«شما شهود من می‌باشید»!
فصل ۴
«شما شهود من می‌باشید»!
۱. منظور یَهُوَه از نبوّت کردن چیست، و قومش باید در مقابل نبوّت‌های تحقق‌یافته چه واکنشی نشان دهند؟
توانایی پیش‌بینی آینده یکی از خصوصیاتی است که خدای حقیقی را از همهٔ خدایان دروغین متمایز می‌سازد. با وجود این منظور یَهُوَه از نبوّت‌هایش فقط اثبات الوهیّتش نیست بلکه همانطور که در باب چهل و سوّم کتاب اِشَعْیا مشهود است نبوّت یَهُوَه هم الوهیّت هم محبت وی را به قومِ عهدش ثابت می‌کند. قوم او نیز به نوبهٔ خود پس از تشخیص نبوّت‌های تحقق‌یافته نباید ساکت بنشینند بلکه باید بر آنچه به عین دیده‌اند شهادت دهند. آری بدین ترتیب آنها شهود یا شاهدان یَهُوَه خواهند بود!
۲. الف) در روزگار اِشَعْیا وضعیت روحانی اسرائیل چگونه است؟ ب) یَهُوَه چگونه چشمان قومش را می‌گشاید؟
۲ متأسفانه در روزگار اِشَعْیا اسرائیل به چنان وضع اسفباری دچار شده است که یَهُوَه آنها را از لحاظ روحانی ازکارافتاده و علیل می‌شمرد. «قومی را که چشم دارند اما کور هستند و گوش دارند اما کر می‌باشند بیرون آور.» ( اِشَعْیا ۴۳:۸ ) چطور ممکن است افراد قومی که از لحاظ روحانی کور و کر هستند به عنوان شاهدان زندهٔ یَهُوَه خدمت کنند؟ تنها راه چاره آن است که چشم‌ها و گوش‌هایشان با معجزه گشوده شود. یَهُوَه براستی چنین می‌کند! چگونه؟ او ابتدا آنان را به سختی تأدیب می‌نماید. اهالی پادشاهی شمالی اسرائیل در سال ۷۴۰ ق.د.م.، و اهالی یهودا در سال ۶۰۷ ق.د.م. به تبعید برده می‌شوند. پس از آن یَهُوَه با اقتدار به نفع قومش وارد عمل شده، آنان را رهایی می‌بخشد و باقی‌ماندهٔ افراد توبه‌کار را که از لحاظ روحانی اِحیا شده‌اند در سال ۵۳۷ ق.د.م. به وطنشان باز می‌گرداند. در واقع، یَهُوَه به قدری از تحقق مقصودش در این باره اطمینان دارد که حدود ۲۰۰ سال پیش از وقوع آن طوری در مورد آزادی اسرائیل سخن می‌گوید که گویی به وقوع پیوسته است.
۳. یَهُوَه به تبعیدیان آینده چه دلگرمی‌ای می‌دهد؟
۳ «الآن خداوند که آفرینندهٔ تو ای یعقوب، و صانع تو ای اسرائیل است چنین می‌گوید: ‹مترس زیرا که من تو را فدیه دادم و تو را به اسمت خواندم پس تو از آن من هستی. چون از آب‌ها بگذری من با تو خواهم بود و چون از نهرها ( عبور نمایی ) تو را فرو نخواهند گرفت. و چون از میان آتش رَوی، سوخته نخواهی شد و شعله‌اش تو را نخواهد سوزانید. زیرا من یَهُوَه خدای تو و قدّوس اسرائیل نجات‌دهندهٔ تو هستم.› » — اِشَعْیا ۴۳:۱-۳الف.
۴. چرا می‌توان یَهُوَه را آفرینندهٔ اسرائیل خواند، و یَهُوَه در مورد بازگرداندن قومش به وطنشان چه اطمینان‌خاطری به آنها می‌دهد؟
۴ یَهُوَه علاقهٔ خاصی به اسرائیل دارد زیرا آن قوم به او تعلّق دارد. او این ملت را برای تحقق بخشیدن به عهدی که با ابراهیم بسته بود پدید آورده است. ( پیدایش ۱۲:۱-۳) به همین دلیل در مزمور ۱۰۰:۳ چنین آمده است: «بدانید که یَهُوَه خداست؛ او ما را آفرید. ما قوم او هستیم و گوسفندان مرتع او.» یَهُوَه در مقام آفریدگار و فدیه‌دهندهٔ اسرائیل این قوم را بسلامت به وطنشان باز می‌گرداند. موانعی همچون آب‌ها، رودخانه‌های طغیان‌کرده و دشت‌های سوزان نمی‌توانند سد راه آنان شوند و یا آسیبی به آنها وارد سازند. درست همانطور که هزار سال پیش از آن چنین موانعی نتوانستند سفر نیاکان آنان را به سرزمین موعود کُند سازند.
