فصل ۲۰

یَهُوَه پادشاه است

اِشَعْیا ۲۴:‏⁠۱-‏۲۳

۱،‏ ۲.‏ الف)‏ چه کسانی مزهٔ تلخ خشم یَهُوَه را خواهند چشید؟‏ ب)‏ آیا یهودا از تنبیه مصون خواهد ماند،‏ و این نکته را از کجا می‌دانیم؟‏

بابل،‏ فلسطیا،‏ موآب،‏ سوریه،‏ اتیوپی،‏ مصر،‏ اَدوم،‏ صور،‏ و آشور همگی مزهٔ تلخ خشم یَهُوَه را خواهند چشید.‏ اِشَعْیا مصیبتهایی را که این ملتها و شهرهای مخاصم متحمل خواهند شد،‏ پیشگویی کرده است.‏ اما چه بر سر یهودا خواهد آمد؟‏ آیا اهالی یهودا با وجود شیوهٔ زندگی گناه‌آلودشان از تنبیه مصون خواهند ماند؟‏ تاریخ به این پرسش پاسخ منفی می‌دهد!‏

^۲ آنچه را که بر سر سامره،‏ پایتخت پادشاهی اسباط دهگانهٔ اسرائیل آمد در نظر بگیر.‏ اهالی آن سرزمین به عهدی که با خدا بسته بودند عمل نکردند.‏ آنان نه تنها از رسوم ناپسند ملل همسایه دوری نکردند،‏ بلکه «اعمال زشت به جا آورده،‏ خشم خداوند را به هیجان آوردند .‏ .‏ .‏ از این جهت غضب خداوند بر اسرائیل به شدت افروخته شده،‏ ایشان را از حضور خود دور انداخت.‏» «پس اسرائیل از زمین خود» بزور «به آشور جلای وطن شدند.‏» (‏۲پادشاهان ۱۷:‏⁠۹-‏۱۲،‏ ۱۶-‏۱۸،‏ ۲۳؛‏ هوشَع ۴:‏⁠۱۲-‏۱۴‏)‏ آنچه بر سر اسرائیل آمد نشانهٔ بدی بود برای همتای آن یعنی پادشاهی یهودا.‏

پیشگویی اِشَعْیا دربارهٔ ویرانی یهودا

۳.‏ الف)‏ چرا یَهُوَه حمایت خویش را از پادشاهی اسباط دوگانهٔ یهودا قطع خواهد کرد؟‏ ب)‏ یَهُوَه مصمم به انجام چه کاری است؟‏

^۳ در میان پادشاهان یهودا کسانی بودند که از خود وفاداری نشان دادند لیکن اغلب آنان چنین نکردند.‏ مردم حتی زیر فرمان پادشاه وفاداری همچون  یوتام نیز به طور کامل دست از پرستش کاذب برنداشتند.‏ (‏۲پادشاهان ۱۵:‏۳۲-‏۳۵‏)‏ در هنگام حکمرانی مَنَسّی،‏ پادشاه خون‌آشام،‏ شرارت یهودا بار دیگر به اوج خود می‌رسد.‏ بنا به روایات یهودی این پادشاه فرمان می‌دهد تا اِشَعْیا،‏ نبیِ باایمان را با اره دو پاره کنند.‏ (‏با عبرانیان ۱۱:‏۳۷ مقایسه شود.‏)‏ مَنَسّی شریر،‏ ‹یهودا و ساکنان اورشلیم را اغوا می‌نماید تا از امّت‌هایی که خداوند پیش بنی‌اسرائیل هلاک کرده بود،‏ بدتر رفتار نمایند.‏› (‏۲تواریخ ۳۳:‏۹‏)‏ سرزمین یهودا تحت حکمرانی مَنَسّی حتی از زمانی که زیر انقیاد کنعانیان بود فاسدتر گشته است.‏ از اینرو،‏ یَهُوَه اعلام می‌کند:‏ «اینک من بر اورشلیم و یهودا بلا خواهم رسانید که گوشهای هر که آن را بشنود،‏ صدا خواهد کرد .‏ .‏ .‏ اورشلیم را پاک خواهم کرد،‏ به طوری که کسی بشقاب را زدوده و واژگون ساخته،‏ آن را پاک می‌کند.‏ و بقیهٔ میراث خود را پراکنده خواهم ساخت و ایشان را به دست دشمنان ایشان تسلیم خواهم نمود،‏ و برای جمیع دشمنانشان یغما و غارت خواهند شد،‏ چونکه آنچه در نظر من ناپسند است،‏ به عمل آوردند و .‏ .‏ .‏ خشم مرا به هیجان آوردند.‏» —‏ ۲پادشاهان ۲۱:‏۱۱-‏۱۵‏.‏

