیان [فلسطیان ] فالگیر شده‌اند و با پسران غربا دست زده‌اند.» ( اِشَعْیا ۲:۶ب ) حدود ۸۰۰ سال پیش از نگاشته شدن این کلمات، یَهُوَه به قوم برگزیده‌اش چنین فرمان داده بود: «به هیچ کدام از اینها خویشتن را نجس مسازید، زیرا به همهٔ اینها امّت‌هایی که من پیش روی شما بیرون می‌کنم، نجس شده‌اند.» ( لاویان ۱۸:۲۴) یَهُوَه بَلعام را وادار کرد تا دربارهٔ کسانی که به عنوان قوم خاص خود انتخاب کرده بود، بگوید: «از سر صخره‌ها او را می‌بینم. و از کوهها او را مشاهده می‌نمایم. اینک قومی است که به تنهایی ساکن می‌شود، و در میان امّت‌ها حساب نخواهد شد.» ( اعداد ۲۳:۹، ۱۲) اما در روزگار اِشَعْیا برگزیدگانِ یَهُوَه اعمال تنفرانگیز ملتهای مجاور را اختیار کرده و ‹مملوّ از رسوم مشرقی› شده‌اند. آنان به جای ایمان آوردن به یَهُوَه و کلام او، ‹مانند [فلسطیان] فالگیر شده‌اند.› به جای دوری گزیدن از ملتهای دیگر، «با پسران غربا دست زده‌اند.» — بی‌تردید منظور در اینجا غربا یا بیگانگانی هستند که اعمال غیرخدایی را در میان قوم خدا رواج داده‌اند.
۴. ثروت و قدرت نظامی به جای آنکه یهودیان را وادارد تا از یَهُوَه سپاسگزار باشند، چه اثری بر آنها گذارده است؟
۴ اِشَعْیا با اشاره به رونق اقتصادی و قدرت نظامی یهودا تحت حکمرانی عُزِّیّای پادشاه، می‌گوید: «زمین ایشان از نقره و طلا پر شده و خزاین ایشان را انتهایی نیست، و زمین ایشان از اسبان پر است و ارابه‌های ایشان را انتهایی نیست.» ( اِشَعْیا ۲:۷ ) آیا افراد قوم به دلیل این ثروت و قدرت نظامی از یَهُوَه سپاسگزاری می‌کنند؟ ( ۲تواریخ ۲۶:۱، ۶-۱۵) به هیچ وجه! بلکه، ثروت را تکیه‌گاه خود قرار داده و از یَهُوَه خدا یعنی سرچشمهٔ ثروت روی برگردانده‌اند. نتیجهٔ این کار چیست؟ «زمین ایشان از بتها پر است؛ صنعت دستهای خویش را که به انگشتهای خود ساخته‌اند سجده می‌نمایند. و مردم خم شده و مردان پست می‌شوند. لهذا ایشان را نخواهی آمرزید.» ( اِشَعْیا ۲:۸، ۹ ) از خدای زنده روی برمی‌گردانند و در مقابل بتهای بیجان سجده می‌کنند.
۵. چرا سجده کردن در مقابل بتها نشان فروتنی نیست؟
۵ سجده کردن ممکن است نشان فروتنی باشد. ولی سجده کردن در مقابل اشیای بیجان کاری عبث است، و بت‌پرست را «پست» و منحط می‌سازد. یَهُوَه چگونه می‌تواند چنین گناهی را ببخشد؟ واکنش این بت‌پرستان هنگامی که یَهُوَه علت این کار را از آنان جویا می‌شود، چه خواهد بود؟
‹چشمان متکبر پست می‌شوند›
۶، ۷. الف) در روز داوری یَهُوَه چه بر سر خودستایان می‌آید؟ ب) یَهُوَه خشم خود را نسبت به چه چیزها و چه کسانی ابراز خواهد کرد و چرا؟
۶ اِشَعْیا در ادامه می‌گوید: «از ترس خداوند و از کبریای جلال وی به صخره داخل شده، خویشتن را در خاک پنهان کن.» ( اِشَعْیا ۲:۱۰ ) ولی عظمت هیچ صخره و ضخامت هیچ پوششی نمی‌تواند آنها را از چشم یَهُوَه، قادر مطلق، پنهان دارد. هنگامی که او برای اجرای داوری‌اش دست به عمل زند، «چشمان بلند انسان پست و تکبّر مردان خم خواهد شد و در آن روز خداوند به تنهایی متعال خواهد بود.» — اِشَعْیا ۲:۱۱.