۵. الف) کلام یَهُوَه چگونه به اسرائیل روحانی تسلّی‌خاطر می‌بخشد؟ ب) یاران اسرائیل روحانی چه کسانی هستند، و چه گروه‌هایی نمایشگر این یاران در گذشته بوده‌اند؟
۵ این کلام یَهُوَه امروزه نیز مایهٔ تسلّی‌خاطر باقی‌ماندهٔ اسرائیل روحانی که اعضای آن را ‹خلقت تازهٔ› مولود به روح تشکیل می‌دهند می‌باشد. ( ۲قُرِنتیان ۵:۱۷) آنان با شجاعت در مقابل ‹آب‌های› بشری گام نهاده‌اند و خدا در میان سیل‌های مجازی حافظ ایشان بوده است. آتش دشمنانشان نه تنها نمی‌تواند آسیبی به آنها برساند بلکه باعث خلوصشان می‌گردد. ( زَکَرِیّا ۱۳:۹؛ مکاشفه ۱۲:۱۵-۱۷) یَهُوَه از ‹گروه عظیمِ› «گوسفندان دیگر» نیز که به ملت روحانی خدا پیوسته‌اند مراقبت می‌کند. ( مکاشفه ۷:۹؛ یوحنّا ۱۰:۱۶) ‹گروه مختلفهٔ بسیار› که همراه اسرائیلیان از مصر خارج شدند و همینطور غیریهودیانی که همراه تبعیدیان رهاشده از بابل بازگشتند همگی نمایشگر «گوسفندان دیگر» می‌باشند. — خروج ۱۲:۳۸؛ عَزْرا ۲:۱، ۴۳، ۵۵، ۵۸.
۶. الف) یَهُوَه در هنگام فدیه دادن اسرائیلِ جسمانی چگونه نشان می‌دهد که خدای عدالت است؟ ب) او در هنگام فدیه دادن اسرائیل روحانی چگونه عدالت خود را نشان می‌دهد؟
۶ یَهُوَه وعده می‌دهد که قومش را توسط سپاهیان مادوپارس از بابل رها سازد. ( اِشَعْیا ۱۳:۱۷-۱۹؛ ۲۱:۲، ۹؛ ۴۴:۲۸؛ دانیال ۵:۲۸) او که خدای عدالت است به «خدمتگزاران» مادوپارسی خود در ازای رهایی اسرائیل پاداش و فدیهٔ مناسبی خواهد داد. «مصر را فدیهٔ تو ساختم و حَبَش ( اتیوپی ) و سبا را به عوض تو دادم. چونکه در نظر من گرانبها و مکرّم بودی و من تو را دوست می‌داشتم پس مردمان را به عوض تو و طوایف را در عوض جان تو تسلیم خواهم نمود.» ( اِشَعْیا ۴۳:۳ب، ۴ ) تاریخ نشانگر آن است که امپراتوری پارس همانطور که خدا پیشگویی کرده بود حقیقتاً مصر، اتیوپی و سبا را که در آن نزدیکی قرار داشت تسخیر ساخت. ( امثال ۲۱:۱۸) در سال ۱۹۱۹ یَهُوَه توسط عیسی مسیح به همین شکل باقی‌ماندهٔ اسرائیل روحانی را از اسارت رهانید. اما عیسی در قبال این خدمت نیازی به پاداش نداشت زیرا یک حکمران بت‌پرست نبود. از آن گذشته کسانی را که نجات می‌داد برادران روحانی‌اش بودند و یَهُوَه پیش از آن یعنی در سال ۱۹۱۴ ‹امّت‌ها را به میراث [او] داده بود. و اقصای زمین را مِلک [او] ساخته بود.› — مزمور ۲:۸.