۴.‏ یَهُوَه با یهودا چه خواهد کرد،‏ و این نبوت چگونه تحقق می‌یابد؟‏

^۴ سرزمین یهودا همچون بشقابی که واژگون گشته و همهٔ محتویاتش بیرون ریخته است،‏ از سکنه خالی می‌شود.‏ اِشَعْیا دوباره با اشاره به ویرانی یهودا و اورشلیم نبوت می‌کند و سخنانش را چنین آغاز می‌نماید:‏ ‏«اینک خداوند زمین را خالی و ویران می‌کند،‏ و آن را واژگون ساخته،‏ ساکنانش را پراکنده می‌سازد.‏» ‏(‏اِشَعْیا ۲۴:‏۱‏)‏ این نبوت زمانی تحقق می‌یابد که اورشلیم و معبدش به دست سپاهیان مهاجمِ بابل و زیر فرمان نَبوْکَدْنَصَّرِ پادشاه نابود می‌شوند و بخش بزرگی از اهالی یهودا یا به زخم شمشیر و یا از قحطی و بیماری هلاک می‌گردند.‏ اغلب یهودیانی که از مهلکه جان به در می‌برند اسیر شده به بابل برده می‌شوند و تعداد معدودی نیز به مصر می‌گریزند.‏ بدین ترتیب سرزمین یهودا تباه و بکلی خالی از سکنه می‌گردد.‏ حتی حیوانات اهلی نیز باقی نمی‌مانند.‏ آن سرزمینِ متروک به بیابان مبدل می‌شود و بناهای ویرانش آشیانهٔ پرندگان و جانوران وحشی می‌گردد.‏

۵.‏ آیا کسی از داوری یَهُوَه معاف خواهد شد؟‏ توضیح داده شود.‏

 ^۵ آیا هیچیک از اهالی یهودا از داوریی که در راه است معاف خواهد بود؟‏ اِشَعْیا پاسخ می‌دهد:‏ ‏«همه به یک سرنوشت دچار خواهند شد کاهن و غیرکاهن،‏ نوکر و ارباب،‏ کنیز و خاتون،‏ خریدار و فروشنده،‏ قرض‌دهنده و قرض‌گیرنده،‏ برنده و بازنده.‏ زمین بکلی خالی و غارت خواهد شد.‏ این را خداوند فرموده است.‏» ‏(‏اِشَعْیا ۲۴:‏⁠۲،‏ ۳‏،‏ ترجمهٔ تفسیری‏)‏ داشتن ثروت یا امتیاز خدمت در معبد،‏ هیچ تغییری در وضعیت آنان ایجاد نخواهد کرد.‏ هیچ استثنایی وجود نخواهد داشت.‏ یهودا بقدری به فساد کشیده شده است که همهٔ کسانی که جان به در برند،‏ منجمله کاهنان،‏ نوکران و اربابان،‏ فروشندگان و خریداران،‏ همگی باید تبعید شوند.‏

