فصل ۲۳

‏‹اسم جدید›‏

اِشَعْیا ۶۲:‏۱-‏۱۲

۱.‏ باب شصت و دوّم کتاب اِشَعْیا چگونه به ما دلگرمی می‌دهد؟‏

دلگرمی،‏ تسلّی‌خاطر،‏ امید به بازگشت،‏ چیزهایی هستند که یهودیان نومید در بابل بدان نیازمندند.‏ ده‌ها سال از نابودی اورشلیم و معبدش می‌گذرد.‏ سرزمین یهودا در حدود ۸۰۰ کیلومتری بابل همچنان ویران و متروک باقی مانده و گویی یَهُوَه یهودیان تبعیدی را فراموش کرده است.‏ چه عاملی می‌تواند وضعیت ایشان را بهبود بخشد؟‏ وعده‌های یَهُوَه در مورد بازگشت آنان به وطن و این که اجازه خواهد داد پرستش پاک دوباره برقرار شود.‏ در آن وقت،‏ صفاتی همچون «متروک» و «خرابه» جای خود را به نام‌هایی خواهند داد که نمایشگر رضایت الٰهی است.‏ (‏ اِشَعْیا ۶۲:‏۴؛‏ زَکَرِیّا ۲:‏۱۲‏)‏ باب شصت و دوّم کتاب اِشَعْیا مملو از این وعده‌هاست.‏ اما،‏ نبوّت‌های این باب نیز همچون نبوّت‌های دیگرِ مربوط به بازگشت و بازسازی،‏ به وقایعی اشاره می‌کند که مدت‌ها پس از آزادی یهودیان از اسارت بابل روی خواهد داد.‏ این باب کتاب اِشَعْیا به ما اطمینان می‌دهد که در هنگام تحقق وسیع‌تر این نبوّت‌ها نجات ملت روحانی یَهُوَه یعنی «اسرائیل خدا» حتمی است.‏ —‏ غَلاطیان ۶:‏۱۶‏.‏

یَهُوَه خاموش نمی‌ماند

۲.‏ یَهُوَه از چه طریقی مجدّداً به صهیون نظر لطف نشان می‌دهد؟‏

^۲ بابل در سال ۵۳۹ ق.‏د.‏م.‏ سقوط می‌کند.‏ پس از آن،‏ کورش،‏ پادشاه پارس فرمان می‌دهد که یهودیان خداترس می‌توانند به اورشلیم بازگردند و پرستش یَهُوَه را دوباره برقرار سازند.‏ (‏ عَزْرا ۱:‏۲-‏۴‏)‏ در سال ۵۳۷ ق.‏د.‏م.‏  نخستین یهودیان به وطن بازمی‌گردند.‏ یَهُوَه همانطور که در اعلامیهٔ نبوی دلنشینش مشهود است،‏ مجدّداً به اورشلیم نظر لطف نشان می‌دهد:‏ ‏«به خاطر صهیون سکوت نخواهم کرد و به خاطر اورشلیم خاموش نخواهم شد تا عدالتش مثل نور طلوع کند و نجاتش مثل چراغی که افروخته باشد.‏» —‏ اِشَعْیا ۶۲:‏۱‏.‏

۳.‏ الف)‏ چرا یَهُوَه صهیون زمینی را عاقبت طرد نمود،‏ و چه چیزی جای آن را گرفت؟‏ ب)‏ چه انحرافی رخ داد،‏ و در چه زمانی،‏ و هم‌اکنون ما در چه دوره‌ای به سر می‌بریم؟‏

^۳ در سال ۵۳۷ ق.‏د.‏م.‏،‏ یَهُوَه به وعده‌اش مبنی بر بازسازی صهیون یا اورشلیم،‏ جامهٔ عمل پوشانید.‏ اهالی اورشلیم به دست او نجات یافتند،‏ و عدالتشان بروشنی درخشید.‏ اما مدتی بعد دوباره از پرستش پاک منحرف شدند و سرانجام،‏ یَهُوَه به دلیل آن که عیسی را به عنوان مسیح به رسمیت نشناختند دیگر آنان را به عنوان ملت منتخب خود قبول نداشت.‏ (‏ متّیٰ ۲۱:‏۴۳؛‏ ۲۳:‏۳۸؛‏ یوحنّا ۱:‏۹-‏۱۳‏)‏ یَهُوَه ملتی جدید به نام «اسرائیل خدا» به وجود آورد.‏ این ملت جدید قوم مخصوص وی شدند،‏ و در قرن اوّل،‏ اعضای آن غیورانه بشارت را در سراسر دنیای آن روز موعظه نمودند.‏ (‏ غَلاطیان ۶:‏۱۶؛‏ کُولُسیان ۱:‏۲۳‏)‏ اما متأسفانه در پی مرگ رسولان،‏ انحرافی در دین حقیقی به وجود آمد.‏ در نتیجهٔ این انحراف،‏ نوعی مسیحیتِ مرتد پدید آمد که امروزه در جهان مسیحیت به چشم می‌خورد.‏ (‏ متّیٰ ۱۳:‏۲۴-‏۳۰،‏ ۳۶-‏۴۳؛‏ اَعمال ۲۰:‏۲۹،‏ ۳۰‏)‏ جهان مسیحیت اجازه یافته بود که قرن‌های متمادی نام یَهُوَه را بشدّت ننگین سازد.‏ اما سرانجام،‏ در سال ۱۹۱۴ «سال پسندیدهٔ» یَهُوَه و همزمان با آن تحقق این بخش از نبوّت اِشَعْیا در ابعاد وسیع آغاز گشت.‏ —‏ اِشَعْیا ۶۱:‏۲‏.‏

