تعالیم یَهُوَه به صلاح ما می‌باشد
فصل ۹
تعالیم یَهُوَه به صلاح ما می‌باشد
۱. افراد حکیم چگونه در مقابل سخنان یَهُوَه واکنش نشان می‌دهند؟
هنگامی که یَهُوَه سخن می‌گوید فرد حکیم با احترام تمام به سخنانش گوش فرا می‌دهد و آن را به کار می‌گیرد. هر آنچه یَهُوَه به زبان می‌آورد به سود ماست. او به رفاه ما علاقهٔ فراوان دارد. به عنوان مثال، لحن صحبت یَهُوَه با قومِ عهدِ خود در زمان باستان باعث دلگرمی بسیاری است، او به آنها گفت: «کاش که به اوامر من گوش می‌دادی.» ( اِشَعْیا ۴۸:۱۸) ارزش ثابت‌شدهٔ آموزش‌های خدا باید ما را برانگیزد تا به سخنانش گوش فرا دهیم و به راهنمایی‌های او عمل کنیم. گزارش نبوّت‌های تحقق‌یافته هر نوع شک و تردید را در مورد عزم راسخ یَهُوَه برای تحقق بخشیدن به وعده‌هایش از میان می‌برد.
۲. باب چهل و هشتم کتاب اِشَعْیا برای چه کسانی نگاشته شده است، اما چه کسان دیگری می‌توانند از آن فایده برند؟
۲ آنچه در باب چهل و هشتم کتاب اِشَعْیا آمده است از قرار معلوم برای یهودیانی است که به بابل تبعید می‌شوند. اما پیامی در آن وجود دارد که برای مسیحیان امروز نیز پراهمیت است. در باب چهل و هفت کتاب اِشَعْیا سقوط بابل پیشگویی شده است. حال یَهُوَه از آنچه برای یهودیان تبعیدی در آن شهر در نظر دارد سخن می‌گوید. او اندوهگین است زیرا قوم منتخبش متظاهر بوده، با سرسختی به وعده‌های او به دیدهٔ ناباوری می‌نگرند. با وجود این، یَهُوَه هنوز مایل است به آنها آموزش‌های سودمند بدهد. او پیش‌بینی می‌کند که طی یک دورهٔ زمانی تأدیب‌هایی صورت خواهد گرفت و در پی آن بقیهٔ یهودیان وفادار به وطنشان باز خواهند گشت.
۳. چه ایرادی در شیوهٔ پرستش اهالی یهودا وجود داشت؟
۳ براستی که قوم یَهُوَه تا چه حد از پرستش پاک منحرف شده است. نخستین کلمات اِشَعْیا لحنی هوشیارکننده دارد: «ای خاندان یعقوب که به نام اسرائیل مسمّیٰ هستید و از آب یهودا صادر شده‌اید، و به اسم یَهُوَه قَسم می‌خورید و خدای اسرائیل را ذکر می‌نمایید، اما نه به صداقت و راستی، این را بشنوید. زیرا که خویشتن را از شهر مقدّس می‌خوانند و بر خدای اسرائیل که اسمش یَهُوَه صبایوت است اعتماد می‌دارند.» ( اِشَعْیا ۴۸:۱، ۲ ) براستی که چه تظاهری! روشن است که در اینجا منظور از عبارت ‹به اسم یَهُوَه قَسم خوردن› استفادهٔ ظاهری و تشریفاتی از نام یَهُوَه است. ( صَفَنْیا ۱:۵) یهودیان پیش از آن که به بابل تبعید شوند، یَهُوَه را در «شهر مقدّس» یعنی اورشلیم پرستش می‌کردند. اما پرستش آنان صادقانه نبود. دل‌های آنان از خدا بسیار دور بود، و عبادتشان با «صداقت و راستی» همراه نبود. ایمان آنان همچون ایمان پَطرِیارْخ‌ها نبود. — مَلاکی ۳:۷.
۴. چه نوع پرستشی مورد پسند یَهُوَه است؟
۴ سخنان یَهُوَه یادآور آن است که نباید او را بظاهر بلکه باید از صمیم قلب بپرستیم. خدمت روحانی ظاهری که گاهی انگیزهٔ آن راضی کردن یا تحت تأثیر قرار دادن دیگران است «دینداری» شمرده نمی‌شود. ( ۲پِطْرُس ۳:۱۱) فقط نام مسیحی را بر خود داشتن شخص را مورد پذیرش خدا قرار نمی‌دهد. ( ۲تیموتاؤس ۳:۵) درست است که پذیرش اینکه یَهُوَه وجود دارد ضروری است اما فقط شروع کار است زیرا یَهُوَه خواهان پرستشی است که از صمیم قلب بوده، از محبت و سپاسگزاری عمیق ریشه گرفته باشد. — کُولُسیان ۳:۲۳.