۶.‏ چرا یَهُوَه آن سرزمین را از برکاتش محروم می‌سازد؟‏

^۶ اِشَعْیا برای آنکه جای سوءتعبیر باقی نماند شرح می‌دهد که این مصیبت مصیبتی همه جانبه خواهد بود و علت آن را نیز توضیح می‌دهد:‏ ‏«زمین ماتم می‌کند و پژمرده می‌شود.‏ ربع مسکون کاهیده و پژمرده می‌گردد،‏ ‏[‏‏«بزرگان،‏» د ج] اهل زمین کاهیده می‌شوند.‏ زمین زیر ساکنانش ملوّث می‌شود زیرا که از شرایع تجاوز نموده و فرایض را تبدیل کرده و عهد جاودانی را شکسته‌اند.‏ بنابراین لعنت،‏ جهان را فانی کرده است و ساکنانش سزا یافته‌اند لهذا ساکنان زمین سوخته شده‌اند و مردمان،‏ بسیار کم باقی مانده‌اند.‏» ‏(‏اِشَعْیا ۲۴:‏⁠۴-‏۶‏)‏ هنگامی که سرزمین کنعان به اسرائیلیان داده شد،‏ آن را سرزمینی یافتند که ‹به شیر و شهد جاری بود.‏› (‏تثنیه ۲۷:‏۳‏)‏ معهذا باز هم به برکات یَهُوَه وابسته بودند.‏ آنان تا زمانی که به فرایض و فرامین او با وفاداری عمل می‌کردند،‏ زمین ‹محصول خود را می‌آورد› اما اگر از فرمانبرداری از قوانین و فرامین او طفره می‌رفتند،‏ کوششهایشان در راه کشت و زرع زمین ‹در بطالت صرف می‌شد› و زمین ‹حاصل خود را نمی‌داد.‏› (‏لاویان ۲۶:‏⁠۳-‏۵،‏ ۱۴،‏ ۱۵،‏ ۲۰‏)‏ لعنت یَهُوَه زمین را ‹می‌خورد.‏› (‏تثنیه ۲۸:‏۱۵-‏۲۰،‏ ۳۸-‏۴۲،‏ ۶۲،‏ ۶۳‏)‏ یهودا حال باید منتظر وقوع چنین لعنتی باشد.‏

۷.‏ عهد شریعت چگونه می‌توانست برای اسرائیلیان برکت به همراه آورد؟‏

 ^۷ حدود ۸۰۰ سال پیش از روزگار اِشَعْیا،‏ اسرائیلیان مشتاقانه با یَهُوَه عهد بستند و موافقت کردند که بدان گردن نهند.‏ (‏خروج ۲۴:‏⁠۳-‏۸‏)‏ بر طبق شرایط عهدِ شریعت اگر آنها از فرامین یَهُوَه پیروی می‌کردند برکت فراوان می‌یافتند اما اگر عهد را زیر پا می‌گذاردند از برکات یَهُوَه محروم می‌شدند و دشمنانشان آنان را به اسارت می‌گرفتند.‏ (‏خروج ۱۹:‏⁠۵،‏ ۶؛‏ تثنیه ۲۸:‏⁠۱-‏۶۸‏)‏ عهد شریعت که از طریق موسی به قوم داده شد،‏ باید تا ابد یعنی تا زمانی نامحدود به قوت خود باقی می‌ماند.‏ این عهد تا هنگام ظهور مسیح از اسرائیلیان محافظت می‌نمود.‏ —‏ غَلاطیان ۳:‏⁠۱۹،‏ ۲۴‏.‏

۸.‏ الف)‏ چگونه است که قوم ‹از شرایع تجاوز نموده و فرایض را تبدیل کرده‌اند›؟‏ ب)‏ از چه جهاتی «بزرگان» نخستین کسانی خواهند بود که «پژمرده» می‌گردند؟‏

^۸ اما قوم «عهد جاودانی را شکسته‌اند.‏» از قوانین الهی تجاوز نموده و به آنها بی‌اعتنا بوده‌اند.‏ ‹فرایض را تبدیل کرده‌اند› زیرا عُرف دیگری را جایگزین عُرف یَهُوَه ساخته‌اند.‏ (‏خروج ۲۲:‏۲۵؛‏ حِزْقِیال ۲۲:‏۱۲‏)‏ بدین سبب،‏ از آن سرزمین رانده خواهند شد.‏ داوریی در راه است که در آن رحمتی نشان داده نخواهد شد.‏ «بزرگان» یعنی اشراف در میان نخستین کسانی خواهند بود که ‹پژمرده› خواهند گشت زیرا یَهُوَه دیگر از آنان حمایت  نخواهد نمود.‏ مطابق این نبوت،‏ پیش از نابودی اورشلیم،‏ ابتدا مصریان و سپس بابلیان،‏ پادشاهان یهودا را دست‌نشاندهٔ خویش می‌سازند.‏ پس از آن،‏ یَهُویاقیم پادشاه و اعضای دیگر خانوادهٔ سلطنتی در میان نخستین کسانی هستند که به اسارت بابلیان در می‌آیند.‏ —‏ ۲تواریخ ۳۶:‏⁠۴،‏ ۹،‏ ۱۰‏.‏