۴،‏ ۵.‏ الف)‏ امروزه صهیون و فرزندانش سمبل چه کسانی هستند؟‏ ب)‏ یَهُوَه چگونه از صهیون استفاده کرده است تا «نجاتش مثل چراغی که افروخته باشد» بدرخشد؟‏

^۴ امروزه وعدهٔ یَهُوَه دربارهٔ بازسازی صهیون،‏ در مورد سازمان آسمانی‌اش یعنی «اورشلیم بالا» تحقق یافته است.‏ نمایندگان این سازمان بر روی زمین فرزندان وی یعنی مسیحیان مسح‌شده می‌باشند.‏ (‏ غَلاطیان  ۴:‏۲۶‏)‏ سازمان آسمانی یَهُوَه صمیمانه یَهُوَه را یاری می‌کند و هوشیار،‏ مهربان،‏ و کوشاست.‏ هنگامی که این سازمان در سال ۱۹۱۴ ملکوت مسیحایی را به دنیا آورد براستی رویدادی شگرف به وقوع پیوست.‏ (‏ مکاشفه ۱۲:‏۱-‏۵‏)‏ به ویژه از سال ۱۹۱۹ به بعد فرزندان زمینی وی به ملت‌های دیگر در مورد عدالت و نجات آن موعظه کرده‌اند.‏ همانطور که اِشَعْیا پیشگویی کرد،‏ فرزندان او همچون چراغ،‏ ظلمت را شکافته و نور خویش را تابانیده‌اند.‏ —‏ متّیٰ ۵:‏۱۵،‏ ۱۶؛‏ فیلِپّیان ۲:‏۱۵‏.‏

^۵ یَهُوَه عمیقاً به پرستندگانش علاقه‌مند است و تا وقتی همهٔ وعده‌هایی را که به صهیون و فرزندانش داده است عملی نسازد،‏ آرام یا خاموش نخواهد شد.‏ باقی‌ماندهٔ مسح‌شدگان و یارانشان یعنی «گوسفندان دیگر» نیز خاموش نمی‌مانند.‏ (‏ یوحنّا ۱۰:‏۱۶‏)‏ آنان با صدای رسا تنها راه نجات را به مردم نشان می‌دهند.‏ —‏ رومیان ۱۰:‏۱۰‏.‏

‏«اسم جدید» خداداد

۶.‏ یَهُوَه برای صهیون چه چیزی در نظر دارد؟‏

^۶ یَهُوَه برای صهیون یعنی زن آسمانی خود،‏ که اورشلیم باستان نمایندهٔ آن است،‏ چه چیزی در نظر دارد؟‏ او خود اظهار می‌دارد:‏ ‏«امّت‌ها،‏ عدالت تو را و جمیع پادشاهان،‏ جلال تو را مشاهده خواهند نمود.‏ و تو به اسم جدیدی که دهان خداوند آن را قرار می‌دهد مسمّیٰ خواهی شد.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۶۲:‏۲ ‏)‏ ملت‌ها مجبور می‌شوند با دقت عملکرد عادلانهٔ اسرائیلیان را مشاهده کنند.‏ حتی پادشاهان مجبور می‌شوند اذعان کنند که یَهُوَه از اورشلیم استفاده می‌کند و حکمرانی آنان از هر نوع که باشد در مقایسه با ملکوت یَهُوَه بی‌رنگ و بی‌ارزش است.‏ —‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۲۳‏.‏

۷.‏ نام جدید صهیون نشانهٔ چیست؟‏

^۷ یَهُوَه سپس برای تأیید وضعیت تغییریافتهٔ صهیون نامی جدید به او می‌دهد.‏ این نام جدید نشانهٔ وضعیت پربرکت و جایگاه پراحترامی است  که فرزندان صهیون زمینی از سال ۵۳۷ ق.‏د.‏م.‏ به بعد از آن برخوردار شده‌اند.‏ * و نشان می‌دهد که یَهُوَه صهیون را متعلّق به خود می‌داند.‏ امروزه،‏ اسرائیل خدا از این که بدین شکل موجب خوشنودی یَهُوَه است بسیار شادمان است و گوسفندان دیگر نیز در این شادمانی شریکند.‏

