فصل ۱۶

پیام امید برای اسیران دلشکسته

اِشَعْیا ۵۵:‏۱-‏۱۳

۱.‏ وضعیت یهودیان تبعیدی را در بابل توصیف کن.‏

یهودا دوران سختی را می‌گذرانْد.‏ قوم عهد خدا بزور از وطن خود بیرون رانده شده،‏ و در بابل طعم تلخ اسارت را می‌چشیدند.‏ درست است که در زندگی روزمره تا حدّی آزادی عمل داشتند.‏ (‏ اِرْمیا ۲۹:‏۴-‏۷‏)‏ و حتی برخی از آنان فنونی را آموخته و یا به تجارت مشغول بودند.‏ * (‏ نَحَمِیا ۳:‏۸،‏ ۳۱،‏ ۳۲‏)‏ اما زندگی این یهودیان اسیر با دشواری‌هایی همراه بود.‏ آنان از لحاظ جسمانی و روحانی در بند بودند.‏ ببینیم چگونه.‏

۲،‏ ۳.‏ شرایط تبعید برای یهودیان چه تأثیری بر شیوهٔ پرستش یَهُوَه داشت؟‏

^۲ لشکریان بابل هنگامی که اورشلیم را در سال ۶۰۷ ق.‏د.‏م.‏ نابود ساختند،‏ نه فقط یک ملت را به خاک و خون کشیدند بلکه به پرستش حقیقی نیز صدمهٔ فراوان وارد آوردند.‏ آنان معبد یَهُوَه را چپاول کرده،‏ نابود ساختند و برخی از افراد سِبط لاوی را به اسارت گرفته،‏ برخی دیگر را به قتل رسانیدند و بدین سان ترتیبات کهانت را فلج نمودند.‏ یهودیان که خانهٔ پرستش،‏ مذبح و کهانت سازمان‌یافتهٔ خویش را از دست داده بودند دیگر قادر نبودند قربانی‌هایی را که شریعت مقرّر ساخته بود به پیشگاه خدای حقیقی تقدیم کنند.‏

^۳ با این همه یهودیان وفادار هنوز می‌توانستند با انجام ختنه و اجرای شریعت تا حد امکان،‏ هویت دینی خویش را محفوظ نگاه دارند.‏ برای مثال،‏ می‌توانستند از خوراکی‌های ممنوعه پرهیز کنند و سَبَّت را به جا  آورند.‏ اما با این کار ممکن بود مورد تمسخر و استهزای اسیرکنندگان خود قرار گیرند.‏ زیرا بابلیان مراسم مذهبی یهودیان را مضحک و احمقانه می‌شمردند.‏ اندوه و ناامیدی تبعیدیان را می‌توان در این سخنان مزمورنویس حس کرد که می‌گوید:‏ «نزد نهرهای بابل آنجا نشستیم و گریه نیز کردیم،‏ چون صهیون را به یاد آوردیم.‏ بربط‌های خود را آویختیم بر درختان بید که در میان آنها بود.‏ زیرا آنانی که ما را به اسیری برده بودند،‏ در آنجا از ما سرود خواستند؛‏ و آنانی که ما را تاراج کرده بودند،‏ شادمانی (‏ خواستند)‏ که ‹یکی از سرودهای صهیون را برای ما بسرایید.‏› » —‏ مزمور ۱۳۷:‏۱-‏۳‏.‏

۴.‏ چرا بیهوده بود که یهودیان برای نجات خود به کشورهای دیگر امید بندند،‏ اما به چه کسی می‌توانستند روی آورند؟‏

^۴ یهودیان برای تسلّی‌خاطر خود به چه کسی می‌توانستند روی آورند؟‏ چه کسی به نجاتشان می‌آمد؟‏ امر مسلّم آن بود که امیدی به کمک کشورهای مجاور نبود!‏ همهٔ این کشورها در مقابل سپاه بابل کمر خم کرده بودند و بسیاری از آنها با یهودیان خصومت داشتند.‏ با این حال هنوز جای امیدواری وجود داشت.‏ یهودیان هنگامی که مردمی آزاد بودند از یَهُوَه نافرمانی کردند،‏ با وجود این،‏ یَهُوَه با بزرگواری در هنگام اسارت از آنان دعوتی امیدبخش به عمل آورد.‏