پیشگویی چیزهای تازه
۵. برخی از «چیزهای اوّل» را که یَهُوَه پیشگویی کرد کدامند؟
۵ یهودیانی که در بابل به سر می‌برند احتمالاً به یادآوری احتیاج دارند. از این رو، یَهُوَه بار دیگر به آنها یادآوری می‌کند که او خدای نبوّتِ حقیقی است: «چیزهای اوّل را از قدیم اخبار کردم و از دهان من صادر شده، آنها را اعلام نمودم بَغتهًٔ به عمل آوردم و واقع شد.» ( اِشَعْیا ۴۸:۳ ) منظور از «چیزهای اوّل» چیزهایی است که یَهُوَه تا بدان زمان به انجام رسانیده است، چیزهایی از قبیل آزاد ساختن اسرائیلیان از مصر و بخشیدن سرزمین موعود به آنان به صورت میراث. ( پیدایش ۱۳:۱۴، ۱۵؛ ۱۵:۱۳، ۱۴) چنین پیش‌بینی‌هایی را خدا خود به زبان آورده است از این رو ریشهٔ الٰهی دارد. خدا کاری می‌کند که انسانها فرمان‌هایش را بشنوند، و آنچه می‌شنوند باید آنها را برانگیزد تا اطاعت کنند. ( تثنیه ۲۸:۱۵) او بناگاه هر چه را که پیشگویی کرده است به انجام می‌رساند. این موضوع که یَهُوَه قادر مطلق است تضمین می‌کند که مقصود او تحقق می‌یابد. — یوشَع ۲۱:۴۵؛ ۲۳:۱۴.
۶. یهودیان تا چه حد «گردن‌کش و فتنه‌انگیز» شده‌اند؟
۶ قوم یَهُوَه «گردن‌کش و فتنه‌انگیز» شده است. ( مزمور ۷۸:۸) بنابراین یَهُوَه با صراحت به قوم می‌گوید: «تو سختدل هستی و گردنت بند آهنین و پیشانی تو برنجین است.» ( اِشَعْیا ۴۸:۴ ) یهودیان مانند فلزات به آسانی خم نمی‌شوند یا به عبارت دیگر از خود سرسختی نشان می‌دهند. یک دلیل آن که یَهُوَه رویدادها را پیش از وقوعشان فاش می‌سازد همین است، زیرا در غیر این صورت قومش در مورد کارهایی که یَهُوَه انجام می‌دهد خواهند گفت: «بت من آنها را به جا آورده و بت تراشیده و صنم ریخته شدهٔ من آنها را امر فرموده است.» ( اِشَعْیا ۴۸:۵ ) آیا آنچه که یَهُوَه حال می‌گوید تأثیری بر یهودیان عهدشکن خواهد داشت؟ خدا به آنان می‌گوید: «چونکه همهٔ این چیزها را شنیدی، آنها را ملاحظه نما. پس آیا شما اعتراف نخواهید کرد، و از این زمان چیزهای تازه را به شما اعلام نمودم و چیزهای مخفی را که ندانسته بودید؟ در این زمان و نه در ایّام قدیم آنها آفریده شد و قبل از امروز آنها را نشنیده بودی، مبادا بگویی اینک این چیزها را می‌دانستم.» — اِشَعْیا ۴۸:۶، ۷.
۷. یهودیان تبعیدی باید چه موضوعی را اذعان کنند، و باید انتظار چه چیزی را داشته باشند؟
۷ اِشَعْیا مدت‌ها پیش سقوط شهر بابل را پیشگویی کرده بود. حال به یهودیان تبعیدی در بابل به شکل نبوی فرمان داده می‌شود تا در مورد تحقق این پیشگویی تعمّق کنند. آیا آنها می‌توانند انکار کنند که یَهُوَه خدایی است که به نبوّت تحقق می‌بخشد؟ و چون اهالی یهودا دیده و شنیده‌اند که یَهُوَه خدای حقیقت است، آیا نباید این حقیقت را به دیگران نیز اعلام کنند؟ کلام وحی‌شدهٔ یَهُوَه پیشگویی می‌کند که چیزهای نو همچون فتح بابل به دست کورش و رهایی یهودیان، هنوز رخ نداده‌اند. ( اِشَعْیا ۴۸:۱۴-۱۶) چنین رویدادهای حیرت‌آوری ظاهراً بدون مقدمه رخ می‌دهد. هیچ کس نمی‌تواند فقط با بررسی تحوّلات اوضاع جهان آنها را پیش‌بینی کند. گویی خودبه‌خود روی می‌دهد. اما چه کسی مسبب این رویدادهاست؟ پاسخ این پرسش روشن است زیرا یَهُوَه است که ۲۰۰ سال پیش از وقوع این وقایع آنها را پیشگویی می‌کند.
