فصل ۱۱

‏«بر رؤسا توکّل مکنید»‏

اِشَعْیا ۵۰:‏۱-‏۱۱

۱،‏ ۲.‏ الف)‏ یهودیان به کدام توصیهٔ الٰهی بی‌توجهی می‌کنند،‏ و نتیجهٔ این کار آنان چه خواهد بود؟‏ ب)‏ چرا یَهُوَه می‌پرسد:‏ ‹طلاق‌نامه کجا است؟‏›‏

‏«بر رؤسا توکّل مکنید و نه بر اِبن آدم که نزد او اعانتی نیست .‏ .‏ .‏ خوشا به حال آنکه خدای یعقوب مددکار اوست،‏ که امید او بر یَهُوَه خدای وی می‌باشد،‏ که آسمان و زمین را آفرید.‏» (‏ مزمور ۱۴۶:‏۳-‏۶‏)‏ ای کاش یهودیان روزگار اِشَعْیا به این توصیهٔ مزمورنویس عمل کنند!‏ ای کاش به جای توکّل به مصر یا ملت‌های بت‌پرست دیگر به «خدای یعقوب» توکّل کنند!‏ در این صورت اگر یهودا مورد حملهٔ دشمنانش قرار گیرد یَهُوَه به حمایتش برمی‌خیزد.‏ اما یهودا از روی آوردن به یَهُوَه خودداری کرده است.‏ در نتیجه،‏ یَهُوَه اجازه خواهد داد که اورشلیم نابود شده،‏ اهالی یهودا در زنجیر اسارت به بابل برده شوند.‏

^۲ مقصر فقط خود یهوداست.‏ او هیچ گاه نمی‌تواند بحق ادعا کند که دلیل نابودی‌اش آن است که یَهُوَه به او خیانت نموده یا به عهد خود با این ملت عمل نکرده است.‏ آفریدگار عهدشکن نیست.‏ (‏ اِرْمیا ۳۱:‏۳۲؛‏ دانیال ۹:‏۲۷؛‏ مکاشفه ۱۵:‏۴‏)‏ یَهُوَه با تأکید بر این امر از یهودیان می‌پرسد:‏ ‏«طلاق‌نامهٔ مادر شما که او را طلاق دادم کجا است؟‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۵۰:‏۱الف ‏)‏ مطابق قانون شریعت موسی در صورتی که مرد زن خود را طلاق دهد باید به او طلاق‌نامه بدهد.‏ بدین ترتیب زن آزاد است که به ازدواج دیگری درآید.‏ (‏ تثنیه ۲۴:‏۱،‏ ۲‏)‏ یَهُوَه به زبان تشبیه برای پادشاهی اسرائیل یعنی خواهر یهودا طلاق‌نامه  صادر کرده است اما نه برای یهودا.‏ * یَهُوَه هنوز «شوهر» وی می‌باشد.‏ (‏ اِرْمیا ۳:‏۸،‏ ۱۴‏)‏ در این حالت واضح است که یهودا آزاد نیست تا با ملل بت‌پرست معاشرت کند.‏ رابطهٔ یَهُوَه با او «تا شیلو [یعنی مسیح] بیاید» ادامه خواهد یافت.‏ —‏ پیدایش ۴۹:‏۱۰‏.‏

۳.‏ یَهُوَه به چه دلیل قومش را ‹می‌فروشد؟‏›‏

^۳ یَهُوَه از یهودا نیز می‌پرسد:‏ ‏«کیست از طلبکاران من که شما را به او فروختم؟‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۵۰:‏۱ب ‏)‏ دلیل اسیر شدن یهودیان به دست بابلیان این نیست که یَهُوَه به کسی مقروض است.‏ یَهُوَه مانند اسرائیلی فقیری نیست که برای پرداخت قروضش مجبور باشد فرزندانش را به طلبکار خود بفروشد.‏ (‏ خروج ۲۱:‏۷‏)‏ بلکه با اشاره به دلیل واقعی اسیر شدن قومش،‏ می‌گوید:‏ ‏«اینک شما به سبب گناهان خود فروخته شدید و مادر شما به جهت تقصیرهای شما طلاق داده شد.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۵۰:‏۱پ ‏)‏ یهودیان هستند که یَهُوَه را ترک کرده‌اند نه یَهُوَه آنان را.‏