۸.‏ یَهُوَه چه افتخاراتی به صهیون بخشیده است؟‏

^۸ یَهُوَه پس از دادن نام جدید به صهیون چنین وعده می‌دهد:‏ ‏«تو تاج جلال،‏ در دست خداوند و افسر ملوکانه،‏ در دست خدای خود خواهی بود.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۶۲:‏۳ ‏)‏ خدا زن سمبولیک خویش یعنی صهیون آسمانی را بر بلندی قرار می‌دهد تا همه او را ببینند و تحسین نمایند.‏ (‏ مزمور ۴۸:‏۲؛‏ ۵۰:‏۲‏)‏ تاج جلال و «افسر ملوکانه» نشانگر آن است که جامهٔ احترام و اقتدار بر تن وی کرده است.‏ (‏ زَکَرِیّا ۹:‏۱۶‏)‏ اسرائیل خدا که نمایندهٔ صهیون آسمانی یا «اورشلیم بالا» می‌باشد،‏ نتیجهٔ شگرف کار دست خدا یا به عبارت دیگر نتیجهٔ قدرت اِعمال‌شدهٔ وی است.‏ (‏ غَلاطیان ۴:‏۲۶‏)‏ این ملت روحانی به یاری یَهُوَه از نظر تمامیت اخلاقی و وفاداری سابقه‌ای بس درخشان از خود به جای گذارده است.‏ یَهُوَه هر دو گروه مسح‌شدگان و گوسفندان دیگر را که شمار آنان به میلیون‌ها نفر می‌رسد،‏ تقویت نموده است تا بتوانند از خود ایمان و محبتی فوق‌العاده نشان دهند.‏ یَهُوَه در طی حکومت هزار سالهٔ مسیح به وسیلهٔ مسح‌شدگان که در آن وقت به پاداش آسمانی و پرشکوه خود دست یافته‌اند،‏ خلقت غمگین و نالان را روحیه می‌بخشد و به زندگی جاودانی رهنمون می‌شود.‏ —‏ رومیان ۸:‏۲۱،‏ ۲۲؛‏ مکاشفه ۲۲:‏۲‏.‏

 ‏‹یَهُوَه از تو مسرور است›‏

۹.‏ چه تغییر و تبدیلی در صهیون رخ می‌دهد؟‏

^۹ دادن نامی جدید به صهیون آسمانی که فرزندان زمینی‌اش نمایندگان او می‌باشند،‏ بخشی از تغییر وضعیت سُرورآمیز آن است.‏ در نبوّت آمده است:‏ ‏«تو دیگر به متروک مسمّیٰ نخواهی شد و زمینت را بار دیگر خرابه نخواهند گفت،‏ بلکه تو را حَفصیبَه و زمینت را بَعولَه خواهند نامید زیرا خداوند از تو مسرور خواهد شد و زمین تو منکوحه خواهد گردید.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۶۲:‏۴ ‏)‏ صهیون زمینی از زمان نابودی آن در سال ۶۰۷ ق.‏د.‏م.‏ ویران مانده است.‏ اما سخنان یَهُوَه به صهیون اطمینان می‌دهد که زمینش بازسازی و بار دیگر مسکونی خواهد گشت.‏ این سرزمین که زمانی مورد تاخت و تاز قرار گرفته بود دیگر مانند زنی که کاملاً به حال خود رها شده ویران و متروک نخواهد شد.‏ بازسازی اورشلیم در سال ۵۳۷ ق.‏د.‏م.‏ به معنای آن است که از حالت ویرانی سابق به درآمده کاملاً تغییر خواهد کرد.‏ یَهُوَه اعلام می‌کند که صهیون «حَفصیبَه» یا ‹از این زن مسرورم› نام خواهد گرفت،‏ و زمینش «بَعولَه» یا «منکوحه» خوانده خواهد شد.‏ —‏ اِشَعْیا ۵۴:‏۱،‏ ۵،‏ ۶؛‏ ۶۶:‏۸؛‏ اِرْمیا ۲۳:‏۵-‏۸؛‏ ۳۰:‏۱۷؛‏ غَلاطیان ۴:‏۲۷-‏۳۱‏.‏

۱۰.‏ الف)‏ اسرائیل خدا چگونه تغییر و تبدیل یافت؟‏ ب)‏ منظور از «زمین» اسرائیل خدا چیست؟‏

^۱۰ در سال ۱۹۱۹ نیز تغییر و تبدیل مشابهی در اسرائیل خدا آغاز گشت.‏ در طی جنگ جهانی اوّل چنین به نظر می‌آمد که خدا مسیحیان مسح‌شده را از خود رانده است.‏ اما در سال ۱۹۱۹ آنان دوباره مورد لطف یَهُوَه قرار گرفتند،‏ و شیوهٔ پرستششان از آلایش پاک گردید.‏ این امر بر تعلیمات،‏ سازماندهی،‏ و فعالیت‌های آنان تأثیر گذارد.‏ اسرائیل خدا به «زمین» یا مِلک روحانی خود وارد شد یا به عبارت دیگر به حوزهٔ فعالیت پا گذارد.‏ —‏ اِشَعْیا ۶۶:‏۷،‏ ۸،‏ ۲۰-‏۲۲‏.‏