شادی از آن سرزمین رخت بر می‌بندد

۹،‏ ۱۰.‏ الف)‏ کشاورزی چه اهمیتی در اسرائیل دارد؟‏ ب)‏ مفهوم عبارت هر کس ‹زیر مو و انجیر خود می‌نشیند› چیست؟‏

^۹ اسرائیلیان،‏ مردمانی کشاورزند.‏ آنان از زمان ورود به سرزمین موعود،‏ به پرورش محصول و دام مشغول بوده‌اند.‏ از اینرو،‏ بخش بزرگی از قوانین داده‌شده به اسرائیل مربوط به این امور می‌باشد.‏ به عنوان مثال،‏ هر هفت سال یک سَبَّت اجباری برای زمین در نظر گرفته شده است تا خاک باروری خود را بازیابد.‏ (‏خروج ۲۳:‏۱۰،‏ ۱۱؛‏ لاویان ۲۵:‏⁠۳-‏۷‏)‏ سه عید سالیانه‌ای که افراد قوم به حکم قانون برگذار می‌کنند با فصول کشاورزی همزمان هستند.‏ —‏ خروج ۲۳:‏۱۴-‏۱۶‏.‏

^۱۰ در سراسر آن سرزمین تاکستانهای فراوانی یافت می‌شود.‏ نوشته‌های مقدس یکی از محصولاتی که از مو به دست می‌آید،‏ یعنی شراب را در ردیف هدایای خدادادی قرار می‌دهد که «دل انسان را شادمان می‌کند.‏» (‏مزمور ۱۰۴:‏۱۵‏)‏ عبارت هر کس ‹زیر مو و انجیر خود می‌نشیند،‏› نشانگر فراوانی،‏ آرامش،‏ و امنیتی است که تحت حکمرانی عادلانهٔ خدا حاصل می‌شود.‏ (‏۱پادشاهان ۴:‏⁠۲۵؛‏ میکاه ۴:‏۴‏)‏ اگر موسم انگورچینی پررونق باشد،‏ برکت محسوب می‌شود و موجبات شادی و سرودخوانی را پدید می‌آورد.‏ (‏داوران ۹:‏⁠۲۷؛‏ اِرْمیا ۲۵:‏۳۰‏)‏ خلاف این امر نیز صادق است.‏ هنگامی که تاکها پژمرده می‌شوند یا انگور نمی‌آورند و تاکستانها به خارزاری بی‌حاصل مبدل می‌گردند،‏ روشن می‌شود که یَهُوَه برکتش را از آنها گرفته و دورانی بس حزن‌انگیز فرا رسیده است.‏

۱۱،‏ ۱۲.‏ الف)‏ اِشَعْیا اوضاع ناشی از اِعمال داوری یَهُوَه را به کمک چه مثالی نمایش می‌دهد؟‏ ب)‏ اِشَعْیا چه آیندهٔ تاریکی را توصیف می‌کند؟‏

 ^۱۱ به همین دلیل اِشَعْیا برای آنکه نشان دهد در صورت متوقف شدن برکات یَهُوَه چه پیش خواهد آمد،‏ تاکستانها و محصول آنها را مثل آورده می‌گوید:‏ ‏«شیرهٔ انگور ماتم می‌گیرد و مو کاهیده می‌گردد و تمامی شاددلان آه می‌کشند.‏ شادمانی دفّها تلف شده،‏ آواز عشرت‌کنندگان باطل و شادمانی بربطها ساکت خواهد شد.‏ شراب را با سرودها نخواهند آشامید و مسکرات برای نوشندگانش تلخ خواهد شد.‏ قریهٔ خرابه منهدم می‌شود و هر خانه بسته می‌گردد که کسی داخل آن نتواند شد.‏ غوغایی برای شراب در کوچه‌ها است.‏ هرگونه شادمانی تاریک گردیده و سرور زمین رفع شده است.‏ ویرانی در شهر باقی است و دروازه‌هایش به هلاکت خرد شده است.‏» —‏ اِشَعْیا ۲۴:‏⁠۷-‏۱۲‏.‏