۴،‏ ۵.‏ یَهُوَه چگونه محبت خویش را نسبت به قومش نمایان می‌سازد،‏ اما یهودا در پاسخ چه می‌کند؟‏

^۴ پرسش بعدی یَهُوَه بروشنی نمایانگر محبت وی نسبت به قومش می‌باشد:‏ ‏«چون آمدم چرا کسی نبود؟‏ و چون ندا کردم چرا کسی جواب نداد؟‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۵۰:‏۲الف ‏)‏ یَهُوَه از طریق انبیای خادم خود گویی به خانهٔ قومش آمده،‏ از آنها درخواست می‌کند که با تمام دل به سوی او بازگردند.‏ اما آنان در جواب سکوت می‌کنند.‏ یهودیان ترجیح می‌دهند به بنی‌آدم و حتی در برخی موارد به مصر روی آورند.‏ —‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۲؛‏ ۳۱:‏۱-‏۳؛‏ اِرْمیا ۳۷:‏۵-‏۷‏.‏

^۵ آیا مصر نجات‌دهنده‌ای قابل‌اعتمادتر از یَهُوَه است؟‏ آن یهودیان عهدشکن ظاهراً رویدادهایی را که قرن‌ها پیش منجر به تولّد ملتشان شد فراموش کرده‌اند.‏ از این رو،‏ یَهُوَه از آنان می‌پرسد:‏ ‏«آیا دست من به هیچ  وجه کوتاه شده که نتواند نجات دهد یا در من قدرتی نیست که رهایی دهم؟‏ اینک به عتاب خود دریا را خشک می‌کنم و نهرها را بیابان می‌سازم که ماهی آنها از بی‌آبی متعفن شود و از تشنگی بمیرد.‏ آسمان را به ظلمت ملبّس می‌سازم و پلاس را پوشش آن می‌گردانم.‏» —‏ اِشَعْیا ۵۰:‏۲ب،‏ ۳‏.‏

۶،‏ ۷.‏ یَهُوَه چگونه قدرت نجات‌بخش خود را در برابر تهدید مصریان نشان داد؟‏

^۶ در سال ۱۵۱۳ ق.‏د.‏م.‏،‏ مصر آن رهاننده‌ای نبود که قوم اسرائیل انتظارش را می‌کشید بلکه خود آن ستمگر بود.‏ اسرائیلیان در آن سرزمینِ بت‌پرستان بردگی می‌کردند.‏ اما یَهُوَه آنان را رهایی بخشید،‏ و آن هم به شکلی بسیار حیرت‌انگیز!‏ او ابتدا ده بلا بر آن سرزمین نازل ساخت.‏ بویژه پس از بلای سخت دهم،‏ فرعون مصر اسرائیلیان را ترغیب کرد تا کشورش را ترک گویند.‏ (‏ خروج ۷:‏۱۴–‏۱۲:‏۳۱‏)‏ اما فرعون اندکی پس از خروج آنان دلش تغییر یافت و لشکریان خود را احضار کرده،‏ در پی اسرائیلیان نهاد تا آنان را به زور به مصر بازگرداند.‏ (‏ خروج ۱۴:‏۵-‏۹‏)‏ اسرائیلیان در حالی که لشکری از سربازان مصری را در پشت و دریای سرخ را در برابر خود داشتند به تله افتادند!‏ اما یَهُوَه حاضر بود برای آنان نبرد کند.‏

^۷ یَهُوَه ستونی از ابر بین مصریان و اسرائیلیان قرار داد و بدین ترتیب مصریان را که در تعاقب آنان بودند متوقف ساخت.‏ در پشت ابر جایی که مصریان بودند تاریکی حکمفرما بود اما طرف اسرائیلیان نورانی بود.‏ (‏ خروج ۱۴:‏۲۰‏)‏ سپس یَهُوَه در حالی که سپاهیان مصر را در تنگنا قرار داده بود،‏ «دریا را به باد شرقی شدید،‏ تمامی آن شب برگردانیده،‏ دریا را خشک ساخت.‏» (‏ خروج ۱۴:‏۲۱‏)‏ همین که آب دریا شکافته شد،‏ همهٔ قوم،‏ مرد و زن و کودک،‏ توانستند از دریای سرخ به ایمنی بگذرند.‏ یَهُوَه پس از آن که قومش تقریباً به طرف دیگر دریا رسیدند ابر را از میان برداشت.‏ مصریان  که منتظر فرصت برای تعقیب آنان بودند بی‌درنگ و بی‌محابا به بستر دریا سرازیر شدند.‏ یَهُوَه هنگامی که قومش به سلامت به آن سوی دریا رسیدند آب‌ها را رها ساخت و فرعون و سپاهیانش را غرق ساخت.‏ بدین ترتیب برای قومش جنگید.‏ براستی که این واقعه مایهٔ دلگرمی فراوان مسیحیان امروز است!‏ —‏ خروج ۱۴:‏۲۳-‏۲۸‏.‏