۷ روز «یَهُوَه صبایوت» در راه است. در آن روز خدا خشم خود را «بر همهٔ سروهای آزاد بلند و رفیع لبنان و بر تمامی بلوطهای باشان؛ و بر همهٔ کوههای عالی و بر جمیع تلّهای بلند؛ و بر هر برج مرتفع و بر هر حصار منیع؛ و بر همهٔ کشتیهای تَرْشیش و بر همهٔ مصنوعات مرغوب» ظاهر خواهد ساخت. ( اِشَعْیا ۲:۱۲-۱۶ ) بله، روز خشم یَهُوَه دامنگیر همهٔ سازمانهایی که بشر با غرور بنا نهاده است و نیز دامنگیر همهٔ افراد خدانشناس خواهد شد. بدینسان، «کبریای انسان خم شود و تکبّر مردان پست خواهد شد و در آن روز خداوند به تنهایی متعال خواهد بود.» — اِشَعْیا ۲:۱۷.
۸. روز پیشگویی‌شدهٔ داوری چگونه در سال ۶۰۷ ق.د.م. بر سر اورشلیم فرود می‌آید؟
۸ روز پیشگویی‌شدهٔ داوری هنگامی بر سر یهودیان فرود می‌آید که در سال ۶۰۷ ق.د.م.، نَبُوکَدْنَصَّر، پادشاه بابل، اورشلیم را ویران می‌سازد. اهالی آن شهر شاهد به آتش کشیده شدن شهر محبوبشان، فروریختن بناهای پرشکوه و دیوارهای عظیم آن خواهند بود. از معبد یَهُوَه ویرانه‌ای بیش باقی نمی‌ماند. خزانه‌ها و ارابه‌های آنان در روز «یَهُوَه صبایوت» به کار نمی‌آیند. چه بر سر بتهای آنان می‌آید؟ درست همانطور که اِشَعْیا پیشگویی می‌کند: «بتها بالکلّ تلف خواهند شد.» ( اِشَعْیا ۲:۱۸ ) یهودیان، منجمله سروران و قدرتمندان، به بابل تبعید می‌شوند. اورشلیم ۷۰ سال ویران می‌ماند.
۹. وضعیت جهان مسیحیت از چه جهت به وضعیت اورشلیم و یهودا در روزگار اِشَعْیا شباهت دارد؟
۹ چقدر وضعیت اورشلیم و یهودای دوران اِشَعْیا با وضعیت کنونی جهان مسیحیت شباهت دارد! جهان مسیحیت بی‌تردید رابطهٔ نزدیکی با ملتهای این جهان دارد و یکی از حامیان سرسخت سازمان ملل متحد است و خانه‌اش را بتها و اعمال خلاف کتاب مقدس پر ساخته‌اند. هوادارانش به دنبال مادیات هستند و به نیروهای نظامی متکی می‌باشند. روحانیانشان را شایستهٔ القاب پرافتخار می‌دانند و به آنان عنوان و نشان اهدا می‌کنند. خودستایی جهان مسیحیت بدون تردید پایان خواهد گرفت. اما چه وقت؟
«روز یَهُوَه» در راه است
۱۰. پولس رسول و پِطْرُس رسول به کدام «روز یَهُوَه» اشاره می‌کنند؟
۱۰ کتاب مقدس به «روز یَهُوَه» اشاره می‌کند که روزی است بسیار پراهمیت‌تر از روز داوریی که برای اورشلیم و یهودا اتفاق افتاد. پولس رسول، تحت وحی الهی «روز یَهُوَه» را با حضور عیسی مسیح، در مقام پادشاه به تخت نشسته مربوط دانسته است. ( ۲تَسّالونیکیان ۲:۱، ۲، د ج ) پِطْرُس این روز را با برقراری ‹آسمانهای جدید و زمین جدید که در آنها عدالت ساکن خواهد بود،› مرتبط می‌داند. ( ۲پِطْرُس ۳:۱۰-۱۳) در این روز یَهُوَه تمامی سیستم شریر، منجمله جهان مسیحیت را داوری خواهد کرد.