۸. مسیحیان امروز به امید چه چیزهای نوینی هستند، و چرا به کلام نبوی یَهُوَه اطمینان کامل دارند؟
۸ از آن گذشته، یَهُوَه کلامش را مطابق برنامهٔ زمانی خود به انجام می‌رساند. تحقق نبوّت‌های یَهُوَه اولوهیّت او را نه تنها به یهودیان دوران باستان بلکه به مسیحیان امروز ثابت می‌کند. گزارشات مربوط به نبوّت‌های گوناگون که در گذشته تحقق یافته است یعنی «چیزهای اوّل،» تضمینی است بر آن که چیزهای نوینی که یَهُوَه وعده داده است از قبیل آمدن «مصیبت عظیم،» زنده ماندن ‹گروه عظیم› در آن مصیبت، «زمین جدید،» و بسیاری از وعده‌های دیگر او نیز به وقوع خواهند پیوست. ( مکاشفه ۷:۹، ۱۴، ۱۵؛ ۲۱:۴، ۵؛ ۲پِطْرُس ۳:۱۳) آن تضمین، امروزه راست‌دلان را ترغیب می‌کند تا دربارهٔ وی با غیرت سخن گویند. آنان احساسی مشابه احساسات مزمورنویس دارند که می‌گوید: «در جماعت بزرگ به عدالت بشارت داده‌ام. اینک لب‌های خود را باز نخواهم داشت.» — مزمور ۴۰:۹.
خویشتنداری یَهُوَه
۹. چگونه قوم اسرائیل نشان داده‌اند که ‹از رَحِم مادر عاصی› و سرکش بوده‌اند؟
۹ بی‌اعتقادی یهودیان به نبوّت‌های یَهُوَه سبب شده است که به هشدارهای او نیز توجه نکنند. بنابراین یَهُوَه به آنها می‌گوید: «البته نشنیده و هر آینه ندانسته و البته گوش تو قبل از این باز نشده بود. زیرا می‌دانستم که بسیار خیانتکار هستی و از رَحِم ( مادرت ) عاصی خوانده شدی.» ( اِشَعْیا ۴۸:۸ ) یهودا به مژده‌های یَهُوَه گوش نمی‌دهد. ( اِشَعْیا ۲۹:۱۰) شیوهٔ عمل قومِ عهدِ خدا نشان می‌دهد که ‹از رَحِم مادر عاصی› و سرکش بوده‌اند. قوم اسرائیل از بدو پیدایش خود و در تمامی طول تاریخش از خود سرکشی نشان داده است. عصیان و خیانت عیوبی است که در این مردم ریشه دارد و ایراد آنان فقط ارتکاب گناهان گذری نیست. — مزمور ۹۵:۱۰؛ مَلاکی ۲:۱۱.
۱۰. چرا یَهُوَه از خود خویشتنداری نشان خواهد داد؟
۱۰ آیا روزنهٔ امیدی وجود دارد؟ آری. با وجود آن که یهودا سرکشی و خیانت کرده است، یَهُوَه همواره صادق و وفادار باقی مانده است. او به خاطر نام عظیمش اِعمال خشم خویش را محدود ساخته، می‌گوید: «به خاطر اسم خود غضب خویش را به تأخیر خواهم انداخت و به خاطر جلال خویش بر تو شفقّت خواهم کرد تا تو را منقطع نسازم.» ( اِشَعْیا ۴۸:۹ ) براستی که چه تفاوت فاحشی! قوم یَهُوَه یعنی هم اسرائیل هم یهودا، به او خیانت ورزیده‌اند. اما یَهُوَه نام خویش را جلال خواهد بخشید بدان معنا که طرز عمل او موجب تمجید و افتخار نامش خواهد شد. به همین دلیل قوم برگزیده‌اش را منقطع و نابود نخواهد ساخت. — یوئیل ۲:۱۳، ۱۴.