۸.‏ اهالی یهودا به دلیل بی‌اعتنایی به چه هشدارهایی سرانجام به تبعید برده می‌شوند؟‏

^۸ این پیروزی الٰهی هفتصد سال پیش از روزگار اِشَعْیا به دست آمد.‏ یهودا حال ملتی متکی به خود است.‏ برخی اوقات با حکومت‌های خارجی همچون آشور و مصر وارد مذاکرات سیاسی می‌شود.‏ اما رهبران این ملت‌های بت‌پرست قابل‌اطمینان نیستند.‏ آنان همیشه منافع خود را بر پیمان‌هایشان با یهودا ارجحیت می‌دهند.‏ انبیای یَهُوَه به نام او به قوم هشدار می‌دهند که به چنین مردانی توکّل نکنند،‏ اما قوم به سخنان آنان بی‌اعتنایی می‌کنند.‏ سرانجام،‏ یهودیان به بابل تبعید می‌شوند تا هفتاد سال بندگی کنند.‏ (‏ اِرْمیا ۲۵:‏۱۱‏)‏ اما یَهُوَه قومش را فراموش نخواهد کرد و آنان را تا ابد ترک نخواهد نمود.‏ او در زمان معین آنها را به یاد آورده راه بازگشت به وطن را برای برقراری مجدّد پرستش پاک  برایشان فراهم خواهد ساخت.‏ به چه منظور؟‏ به منظور مهیا کردن راه برای شیلوه یعنی کسی که همهٔ مردم از او اطاعت خواهند کرد!‏

شیلوه می‌آید

۹.‏ شیلوه کیست،‏ و چه نوع معلّمی است؟‏

^۹ قرن‌ها می‌گذرد.‏ ‹زمان به کمال رسیده،‏› آن که شیلوه خوانده می‌شود یعنی سَرور ما عیسی مسیح بر صحنهٔ زمین ظاهر می‌گردد.‏ (‏ غَلاطیان ۴:‏۴؛‏ عبرانیان ۱:‏۱،‏ ۲‏)‏ این امر که یَهُوَه نزدیک‌ترین ملازمش را به عنوان سخنگوی خود نزد یهودیان می‌فرستد نمایانگر میزان علاقهٔ او به قومش می‌باشد.‏ آیا عیسی سخنگوی خوبی است؟‏ بی‌تردید می‌توان گفت که قابل‌ترین سخنگو است.‏ او نه تنها سخنگو بلکه معلّم است آن هم معلّمی توانا.‏ در  این مورد جای تعجب نیست زیرا عیسی خود معلّمی عالی داشته است،‏ یعنی یَهُوَه خدا.‏ (‏ یوحنّا ۵:‏۳۰؛‏ ۶:‏۴۵؛‏ ۷:‏۱۵،‏ ۱۶،‏ ۴۶؛‏ ۸:‏۲۶‏)‏ عیسی از طریق اِشَعْیا با تأکید بر این نکته به صورت نبوی می‌گوید:‏ ‏«‏خداوند یَهُوَه زبان تلامیذ را به من داده است تا بدانم که چگونه خستگان را به کلام تقویت دهم.‏ هر بامداد بیدار می‌کند.‏ گوش مرا بیدار می‌کند تا مثل تلامیذ بشنوم.‏» —‏ اِشَعْیا ۵۰:‏۴‏.‏ *

۱۰.‏ عیسی چگونه محبت یَهُوَه را بر قوم خدا منعکس می‌سازد،‏ و با چه واکنش‌هایی روبرو می‌شود؟‏