۱۱. الف) کیست که «طاقت» «روز یَهُوَه» را که در راه است داشته باشد؟ ب) چگونه می‌توانیم یَهُوَه را پناهگاه خود سازیم؟
۱۱ یوئیل نبی می‌گوید: «وای بر آن روز زیرا روز [«یَهُوَه،» د ج ] نزدیک است و مثل هلاکتی از قادر مطلق می‌آید.» با توجه به نزدیکی زمان هراس‌آور آن «روز» آیا تک‌تک ما نباید به مسئلهٔ ایمنی توجه کنیم؟ یوئیل می‌پرسد: «کیست که طاقت آن را داشته باشد؟» سپس پاسخ می‌دهد: ‹خداوند ملجای [یا پناهگاه] قوم خود خواهد بود.› ( یوئیل ۱:۱۵؛ ۲:۱۱؛ ۳:۱۶) آیا یَهُوَه برای افراد مغرور و کسانی که به ثروت، نیروهای نظامی، و خدایان ساخت بشر متکی هستند، همچون پناهگاه خواهد بود؟ به هیچ عنوان! خدا حتی هنگامی که قوم برگزیدهٔ خودش بدین شکل عمل کردند، آنان را ترک کرد. بسیار پراهمیت است که خادمان خدا ‹عدالت را بطلبند و تَواضع را بجویند› و با جدیت، اهمیت پرستش یَهُوَه را در زندگی خود بسنجند! — صَفَنْیا ۲:۲، ۳.
«نزد موش‌کوران و خفّاشها»
۱۲، ۱۳. چرا در روز یَهُوَه خدایانِ بت‌پرستان سزاوار آنند که «نزد موش‌کوران و خفّاشها» انداخته شوند؟
۱۲ بت‌پرستان در روز عظیم یَهُوَه به بتهای خود به چه چشمی خواهند نگریست؟ اِشَعْیا پاسخ می‌دهد: «ایشان به مغاره‌های صخره‌ها و حفره‌های خاک داخل خواهند شد، به سبب ترس خداوند و کبریای جلال وی هنگامی که او برخیزد تا زمین را متزلزل سازد. در آن روز مردمان، بتهای نقره و بتهای طلای خود را . . . نزد موش‌کوران و خفّاشها خواهند انداخت، تا به مغاره‌های صخره‌ها و شکافهای سنگ خارا داخل شوند، به سبب ترس خداوند و کبریای جلال وی هنگامی که او برخیزد تا زمین را متزلزل سازد. شما از انسانی که نفس او در بینی‌اش می‌باشد دست برکشید زیرا که او به چه چیز محسوب می‌شود؟» — اِشَعْیا ۲:۱۹-۲۲.