۱۱.‏ منظور از این که یهودیان مادر خویش را به زنی می‌گیرند چیست؟‏

^۱۱ یَهُوَه در حالی که بر موقعیت نوین و مطلوب قومش تأکید می‌کند  اعلام می‌نماید:‏ ‏«چنانکه مردی جوان دوشیزه‌ای را به نکاح خویش در می‌آورد،‏ همچنان پسرانت تو را منکوحهٔ خود خواهند ساخت و چنانکه داماد از عروس مبتهج می‌گردد،‏ همچنان خدایت از تو مسرور خواهد بود.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۶۲:‏۵ ‏)‏ یهودیان یعنی «پسران» صهیون چگونه می‌توانند مادر خویش را به همسری بگیرند؟‏ بدین شکل که پس از بازگشت از بابل،‏ پایتخت پیشین خود را دوباره صاحب می‌شوند و بار دیگر در آن سکنیٰ می‌گزینند.‏ در آن وقت صهیون دیگر متروک نخواهد بود بلکه از پسرانش پر خواهد شد.‏ —‏ اِرْمیا ۳:‏۱۴‏.‏

۱۲.‏ الف)‏ یَهُوَه به چه طریقی بوضوح نشان داده است که مسیحیان مسح‌شده بخشی از سازمانی هستند که به ازدواج او درآمده است؟‏ ب)‏ رفتار یَهُوَه با قومش چه الگوی والایی از زندگی زناشویی برای روزگار ما به دست می‌دهد؟‏ (‏ به کادر صفحهٔ ۳۴۲ مراجعه شود.‏)‏

^۱۲ به همین شکل از سال ۱۹۱۹ نیز فرزندان صهیون آسمانی صاحب سرزمین خود یعنی مِلک روحانی خویش که نام نبوی آن «بَعولَه» یا منکوحه می‌باشد،‏ شده‌اند.‏ فعالیت مسیحی آنان در آن سرزمین آشکار ساخته است که این مسیحیان مسح‌شده ‹قومی به نام [یَهُوَه]› می‌باشند.‏ (‏ اَعمال ۱۵:‏۱۴‏)‏ یَهُوَه از این مسیحیان مسرور است زیرا توانسته‌اند میوه‌های ملکوت را بار آورند و نام وی را انتشار دهند.‏ او بوضوح آشکار ساخته است که آنان بخشی از سازمانی را تشکیل می‌دهند که با یگانگی تزلزل‌ناپذیری با او پیوند دارد.‏ یَهُوَه با مسح کردن آنان با روح‌القدس و نجات بخشیدنشان از اسارت روحانی،‏ و استفاده از آنان در کار موعظهٔ امید ملکوت به همهٔ انسان‌ها،‏ به عین نشان داده است که از آنان خوشنود است درست همانطور که داماد از عروس خود خوشنود می‌باشد.‏ —‏ اِرْمیا ۳۲:‏۴۱‏.‏

‏«خاموش مباشید!‏»‏

۱۳،‏ ۱۴.‏ الف)‏ اورشلیم در دوران باستان چگونه به صورت شهری امن درمی‌آید؟‏ ب)‏ در دوران ما صهیون چگونه در جهان «تسبیح» شده است؟‏

^۱۳ نام مجازی جدیدی که یَهُوَه بر قومش می‌گذارد مایهٔ امنیت‌خاطر  آنان می‌شود زیرا بدین وسیله درمی‌یابند که مورد پذیرش او می‌باشند و به او تعلّق دارند.‏ یَهُوَه پس از آن از تشبیهی دیگر کمک می‌گیرد و قومش را شهری حصاردار نامیده خطاب به آنان می‌گوید:‏ ‏«ای اورشلیم دیده‌بانان بر  حصارهای تو گماشته‌ام که هر روز و هر شب همیشه سکوت نخواهند کرد.‏ ای متذکران خداوند خاموش مباشید!‏ و او را آرامی ندهید تا اورشلیم را استوار کرده،‏ آن را در جهان محلّ تسبیح بسازد.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۶۲:‏۶،‏ ۷ ‏)‏ اورشلیم پس از بازگشت ایمانداران باقی‌مانده از بابل،‏ در زمانی که یَهُوَه تعیین می‌کند حقیقتاً «در جهان محلّ تسبیح» می‌شود زیرا به صورت شهری حصاردار درمی‌آید که اهالی‌اش در آن احساس امنیت می‌کنند.‏ دیده‌بانان شبانه‌روز بر دیوارهای آن با هوشیاری نگهبانی می‌دهند،‏ امنیت شهر را تضمین می‌کنند و در موقع لزوم اهالی را از خطر آگاه می‌سازند.‏ —‏ نَحَمِیا ۶:‏۱۵؛‏ ۷:‏۳؛‏ اِشَعْیا ۵۲:‏۸‏.‏