^۱۰ عیسی پیش از آمدن به زمین در کنار پدر خود در آسمان کار می‌کرد.‏ رابطهٔ گرمی که بین این پدر و پسر وجود داشت در امثال ۸:‏۳۰ به زبان شاعرانه چنین توصیف شده است:‏ «نزد او معمار بودم،‏ .‏ .‏ .‏ و همیشه به حضور او اهتزاز می‌کردم.‏» فرمانبرداری از پدر برای عیسی مایهٔ شادی بسیار بود.‏ او نیز همچون پدرش به «بنی‌آدم» علاقه‌مند بود.‏ (‏ امثال ۸:‏۳۱‏)‏ عیسی هنگامی که به زمین می‌آید ‹خستگان را به کلام تقویت می‌دهد.‏› او خدمت روحانی خویش را با خواندن متن تسلّی‌بخشی از نبوّت اِشَعْیا آغاز می‌کند.‏ «روح خداوند بر من است،‏ زیرا که مرا مسح کرد تا فقیران را بشارت دهم .‏ .‏ .‏ تا کوبیدگان را آزاد سازم.‏» (‏ لوقا ۴:‏۱۸؛‏ اِشَعْیا ۶۱:‏۱‏)‏ بشارت به فقیران!‏ تسلّی خستگان!‏ براستی که اینها همگی اخبار خوشی برای قوم است!‏ اما همه در این شادی شریک نیستند.‏ در آخر بسیاری از آنان از قبول این موضوع که یَهُوَه عیسی را تعلیم داده است امتناع می‌ورزند.‏

۱۱.‏ چه کسانی یوغ عیسی را می‌پذیرند،‏ و نتیجهٔ آن برای آنان چیست؟‏

^۱۱ اما بعضی از افراد قوم خواهان آموزش‌های بیشترند.‏ آنان با خوشحالی به دعوت دلگرم‌کنندهٔ عیسی پاسخ مثبت می‌دهند که از آنها چنین می‌خواهد:‏ «بیایید نزد من ای تمام زحمتکشان و گرانباران و من شما  را آرامی خواهم بخشید.‏ یوغ مرا بر خود گیرید و از من تعلیم یابید زیرا که حلیم و افتاده‌دل می‌باشم و در نفوس خود آرامی خواهید یافت.‏» (‏ متّیٰ ۱۱:‏۲۸،‏ ۲۹‏)‏ رسولان عیسی در میان کسانی هستند که به سوی او می‌آیند.‏ آنان می‌دانند که پذیرفتن یوغ عیسی زحماتی دارد.‏ موعظهٔ بشارت ملکوت در سراسر دنیا یکی از این زحمات است.‏ (‏ متّیٰ ۲۴:‏۱۴‏)‏ رسولان و شاگردان دیگر عیسی وقتی به این کار مشغول می‌شوند،‏ در می‌یابند که در واقع در نَفْس خود آرامش یافته‌اند.‏ مسیحیان امروز نیز به همین کار مشغولند،‏ و شرکت در آن موجب شادمانی فراوان آنان نیز می‌باشد.‏

او نافرمان نیست

۱۲.‏ عیسی از چه راه‌هایی فرمانبرداری خود را نسبت به پدر آسمانی خویش نشان می‌دهد؟‏

^۱۲ عیسی هرگز فراموش نمی‌کند که به منظور انجام ارادهٔ خدا به زمین آمده است.‏ طرز تفکّر او در این مورد بدین شکل پیشگویی شده است:‏ ‏«خداوند یَهُوَه گوش مرا گشود و مخالفت نکردم و به عقب برنگشتم.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۵۰:‏۵ ‏)‏ عیسی همیشه از خدا اطاعت می‌کند.‏ در واقع بقدری مطیع اوست که می‌گوید:‏ «پسر از خود هیچ نمی‌تواند کرد مگر آنچه بیند که پدر به عمل آرد.‏» (‏ یوحنّا ۵:‏۱۹‏)‏ عیسی در زندگی ماقبل انسانی خود احتمالاً میلیون‌ها و شاید میلیاردها سال در کنار پدرش به کار مشغول بوده است.‏ او پس از آمدن به زمین نیز همچنان به آموزش‌های یَهُوَه پای‌بند باقی ماند.‏ حال،‏ ما پیروان ناکامل مسیح چقدر می‌باید مطابق راهنمایی‌های یَهُوَه رفتار کنیم!‏