^۱۲ دفّ و بربط (‏چنگ)‏ سازهای دلنوازی هستند که برای ستایش یَهُوَه و ابراز شادی نواخته می‌شوند.‏ (‏۲تواریخ ۲۹:‏۲۵؛‏ مزمور ۸۱:‏۲‏)‏ در دورانِ تنبیه الهی،‏ نوای این سازها خاموش خواهد گشت.‏ از مراسم انگورچینیِ پرسرور نشانی نخواهد بود.‏ آوای شادی از اورشلیم رخت بر خواهد بست زیرا ویران و متروک خواهد گشت و دروازه‌اش ‹به هلاکت خرد خواهد شد› و خانه‌هایش ‹بسته خواهد گردید› تا کسی نتواند وارد آنها شود.‏ براستی که با وجود پرباری آن سرزمین چه آیندهٔ تاریکی در انتظار اهالی آن است!‏

باقیماندگان «ترنمّ خواهند نمود»‏

۱۳،‏ ۱۴.‏ الف)‏ قوانینی که یَهُوَه برای برداشت محصول تعیین کرده است کدامند؟‏ ب)‏ اِشَعْیا به کمک قوانین مربوط به برداشت محصول چگونه نشان می‌دهد که عده‌ای از داوری یَهُوَه نجات می‌یابند؟‏ پ)‏ اهالی وفادار یهودا با وجود آنکه دوران سخت آزمایش را در پیش دارند از چه موضوعی می‌توانند اطمینان داشته باشند؟‏

^۱۳ اسرائیلیان برای جمع‌آوری زیتون با چوب به درخت می‌کوبند تا زیتونها به زمین بریزند.‏ بر طبق شریعت خدا،‏ آنان نباید بقیهٔ زیتونها را از شاخه‌ها بچینند.‏ همینطور نباید انگوری را که پس از درو تاکستان باقی  مانده جمع‌آوری کنند.‏ باقیماندهٔ درو باید واگذارده شود تا فقیر یعنی «غریب و یتیم و بیوه‌زن» آن را بچیند.‏ (‏تثنیه ۲۴:‏۱۹-‏۲۱‏)‏ اِشَعْیا با اشاره به این قوانین معروف به این نکتهٔ تسلّی‌بخشی اشاره می‌کند که از داوری یَهُوَه عده‌ای نجات خواهند یافت:‏ ‏«زیرا که در وسط زمین در میان قوم‌هایش چنین خواهد شد مثل تکانیدن زیتون و مانند خوشه‌هایی که بعد از چیدن انگور باقی می‌ماند.‏ اینان آواز خود را بلند کرده،‏ ترنمّ خواهند نمود و دربارهٔ کبریایی خداوند از دریا صدا خواهند زد.‏ از این جهت خداوند را در بلاد مشرق و نام یَهُوَه خدای اسرائیل را در جزیره‌های دریا تمجید نمایید.‏ از کرانهای زمین سرودها را شنیدیم که عادلان را جلال باد.‏» —‏ اِشَعْیا ۲۴:‏۱۳-‏۱۶الف‏.‏

^۱۴ همانطور که مقداری از میوه‌ها پس از برداشت بر درخت زیتون و تاک باقی می‌ماند،‏ پس از اجرای داوری یَهُوَه نیز عده‌ای باقی می‌مانند —‏ «مانند خوشه‌هایی که بعد از چیدن انگور باقی می‌ماند.‏» اِشَعْیای نبی پیش از این در این باره سخن گفته است.‏ او در آیهٔ ۶ می‌گوید که «مردمان،‏ بسیار کم باقی مانده‌اند.‏» بعدها باقیمانده‌ای از همین تعداد معدود نجات‌یافتگانِ فاجعهٔ ویرانی اورشلیم و یهودا از اسارت رها و به وطن خود باز می‌گردند و دوباره در آن سکنی می‌گزینند.‏ (‏اِشَعْیا ۴:‏⁠۲،‏ ۳؛‏ ۱۴:‏⁠۱-‏۵‏)‏ راستدلان با وجود آنکه با  دوران سخت آزمایش روبرو خواهند شد،‏ می‌توانند اطمینان داشته باشند که نجات و شادی در پی آن می‌آید.‏ نجات‌یافتگان خواهند دید که کلام نبوی یَهُوَه آشکار خواهد گشت و در خواهند یافت که اِشَعْیا یکی از انبیای حقیقی خدا بوده است.‏ آنان از مشاهدهٔ تحقق یافتن نبوتهای مربوط به بازسازی آن سرزمین از شادی لبریز خواهند شد.‏ این باقیماندگان در هر سرزمینی که پراکنده شده باشند —‏ چه در جزایر مدیترانه در مغرب،‏ چه در بابل در «مشرق،‏» و یا در هر محل دوردست دیگری —‏ خدا را تمجید خواهند کرد زیرا از ایشان حفاظت کرده است و خواهند خواند:‏ «عادلان را جلال باد!‏»‏