^۱۴ در دوران ما یَهُوَه با استفاده از دیده‌بانان مسح‌شدهٔ خویش راه رهایی از بند دین کاذب را به صالحان نشان داده است.‏ صالحان به داخل سازمان وی دعوت می‌شوند تا از آلودگی روحانی،‏ تأثیرات ضدّ الٰهی،‏ و عدم رضایت یَهُوَه در امان باشند.‏ (‏ اِرْمیا ۳۳:‏۹؛‏ صَفَنْیا ۳:‏۱۹‏)‏ وجود طبقهٔ دیده‌بان یعنی «غلام امین و دانا» که «در وقت معین خوراک» روحانی آنان را فراهم می‌آورد،‏ برای دستیابی به این امنیت ضرورت تام دارد.‏ (‏ متّیٰ ۲۴:‏۴۵-‏۴۷‏)‏ ‹گروه عظیم› که در کنار طبقهٔ دیده‌بان به فعالیت مشغول است نیز نقش مهمی در «تسبیح» صهیون در جهان دارد.‏ —‏ مکاشفه ۷:‏۹‏.‏

۱۵.‏ چرا می‌توان گفت که طبقهٔ دیده‌بان و یارانشان دائماً در حال خدمت هستند؟‏

^۱۵ طبقهٔ دیده‌بان و یارانشان همچنان به خدمت خویش ادامه می‌دهند!‏ انعکاس طرزتفکّر ایثارگرانهٔ آنان را می‌توان در فعالیت غیورانهٔ میلیون‌ها نفر افراد باایمان ملاحظه کرد که از جانب سرپرستان سیّار و همسرانشان،‏ داوطلبان فعال در بیت‌ئیل و تأسیسات چاپ شاهدان یَهُوَه،‏ میسیونرها،‏ و پیشگامان ویژه،‏ دائمی،‏ و کمکی حمایت می‌شوند.‏ علاوه بر این،‏ آنان در کار ساختمان سالن‌های ملکوت جدید،‏ عیادت بیماران،‏ کمک به افرادی که از لحاظ پزشکی در شرایط دشوار قرار دارند،‏ و امدادرسانی به قربانیان فجایع و سوانح بشدّت مشغول فعالیت می‌باشند.‏ بسیاری از این  افراد ازخودگذشته در اغلب موارد عملاً «شبانه‌روز» در حال خدمت هستند.‏ —‏ مکاشفه ۷:‏۱۴،‏ ۱۵‏.‏

۱۶.‏ خادمان یَهُوَه از چه نظر ‹او را آرامی نمی‌دهند›؟‏

^۱۶ کتاب مقدّس خادمان یَهُوَه را تشویق می‌کند که همیشه دعا کنند و از خدا بخواهند که ‹ارادهٔ او چنانکه در آسمان است،‏ بر زمین نیز کرده شود.‏› (‏ متّیٰ ۶:‏۹،‏ ۱۰؛‏ ۱تَسّالونیکیان ۵:‏۱۷‏)‏ و تا وقتی که آرزوها و امیدهایشان به برقراری مجدّد پرستش حقیقی جامهٔ عمل نپوشیده است:‏ «[یَهُوَه] را آرامی ندهند.‏» عیسی با تأکید بر لزوم دعای مداوم،‏ پیروانش را ترغیب می‌کند تا ‹شبانه‌روز به [خدا] استغاثه کنند.‏› —‏ لوقا ۱۸:‏۱-‏۸‏.‏

پاداش خدمت به خدا

۱۷،‏ ۱۸.‏ الف)‏ اهالی صهیون از چه نظر می‌توانند از ثمرات تلاش‌های خویش بهره‌مند شوند؟‏ ب)‏ قوم یَهُوَه در دوران ما چگونه از ثمرات تلاش‌های خویش بهره‌مند می‌شود؟‏