۱۱. چرا خدا اجازه نخواهد داد که قومش کاملاً نابود شوند؟
۱۱ سخنان توبیخ‌آمیز یَهُوَه سبب می‌شود راست‌دلانی که در میان یهودیان تبعیدی وجود دارند بیدار گشته، مصمم به اجرای تعالیم او شوند. اعلامیهٔ زیر برای این افراد بسیار دلگرم‌کننده است: «اینک تو را قال گذاشتم اما نه مثل نقره و تو را در کورهٔ مصیبت آزمودم. به خاطر ذات خود، به خاطر ذات خود این را می‌کنم زیرا که اسم من چرا باید بی‌حرمت شود و جلال خویش را به دیگری نخواهم داد.» ( اِشَعْیا ۴۸:۱۰، ۱۱ ) «کورهٔ مصیبت» یا عذاب‌های سختی که یَهُوَه اجازه می‌دهد بر قومش وارد آید آنان را آزموده و پالایش ساخته، نیّت قلبی‌شان را آشکار می‌سازد. رویداد مشابهی قرن‌ها پیش نیز رخ داد. موسی در آن زمان خطاب به نیاکان این یهودیان گفت: «به یاد آور تمامی راه را که یَهُوَه، خدایت، تو را این چهل سال در بیابان رهبری نمود تا تو را ذلیل ساخته، بیازماید، و آنچه را که در دل تو است بداند.» ( تثنیه ۸:۲) یَهُوَه با وجود روحیهٔ سرکش قوم، آنان را در آن وقت نابود نساخت، و این بار نیز قوم را کاملاً نابود نخواهد نمود. بدین ترتیب نام و جلالش محفوظ می‌ماند. هلاکت قومش به دست بابلیان نشانهٔ آن خواهد بود که به عهدش صادق نمانده است و نامش بی‌حرمت خواهد گشت. در این صورت به نظر خواهد رسید که خدای اسرائیل توانایی نجات قومش را ندارد. — حِزْقِیال ۲۰:۹.
۱۲. مسیحیان واقعی چگونه در طی جنگ جهانی اوّل پالایش شدند؟
۱۲ در دوران ما نیز قوم یَهُوَه به پالایش نیاز داشته است. در سال‌های نخستین قرن بیستم بسیاری از افراد گروه کوچک شاگردان کتاب مقدّس به یَهُوَه با خلوص نیّت و برای خرسند ساختن وی خدمت می‌کردند، اما تنی چند از آنها نیّت‌های بد همچون میل به ریاست در دل داشتند. پیش از آن که این گروه کوچک بتواند پیشتازانه موعظهٔ بشارت را در سطح جهانی همانطور که در مورد زمان آخر نبوّت شده بود بر عهده بگیرد باید پاک و منزه می‌شد. ( متّیٰ ۲۴:۱۴) مَلاکی نبی در مورد آمدن یَهُوَه به معبدش دقیقاً انجام چنین پالایشی را نبوّت کرده بود. ( مَلاکی ۳:۱-۴) سخنان وی در سال ۱۹۱۸ تحقق یافت. مسیحیان حقیقی در کشاکش جنگ جهانی اوّل آزمایشی سخت و آتشین را پشت سر گذاردند که منجر به زندانی گشتن جوزِف اِف. راترفورد، رئیس وقت انجمن برج دیده‌بانی و تنی چند از متصدیان آن شد. این پالایش برای آن مسیحیان صادق سودمند بود. آنان جنگ جهانی اوّل را از سر گذارده، مصمم‌تر از همیشه کمر به خدمت خدای عظیم خود آن طور که او مشخص ساخته است بستند.
۱۳. قوم یَهُوَه در مقابل آزار و اذیتی که از جنگ جهانی اوّل تا کنون متحمّل آن بوده‌اند چگونه واکنش نشان داده‌اند؟
۱۳ شاهدان یَهُوَه از آن زمان تا کنون بارها مورد سخت‌ترین آزار و اذیت‌ها قرار گرفته‌اند. اما این امر نه تنها تردیدی در مورد سخنان آفریدگارشان در آنها به وجود نیاورده بلکه سبب شده است که به این سخنان پِطْرُس رسول خطاب به مسیحیان آزاردیدهٔ روزگار خود توجه کنند که گفت: «در تجربه‌های گوناگون محزون شده‌اید، تا آزمایشِ ایمانِ شما . . . برای تسبیح و جلال و اکرام یافت شود در حین ظهور عیسی مسیح.» ( ۱پِطْرُس ۱:۶، ۷) آزار و اذیت شدید نه تنها کمال اخلاقی مسیحیان حقیقی را نابود نمی‌سازد بلکه سبب می‌شود که خلوص نیّت آنها آشکار گردد و به ایمان آزمودهٔ آنان افزوده، عمق ایثار و محبتشان را نمایان می‌سازد. — امثال ۱۷:۳.