۷. چه در زمان باستان چه در حال حاضر، یَهُوَه چه احساسی نسبت به قومش دارد؟
۷ توجه کن که یَهُوَه چگونه آشکارا احساسات پرمهر خود را نسبت به تبعیدیان فدیه داده شده ابراز می‌کند. در نظر او چنین اشخاصی «گرانبها» و «مکرّم» هستند و آنها را ‹ دوست می‌دارد.› ( اِرْمیا ۳۱:۳) امروزه نیز او خادمان وفادارش را به همین اندازه و شاید حتی بیشتر دوست می‌دارد. مسیحیان مسح‌شده با متولّد شدن در یک قوم بخصوص با یَهُوَه رابطه برقرار نکرده‌اند بلکه پس از آنکه شخصاً خود را وقف آفریدگارشان نمودند از طریق روح‌القدس خدا با او مرتبط شده‌اند. یَهُوَه این افراد را به سوی پسرش و به جانب خودش جذب کرده است و قوانین و اصولش را بر دل‌های پذیرای آنان نگاشته است — اِرْمیا ۳۱:۳۱-۳۴؛ یوحنّا ۶:۴۴.
۸. یَهُوَه چه دلگرمی‌ای به تبعیدیان می‌دهد، و آنها به آزادی‌شان به چه چشمی خواهند نگریست؟
۸ یَهُوَه در حالی که اطمینان بیشتری به تبعیدیان می‌دهد در ادامه می‌گوید: «مترس زیرا که من با تو هستم و ذریّت تو را از مشرق خواهم آورد و تو را از مغرب جمع خواهم نمود. به شمال خواهم گفت که ‹بده› و به جنوب که ‹ممانعت مکن.› پسران مرا از جای دور و دخترانم را از کران‌های زمین بیاور. یعنی هر که را به اسم من نامیده شود و او را به جهت جلال خویش آفریده و او را مصوّر نموده و ساخته باشم.» ( اِشَعْیا ۴۳:۵-۷ ) هنگامی که زمان آزادی پسران و دختران یَهُوَه و برگرداندن آنان به وطن عزیزشان فرا رسد، هیچ کجای این کرهٔ خاکی دور از دسترس او نخواهد بود. ( اِرْمیا ۳۰:۱۰، ۱۱) تردیدی نیست که در نظر آنان این آزادی، نجات قوم اسرائیل از مصر را تحت‌الشعاع قرار خواهد داد. — اِرْمیا ۱۶:۱۴، ۱۵.
۹. یَهُوَه از کدام دو راه اَعمال نجات‌بخشش را با نامش مربوط می‌سازد؟
۹ یَهُوَه به قومش یادآوری می‌کند که نام او را بر خود دارند و بدین ترتیب بر وعده‌اش برای رها ساختن اسرائیل مهر تأیید می‌زند. ( اِشَعْیا ۵۴:۵، ۶) به علاوه، یَهُوَه نام خود را با وعده‌هایش برای رهایی مربوط می‌سازد و بدین سان تضمین می‌کند که در هنگام تحقق کلام نبوی‌اش فقط اوست که جلال خواهد یافت. حتی فاتح بابل شایستهٔ این افتخار نیست زیرا این جلال و افتخار فقط برازندهٔ تنها خدای حیّ است.
محاکمهٔ خدایان
۱۰. یَهُوَه ملت‌ها و خدایانشان را چگونه به مبارزه می‌طلبد؟
۱۰ یَهُوَه سپس وعدهٔ رها ساختن اسرائیل را اساس یک دادگاه عالَمگیر قرار می‌دهد که در آن خدایانِ ملت‌ها محاکمه می‌شوند. در آیه چنین آمده است: «جمیع امّت‌ها با هم جمع شوند و قبیله‌ها فراهم آیند. پس در میان آنها [ خدایانشان ] کیست که از این خبر دهد و امور اوّلین را به ما اعلام نماید؟ [ خدایانشان ] شهود خود را بیاورند تا تصدیق شوند یا استماع نموده، اقرار بکنند که این راست است.» ( اِشَعْیا ۴۳:۹ ) یَهُوَه ملت‌های جهان را به مبارزه‌ای سخت می‌طلبد. او در واقع می‌گوید: ‹بگذارید خدایانتان با پیشگویی دقیق آینده ثابت کنند که خدا هستند.› ولی از آنجایی که فقط خدای حقیقی می‌تواند بی‌اشتباه نبوّت کند، در این آزمایش ثابت خواهد شد که همهٔ آنها شیادانی بیش نیستند. ( اِشَعْیا ۴۸:۵) اما قادر مطلق یک شرط قانونی دیگر بدین شرح اضافه می‌کند: همهٔ کسانی که مدعی‌اند خدایان حقیقی می‌باشند باید شاهدانی ارائه کنند، هم برای پیشگویی‌هایشان و هم برای تحقق یافتن این پیشگویی‌ها. مسلّم است که یَهُوَه خود را از این شرط قانونی مستثنیٰ نمی‌کند.