۱۳.‏ چه چیزی در انتظار عیساست،‏ با وجود آن چگونه از خود شهامت نشان می‌دهد؟‏

^۱۳ بعضی از آنانی که پسر یگانهٔ یَهُوَه را رد می‌کنند او را مورد شکنجه و آزار نیز قرار می‌دهند.‏ این موضوع نیز پیشگویی شده است:‏ ‏«پشت خود را به زنندگان و رخسار خود را به مُوکَنان دادم و روی خود را از رسوایی و آب دهان پنهان نکردم.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۵۰:‏۶ ‏)‏ بر طبق این نبوّت،‏ مخالفانِ  مسیح او را زجر داده،‏ حقیر می‌سازند.‏ عیسی به این مطلب واقف است و همچنین می‌داند که این آزار و شکنجه تا چه حد پیش خواهد رفت.‏ با وجود این همچنان که زندگی‌اش بر روی زمین رو به پایان می‌رود،‏ هراسی به دل راه نمی‌دهد و با عزمی همچون سنگ خارا عازم اورشلیم یعنی شهری که در آن زندگی انسانی‌اش پایان خواهد پذیرفت،‏ می‌گردد.‏ در راه به شاگردانش می‌گوید:‏ «اینک به اورشلیم می‌رویم و پسر انسان به دست رؤسای کَهَنه و کاتبان تسلیم شود و بر وی فتوای قتل دهند و او را به امّت‌ها سپارند،‏ و بر وی سُخریه نموده،‏ تازیانه‌اش زنند و آب دهان بر وی افکنده،‏ او را خواهند کشت و روز سوّم خواهد برخاست.‏» (‏ مَرقُس ۱۰:‏۳۳،‏ ۳۴‏)‏ تمامی این بدرفتاری‌ها به تحریک مردانی صورت می‌گیرد که از آنها انتظار چنین کاری نمی‌رود یعنی رؤسای کَهَنه و کاتبان.‏

۱۴،‏ ۱۵.‏ سخنان اِشَعْیا در مورد اینکه عیسی مورد ضرب و شتم و تحقیر قرار می‌گیرد چگونه تحقق می‌یابد؟‏

^۱۴ در شب چهاردهم نیسان سال ۳۳ د.‏م.‏ عیسی با تنی چند از پیروانش در باغ جتسیمانی است.‏ او مشغول دعاست که ناگاه جمعی اوباش آمده،‏ او را توقیف می‌کنند.‏ اما ترسی به خود راه نمی‌دهد زیرا می‌داند که یَهُوَه با اوست.‏ به رسولان وحشت‌زده‌اش اطمینان می‌دهد که اگر می‌خواست می‌توانست از پدرش بخواهد دوازده فوج از فرشتگان را برای رهایی‌اش گسیل دارد،‏ اما اضافه می‌کند:‏ «لیکن در این صورت کتب چگونه تمام گردد؟‏» —‏ متّیٰ ۲۶:‏۳۶،‏ ۴۷،‏ ۵۳،‏ ۵۴‏.‏

^۱۵ همهٔ مطالب پیشگویی‌شده دربارهٔ سختی‌هایی که مسیح متحمّل می‌شود و همچنین در مورد مرگ وی تحقق می‌یابد.‏ عیسی بعد از یک دادگاه فرمایشی در مقابل سَنهِدرین،‏ توسط پنطیوس پیلاطُس بازجویی شده و به دستور وی تازیانه می‌خورد.‏ سربازان رومی ‹نی بر سر او می‌زنند و آب دهان بر وی می‌اندازند.‏› بدین ترتیب سخنان اِشَعْیا تحقق می‌یابد.‏ (‏ مَرقُس ۱۴:‏۶۵؛‏ ۱۵:‏۱۹؛‏ متّیٰ ۲۶:‏۶۷،‏ ۶۸‏)‏ با اینکه در کتاب مقدّس ذکر نشده  است که ریش عیسی را واقعاً می‌کشند یا نه (‏ یعنی عملی بسیار اهانت‌آمیز)‏،‏ بی‌شک همانطور که اِشَعْیا پیشگویی کرده است چنین کاری می‌کنند.‏ * —‏ نَحَمِیا ۱۳:‏۲۵‏.‏