۱۳ موش‌کور درون سوراخهایی در خاک زندگی می‌کند و لانهٔ خفاش در غارهای تاریک و متروک است. علاوه بر این، جایی که تعداد زیادی خفاش آشیانه می‌کنند، بویی مشمئزکننده به مشام می‌خورد و لایه‌های ضخیمی از فضولات انباشته می‌شود. حقیقتاً که بتها را باید در چنین مکانی انداخت. آنها سزاوار چنین مکان تاریک و ناپاکی هستند. مردم نیز در روز داوری یَهُوَه در غارها و شکاف صخره‌ها پناه خواهند گرفت. از اینرو سرنوشت بتها و پرستندگانشان یکی خواهد بود. همانطور که در نبوت اِشَعْیا آمده است، در سال ۶۰۷ ق.د.م.، بتهای بیجان نمی‌توانند پرستندگان خود و اورشلیم را از چنگ نَبُوکَدْنَصَّر بیرون آورند.
۱۴. مردمی که تفکر دنیوی دارند، در طی روز داوری یَهُوَه بر ضد امپراتوری جهانی دین کاذب، چه خواهند کرد؟
۱۴ در طی روز داوری یَهُوَه که در راه است و بر جهان مسیحیت و دیگر بخشهای امپراتوری جهانی دین کاذب خواهد آمد، مردم چه خواهند کرد؟ اغلب آنها با دیدن اوضاعِ رو به انحطاط دنیا، درمی‌یابند که بتهایشان بی‌ارزش هستند و از آنها دست کشیده و از سازمانهای غیرروحانی و دنیایی، همچون سازمان ملل متحد، یعنی «وحش قرمزی» که در مکاشفه باب ۱۷ از آن سخن به میان آمده است، طلب حفاظت و پناه می‌کنند. «ده شاخ» این حیوان وحشیِ سمبولیک، بابل عظیم یعنی امپراتوری جهانی دین کاذب را که بخش اعظم آن را جهان مسیحیت تشکیل می‌دهد، از میان خواهد برد. — مکاشفه ۱۷:۳، ۸-۱۲، ۱۶، ۱۷.
۱۵. چگونه یَهُوَه در روز داوریِ خویش، بتنهایی «متعال» خواهد بود؟
۱۵ با اینکه بابل عظیم ممکن است مستقیماً به دست ده شاخ سمبولیک نابود گشته و سوزانده شود، ولی در واقع داوری یَهُوَه می‌باشد که به اجرا درآمده است. در مکاشفه ۱۸:۸ در مورد بابل عظیم آمده است: «لهذا بلایای او از مرگ و ماتم و قحط در یک روز خواهد آمد و به آتش سوخته خواهد شد، زیرا که زورآور است، خداوند خدایی که بر او داوری می‌کند.» از اینرو افتخار رهایی بخشیدن بشر از بند دین کاذب نصیب یَهُوَه خدا، قادر مطلق، می‌گردد. همانطور که اِشَعْیا اظهار می‌کند: ‹ در آن روز خداوند به تنهایی متعال خواهد بود. زیرا که روزی است برای یَهُوَه صبایوت.› — اِشَعْیا ۲:۱۱، ۱۲الف.