۱۱. یَهُوَه چه مأموریتی به بنده‌اش می‌دهد، و در مورد الوهیّت خویش چه موضوعی را ثابت می‌کند؟
۱۱ خدایان دروغین ناتوان و عاجزند از این رو نمی‌توانند شاهدی ارائه دهند. به همین خاطر با شرمساری جایگاه شهود را خالی می‌گذارند. اما حالا موقع آن است که یَهُوَه الوهیّت خویش را تثبیت کند. او رو به قومش کرده می‌گوید: «شما و بندهٔ من که او را برگزیده‌ام شهود من می‌باشید. تا دانسته، به من ایمان آورید و بفهمید که من او هستم و پیش از من خدایی مصوّر نشده و بعد از من هم نخواهد شد. من، من یَهُوَه هستم و غیر از من نجات‌دهنده‌ای نیست. من اخبار نموده و نجات داده‌ام و اعلام نموده و در میان شما خدای غیر نبوده است . . . شما شهود من هستید و من خدا هستم. و از امروز نیز من او می‌باشم و کسی که از دست من تواند رهانید نیست. من عمل خواهم نمود و کیست که [ دست من ] را ردّ نماید؟» — اِشَعْیا ۴۳:۱۰-۱۳.
۱۲، ۱۳. الف) قوم یَهُوَه باید چه شهادت وسیعی بدهند؟ ب) نام یَهُوَه در روزگار ما چگونه شهرت یافته است؟
۱۲ اندکی بعد در جواب سخنان یَهُوَه جایگاه شهود از جمع کثیری از شاهدان شادمان پر می‌شود. شهادت آنان روشن و محکم است. آنها همانند یوشَع شهادت می‌دهند که ‹یک چیز از تمام چیزهای نیکو که یَهُوَه گفته است به زمین نیفتاده، بلکه همه‌اش واقع شده است.› ( یوشَع ۲۳:۱۴) هنوز پیشگویی‌های اِشَعْیا، اِرْمیا، حِزْقِیال، و انبیای دیگر در مورد تبعید یهودا و رهایی اعجازآمیز آنان از اسارت، که گویی یکصدا سخن می‌گویند، در گوش قوم یَهُوَه طنین‌انداز است. ( اِرْمیا ۲۵:۱۱، ۱۲) از کورش یعنی رهانندهٔ یهودا حتی پیش از تولّدش نام برده شده است! — اِشَعْیا ۴۴:۲۶–۴۵:۱.
۱۳ با وجود این انبوه شواهد و مدارک چه کسی می‌تواند انکار کند که یَهُوَه تنها خدای حقیقی است؟ یَهُوَه برخلاف خدایان بت‌پرستان تنها وجودی است که خلق نشده است؛ او تنها خدای حقیقی است. * بنابراین قومی که نام یَهُوَه را بر خود دارد از افتخاری بی‌نظیر و شگرف برخوردار است. افراد این قوم می‌توانند اَعمال حیرت‌آور یَهُوَه را برای نسل‌های آینده و هر آنکه جویای آشنایی با یَهُوَه باشد نقل کنند. ( مزمور ۷۸:۵-۷) به همین شکل، شاهدان یَهُوَه در روزگار حاضر نیز افتخار دارند نام یَهُوَه را در تمامی عالَم اعلام کنند. در طی سال‌های دههٔ ۱۹۲۰ شاگردان کتاب مقدّس به نحو روزافزونی متوجه معنای ژرف نام خدا یعنی یَهُوَه شدند. از این رو در روز ۲۶ ژوئیهٔ سال ۱۹۳۱، رئیس انجمن جوزِف اِف. راترفورد در طی کنگره‌ای در کلمبوس، واقع در ایالت اُهایو، قطع‌نامه‌ای با عنوان «نامی جدید» را قرائت کرد. جملهٔ «ما می‌خواهیم به نام شاهدان یَهُوَه شناخته و نامیده شویم،» در میان شرکت‌کنندگان کنگره شور و شوق فراوانی به پا داشت و همگی این قطع‌نامه را با بیانِ «آری» محکمی پاسخ گفتند. از آن پس نام یَهُوَه شهرتی جهانی یافته است. — مزمور ۸۳:۱۸.