۱۶.‏ عکس‌العمل عیسی هنگام مقابله با فشار سخت چگونه است،‏ و چرا شرمگین نیست؟‏

^۱۶ هنگامی که عیسی در مقابل پیلاطُس قرار می‌گیرد،‏ از او با التماس درخواست زنده ماندن نمی‌کند بلکه آرام و باوقار با او روبرو می‌شود زیرا می‌داند که با مرگش نوشته‌های مقدّس تحقق می‌یابند.‏ هنگامی که حاکم رومی به عیسی می‌گوید که قدرت دارد او را بکشد یا آزاد سازد،‏ عیسی در جواب با شهامت می‌گوید:‏ «هیچ قدرت بر من نمی‌داشتی اگر از بالا به تو داده نمی‌شد.‏» (‏ یوحنّا ۱۹:‏۱۱‏)‏ رفتار سربازان پیلاطُس با عیسی غیرانسانی بود،‏ اما نمی‌توانند او را شرمگین سازند.‏ اصلاً چرا باید احساس شرم کند؟‏ دلیل تنبیه او آن نیست که عملی خطا مرتکب شده است،‏ بلکه به خاطر عدالتخواهی مورد آزار و شکنجه قرار گرفته است.‏ بدین ترتیب سخنان نبوی بعدی اِشَعْیا نیز تحقق می‌یابند که می‌گوید‏:‏ «خداوند یَهُوَه مرا اعانت می‌کند،‏ پس رسوا نخواهم شد،‏ از این جهت روی خود را مثل سنگ خارا ساختم و می‌دانم که خجل نخواهم گردید.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۵۰:‏۷ ‏)‏

۱۷.‏ یَهُوَه به چه شکل در تمام دوران خدمت عیسی در کنار او بوده است؟‏

^۱۷ شهامت عیسی از اطمینان کاملش به یَهُوَه سرچشمه می‌گیرد.‏ طرز رفتار او کاملاً با این سخنان اِشَعْیا هماهنگی دارد که می‌گوید:‏ ‏«آنکه مرا تصدیق می‌کند نزدیک است.‏ پس کیست که با من مخاصمه نماید تا با هم بایستیم و کیست که بر من دعوی نماید پس او نزدیک من بیاید؟‏ اینک خداوند یَهُوَه مرا اعانت می‌کند؛‏ پس کیست مرا ملزم سازد؟‏ همانا همگی ایشان مثل رخت مندرس شده،‏ بید ایشان را خواهد خورد.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۵۰:‏۸،‏ ۹ ‏)‏ در روز تعمید عیسی،‏ یَهُوَه او را به عنوان یکی از  پسران روحی خود عادل اعلام می‌کند.‏ در حقیقت صدای خدا در آن روز شنیده می‌شود که می‌گوید:‏ «این است پسر حبیب من که از او خوشنودم.‏» (‏ متّیٰ ۳:‏۱۷‏)‏ «فرشته‌ای از آسمان» در حالی که عیسی پیش از پایان گرفتن زندگی زمینی‌اش در باغ جتسیمانی برای دعا زانو زده است،‏ ‹بر او ظاهر شده او را تقویت می‌نماید.‏› (‏ لوقا ۲۲:‏۴۱-‏۴۳‏)‏ بدین ترتیب عیسی می‌داند که پدرش با شیوهٔ زندگی او موافقت دارد.‏ این پسر کامل خدا مرتکب هیچ گناهی نشده است.‏ (‏ ۱پِطْرُس ۲:‏۲۲‏)‏ دشمنانش به دروغ او را شکنندهٔ روز سَبَّت،‏ میخواره،‏ و دیوزده می‌نامند،‏ اما دروغ‌های آنان عیسی را بی‌حرمت نمی‌کند.‏ خدا با اوست،‏ کیست که بتواند بر ضدّ وی باشد؟‏ —‏ لوقا ۷:‏۳۴؛‏ یوحنّا ۵:‏۱۸؛‏ ۷:‏۲۰؛‏ رومیان ۸:‏۳۱؛‏ عبرانیان ۱۲:‏۳‏.‏