‹من اوّل و آخر هستم!›
۱۴. الف) یَهُوَه از چه نظر «اوّل» و «آخر» است؟ ب) یَهُوَه به «دست» خود چه کارهای عظیمی به انجام رسانیده است؟
۱۴ حال یَهُوَه با گرمی از قومِ عهدش درخواست می‌کند: «ای یعقوب و ای دعوت شدهٔ من اسرائیل بشنو! من او هستم! من اوّل هستم و آخر هستم! به تحقیق دست من بنیاد زمین را نهاد و دست راست من آسمان‌ها را گسترانید. وقتی که آنها را می‌خوانم با هم برقرار می‌باشند.» ( اِشَعْیا ۴۸:۱۲، ۱۳ ) خدا برخلاف انسانها جاودانی و تغییرناپذیر است. ( مَلاکی ۳:۶) یَهُوَه در مکاشفه چنین اعلام می‌کند: «من الف و یاء و ابتدا و انتها و اوّل و آخر هستم.» ( مکاشفه ۲۲:۱۳) پیش از یَهُوَه خدای قادر مطلقی وجود نداشته است و پس از او نیز نخواهد بود. او خدای ازلی و تعالیٰ، آفریدگار عالَم است. «دست» او یا به عبارت دیگر قدرت اِعمال‌شدهٔ او زمین را بنیاد نهاد و آسمان پرستاره را گسترده ساخت. ( ایّوب ۳۸:۴؛ مزمور ۱۰۲:۲۵) هنگامی که مخلوقاتش را می‌خواند، آمادهٔ خدمت به او هستند. — مزمور ۱۴۷:۴.
۱۵. یَهُوَه از چه نظر و به چه منظوری کورش را «دوست دارد»؟
۱۵ از یهودیان و غیریهودیان دعوتی مهم به عمل می‌آید که بدین شرح است: «پس همگی شما جمع شده، بشنوید کیست از ایشان که اینها را اخبار کرده باشد. خداوند او را دوست می‌دارد، پس مسرّت خود را بر بابل به جا خواهد آورد و بازوی او بر کلدانیان فرود خواهد آمد. من تکلّم نمودم و من او را خواندم و او را آوردم تا راه خود را کامران سازد.» ( اِشَعْیا ۴۸:۱۴، ۱۵ ) قدرت مطلق فقط در دست یَهُوَه می‌باشد و اوست که می‌تواند وقایع را به طور صحیح پیشگویی کند. هیچ یک از «ایشان» یعنی بت‌های بی‌ارزش نمی‌تواند از چنین چیزهایی سخن بگوید. یَهُوَه است که کورش را «دوست دارد» بدین مفهوم که یَهُوَه او را برای هدف خاصی برگزیده‌است نه بت‌ها. ( اِشَعْیا ۴۱:۲؛ ۴۴:۲۸؛ ۴۵:۱، ۱۳؛ ۴۶:۱۱) یَهُوَه ظهور کورش را بر صحنهٔ جهانی پیش‌بینی کرده و او را به عنوان فاتح آیندهٔ بابل گمارده است.
۱۶، ۱۷. الف) چرا می‌توان گفت که خدا پیشگویی‌هایش را پنهان نگاه نداشته است؟ ب) یَهُوَه چگونه امروزه مقاصد خویش را اعلام می‌کند؟
۱۶ یَهُوَه سپس با لحنی دلپذیر در ادامه می‌گوید: «به من نزدیک شده، این را بشنوید. از ابتدا در خفا تکلّم ننمودم و از زمانی که این واقع شد من در آنجا هستم.» ( اِشَعْیا ۴۸:۱۶الف ) پیشگویی‌های یَهُوَه پنهانی و یا فقط برای تعداد انگشت‌شماری از مردم بیان نشده است. انبیای یَهُوَه سخنگویان صریح خدا بودند. ( اِشَعْیا ۶۱:۱) آنان خواست خدا را برای عموم اعلام می‌کردند. برای مثال، رویدادهای مربوط به کورش برای خدا غیرمنتظره نبود. و حدود ۲۰۰ سال پیش از وقوع آن از زبان اِشَعْیا با صراحت آن را پیشگویی کرده بود.