‹راهنمایان گمراه‌کننده›
۱۶. الف) «پایه و رکن» جامعهٔ بشری باید شامل چه چیزهایی باشد؟ ب) از میان رفتن «پایه و رکن» جامعهٔ قوم اِشَعْیا چه صدماتی به آنان وارد خواهد آورد؟
۱۶ جامعهٔ بشری برای ثبات به «پایه و رکن» نیاز دارد، یعنی ضروریاتی همچون آب و غذا و مهمتر از آن راهنمایان یا رهبران قابل اعتمادی که بتوانند مردم را هدایت کنند و نظم اجتماعی را برقرار سازند. اِشَعْیا دربارهٔ اسرائیل باستان چنین پیشگویی می‌کند: «اینک خداوند یَهُوَه صبایوت پایه و رکن را از اورشلیم و یهودا، یعنی تمامی پایهٔ نان و تمامی پایهٔ آب را دور خواهد کرد، و شجاعان و مردان جنگی و داوران و انبیا و فالگیران و مشایخ را، و سرداران پنجاهه و شریفان و مشیران و صنعت‌گران ماهر و ساحران حاذق را.» ( اِشَعْیا ۳:۱-۳ ) پسربچه‌ها به سروری خواهند رسید و با بی‌ثباتی حکمرانی خواهند کرد. نه تنها حکمرانان به قوم ستم خواهند کرد بلکه «قوم مظلوم خواهند شد، هر کس از دست دیگری . . . اطفال بر پیران و پَستان بر شریفان تمرّد خواهند نمود.» ( اِشَعْیا ۳:۴، ۵ ) اطفال بر پیران «تمرّد» خواهند نمود و احترامی برایشان قائل نخواهند شد. سطح زندگی بقدری پایین خواهد آمد که شخصی به کسی که به هیچ وجه صلاحیت حکمرانی ندارد خواهد گفت: «تو را رُخوُت هست پس حاکم ما شو و این خرابی در زیر دست تو باشد.» ( اِشَعْیا ۳:۶ ) اما او این دعوت را رد می‌کند، و تأکید می‌کند که نه توانایی شفای این سرزمین زخم‌خورده را دارد و نه ثروت لازم برای بدوش گرفتن این مسئولیت را، و می‌گوید: «من علاج‌کننده نتوانم شد زیرا در خانهٔ من نه نان و نه لباس است پس مرا حاکم قوم مسازید.» — اِشَعْیا ۳:۷.
۱۷. الف) گناه اورشلیم و یهودا از چه نظر «مثل [گناه] سُدُوم» است؟ ب) اِشَعْیا چه کسانی را مسبب وضعیت بد قومش می‌داند؟
۱۷ اِشَعْیا در ادامه می‌گوید: «اورشلیم خراب شده و یهودا منهدم گشته است، از آن جهت که لسان و افعال ایشان به ضدّ خداوند می‌باشد تا چشمان جلال او را به ننگ آورند. سیمای رویهای ایشان به ضدّ ایشان شاهد است و مثل سُدُوم گناهان خود را فاش کرده، آنها را مخفی نمی‌دارند. وای بر جانهای ایشان زیرا که به جهت خویشتن شرارت را بعمل آورده‌اند.» ( اِشَعْیا ۳:۸، ۹ ) قوم خدا با سخنان و اعمالشان در مقابل خدای حقیقی سرکشی کرده‌اند. حتی بی‌شرمی و عدم تمایل آنها به توبه که در حالت سیمایشان دیده می‌شود، نیز نشانگر گناهانشان است؛ گناهانی که همچون گناهان سُدُوم تنفرانگیز هستند. با اینکه یَهُوَه خدا با آنها عهد بسته است، معیارهای خویش را به خاطر آنان تغییر نخواهد داد. «عادلان . . . را سعادتمندی خواهد بود زیرا از ثمرهٔ اعمال خویش خواهند خورد. وای بر شریران که ایشان را بدی خواهد بود چونکه مکافات دست ایشان به ایشان کرده خواهد شد. و امّا قوم من، کودکان بر ایشان ظلم می‌کنند و زنان بر ایشان حکمرانی می‌نمایند. ای قوم من، راهنمایان شما گمراه‌کنندگانند و طریق راههای شما را خراب می‌کنند.» — اِشَعْیا ۳:۱۰-۱۲.