۱۴. یَهُوَه چه یادآوری‌ای به اسرائیلیان می‌کند، و چرا این یادآوری به موقع است؟
۱۴ یَهُوَه از کسانی که نامش را به نحوی شرافتمندانه بر خود دارند مراقبت می‌کند و آنها را «مثل مردمک چشم خود» می‌داند. او این موضوع را به اسرائیلیان یادآوری می‌کند زیرا برایشان نقل می‌کند که چگونه از مصر نجاتشان داد و آنها را از بیابان به سلامت گذرانید. ( تثنیه ۳۲:۱۰، ۱۲) در آن زمان هیچ خدای بیگانه‌ای در میانشان نبود، زیرا ذلّت شرم‌آور همهٔ خدایان مصر را به چشم دیده بودند. آری، جمیع خدایان مصر قادر نبودند مصر را نجات بخشند یا از عزیمت اسرائیل جلوگیری نمایند. ( خروج ۱۲:۱۲) به همین ترتیب، بابل قدرتمند نیز که لااقل ۵۰ معبد خدایان کاذب در پهنهٔ آن خودنمایی می‌کنند، نخواهد توانست خدای قادر مطلق را از نجات بخشیدن قومش باز دارد. بی‌تردید به جز یَهُوَه «نجات‌دهنده‌ای نیست.»
سقوط اسب‌های جنگی و گشوده شدن در زندان‌ها
۱۵. یَهُوَه چه نبوّتی در مورد بابل می‌کند؟
۱۵ «خداوند که ولیّ شما و قدّوس اسرائیل است چنین می‌گوید: ‹به خاطر شما به بابل فرستادم و [ «میله‌های زندان‌ها را،» د ج] فرود خواهم آورد و کلدانیان را نیز در کشتی‌های وَجْدِ ایشان. من خداوند قدّوس شما هستم. آفرینندهٔ اسرائیل و پادشاه شما.› خداوند که راهی در دریا و طریقی در آب‌های عظیم می‌سازد چنین می‌گوید، آنکه ارابه‌ها و اسب‌ها و لشکر و قوّت آن را بیرون می‌آورد: ‹ایشان با هم خواهند خوابید و نخواهند برخاست و منطفی شده، مثل فتیله خاموش خواهند شد.› » — اِشَعْیا ۴۳:۱۴-۱۷.
۱۶. چه بر سر بابل، تجّار کلدانی، و هر کس که به رغم خود به دفاع از آن شهر برآید خواهد آمد؟
۱۶ بابل چون مانع بازگشت تبعیدیان به اورشلیم است برای ایشان همچون زندان می‌باشد. اما وسایل دفاعی بابل نمی‌تواند سدّی بر سر راه قادر مطلق شمرده شود، زیرا او پیش از آن «راهی در [دریای سرخ] و طریقی در آب‌های عظیم،» ( ظاهراً آب‌های رود اُرْدُن) ساخته بود. ( خروج ۱۴:۱۶؛ یوشَع ۳:۱۳) به همین ترتیب، کورش یعنی مأمور یَهُوَه، رود پرقدرت فرات را عقب خواهد راند و جنگجویانش را وارد شهر خواهد نمود. بازرگانان کلدانی که در کانال‌های بابل یعنی آبراه‌هایی که گذرگاه هزاران کشتی تجارتی نوع گالی و قایق باری حامل خدایان بابلیان می‌باشد، از سقوط پایتخت قدرتمندشان اندوهگین خواهند شد. ارابه‌های چابک بابل نیز همچون ارابه‌های فرعون در دریای سرخ، بی‌مصرف خواهند بود و شهر را نجات نخواهند داد. مهاجمان زندگی هر کسی را که گمان کند می‌تواند به دفاع از آن شهر برخیزد به آسانی همچون فتیلهٔ چراغ نفتی خاموش خواهند ساخت.