^۱۷ نام جدیدی که یَهُوَه بر قومش می‌گذارد به آنان اطمینان می‌دهد که تلاش‌هایشان بیهوده نیست.‏ ‏«‏خداوند به دست راست خود و به بازوی قوی خویش قَسم خورده،‏ گفته است که بار دیگر غلّهٔ تو را مأکول دشمنانت نسازم و غریبان،‏ شراب تو را که برایش زحمت کشیده‌ای نخواهند نوشید.‏ بلکه آنانی که آن را می‌چینند آن را خورده،‏ خداوند را تسبیح خواهند نمود و آنانی که آن را جمع می‌کنند،‏ آن را در صحن‌های قدس من خواهند نوشید.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۶۲:‏۸،‏ ۹ ‏)‏ دست راست و بازوی یَهُوَه مظاهر نیرو و قدرت او هستند.‏ (‏ تثنیه ۳۲:‏۴۰؛‏ حِزْقِیال ۲۰:‏۵‏)‏ یَهُوَه به دست راست و بازوی خویش قَسم می‌خورد و بدین ترتیب تصمیم قطعی خود را برای تغییر اوضاع صهیون ظاهر می‌سازد.‏ در سال ۶۰۷ ق.‏د.‏م.‏ یَهُوَه اجازه می‌دهد که دشمنان صهیون،‏ آن سرزمین و دارایی‌هایش را غارت و چپاول کنند.‏ (‏ تثنیه ۲۸:‏۳۳،‏ ۵۱‏)‏ اما حالا،‏ اموال صهیون فقط در اختیار افراد محق قرار می‌گیرد.‏ —‏ تثنیه ۱۴:‏۲۲-‏۲۷‏.‏

 ^۱۸ تحقق این وعده را در دوران ما می‌توان در رفاه روحانی عظیم قوم اِحیاشدهٔ یَهُوَه مشاهده کرد.‏ افراد قوم از ثمرات تلاش‌های خود کاملاً بهره‌مند می‌شوند زیرا تعداد شاگردان مسیحی رو به فزونی است و خوراک روحانی بوفور در دسترس آنان قرار دارد.‏ (‏ اِشَعْیا ۵۵:‏۱،‏ ۲؛‏ ۶۵:‏۱۴‏)‏ یَهُوَه به دلیل وفاداری قومش،‏ هیچ گاه اجازه نخواهد داد که دشمنان ایشان در رفاه روحانی‌شان خللی ایجاد کنند و یا آنان را از دستیابی به نتایج خدمت صمیمانه‌شان محروم سازند.‏ هیچ یک از کارهایی که برای خدمت به یَهُوَه صورت می‌گیرد بیهوده نیست.‏ —‏ مَلاکی ۳:‏۱۰-‏۱۲؛‏ عبرانیان ۶:‏۱۰‏.‏

۱۹،‏ ۲۰.‏ الف)‏ چگونه راه بازگشت به اورشلیم برای یهودیان هموار می‌گردد؟‏ ب)‏ چگونه در دوران ما راه ورود به سازمان یَهُوَه برای صالحان هموار گشته است؟‏

^۱۹ از سوی دیگر این نام جدید،‏ افراد صادق را به سوی سازمان یَهُوَه جلب می‌کند.‏ توده‌های عظیم به این سازمان سرازیر می‌شوند و راه بر ایشان باز است زیرا اِشَعْیا چنین نبوّت می‌کند:‏ ‏«بگذرید از دروازه‌ها بگذرید.‏ طریق قوم را مهیا سازید و شاهراه را بلند کرده،‏ مرتفع سازید و سنگ‌ها را برچیده عَلَم را به جهت قوم‌ها برپا نمایید.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۶۲:‏۱۰ ‏)‏ این دعوت در وهلهٔ اوّل احتمالاً مربوط به زمانی است که مردم از میان دروازه‌های شهرهای سرزمین بابل عبور کرده رهسپار اورشلیم می‌گردند.‏ آنان باید برای سهولت سفر سنگ‌ها را از سر راه بردارند و برای مشخص کردن راه عَلَم یا نشانی برپا نمایند.‏ —‏ اِشَعْیا ۱۱:‏۱۲‏.‏

^۲۰ از سال ۱۹۱۹ به بعد،‏ مسیحیان مسح‌شده برای خدمت الٰهی انتخاب شده‌اند و در حال سفر در راه یا «طریق مقدّس» می‌باشند.‏ (‏ اِشَعْیا ۳۵:‏۸‏)‏ ایشان نخستین کسانی بودند که در شاهراه روحانی گام برداشته از بابل عظیم خارج شدند.‏ (‏ اِشَعْیا ۴۰:‏۳؛‏ ۴۸:‏۲۰‏)‏ خدا به آنان افتخار داده و رهبری اعلام کارهای عظیمش و همینطور راهنمایی دیگران به این شاهراه را به آنان سپرده است.‏ از سر راه برداشتن سنگ‌ها یا به عبارت دیگر از میان برداشتن موانع،‏ در واقع بیشتر به نفع خود ایشان بوده است.‏ (‏ اِشَعْیا  ۵۷:‏۱۴‏)‏ مقاصد و تعالیم الٰهی باید برای ایشان روشن و واضح می‌گردید.‏ عقاید نادرست همان سنگ‌هایی است که بر سر راه دستیابی به حیات وجود دارد،‏ اما کلام یَهُوَه ‹مانند چکشی است که صخره را خرد می‌کند.‏› مسیحیان مسح‌شده به وسیلهٔ کلام خدا سنگ‌هایی را که ممکن بود موجب لغزش افراد خواهان خدمت به خدا شود،‏ خرد ساخته‌اند.‏ —‏ اِرْمیا ۲۳:‏۲۹‏.‏