۱۸،‏ ۱۹.‏ مسیحیان مسح‌شده مانند عیسی چه دشواری‌هایی را تحمّل کرده‌اند؟‏

^۱۸ عیسی به شاگردانش هشدار داده می‌گوید:‏ «اگر مرا زحمت دادند،‏ شما را نیز زحمت خواهند داد.‏» (‏ یوحنّا ۱۵:‏۲۰‏)‏ رویدادهایی که اندکی بعد در پی آن رخ داد حقیقت این گفته را به ثبوت رسانید.‏ در پَنْطیکاست سال ۳۳ د.‏م.‏ روح‌القدس بر شاگردان وفادار عیسی ریخته می‌شود و جماعت مسیحی تشکیل می‌یابد.‏ درست بعد از آن رهبران مذهبی سعی می‌کنند کار موعظهٔ این مردان و زنان وفادار را که حالا به عنوان «نسل ابراهیم» معاشر عیسی هستند و به عنوان پسران روحی خدا به فرزندی پذیرفته شده‌اند،‏ متوقف سازند.‏ (‏ غَلاطیان ۳:‏۲۶،‏ ۲۹؛‏ ۴:‏۵،‏ ۶‏)‏ از قرن اوّل تا کنون،‏ مسیحیان مسح‌شده همانطور که طرف عدالت و راستی را می‌گیرند مجبورند تبلیغات دروغ و آزار و اذیت سخت دشمنان عیسی را نیز تحمّل کنند.‏

^۱۹ اما این سخنان دلگرم‌کنندهٔ عیسی را به یاد دارند که می‌گوید:‏ «خوشحال باشید چون شما را فحش گویند و جفا رسانند،‏ و به خاطر من هر سخن بدی بر شما کاذبانه گویند.‏ خوش باشید و شادی عظیم نمایید،‏ زیرا اجر شما در آسمان عظیم است.‏» (‏ متّیٰ ۵:‏۱۱،‏ ۱۲‏)‏ از این رو،‏ مسیحیان مسح‌شده با سری برافراشته با سخت‌ترین حمله‌ها روبرو می‌شوند.‏ آنها  می‌دانند که دشمنانشان هر چه بگویند،‏ خدا آنها را عادل خوانده است.‏ در نظر او آنان «بی‌عیب و بی‌ملامت» هستند.‏ —‏ کُولُسیان ۱:‏۲۱،‏ ۲۲‏.‏

۲۰.‏ الف)‏ چه کسی از مسیحیان مسح‌شده حمایت می‌کند،‏ و چه چیزهایی را تحمّل کرده‌اند؟‏ ب)‏ چگونه زبان تعلیم‌دیدگان به مسیحیان مسح‌شده و «گوسفندان دیگر» داده شده است؟‏

^۲۰ مسیحیان مسح‌شده در روزگار ما از جانب ‹گروه عظیمِ› «گوسفندان دیگر» حمایت می‌شوند.‏ اینان نیز طرفدار عدالت و راستی هستند.‏ در نتیجه،‏ در کنار برادران مسح‌شدهٔ خود آزار و اذیت را تحمّل کرده و «لباس خود را به خون برّه شست و شو کرده،‏ سفید نموده‌اند.‏» یَهُوَه آنان را عادل خوانده به همین خاطر از «مصیبت عظیم» زنده نجات خواهند یافت.‏ (‏ مکاشفه ۷:‏۹،‏ ۱۴،‏ ۱۵؛‏ یوحنّا ۱۰:‏۱۶؛‏ یعقوب ۲:‏۲۳‏)‏ حتی اگر دشمنانشان در حال حاضر به نظر قدرتمند بیایند،‏ در نبوّت اِشَعْیا آمده است که در زمان معین خدا،‏ همچون لباس بیدزده‌ای خواهند شد که فقط می‌توان آن را به دور انداخت.‏ در این بین،‏ هم مسیحیان مسح‌شده هم «گوسفندان دیگر» از دعای مرتب،‏ مطالعهٔ کلام خدا،‏ و شرکت در جلسات پرستش تقویت می‌یابند.‏ آنان بدین وسیله از یَهُوَه تعلیم می‌گیرند و به زبان تلامیذ یا تعلیم‌دیدگان سخن می‌گویند.‏

به نام یَهُوَه توکّل کنیم

۲۱.‏ الف)‏ چه کسانی در نور گام برمی‌دارند،‏ و پیامد این کار برایشان چه خواهد بود؟‏ ب)‏ بر سر کسانی که در تاریکی گام برمی‌دارند چه می‌آید؟‏