۱۷ به همین شکل امروزه نیز یَهُوَه مقاصد خود را پنهان نمی‌کند. میلیون‌ها نفر در صدها کشور و جزیره، خانه به خانه و در کوچه و خیابان و جاهای دیگر در مورد انقضای این سیستم هشدار داده، بشارت مربوط به برکاتی را که ملکوت خدا با خود به همراه خواهد آورد اعلام می‌کنند. براستی یَهُوَه خدایی است که مقاصد خویش را با دیگران در میان می‌گذارد.
‹به اوامر من گوش دهید›
۱۸. یَهُوَه چه آرزویی برای قومش دارد؟
۱۸ اِشَعْیای نبی به نیروی روح خدا اعلام می‌کند: «خداوند یَهُوَه مرا و روح خود را فرستاده است. خداوند که ولیّ تو و قدّوس اسرائیل است چنین می‌گوید: ‹من یَهُوَه خدای تو هستم و تو را تعلیم می‌دهم تا سود ببری و تو را به راهی که باید بروی هدایت می‌نمایم.› » ( اِشَعْیا ۴۸:۱۶ب، ۱۷ ) این ابراز محبت یَهُوَه باید به ملت اسرائیل اطمینان دهد که خدا آنان را از بابل رها خواهد ساخت زیرا ولیّ آنان است. ( اِشَعْیا ۵۴:۵) خواست قلبی یَهُوَه آن است که اسرائیلیان دوباره با او رابطه برقرار کنند و به اوامرش گوش فرا دهند. اساس پرستش حقیقی بر اطاعت از دستورات الٰهی استوار است. اسرائیلیان فقط در صورتی می‌توانند در راه درست قدم بردارند که بیاموزند از چه ‹راهی باید بروند.›
۱۹. درخواست قلبی یَهُوَه از اسرائیلیان چیست؟
۱۹ آرزوی یَهُوَه برای آن که قومش از مصیبت دور بمانند و از زندگی لذّت برند به نحوی دلنشین توصیف شده است: «کاش که به اوامر من گوش می‌دادی، آنگاه سلامتی تو مثل نهر و عدالت تو مانند امواج دریا می‌بود.» ( اِشَعْیا ۴۸:۱۸ ) براستی که این درخواست قلبی آفریدگار و قادر مطلق است! ( تثنیه ۵:۲۹؛ مزمور ۸۱:۱۳) اسرائیلیان به جای اسارت می‌توانند از صلح و آرامشی عظیم به اندازهٔ آب‌های روان رودخانه‌ای پرآب برخوردار شوند. ( مزمور ۱۱۹:۱۶۵) شمار اَعمال درست ایشان می‌تواند به تعداد امواج دریا باشد. ( عاموس ۵:۲۴) یَهُوَه که حقیقتاً به اسرائیلیان علاقه‌مند است آنها را فرا می‌خواند و با مهربانی راهی را که باید در آن قدم بردارند بدیشان نشان می‌دهد. ای کاش گوش فرا دهند!
۲۰. الف) با وجود سرکشی اسرائیل، خواست یَهُوَه برای آنان چیست؟ ب) از رفتار یَهُوَه با قومش چه نکاتی را دربارهٔ او می‌آموزیم؟ ( به کادر صفحهٔ ۱۳۳ مراجعه شود.)
۲۰ اگر اسرائیل توبه کند به چه برکاتی دست می‌یابد؟ یَهُوَه می‌گوید: ‹آنگاه ذریّت تو مثل ریگ و ثمرهٔ صُلب تو مانند ذرّات آن می‌شود و نام او از حضور من منقطع و هلاک نمی‌گردد.› ( اِشَعْیا ۴۸:۱۹ ) یَهُوَه وعدهٔ خویش را دربارهٔ ازدیاد ذریّت ابراهیم «مانند ستارگان آسمان، و مثل ریگ‌هایی که بر کنارهٔ دریاست» به قوم یادآوری می‌کند. ( پیدایش ۲۲:۱۷؛ ۳۲:۱۲) اما این نوادگان ابراهیم از خود سرکشی نشان می‌دهند، و حق بهره‌مند شدن از تحقق این وعده را ندارند. سابقهٔ عمل آنان به قدری بد است که مطابق شریعت یَهُوَه مستحق آنند که نامشان به عنوان یک ملت از میان برود. ( تثنیه ۲۸:۴۵) با وجود این، یَهُوَه خواهان هلاکت قومش نیست، و نمی‌خواهد آنها را کاملاً ترک نماید.