یَهُوَه قومش را به سلامت به وطن هدایت می‌کند
۱۷، ۱۸. الف) یَهُوَه در مورد چه رویداد «نویی» نبوّت می‌کند؟ ب) قوم از چه لحاظ نباید وقایع گذشته را به یاد آورد و چرا؟
۱۷ یَهُوَه در حالی که اَعمال نجات‌بخش پیشین خویش را با عمل نجات‌بخشی که در پیش دارد مقایسه می‌کند می‌گوید: «چیزهای اوّلین را به یاد نیاورید و در امور قدیم تفکّر ننمایید. اینک من چیز نویی به وجود می‌آورم و آن الآن به ظهور می‌آید. آیا آن را نخواهید دانست؟ بدرستی که راهی در بیابان و نهرها در هامون قرار خواهم داد. حیوانات صحرا گرگان و شترمرغ‌ها مرا تمجید خواهند نمود چونکه آب در بیابان و نهرها در صحرا به وجود می‌آورم تا قوم خود و برگزیدگان خویش را سیراب نمایم. این قوم را برای خود ایجاد کردم تا تسبیح مرا بخوانند.» — اِشَعْیا ۴۳:۱۸-۲۱.
۱۸ منظور یَهُوَه از گفتن این جمله که «چیزهای اوّلین را به یاد نیاورید» آن نیست که خادمانش اَعمال نجات‌بخش گذشتهٔ او را از اذهانشان پاک سازند. شمار بسیاری از این اَعمال بخشی از تاریخ الهام‌شدهٔ اسرائیل را تشکیل می‌دهد، و یَهُوَه فرمان داده است که همه ساله به یادبود فرار از مصر عید فِصَح برگزار شود. ( لاویان ۲۳:۵؛ تثنیه ۱۶:۱-۴) یَهُوَه در واقع در اینجا می‌خواهد که قومش او را به دلیل «چیز نویی» که برای اوّلین بار با آن روبرو خواهند شد جلال بخشند. این رویداد نوین فقط شامل رهایی آنان از بابل نیست بلکه سفر معجزه‌آسای آنان به وطنشان را نیز که احتمالاً از وسط بیابان خواهند گذشت در بر دارد. یَهُوَه در آن سرزمین بایر «راهی» برای آنها خواهد ساخت و کارهای عظیمی همچون کارهایی که در روزگار موسی برای اسرائیلیان انجام داد به عمل خواهد آورد. او در بیابان کسانی را که به اورشلیم بازمی‌گردند خوراک خواهد داد و از رودهای واقعی سیرابشان خواهد ساخت. یَهُوَه نیازهایشان را تا آن حد برطرف خواهد ساخت که حتی حیوانات وحشی خدا را تمجید خواهند کرد و از حمله به قوم خودداری خواهند نمود.
۱۹. باقی‌ماندهٔ اسرائیل روحانی و یارانشان چگونه در «طریق مقدّس» گام برمی‌دارند؟
۱۹ به همین ترتیب در سال ۱۹۱۹ باقی‌ماندهٔ اسرائیل روحانی از اسارت بابل خلاصی یافتند، و در راهی قدم نهادند که یَهُوَه برای آنان تدارک دیده بود، یعنی راه یا «طریق مقدّس.» ( اِشَعْیا ۳۵:۸) آنان برخلاف اسرائیلیان، مجبور نبودند از میان صحرای سوزان از محلی به محل دیگر سفر کنند، و سفر آنان یک مسافرت چند ماهه نبود که با رسیدن به اورشلیم پایان پذیرد. با وجود این راه یا «طریق مقدّس،» باقی‌ماندهٔ مسیحیان مسح‌شده را به بهشت روحانی هدایت کرد. آنها همچنان در آن «طریق مقدّس» گام برمی‌دارند، زیرا سفرشان از میان سیستم کنونی هنوز پایان نیافته است. تا وقتی در این شاهراه قدم بردارند یا به عبارت دیگر تا وقتی به معیارهای خدا دربارهٔ پاکی و تقدّس پای‌بند بمانند در بهشت روحانی باقی می‌مانند. براستی که پیوستن گروه عظیم یاران «غیراسرائیلی‌شان» به آنان موجب سُرور و شادی بسیار آنهاست! باقی‌ماندگان و یارانشان برخلاف کسانی که به سیستم شیطان امید بسته‌اند، همچنان از ضیافت بزرگ روحانی یَهُوَه بهره‌مند خواهند شد. ( اِشَعْیا ۲۵:۶؛ ۶۵:۱۳، ۱۴) بسیاری افراد ددمنش با مشاهدهٔ برکات یَهُوَه بر قومش راه زندگی خویش را تغییر داده، حال خدای حقیقی را تمجید می‌کنند. — اِشَعْیا ۱۱:۶-۹.