از داوری یَهُوَه نمی‌توان گریخت

۱۵،‏ ۱۶.‏ الف)‏ اِشَعْیا از آنچه در انتظار قومش است چه احساسی دارد؟‏ ب)‏ چه بر سر اهالی عهدشکن آن سرزمین خواهد آمد؟‏

^۱۵ اما حالا برای شادی کردن زود است.‏ اِشَعْیا در حالیکه معاصران خویش را به زمان حال باز می‌گرداند می‌گوید:‏ ‏«امّا گفتم:‏ وا حسرتا،‏ وا حسرتا،‏ وای بر من!‏ خیانت‌کاران خیانت ورزیده،‏ خیانت‌کاران به شدّت خیانت ورزیده‌اند.‏ ای ساکن زمین ترس و حفره و دام بر تو است.‏ و واقع خواهد شد که هر که از آواز ترس بگریزد به حفره خواهد افتاد و هر که از میان حفره بر آید گرفتار دام خواهد شد زیرا که روزنه‌های علّیّین باز شده و اساسهای زمین متزلزل می‌باشد.‏ زمین بالکلّ منکسر شده.‏ زمین تماماً از هم پاشیده و زمین به شدّت متحرّک گشته است.‏ زمین مثل مستان افتان و خیزان است و مثل سایه‌بان به چپ و راست متحرّک و گناهش بر آن سنگین است.‏ پس افتاده است که بار دیگر نخواهد برخاست.‏» —‏ اِشَعْیا ۲۴:‏۱۶ب-‏۲۰‏.‏

^۱۶ اِشَعْیا از فکر آنچه در انتظار قومش است بشدت اندوهگین می‌گردد.‏ اوضاع و احوال،‏ او را ناخوش و دردمند می‌سازد.‏ خیانتکاران در هر  سو پراکنده‌اند و اهالی آن سرزمین از آنها بیم دارند.‏ هنگامی که یَهُوَه دست از حمایت از یهودا بردارد،‏ بر اهالی عهدشکن آن سرزمین شب و روز ترس و وحشت از مرگ مستولی خواهد شد.‏ آنان به دلیل نافرمانی از فرامین یَهُوَه و بی‌اعتنایی به حکمت الهی دچار مصیبت خواهند گشت،‏ مصیبتی که نمی‌توانند از آن بگریزند.‏ (‏امثال ۱:‏⁠۲۴-‏۲۷‏)‏ خیانتکاران تلاش می‌کنند قوم را قانع سازند که جای نگرانی وجود ندارد اما با دروغ و فریبکاریِ خود آنان را به کام نیستی خواهند کشاند،‏ زیرا مصیبت به طور حتم خواهد آمد.‏ (‏اِرْمیا ۲۷:‏⁠۹-‏۱۵‏)‏ دشمنان خارجی به سرزمینشان خواهند آمد،‏ آنان را غارت خواهند کرد و با خود به اسارت خواهند برد.‏ فکر وقوع این رویدادها اِشَعْیا را بشدت متأثر می‌سازد.‏

۱۷.‏ الف)‏ چرا راه گریزی نخواهد بود؟‏ ب)‏ هنگامی که قدرت داوری یَهُوَه از آسمانها اِعمال شود،‏ چه بر سر یهودا خواهد آمد؟‏