‏«نزد آب‌ها بیایید»‏

۵.‏ مفهوم عبارت «نزد آب‌ها بیایید» چیست؟‏

^۵ یَهُوَه از زبان اِشَعْیا به یهودیان اسیر در بابل به شکلی نبوی چنین می‌گوید:‏ ‏«ای جمیع تشنگان نزد آب‌ها بیایید،‏ و همهٔ شما که نقره ندارید بیایید بخرید و بخورید.‏ بیایید و شراب و شیر را بی‌نقره و بی‌قیمت بخرید.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۵۵:‏۱ ‏)‏ این عبارات پر از تشبیهات گوناگون است.‏ برای مثال،‏ این دعوت را در نظر بگیریم:‏ «نزد آب‌ها بیایید.‏» بدون  آب،‏ زندگی ممکن نیست.‏ بدون این مایهٔ پرارزش،‏ انسان فقط می‌تواند تا حدود یک هفته زنده بماند.‏ بنابراین،‏ بسیار بجاست که یَهُوَه تأثیر کلامش بر یهودیان اسیر را به آب تشبیه کرده است.‏ پیام یَهُوَه همچون نوشیدنی خنک در روز گرم و سوزان برای آنان گواراست و یأس را از اذهانشان زدوده،‏ عطش آنان را برای حقیقت و عدالت سیراب می‌سازد.‏ این پیام،‏ امید رهایی از اسارت را در آنان بیدار می‌سازد.‏ اما یهودیانِ تبعیدی برای بهره‌گیری از پیام خدا باید آن را بنوشند،‏ یا به عبارت دیگر به آن توجه کنند و مطابق آن عمل نمایند.‏

۶.‏ یهودیان چگونه می‌توانند از خریدن «شراب و شیر» فایده برند؟‏

^۶ علاوه بر این،‏ یَهُوَه به آنها «شراب و شیر» تعارف می‌کند.‏ شیر،‏ بدن کودکان را تقویت می‌کند و به رشد آنان کمک می‌نماید.‏ به همین شکل،‏ کلام یَهُوَه نیز قومش را از لحاظ روحانی تقویت خواهد نمود و به آنان  امکان خواهد داد تا رابطه‌شان را با او استحکام بخشند.‏ منظور از شراب چیست؟‏ این نوشیدنی معمولاً در اعیاد صرف می‌شود و در کتاب مقدّس غالباً رفاه و شادی را تداعی می‌کند.‏ (‏ مزمور ۱۰۴:‏۱۵‏)‏ یَهُوَه در واقع با گفتن این عبارت که قومش ‹شراب بخرند› به آنان اطمینان می‌دهد که اگر از صمیم قلب به سوی پرستش حقیقی بازگردند «بسیار شادمان» خواهند شد.‏ —‏ تثنیه ۱۶:‏۱۵؛‏ مزمور ۱۹:‏۸؛‏ امثال ۱۰:‏۲۲‏.‏

۷.‏ چرا رحمت یَهُوَه نسبت به یهودیان تبعیدی فوق‌العاده است،‏ و چه نکته‌ای را دربارهٔ او به ما می‌آموزد؟‏

^۷ براستی که یَهُوَه با عرضهٔ این نوشیدنی‌های روحانیِ گوارا رحمت خویش را نسبت به یهودیان تبعیدی نشان می‌دهد!‏ همدردی فوق‌العادهٔ او هنگامی بیشتر بر ما آشکار می‌شود که خودسری و نافرمانی آنان را به یاد می‌آوریم.‏ آنان در واقع شایستگی ندارند که مورد پذیرش یَهُوَه قرار گیرند.‏ اما همانطور که داود مزمورنویس قرن‌ها پیش از آن نوشته بود:‏ ‏«خداوند رحمان و کریم است؛‏ دیرغضب و بسیار رحیم.‏ تا به ابد محاکمه نخواهد نمود و خشم را همیشه نگاه نخواهد داشت.‏» (‏ مزمور ۱۰۳:‏۸،‏ ۹‏)‏ یَهُوَه نه تنها در پی قطع رابطه با قومش نیست بلکه خود در راه مصالحه پیشقدم می‌شود.‏ حقیقتاً که او خدایی است که «رحمت را دوست دارد.‏» —‏ میکاه ۷:‏۱۸‏.‏