یَهُوَه آزردگی خویش را آشکار می‌سازد
۲۰. اسرائیل در روزگار اِشَعْیا چگونه یَهُوَه را مأیوس می‌کند؟
۲۰ در روزگار باستان باقی‌ماندهٔ اسرائیلیانی که به وطن بازگشتند در مقایسه با نسل شریر روزگار اِشَعْیا تغییر و تحوّل بسیار یافته بودند. یَهُوَه در مورد آن نسل شریر می‌گوید: «اما تو ای یعقوب مرا نخواندی و تو ای اسرائیل از من به تنگ آمدی! گوسفندان قربانی‌های سوختنی خود را برای من نیاوردی و به ذبایح خود مرا تکریم ننمودی! به هدایا بندگی بر تو ننهادم و به بخور تو را به تنگ نیاوردم. نی معطر را به جهت من به نقره نخریدی و به پیه ذبایح خویش مرا سیر نساختی. بلکه به گناهان خود بر من بندگی نهادی و به خطایای خویش مرا به تنگ آوردی.» — اِشَعْیا ۴۳:۲۲-۲۴.
۲۱، ۲۲. الف) چرا می‌توان گفت که شرایطی که یَهُوَه وضع می‌کند سنگین و کمرشکن نیستند؟ ب) قوم یَهُوَه چگونه در واقع او را بندهٔ خود ساخته‌اند؟
۲۱ منظور یَهُوَه از بیان این جمله که «به هدایا بندگی بر تو ننهادم و به بخور تو را به تنگ نیاوردم» آن نیست که هدایا و بخور ( کُندُر) ضروری نیستند. بی‌تردید مطابق عهد شریعت اینها بخش مهمی از آیین پرستش یَهُوَه را تشکیل می‌دهند. «نی» ( یا کالاموس معطر) نیز که یکی از اجزای روغن مسح مقدّس می‌باشد در آیین پرستش ضروری است. اسرائیلیان از استعمال این مواد در هنگام انجام مراسم معبد غفلت کرده‌اند. اما، آیا چنین شرایطی باری بر دوش قوم می‌نهد؟ خیر به هیچ وجه! چنانچه شرایطی را که یَهُوَه وضع کرده است با شرایط خدایان کاذب مقایسه کنیم متوجه سبکی آنها می‌شویم. برای مثال، یکی از خدایان کاذب به نام مولَک از پیروانش می‌خواهد که کودکانشان را قربانی کنند، چیزی که یَهُوَه هیچ گاه از پیروانش درخواست نکرده است! — تثنیه ۳۰:۱۱؛ میکاه ۶:۳، ۴، ۸.
۲۲ اگر اسرائیلیان کمی درک روحانی داشتند هیچ گاه از دست یَهُوَه ‹به تنگ نمی‌آمدند› بلکه با نگاهی به شریعت خدا محبت ژرف وی نسبت به خود را می‌دیدند و با اشتیاق «پیه» یا چربی یعنی بهترین قسمت حیوانات قربانی‌شده را به او تقدیم می‌کردند. اما دریغا که در عوض با حرص و آز پیه را برای خود نگاه می‌دارند. ( لاویان ۳:۹-۱۱، ۱۶) براستی که یَهُوَه زیر بار گناهان این ملت شریر آزرده و حتی مجبور به بندگی آنها شده است! — نَحَمِیا ۹:۲۸-۳۰.
تأدیب نتیجه‌بخش
۲۳. الف) چرا تأدیب یَهُوَه به حق است؟ ب) یَهُوَه چگونه اسرائیل را تأدیب می‌کند؟
۲۳ تأدیبی که یَهُوَه اِعمال می‌کند با وجود شدّت آنکه البته به حق است، به نتایج دلخواه می‌رسد و رحمت را ممکن می‌سازد. «من هستم من که به خاطر خود خطایای تو را محو ساختم و گناهان تو را به یاد نخواهم آورد. مرا یاد بده تا با هم محاکمه نماییم. حجّت خود را بیاور تا تصدیق شوی. اجداد اوّلین تو گناه ورزیدند و واسطه‌های [ «مفسّران،» پاورقی د ج] تو به من عاصی شدند. بنابراین من سَروران قدس را بی‌احترام خواهم ساخت و یعقوب را به لعنت و اسرائیل را به دشنام تسلیم خواهم نمود.» ( اِشَعْیا ۴۳:۲۵-۲۸ ) قوم اسرائیل نیز همانند همهٔ ملت‌های دیگر از نسل آدم یعنی «اوّلین» انسان می‌باشند. از این رو، هیچ فرد اسرائیلی نمی‌تواند خود را ‹تصدیق کند› یا به عبارت دیگر حقانیت خود را ثابت کند. حتی «واسطه‌های» اسرائیل یعنی معلّمان یا مفسّران شریعت نیز به یَهُوَه گناه کرده، مطالب کذب و دروغ به مردم آموخته‌اند. در نتیجه یَهُوَه قومش را به طور کامل به «لعنت» و «دشنام» تسلیم خواهد نمود. علاوه بر این همهٔ صاحب‌منصبانِ «قدس» یا مکان مقدّس را بی‌حرمت خواهد ساخت.