^۱۷ با وجود این،‏ اِشَعْیا چاره‌ای ندارد جز آنکه اعلام کند از این رویدادها راه گریزی نیست.‏ افراد قوم به هر کجا بگریزند،‏ سرانجام گرفتار خواهند شد.‏ برخی از آنها شاید از یک مصیبت نجات یابند اما به مصیبت دیگری دچار خواهند گشت.‏ امنیت از آنجا رخت بر خواهد بست.‏ آنان همچون  حیوانی که از شکارچی می‌گریزد از چاله می‌گذرند اما به دام گرفتار می‌آیند.‏ (‏با عاموس ۵:‏⁠۱۸،‏ ۱۹ مقایسه شود.‏)‏ قدرت داوری یَهُوَه از آسمانها اِعمال خواهد شد و پایه‌های یهودا را به لرزه در خواهد آورد.‏ آن سرزمین همچون مستی افتان و خیزان،‏ زیر بار سنگین گناه نمی‌تواند کمر راست کند.‏ (‏عاموس ۵:‏۲‏)‏ داوری یَهُوَه قطعی است.‏ یهودا در آستانهٔ نابودی و ویرانی است.‏

حکمرانی پرجلال یَهُوَه

۱۸،‏ ۱۹.‏ الف)‏ احتمالاً منظور از «لشکر مکان بلند» چیست،‏ و چگونه آنها «در زندان» گردآوری می‌شوند؟‏ ب)‏ به احتمال زیاد،‏ «لشکر مکان بلند» «بعد از روزهای بسیار» چگونه سزا خواهد دید؟‏ پ)‏ یَهُوَه «پادشاهان زمین» را چگونه سزا می‌دهد؟‏

^۱۸ نبوت اِشَعْیا حال میدانی وسیعتر می‌یابد و در آن سخن از مراحل نهایی مقصود یَهُوَه به میان می‌آید:‏ ‏«در آن روز واقع خواهد شد که خداوند [‏‏«لشکر مکان بلند،‏» د ج] را بر مکان بلند ایشان و پادشاهان زمین را بر زمین سزا خواهد داد.‏ و ایشان مثل اسیران در چاه جمع خواهند شد و در زندان بسته خواهند گردید و بعد از روزهای بسیار،‏ ایشان طلبیده خواهند شد.‏ و ماه خجل و آفتاب رسوا خواهد گشت زیرا که یَهُوَه صبایوت در کوه صهیون و در اورشلیم و به حضور مشایخ خویش،‏ با جلال سلطنت خواهد نمود.‏» —‏ اِشَعْیا ۲۴:‏۲۱-‏۲۳‏.‏

^۱۹ شاید منظور از «لشکر مکان بلند،‏» همان «جهان‌داران [دیوی] این ظلمت .‏ .‏ .‏ فوجهای روحانی شرارت در جایهای آسمانی» باشد.‏ (‏اَفَسُسیان ۶:‏⁠۱۲‏)‏ اینان بشدت بر قدرتهای جهان اِعمال نفوذ می‌کنند.‏ (‏دانیال ۱۰:‏۱۳،‏ ۲۰؛‏ ۱یوحنّا ۵:‏⁠۱۹‏)‏ مقصود آنان این است که مردم را وادارند تا به یَهُوَه و پرستش پاک او پشت کنند و در این راه موفق بوده‌اند زیرا اسرائیلیان را اغوا کرده‌اند تا به اعمال زشت ملتهای همسایه روی آورند و با این کار مستحق داوری خدا شوند.‏ اما شیطان و دیوهایش باید پاسخگوی اعمالشان باشند.‏ یَهُوَه سرانجام آنان و حکمرانان  روی زمین یعنی «پادشاهان زمین» را که تحت تأثیر شیطان و دیوهایش به خدا پشت کرده و از قوانین او تخطی کرده‌اند،‏ سزا خواهد داد.‏ (‏مکاشفه ۱۶:‏۱۳،‏ ۱۴‏)‏ اِشَعْیا در اینجا به زبان تشبیه می‌گوید که آنها گردآوری و «در زندان بسته خواهند گردید.‏» «بعد از روزهای بسیار،‏» احتمالاً هنگامی که شیطان و دیوهایش (‏اما نه به همراه «پادشاهان زمین»)‏ به طور موقت در پایان سلطنت هزارسالهٔ عیسی مسیح رها خواهند شد،‏ خدا تنبیه  نهایی را که مستحق آن هستند بر آنها اِعمال خواهد کرد.‏ —‏ مکاشفه ۲۰:‏⁠۳،‏ ۷-‏۱۰‏.‏