۲۱،‏ ۲۲.‏ یَهُوَه برای کسانی که دین کاذب را ترک می‌کنند چه عَلَمی بر پا داشته است،‏ و چرا چنین پاسخ می‌دهیم؟‏

^۲۱ در سال ۵۳۷ ق.‏د.‏م.‏،‏ اورشلیم به صورت عَلَمی در آمد که باقی‌ماندهٔ یهودیان را به بازگشت و بازسازی معبد فرا می‌خواند.‏ (‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۲۲‏)‏ باقی‌ماندهٔ مسح‌شدگان پس از آن که در سال ۱۹۱۹ از بند دین کاذب رها شدند،‏ سرگردان نماندند بلکه مقصد خویش را می‌شناختند زیرا یَهُوَه برایشان عَلَم یا نشان برپا کرده بود.‏ این عَلَم چه بود؟‏ همان نشانی که در اِشَعْیا ۱۱:‏۱۰ پیشگویی شده است:‏ «در آن روز واقع خواهد شد که ریشهٔ یَسّیٰ به جهت عَلَمِ قوم‌ها برپا خواهد شد.‏» به گفتهٔ پولُس رسول این پیشگویی در مورد عیسی تحقق یافته است.‏ (‏ رومیان ۱۵:‏۸،‏ ۱۲‏،‏ انجیل شریف ‏)‏ آری،‏ عَلَم مذکور،‏ عیسی مسیح است که تخت پادشاهی‌اش بر کوه آسمانی صهیون قرار دارد.‏ —‏ عبرانیان ۱۲:‏۲۲؛‏ مکاشفه ۱۴:‏۱‏.‏

^۲۲ هم مسیحیان مسح‌شده و هم گوسفندان دیگر نزد عیسی مسیح گرد آمده‌اند تا آیین پرستشِ وحدت‌آفرینِ خدای تعالی را به جا آورند.‏ حکمرانی یَهُوَه نه تنها برای اثبات حقانیت سلطنت او بر عالَم بلکه برای برکت دادن به راست‌دلان همهٔ ملل دنیاست.‏ آیا دانستن این موضوع ما را وا نمی‌دارد که با قدرشناسی از یَهُوَه تمجید کنیم؟‏

‏«نجات تو می‌آید»‏

۲۳،‏ ۲۴.‏ کسانی که به خدا ایمان دارند چگونه نجات خواهند یافت؟‏

^۲۳ نام جدیدی که یَهُوَه به سازمان خود یا به زبان تشبیه،‏ به همسر  خود می‌دهد با نجات جاودانی فرزندان این زن مرتبط است.‏ اِشَعْیا می‌نویسد:‏ ‏«اینک خداوند تا اقصای زمین اعلان کرده است،‏ پس به دختر صهیون بگویید اینک نجات تو می‌آید.‏ همانا اُجرت او همراهش و مکافات ‏[ پاداش؛‏ ترجمهٔ هفطارا ‏] او پیش رویش می‌باشد.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۶۲:‏۱۱ ‏)‏ یهودیان زمانی نجات یافتند که بابل سقوط کرد و آنان امکان یافتند تا به وطن خود مراجعت کنند.‏ اما این پیشگویی به رویدادی عظیم‌تر اشاره می‌کند.‏ اظهارات یَهُوَه یادآور پیشگویی زَکَرِیّا در مورد اورشلیم می‌باشد که در آن آمده است:‏ «ای دختر صهیون بسیار وجد بنما و ای دختر اورشلیم آواز شادمانی بده!‏ اینک پادشاه تو نزد تو می‌آید.‏ او عادل و صاحب نجات و حلیم می‌باشد و بر الاغ و بر کُرّه بچهٔ الاغ سوار است.‏» —‏ زَکَرِیّا ۹:‏۹‏.‏

 ^۲۴ سه و سال نیم پس از آن که عیسی در آب تعمید گرفت و با روح خدا مسح شد،‏ سواره به اورشلیم وارد گشت و معبد را پاکسازی نمود.‏ (‏ متّیٰ ۲۱:‏۱-‏۵؛‏ یوحنّا ۱۲:‏۱۴-‏۱۶‏)‏ امروزه،‏ عیسی مسیح کسی است که از جانب یَهُوَه همهٔ کسانی را که به خدا ایمان دارند نجات می‌بخشد.‏ به او پس از آغاز پادشاهی‌اش در سال ۱۹۱۴،‏ مقام داور و مجری منتخب یَهُوَه نیز اعطا شد.‏ عیسی در سال ۱۹۱۸ یعنی سه و سال نیم پس از بر تخت نشستنش،‏ معبد روحانی یَهُوَه را که جماعت مسیحیان مسح‌شده نمایندهٔ آن بر روی زمین می‌باشد،‏ پاکسازی نمود.‏ (‏ مَلاکی ۳:‏۱-‏۵‏)‏ برافراشته شدن عیسی به صورت عَلَم نشانگر آغاز گردآوری عظیم هواداران ملکوت مسیحایی در سرتاسر زمین بود.‏ درست بر طبق الگوی روزگار باستان،‏ «نجات» اسرائیل خدا هنگامی بود که در سال ۱۹۱۹ از بند بابل عظیم رهایی یافت.‏ «اُجرت» و «پاداش» دروگران ایثارگر یکی از این دو است:‏ یا حیات باقی در آسمان یا زندگی جاودانی بر روی زمین.‏ همهٔ کسانی که وفادار باقی بمانند باید اطمینان داشته باشند که ‹زحمتشان در خداوند باطل نیست.‏› —‏ ۱قُرِنتیان ۱۵:‏۵۸‏.‏