^۲۱ حال به تفاوت فاحشی در ادامهٔ نبوّت بپردازیم:‏ ‏«کیست از شما که از خداوند می‌ترسد و آواز بندهٔ او را می‌شنود؟‏ هر که در ظلمت سالک باشد و روشنایی ندارد،‏ او به اسم یَهُوَه توکّل نماید و به خدای خویش اعتماد بکند.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۵۰:‏۱۰ ‏)‏ کسانی که به آوای خادم خدا،‏ عیسی مسیح گوش فرا دهند در نور گام برمی‌دارند.‏ (‏ یوحنّا ۳:‏۲۱‏)‏ آنان نه تنها نام خدا یعنی یَهُوَه را به کار می‌برند بلکه به دارندهٔ این نام نیز توکّل می‌کنند.‏ حتی اگر زمانی در تاریکی گام برمی‌داشتند،‏ حال از انسان ترسی ندارند.‏  آنان خدا را حامی خود قرار داده‌اند.‏ اما در مقابل،‏ کسانی که با سرسختی همچنان در تاریکی گام برمی‌دارند از انسان می‌ترسند.‏ همانطور که در مورد پنطیوس پیلاطُس دیدیم.‏ این حکمران رومی با اینکه می‌داند عیسی بی‌گناه است و اتهامات وارده به او بی‌اساسند،‏ از ترس،‏ عیسی را آزاد نمی‌کند.‏ سربازان رومی پسر خدا را به قتل می‌رسانند،‏ اما یَهُوَه او را رستاخیز می‌دهد و تاج جلال و شکوه بر سرش می‌گذارد.‏ اما چه بر سر پیلاطُس می‌آید؟‏ به نوشتهٔ فلاویوس یوسفوس،‏ تاریخ‌نگار یهودی،‏ فقط چهار سال پس از مرگ عیسی،‏ شخص دیگری را به جای پیلاطُس می‌نشانند و او را به اتهام خطاکاری بزرگی برای بازجویی دوباره به روم می‌خوانند.‏ چه بر سر یهودیانی که اسباب مرگ عیسی را فراهم ساختند می‌آید؟‏ حدود چهل سال بعد،‏ لشکریان روم اورشلیم را نابود ساخته،‏ عده‌ای از اهالی آن را به هلاکت می‌رسانند و بقیه را اسیر می‌کنند.‏ برای کسانی که تاریکی را ترجیح داده‌اند نوری نخواهد درخشید.‏ —‏ یوحنّا ۳:‏۱۹‏.‏

۲۲.‏ چرا انتظار نجات از جانب انسان‌ها کمال حماقت است؟‏

^۲۲ انتظار نجات از جانب انسان‌ها کمال حماقت است.‏ دلیل این امر در نبوّت اِشَعْیا چنین توضیح داده شده است:‏ ‏«هان جمیع شما که آتش می‌افروزید و کمر خود را به مشعل‌ها می‌بندید،‏ در روشنایی آتش خویش و در مشعل‌هایی که خود افروخته‌اید سالک باشید،‏ اما این از دست من به شما خواهد رسید که در اندوه خواهید خوابید.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۵۰:‏۱۱ ‏)‏ رهبران انسانی دوامی ندارند.‏ رهبری پرجذبه شاید بتواند برای مدتی در اذهان مردم جایی برای خود باز کند.‏ اما حتی حوزهٔ عمل صادق‌ترین رهبران نیز محدود است.‏ آنان به جای آنکه آتشی عظیم و پرخروش برپا کنند،‏ یعنی همانطور که هوادارانشان امیدوارند؛‏ شاید فقط موفق شوند چند ‹مشعل› با نوری کم و حرارتی اندک با عمری کوتاه برپا سازند.‏ از طرف دیگر کسانی که به شیلوه یعنی مسیح موعود خدا توکّل کنند هرگز مأیوس نخواهند گشت.‏

‏[پاورقی‌ها]‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

 ‏[تصویر در صفحهٔ ۱۵۵]‏

یهودیان به جای توکّل به یَهُوَه به حکمرانان بشری روی می‌آورند

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۵۶‏،‏ ۱۵۷]‏

یَهُوَه در کنارهٔ دریای سرخ قومش را با گذاردن ستونی از ابر در میان آنان و مصریان حفاظت می‌کند