۲۰.‏ یَهُوَه در روزگار باستان و دوران ما چگونه به «سلطنت» رسیده است،‏ و در چه تاریخهایی ؟‏

^۲۰ بدین ترتیب این بخش از نبوت اِشَعْیا به یهودیان اطمینان کامل می‌دهد.‏ یَهُوَه در زمانی که خود مناسب بداند،‏ موجبات سقوط بابل را فراهم خواهد ساخت و یهودیان را به موطن خود باز خواهد گرداند.‏ در سال ۵۳۷ ق.‏د.‏م.‏،‏ هنگامی که یَهُوَه قدرت و حق حاکمیت خویش را بدین شکل به نفع افراد قومش به نمایش می‌گذارد،‏ می‌توان حقیقتاً به آنان گفت:‏ «خدای تو سلطنت می‌نماید!‏» (‏اِشَعْیا ۵۲:‏۷‏)‏ در روزگار ما،‏ یَهُوَه در سال ۱۹۱۴ یعنی هنگامی که عیسی مسیح را به عنوان پادشاه ملکوت آسمانی خویش بر تخت نشاند،‏ به «سلطنت» رسید.‏ (‏مزمور ۹۶:‏۱۰‏)‏ یَهُوَه همچنین در سال ۱۹۱۹ یعنی هنگامی که قدرت پادشاهی خویش را با آزادسازی اسرائیل روحانی از بند بابل عظیم به نمایش گذارد مجدداً به «سلطنت» رسید.‏

۲۱.‏ الف)‏ چگونه «ماه خجل و آفتاب رسوا خواهند گردید»؟‏ ب)‏ چه آوایی طنین خواهد انداخت و تحققی عظیم خواهد یافت؟‏

^۲۱ یَهُوَه هنگامی که بابل عظیم و باقیماندهٔ این سیستم شریر را نابود سازد دوباره به «سلطنت» خواهد رسید.‏ (‏زَکَرِیّا ۱۴:‏۹؛‏ مکاشفه ۱۹:‏⁠۱،‏ ۲،‏ ۱۹-‏۲۱‏)‏ در پی آن،‏ حکمرانی ملکوت یَهُوَه بقدری پرجلال خواهد بود که درخشش قرص ماه در شب و فروزندگی آفتاب ظهر هیچیک یاری برابری با آن را نخواهند داشت.‏ (‏با مکاشفه ۲۲:‏۵ مقایسه شود.‏)‏ آنان گویی هنگام مقایسهٔ خود با جلال یَهُوَه صبایوت خجل می‌شوند.‏ یَهُوَه،‏ با برتری تمام حکومت خواهد کرد.‏ قدرت متعال و جلال وی بر همگان آشکار خواهد گشت.‏ (‏مکاشفه ۴:‏⁠۸-‏۱۱؛‏ ۵:‏⁠۱۳،‏ ۱۴‏)‏ براستی که چه آیندهٔ شگرفی!‏ در آن وقت آوای مزمور ۹۷:‏۱ در هنگام تحقق عظیم آن در سراسر زمین طنین‌انداز خواهد شد:‏ ‏«خداوند سلطنت گرفته است،‏ پس زمین شادی کند و جزیره‌های بسیار مسرور گردند.‏»‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۶۲]‏

در آن سرزمین دیگر نوای موسیقی و شادی شنیده نخواهد شد

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۶۵]‏

عده‌ای از داوری یَهُوَه نجات خواهند یافت،‏ درست همانند میوه‌هایی که پس از برداشت محصول بر درخت باغی می‌ماند

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۶۷]‏

اِشَعْیا از آنچه در انتظار قومش است بشدت اندوهگین است

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۶۹]‏

ماه و آفتاب هیچیک نخواهند توانست با جلال یَهُوَه برابری کنند