۲۴. دلیل اصلی آنکه یَهُوَه قومش را چه در روزگار باستان چه در حال حاضر خواهد بخشید چیست و با وجود این او چه احساسی نسبت به آنها دارد؟
۲۴ اما باید توجه داشت که یَهُوَه تنها به دلیل ندامت اسرائیل از خود رحمت نشان نخواهد داد بلکه این عملش به خاطر شخص خود وی نیز می‌باشد. آری، نام وی در خطر است. اگر اسرائیل را برای همیشه در تبعید نگاه دارد، نامش در مقابل ناظران بی‌حرمت خواهد شد. ( مزمور ۷۹:۹؛ حِزْقِیال ۲۰:۸-۱۰) امروزه نیز تقدّس یافتن نام یَهُوَه و اثبات حقانیت سلطنتش اولویت دارد و نجات انسانها در درجهٔ دوّم اهمیت قرار دارد. با این همه یَهُوَه کسانی را که تأدیبش را بی‌درنگ می‌پذیرند و او را به روح و راستی پرستش می‌کنند دوست می‌دارد. او خطاهای این افراد را، حال چه از مسح‌شدگان باشند چه از گوسفندان دیگر، به وسیلهٔ قربانی عیسی مسیح می‌بخشد و بدین ترتیب محبتش را به ایشان نشان می‌دهد. — یوحنّا ۳:۱۶؛ ۴:۲۳، ۲۴.
۲۵. یَهُوَه در آیندهٔ نزدیک چه اَعمال شگرفی انجام خواهد داد، و ما چگونه می‌توانیم سپاسگزاری خود را از او در حال حاضر نشان دهیم؟
۲۵ گذشته از این یَهُوَه بزودی با انجام کاری نوین محبتش را به گروه عظیمِ پرستندگان وفادارش نشان خواهد داد. او آنان را از «مصیبت عظیم» به سلامت گذرانده، به «زمین جدید» و پاک‌شده هدایت خواهد نمود. ( مکاشفه ۷:۱۴؛ ۲پِطْرُس ۳:۱۳) آنها شاهد حیرت‌انگیزترین نمایش قدرتِ یَهُوَه از زمان آفرینش انسان تا کنون خواهند بود. امید قطعی به این واقعه سبب می‌شود که باقی‌ماندهٔ مسح‌شدگان و همهٔ کسانی که گروه عظیم را تشکیل خواهند داد سرشار از شادی و سُرور شده، هر روز عمر خویش را مطابق با این مأموریت والا به شب رسانند که ‹شما شهود من می‌باشید›! — اِشَعْیا ۴۳:۱۰.
[پاورقی]
^ بند 13 در اساطیر ملت‌ها، بسیاری از خدایان «تولّد یافته» و دارای «فرزند» هستند.
[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]
[تصویر در صفحهٔ ۴۹ ،۴۸]
یَهُوَه از یهودیان در راه بازگشت به وطنشان اورشلیم حمایت خواهد کرد
[تصاویر در صفحهٔ ۵۲]
یَهُوَه از ملت‌ها می‌خواهد برای خدایانشان شاهدانی ارائه دهند
۱. مجسمهٔ مفرغی بَعْل ۲. پیکره‌های گلی عَشْتُورَت ۳. خدایان سه‌گانهٔ مصری، هوروس، اوزیریس، و ایزیس ۴. خدایان یونانی آتنا (چپ) و آفرودیته
[تصاویر در صفحهٔ ۵۸]
‹شما شهود من می‌باشید.›—اِشَعْیا ۴۳:۱۰