اعتماد نابجا

۸.‏ بسیاری از یهودیان به چه چیزی اعتماد می‌کنند،‏ در این مورد به آنان چه هشداری داده شده بود؟‏

^۸ تا این زمان بسیاری از یهودیان برای رهایی خویش به طور کامل به یَهُوَه توکّل و اعتماد نکرده‌اند.‏ برای مثال،‏ پیش از سقوط اورشلیم،‏ حکمرانان آن شهر از کشورهای قدرتمند درخواست حمایت نمودند و گویی همچون زنی روسپی خود را در اختیار مصر و بابل قرار دادند.‏ (‏ حِزْقِیال ۱۶:‏۲۶-‏۲۹؛‏ ۲۳:‏۱۴‏)‏ بی‌جهت نبود که اِرْمیا به آنان هشدار داد:‏  ‏«ملعون باد کسی که بر انسان توکّل دارد و بشر را اعتماد خویش سازد و دلش از یَهُوَه منحرف باشد.‏» (‏ اِرْمیا ۱۷:‏۵‏)‏ با این حال،‏ قوم خدا دقیقاً همین کار را کردند!‏

۹.‏ منظور از این که بسیاری از یهودیان پول یا ‹نقره را برای آنچه نان نیست صرف می‌کنند› چیست؟‏

^۹ حال یکی از همان کشورهای مورد اعتمادشان آنان را اسیر ساخته است.‏ آیا درس عبرت گرفته‌اند؟‏ ظاهراً بسیاری از آنها درس عبرت نگرفته‌اند زیرا یَهُوَه می‌پرسد:‏ ‏«چرا نقره را برای آنچه نان نیست و مشقّت خویش را برای آنچه سیر نمی‌کند صرف می‌کنید؟‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۵۵:‏۲الف ‏)‏ اگر یهودیان اسیر به کسی بجز یَهُوَه اعتماد کنند،‏ در واقع پول یا ‹نقره را برای آنچه نان نیست صرف کرده‌اند.‏› بابلیان به دست خود،‏ یهودیان را رها نخواهند کرد،‏ زیرا سیاست بابل آن است که هرگز به اسیران خویش اجازهٔ بازگشت به وطنشان را نمی‌دهد.‏ بابل در حقیقت با آن خوی جهانخواری،‏ سودپرستی و دین کاذبش برای یهودیان تبعیدی هیچ چیز مفیدی به ارمغان نمی‌آورد.‏

۱۰.‏ الف)‏ یَهُوَه چگونه یهودیان تبعیدی‌ای را که به سخنانش گوش فرا دهند پاداش خواهد داد؟‏ ب)‏ یَهُوَه چه عهدی با داود بسته بود؟‏

^۱۰ یَهُوَه از قومش چنین تقاضا می‌کند:‏ ‏«گوش داده،‏ از من بشنوید و چیزهای نیکو را بخورید تا جان شما از فربهی متلذذ شود.‏ گوش خود را فرا داشته،‏ نزد من بیایید و تا جان شما زنده گردد بشنوید و من با شما عهد جاودانی یعنی رحمت‌های امین داود را خواهم بست.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۵۵:‏۲ب،‏ ۳ ‏)‏ یَهُوَه از طریق اِشَعْیا به صورت نبوی با قومی سخن می‌گوید که دچار سوءتغذیهٔ روحانی است و تنها امیدش فقط اوست.‏ زندگی قوم بستگی به پذیرش پیام خدا دارد زیرا به گفتهٔ یَهُوَه «جان» قوم در صورت پذیرش پیامش ‹زنده می‌گردد.‏› اما منظور از «عهد جاودانی» که یَهُوَه با پذیرندگان پیامش می‌بندد چیست؟‏ آن عهد در مورد «رحمت‌های امین داود» است.‏ قرن‌ها پیش،‏ یَهُوَه به داود وعده داده بود که کرسی  پادشاهی‌اش «تا به ابد پایدار خواهد شد.‏» (‏ ۲سموئیل ۷:‏۱۶‏)‏ بنابراین «عهد جاودانی» مذکور مربوط به حکمرانی می‌باشد.‏