۱۸. الف) یَهُوَه دربارهٔ مردان پیر و سروران روزگار اِشَعْیا چه داوریی می‌کند؟ ب) چه درسی می‌توان از داوری یَهُوَه بر ضد مردان پیر و سروران گرفت؟
۱۸ یَهُوَه مردان پیر و سروران یهودا را ‹ داوری› می‌کند و به ‹محاکمه› می‌کشد: «شما هستید که تاکستانها را خورده‌اید و غارت فقیران در خانه‌های شما است. . . . شما را چه شده است که قوم مرا می‌کوبید و رویهای فقیران را خرد می‌نمایید؟» ( اِشَعْیا ۳:۱۳-۱۵ ) رهبران قوم به جای آنکه در راه رفاه قوم بکوشند، دست به نیرنگ و فریبکاری می‌زنند. از اختیاراتشان سوءاستفاده می‌کنند و با محروم نگاه داشتن فقرا و نیازمندان به مال و ثروت خود می‌افزایند. اما این رهبران باید به دلیل ظلمی که به بینوایان می‌کنند به یَهُوَه صبایوت جوابگو باشند. این هشداری است برای کسانی که امروزه مسئولیت به دوش دارند! چنین افرادی باید همیشه مراقب باشند که از اختیارات خود سوءاستفاده نکنند.
۱۹. جهان مسیحیت متهم به انجام چه ظلم و ستمهایی است؟
۱۹ جهان مسیحیت و بویژه روحانیان و رؤسای آن، با فریبکاری اموالی را که در واقع متعلق به عامهٔ مردم است غصب کرده و ایشان را مورد ظلم قرار داده و می‌دهند. از سوی دیگر قوم خدا را مورد ضرب و شتم، آزار و بدرفتاری قرار داده و باعث ننگ فراوان نام یَهُوَه گردیده‌اند. یَهُوَه در وقتی که خود مناسب بداند بی‌شک جهان مسیحیت را داوری و محکوم خواهد ساخت.
‹سوختگی به عوض زیبایی›
۲۰. چرا یَهُوَه «دختران صهیون» را مورد سرزنش قرار می‌دهد؟
۲۰ یَهُوَه پس از نکوهش رهبران به علت اشتباهاتشان، زنان صهیون یا به عبارت دیگر اورشلیم را مورد سرزنش قرار می‌دهد. ظاهراً «دختران صهیون» به رسم آرایش بین مچ پاهایشان زنجیر کوچکی می‌بندند که صدای زنگ موزونی دارد، و با گامهای کوتاه قدم برمی‌دارند و «به ناز می‌خرامند،» طوری که گویی از خود وقار زنانه نشان می‌دهند. آیا این عملشان اشکالی دارد؟ خیر ولی طرز فکرشان اشتباه است. یَهُوَه می‌گوید: «دختران صهیون متکبّرند و با گردن افراشته و غمزات چشم راه می‌روند.» ( اِشَعْیا ۳:۱۶ ) چنین تکبّری بدون عقوبت نمی‌ماند.
۲۱. داوری یَهُوَه بر ضد اورشلیم چه تأثیری بر زنان یهودی دارد؟
۲۱ از اینرو هنگامی که یَهُوَه آن سرزمین را داوری کند، این «دختران [متکبّر] صهیون» همه چیز را از دست خواهند داد، حتی زیبایی‌شان را که آنقدر مایهٔ افتخارشان است. یَهُوَه چنین نبوت می‌کند: «خداوند فرق سر دختران صهیون را کَل خواهد ساخت و خداوند عورت ایشان را برهنه خواهد نمود. و در آن روز خداوند زینت خلخالها و پیشانی‌بندها و هلالها را دور خواهد کرد. و گوشواره‌ها و دستبندها و روبندها را، و دستارها و زنجیرها و کمربندها و عطردانها و تعویذها را، و انگشترها و حلقه‌های بینی را، و رخوت نفیسه و رداها و شالها و کیسه‌ها را، و آینه‌ها و کتان نازک و عمامه‌ها و بُرقِع‌ها را.» ( اِشَعْیا ۳:۱۷-۲۳ ) چه تغییر وضعیت غم‌انگیزی!