۲۵.‏ قوم یَهُوَه چه اطمینان‌خاطری می‌یابد؟‏

^۲۵ براستی که چه چشم‌انداز دلپذیری در برابر سازمان آسمانی یَهُوَه،‏ نمایندگان مسح‌شدهٔ آن بر روی زمین،‏ و همهٔ افرادی که در کنار آنان مشغول فعالیت هستند،‏ وجود دارد!‏ (‏ تثنیه ۲۶:‏۱۹‏)‏ اِشَعْیا چنین نبوّت کرده است:‏ ‏«ایشان را به قوم مقدّس و فدیه‌شدگان خداوند مسمّیٰ خواهند ساخت و تو به مطلوب و شهر غیر متروک نامیده خواهی شد.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۶۲:‏۱۲ ‏)‏ زمانی بود که «اورشلیم بالا» که اسرائیل خدا نمایندهٔ آن است،‏ احساس رانده‌شدگی می‌کرد.‏ اما دیگر چنین احساسی نخواهد داشت زیرا قوم یَهُوَه برای همیشه مورد حمایت او باقی خواهند ماند و یَهُوَه همواره بر آنها لبخند رضایت خواهد زد.‏

‏[پاورقی]‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

‏[کادر در صفحهٔ ۳۴۲]‏

الگوی والایی از زندگی زناشویی

هر انسانی پس از ازدواج،‏ از زندگی زناشویی خود توقعاتی دارد.‏ اما باید دید که خدا در این باره از زن و شوهرها چه توقعاتی دارد.‏ او پایه‌گذار ازدواج است.‏ مقصود او از این کار چه بوده است؟‏

نشانه‌ایی از نگرش خدا در این باره را می‌توان در رابطه‌اش با ملت اسرائیل مشاهده کرد.‏ اِشَعْیا این رابطه را به صورت رابطهٔ زناشویی توصیف می‌کند.‏ (‏ اِشَعْیا ۶۲:‏۱-‏۵‏)‏ در اینجا آنچه را که یَهُوَه خدا در نقش «شوهر» برای «زن» خود انجام می‌دهد مورد بررسی قرار می‌دهیم.‏ او حامی زن خویش است و او را مقدّس می‌سازد.‏ (‏ اِشَعْیا ۶۲:‏۶،‏ ۷،‏ ۱۲‏)‏ به زن خود احترام می‌گذارد و برایش ارزش قائل است.‏ (‏ اِشَعْیا ۶۲:‏۳،‏ ۸،‏ ۹‏)‏ علاوه بر این،‏ از او مسرور است همانطور که از نام جدیدی که بر او می‌گذارد مشهود است.‏ —‏ اِشَعْیا ۶۲:‏۴،‏ ۵،‏ ۱۲‏.‏

در نوشته‌های یونانی مسیحی نیز پولُس با الهام از توصیف اِشَعْیا دربارهٔ رابطهٔ بین یَهُوَه و اسرائیل،‏ رابطهٔ بین جماعت مسیحیان مسح‌شده و مسیح را به رابطهٔ بین زن و شوهر تشبیه کرده است.‏ —‏ اَفَسُسیان ۵:‏۲۱-‏۲۷‏.‏

پولُس مسیحیان را تشویق کرد تا در زندگی زناشویی خود از رابطهٔ عیسی با جماعت سرمشق گیرند.‏ هیچ محبت و عشقی والاتر از محبتی که یَهُوَه نسبت به اسرائیل و مسیح نسبت به جماعت نشان داده است وجود ندارد.‏ این روابط سمبولیک الگوی بسیار والایی برای دستیابی به زندگی زناشویی موفق و سعادتمند در اختیار مسیحیان قرار می‌دهد.‏ —‏ اَفَسُسیان ۵:‏۲۸-‏۳۳‏.‏

 ‏[تصویر در صفحهٔ ۳۳۹]‏

یَهُوَه صهیون آسمانی را به نامی جدید خواهد خواند

‏[تصاویر در صفحهٔ ۳۴۷]‏

طبقهٔ دیده‌بان یَهُوَه در دوران ما ساکت نمانده‌اند