وارثی دائمی برای ملکوتی ابدی

۱۱.‏ چرا تحقق وعدهٔ خدا به داود ممکن است در نظر یهودیان تبعیدی در بابل دور از ذهن بیاید؟‏

^۱۱ باید اذعان کرد که موضوع حکومتِ شخصی از دودمان داود ممکن است در نظر یهودیان تبعیدی امری دور از انتظار بنماید زیرا آنان سرزمین و حتی ملیت خویش را از دست داده‌اند!‏ اما تمام اینها موقتی است.‏ یَهُوَه عهد خود را با داود فراموش نکرده است.‏ هدف یَهُوَه برای تشکیل ملکوتی جاودانی از دودمان داود هر چقدر هم که از نظر انسان‌ها ناممکن به نظر رسد با موفقیت روبرو خواهد شد.‏ اما چگونه و چه وقت؟‏ در سال ۵۳۷ ق.‏د.‏م.‏ یَهُوَه قومش را از بند اسارت بابلیان رهایی می‌بخشد و به وطنشان بازمی‌گرداند.‏ آیا در نتیجهٔ این کار یک پادشاهی جاودانی برقرار خواهد گشت؟‏ خیر،‏ یهودیان همچنان زیر سلطهٔ امپراتوری بت‌پرست دیگری یعنی امپراتوری مادوپارس باقی خواهند ماند زیرا «زمان‌های» حکومت امّت‌ها هنوز به پایان نرسیده است.‏ (‏ لوقا ۲۱:‏۲۴‏)‏ تحقق وعدهٔ یَهُوَه به داود به قرن‌ها بعد موکول می‌شود چون در اسرائیل دیگر پادشاهی وجود نخواهد داشت.‏

۱۲.‏ یَهُوَه چه اقدامی در جهت تحقق عهد ملکوت که با داود منعقد ساخته بود،‏ نمود؟‏

^۱۲ بیش از ۵۰۰ سال پس از رهایی اسرائیل از بند اسارت بابلیان،‏ یَهُوَه در راه تحقق عهد ملکوت اقدامی عظیم نمود و زندگی پسر نخست‌زادهٔ خویش را که شروع کار خلقت بود،‏ از جلال آسمانی به رَحِم باکره‌ای یهودی به نام مریم منتقل ساخت.‏ (‏ کُولُسیان ۱:‏۱۵-‏۱۷‏)‏ فرشتهٔ یَهُوَه هنگام اعلام این رویداد به مریم گفت:‏ «او بزرگ خواهد بود و به پسر حضرت اعلیٰ،‏ مسمّیٰ شود،‏ و خداوند خدا تخت پدرش داود را بدو عطا خواهد فرمود.‏ و او بر خاندان یعقوب تا به ابد پادشاهی خواهد کرد  و سلطنت او را نهایت نخواهد بود.‏» (‏ لوقا ۱:‏۳۲،‏ ۳۳‏)‏ بدین ترتیب عیسی در دودمان سلطنتی داود متولّد شد و حق پادشاهی را به میراث برد.‏ او پس از بر تخت نشستن «تا ابدالآباد» حکومت می‌کند.‏ (‏ اِشَعْیا ۹:‏۷؛‏ دانیال ۷:‏۱۴‏)‏ بدین ترتیب راه برای تحقق وعده‌ای که یَهُوَه چند صد سال پیش داده بود،‏ مبنی بر آن که داود پادشاه،‏ وارثی دائمی خواهد داشت،‏ باز شد.‏