۲۲. زنان اورشلیم علاوه بر زینت‌آلات خود چه چیزهای دیگری را از دست می‌دهند؟
۲۲ در ادامهٔ پیام نبوی اِشَعْیا آمده است: «واقع می‌شود که به عوض عطریّات، عفونت خواهد شد و به عوض کمربند، ریسمان و به عوض مویهای بافته، کَلی و به عوض سینه‌بند، زنّار پلاس و به عوض زیبایی، سوختگی خواهد بود.» ( اِشَعْیا ۳:۲۴ ) در سال ۶۰۷ ق.د.م.، زنان مغرور اورشلیم از ثروتمندی به تهیدستی می‌افتند. آنها آزادی خویش را از دست می‌دهند و «سوختگی» یا به عبارت دیگر داغ بردگی بر آنان زده می‌شود.
«او مطمئناً تهی خواهد گشت»
۲۳. یَهُوَه چه موضوعی را دربارهٔ اورشلیم اعلام می‌کند؟
۲۳ یَهُوَه حال اورشلیم را مخاطب قرار می‌دهد و اعلام می‌کند: «مردانت به شمشیر و شجاعانت در جنگ خواهند افتاد. و دروازه‌های وی ناله و ماتم خواهند کرد، و [«او مطمئناً تهی خواهد گشت،» د ج] بر زمین خواهد نشست.» ( اِشَعْیا ۳:۲۵، ۲۶ ) مردان اورشلیم، حتی قدرتمندانشان، در صحنهٔ نبرد کشته خواهند شد. شهر با خاک یکسان خواهد گشت. برای «دروازه‌های وی» وقت «ناله و ماتم» فرا خواهد رسید. اورشلیم «تهی خواهد گشت» و از آن ویرانه‌ای بیش باقی نخواهد ماند.
۲۴. تلفاتی که مردان در جنگ می‌دهند چه عواقب وخیمی برای زنان اورشلیم دارد؟
۲۴ تلفات سنگینی که مردان اورشلیم در جنگ متحمل می‌شوند، عواقب وخیمی برای زنان این شهر خواهد داشت. اِشَعْیا در حالی که این بخش از کتاب نبوی‌اش را به پایان می‌برد پیشگویی می‌کند: «در آن روز هفت زن به یک مرد متمسّک شده، خواهند گفت: ‹نان خود را خواهیم خورد و رخت خود را خواهیم پوشید، فقط نام تو بر ما خوانده شود و عار ما را بردار.› » ( اِشَعْیا ۴:۱ ) تعداد مردانی که می‌توانند ازدواج کنند بقدری کم می‌شود که تعداد زیادی از زنان به یک مرد متوسل شده تا نام او را بر خود داشته باشند، به عبارت دیگر به نام همسران وی شناخته شوند، و بدین ترتیب ننگ نداشتن شوهر بر آنها نباشد. در شریعت موسی شوهر موظف است خوراک و پوشاک همسرش را تأمین کند. ( خروج ۲۱:۱۰) اما این زنان موافقت می‌کنند که ‹نان خود را بخورند و رخت خود را بپوشند› و بدین شکل مرد را از وظایف قانونی‌اش معاف می‌سازند. حقیقتاً که «دختران [متکبّر] صهیون» درمانده و ناامید خواهند گشت!
۲۵. چه چیزی در انتظار خودستایان است؟
۲۵ یَهُوَه خودستایان را سرافکنده می‌سازد. در سال ۶۰۷ ق.د.م.، او واقعاً غرور قوم برگزیده‌اش را ‹خم می‌کند› و سبب می‌شود که «تکبّر» آنها «پست» شود. باشد که مسیحیان حقیقی هیچگاه فراموش نکنند که «خدا متکبّران را مخالفت می‌کند، امّا فروتنان را فیض می‌بخشد.» — یعقوب ۴:۶.
[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]
[تصویر در صفحهٔ ۵۰]
بتها، ثروت، و قدرت نظامی هیچیک نتوانست اورشلیم را در روز داوری یَهُوَه نجات بخشد
[تصویر در صفحهٔ ۵۵]
در «روز یَهُوَه،» امپراتوری جهانی دین کاذب از میان خواهد رفت