۲۱. اگر تعالیم یَهُوَه را به اجرا گذاریم در حال حاضر به چه برکاتی دست می‌یابیم؟
۲۱ اصولی که در این متن پرقدرت آمده است در مورد پرستندگان یَهُوَه در روزگار ما نیز صدق می‌کند. یَهُوَه سرچشمهٔ زندگی است و بهتر از هر کسی می‌داند که ما باید چگونه زندگی کنیم. ( مزمور ۳۶:۹) دستوراتی که به ما می‌دهد برای سلب خوشی نیست بلکه به نفع ماست. واکنش مسیحیان حقیقی آن است که در پی کسب آموزش‌های یَهُوَه هستند. ( میکاه ۴:۲) رهنمودهای او روحانیت ما و رابطه‌مان با او را محفوظ نگاه می‌دارد و همچنین سپری است در مقابل تأثیرات مخرّب شیطان. اگر اصولی را که در پس قوانین خدا نهفته است درک کنیم، می‌بینیم که آموزش‌های یَهُوَه برایمان سودمند است و درمی‌یابیم که «این احکام بار سنگینی نیست.» همین ما را از هلاکت خواهد رهانید. — ۱یوحنّا ۲:۱۷؛ ۵:۳، انجیل شریف.
‹از بابل بیرون شوید!›
۲۲. از یهودیان وفادار درخواست انجام چه کاری می‌شود، و به آنها چه اطمینانی داده می‌شود؟
۲۲ هنگام سقوط بابل آیا هیچ یک از یهودیان، دلی عادل خواهد داشت؟ آیا آنها از نجاتی که یَهُوَه فراهم می‌آورد استفاده خواهند کرد و به وطن خود بازگشته، پرستش پاک را دوباره برقرار خواهند ساخت؟ آری. سخنان بعدی یَهُوَه نشان می‌دهد که از این امر اطمینان دارد. «از بابل بیرون شده، از میان کلدانیان بگریزید و این را به آواز ترنّم اخبار و اعلام نمایید و آن را تا اقصای زمین شایع ساخته، بگویید که خداوند بندهٔ خود یعقوب را فدیه داده است. و تشنه نخواهند شد اگرچه ایشان را در ویرانه‌ها رهبری نماید، زیرا که آب از صخره برای ایشان جاری خواهد ساخت و صخره را خواهد شکافت تا آب‌ها بجوشد.» ( اِشَعْیا ۴۸:۲۰، ۲۱ ) از قوم یَهُوَه به شکل نبوی درخواست می‌شود که بی‌درنگ بابل را ترک گویند. ( اِرْمیا ۵۰:۸) خبر رهایی آنان باید در سراسر زمین انتشار یابد. ( اِرْمیا ۳۱:۱۰) پس از خروج قوم از مصر یَهُوَه احتیاجات آنان را در بیابان‌ها برطرف ساخت. به همین شکل، احتیاجات قومش را در راه بازگشت از بابل نیز برطرف خواهد نمود. — تثنیه ۸:۱۵، ۱۶.
۲۳. صلح و آرامش خداداد شامل حال چه کسانی نخواهد شد؟
۲۳ اصل حیاتی دیگری وجود دارد که یهودیان باید در مورد اَعمال نجات‌بخش یَهُوَه به خاطر بسپارند. کسانی که به درستکاری تمایل دارند ممکن است به دلیل گناهانشان آسیب ببینند اما نابود نخواهند شد. لٰکن وضعیت خطاکاران متفاوت است. «خداوند می‌گوید که برای شریران سلامتی نخواهد بود.» ( اِشَعْیا ۴۸:۲۲ ) گناهکارانی که توبه نکنند آرامش و سلامتی‌ای را که خدا برای دوستدارانش در نظر دارد دریافت نخواهند کرد. اَعمال نجات‌بخش یَهُوَه شامل حال شریران خودرأی و بی‌ایمانان نخواهد شد. چنین اَعمالی فقط برای ایمانداران است. ( تیطُس ۱:۱۵، ۱۶؛ مکاشفه ۲۲:۱۴، ۱۵) آرامشی که خدا عطا می‌کند به شریران تعلّق نمی‌گیرد.