‏«حاکم طوایف»‏

۱۳.‏ چرا می‌توان گفت که عیسی در طی خدمت روحانی‌اش بر روی زمین و همینطور پس از عروج به آسمان «برای طوایف شاهد» بود؟‏

^۱۳ پادشاه آینده چه خواهد کرد؟‏ یَهُوَه می‌گوید:‏ ‏«اینک من او را برای طوایف شاهد گردانیدم.‏ رئیس و حاکم طوایف.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۵۵:‏۴ ‏)‏ عیسی پس از آن که بالغ گشت،‏ به صورت نمایندهٔ یَهُوَه بر روی زمین یا به عبارت دیگر شاهد خدا برای ملت‌ها درآمد.‏ خدمت روحانی وی در طی زندگی انسانی‌اش متوجه «گوسفندان گمشدهٔ اسرائیل» بود.‏ اما اندکی پیش از عروجش به آسمان،‏ به پیروانش چنین گفت:‏ «پس رفته،‏ همهٔ امّت‌ها را شاگرد سازید .‏ .‏ .‏ اینک من هر روزه تا انقضای عالَم همراه شما می‌باشم.‏» (‏ متّیٰ ۱۰:‏۵،‏ ۶؛‏ ۱۵:‏۲۴؛‏ ۲۸:‏۱۹،‏ ۲۰‏)‏ از این رو،‏ پیام ملکوت در زمان مناسب،‏ به غیریهودیان نیز داده شد،‏ و برخی از آنها در تحقق عهدی که با داود بسته شده بود سهیم شدند.‏ (‏ اَعمال ۱۳:‏۴۶‏)‏ بدین ترتیب،‏ عیسی حتی پس از مرگ،‏ رستاخیز،‏ و عروجش به آسمان همچنان «برای طوایف شاهد» یَهُوَه باقی ماند.‏

۱۴،‏ ۱۵.‏ الف)‏ عیسی چگونه ثابت کرد که «رئیس و حاکم» است؟‏ ب)‏ پیروان عیسی در قرن اوّل چه امیدی پیش رو داشتند؟‏

^۱۴ عیسی «رئیس و حاکم طوایف» نیز بود.‏ درست مطابق این توصیف نبوی،‏ هنگامی که بر روی زمین می‌زیست مسئولیت سَروری و رهبری را به  طور کامل بر عهده گرفت.‏ بدین ترتیب توده‌های عظیمی از مردم را به سوی خود جلب کرد،‏ کلام حقیقت را به آنان آموزش داد،‏ و مزایای پیروی از رهبری‌اش را بیان کرد.‏ (‏ متّیٰ ۴:‏۲۴؛‏ ۷:‏۲۸،‏ ۲۹؛‏ ۱۱:‏۵‏)‏ عیسی شاگردانش را بخوبی تربیت کرد و آنان را برای بر دوش گرفتن مسئولیت فعالیت موعظه که در پیش رو داشتند آماده ساخت.‏ (‏ لوقا ۱۰:‏۱-‏۱۲؛‏ اَعمال ۱:‏۸؛‏ کُولُسیان ۱:‏۲۳‏)‏ تنها در طی سه سال و نیم،‏ او شالودهٔ یک جماعت متحدِ بین‌المللیِ چند هزار نفره را که از نژادهای بسیاری تشکیل یافته بود،‏ بنیاد نهاد!‏ فقط یک «رئیس و حاکم» حقیقی قادر به انجام چنین کار عظیمی است.‏ *