۲۴. چه عاملی موجب خوشحالی فراوان قوم خدا در دوران ما شده است؟
۲۴ هنگامی که در سال ۵۳۷ ق.د.م. اسرائیلیان باایمان توانستند بابل را ترک کنند به شادی عظیمی دست یافتند. در سال ۱۹۱۹ رهایی قوم خدا از اسارت بابل نیز موجب خوشحالی فراوان آنان گشت. ( مکاشفه ۱۱:۱۱، ۱۲) آنان لبریز از امید، موقعیت را غنیمت شمرده، فعالیت‌های خویش را گسترش دادند. باید اذعان کرد که این گروه کوچک از مسیحیان شهامت بسیاری از خود نشان دادند تا بتوانند از امکانات نوینی که برای موعظه در دنیایی مخاصم وجود داشت بهره برند. اما به یاری یَهُوَه به کار موعظهٔ بشارت مشغول شدند و تاریخ نشانگر آن است که یَهُوَه به آنان برکت داده است.
۲۵. چرا توجه دقیق به اوامر عادلانهٔ خدا از اهمیت بسزایی برخوردار است؟
۲۵ در این بخش از نبوّت اِشَعْیا تأکید می‌شود که تعالیم یَهُوَه به نفع ماست. توجه دقیق به اوامر عادلانهٔ خدا از اهمیت بسزایی برخوردار است. ( مکاشفه ۱۵:۲-۴) اگر حکمت و محبت خدا را در نظر داشته باشیم آسان‌تر می‌توانیم بپذیریم که گفته‌های یَهُوَه صحیح است. همهٔ فرمان‌های او برای ما سودمند است. — اِشَعْیا ۴۸:۱۷، ۱۸.
[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]
[کادر/تصاویر در صفحهٔ ۱۳۳]
خویشتنداری خدای قادر مطلق
یَهُوَه خطاب به اسرائیلیان مرتد گفت: «غضب خویش را به تأخیر خواهم انداخت و . . . بر تو شفقّت خواهم کرد.» ( اِشَعْیا ۴۸:۹) از این سخنان خدا می‌توان دریافت که او نمونهٔ کاملی است از کسی که از قدرتش سوءاستفاده نمی‌کند. واقعیت آن است که هیچ کس قدرتی عظیم‌تر از قدرت خدا ندارد. به همین دلیل است که او را قادر متعال و باری تعالیٰ می‌خوانیم و شایسته است که او خود، خویشتن را «قادر مطلق» می‌نامد. ( پیدایش ۱۷:۱) او نه تنها قدرتی لایزال دارد بلکه کاملاً مختار نیز می‌باشد زیرا خداوندِ عالَمی است که خود آفریده است. از این رو، هیچ کس نمی‌تواند به خود اجازه دهد دست او را از کاری باز دارد یا به او بگوید: «چه می‌کنی؟» — دانیال ۴:۳۵.
اما خدا دیرخشم است حتی اگر لازم باشد قدرت خویش را بر ضدّ دشمنانش به کار گیرد. ( ناحُوم ۱:۳) یَهُوَه می‌تواند ‹خشم خویش را مهار کند› و بدرستی می‌توان او را «دیرغضب» نامید زیرا محبت خصوصیت اصلی وی است نه خشم. او خشم خویش را همیشه به طور عادلانه، بجا، و مهارشده اِعمال می‌کند. — خروج ۳۴:۶؛ ۱یوحنّا ۴:۸.
چرا یَهُوَه بدین نحو عمل می‌کند؟ زیرا بین قدرت بی‌کرانش و سه خصوصیت اصلی دیگرش یعنی حکمت، عدالت، و محبت کاملاً تعادل را رعایت می‌کند. او قدرت خویش را همیشه به همراه این سه خصوصیت اِعمال می‌کند.
[تصویر در صفحهٔ ۱۲۲]
پیام اِشَعْیا در مورد بازگشت به وطن پرتو امیدی است برای یهودیان وفاداری که در تبعید به سر می‌برند
[تصاویر در صفحهٔ ۱۲۴]
یهودیان گرایش دارند اَعمال یَهُوَه را به بت‌ها نسبت دهند
۱. عِشتَر ۲. نقش‌برجسته‌ای با آجر لعابی بر دیوار راه مقدّس بابل ۳. اژدها سمبل مردوخ
[تصویر در صفحهٔ ۱۲۷]
«کورهٔ مصیبت» می‌تواند نشان دهد که آیا نیّت ما از خدمت به یَهُوَه پاک است یا خیر
[تصاویر در صفحهٔ ۱۲۸]
مسیحیان حقیقی با بی‌رحمانه‌ترین اَشکال شکنجه و آزار روبرو بوده‌اند