^۱۵ آنانی که در جماعت مسیحی قرن اوّل گرد آمدند توسط روح‌القدس خدا مسح گردیدند،‏ و امید داشتند تا در کنار عیسی در ملکوت آسمانی وی حکمرانی کنند.‏ (‏ مکاشفه ۱۴:‏۱‏)‏ با این همه،‏ نبوّت اِشَعْیا به اوایل تاریخ مسیحیت محدود نمی‌شود.‏ شواهد امر نشان می‌دهد که عیسی مسیح از سال ۱۹۱۴ در مقام پادشاه ملکوت خدا شروع به حکمرانی کرده است.‏ اندکی پس از آن،‏ وضعیتی برای مسیحیان مسح‌شده بر روی زمین به وجود آمد که از خیلی جهات همانند وضعیت یهودیان تبعیدی در قرن ششم ق.‏د.‏م.‏ بود.‏ در واقع آنچه بر این مسیحیان واقع شد،‏ تحقق وسیع‌تر نبوّت اِشَعْیا بود.‏

اسارت و رهایی در روزگار ما

۱۶.‏ به سلطنت رسیدن عیسی در سال ۱۹۱۴ چه دشواری‌ها و مرارت‌هایی در پی داشت؟‏

^۱۶ جلوس عیسی بر تخت سلطنت در سال ۱۹۱۴ با دشواری‌ها و مرارت بی‌سابقهٔ جهانی همراه بوده است.‏ چرا؟‏ زیرا عیسی پس از  رسیدن به مقام پادشاهی،‏ شیطان و دیگر مخلوقات روحی شریر را از آسمان اخراج کرد.‏ شیطان پس از آن که خود را در زمین محبوس دید،‏ جنگ با باقی‌ماندهٔ مقدّسان یعنی باقی‌ماندهٔ مسیحیان مسح‌شده را آغاز کرد.‏ (‏ مکاشفه ۱۲:‏۷-‏۱۲،‏ ۱۷‏)‏ نقطهٔ اوج این جنگ زمانی بود که در سال ۱۹۱۸ کار موعظه به عموم،‏ عملاً متوقف شد و متصدیان انجمن برج دیده‌بانی به دروغ متهم به آشوبگری شدند و به زندان افتادند.‏ بدین ترتیب خادمان یَهُوَه در دوران ما به اسارت روحانی درآمدند درست همانند زمانی که یهودیان باستان به اسارت درآمده بودند و مورد ذلّت و خواری فراوان قرار گرفتند.‏

۱۷.‏ وضعیت مسح‌شدگان چگونه در سال ۱۹۱۹ دگرگون شد،‏ و چگونه در آن وقت تقویت شدند؟‏

^۱۷ اما دوران اسارت خادمان مسح‌شدهٔ خدا دیری نپایید.‏ در ۲۶ مارس سال ۱۹۱۹ آن متصدیانِ زندانی‌شده آزاد شدند،‏ و بعدها از همهٔ اتهامات وارده مبریٰ گردیدند.‏ یَهُوَه روح‌القدس خویش را بر قوم رهاگشته‌اش ریخت و به آنان برای کاری که در پیش داشتند جانی تازه بخشید.‏ این خادمان با شادمانی این دعوت را که ‹از آب حیات بی‌قیمت بردارید،‏› پذیرفتند.‏ (‏ مکاشفه ۲۲:‏۱۷‏)‏ «شراب و شیر را بی‌نقره و بی‌قیمت» خریدند و از لحاظ روحانی برای رشد حیرت‌انگیزی که در انتظارشان بود،‏ تقویت شدند،‏ رشدی که باقی‌ماندهٔ مسح‌شدگان پیش‌بینی نکرده بودند.‏

گروهی عظیم به سوی مسح‌شدهٔ خدا می‌دوند

۱۸.‏ شاگردان عیسی مسیح به دو گروه تقسیم می‌شوند،‏ این دو گروه کدامند،‏ و امروزه با هم چه چیزی را تشکیل می‌دهند؟‏

^۱۸ شاگردان عیسی یکی از دو امید زیر را دارند.‏ اوّل آن که ‹گلّه‌ای کوچک› به تعداد ۱۴۴٬۰۰۰ نفر گردآوری شده است که همان مسیحیان مسح‌شده متشکل از یهودیان و غیریهودیان می‌باشند و «اسرائیل خدا»  نامیده می‌شوند و امید دارند که در کنار عیسی در ملکوت آسمانی‌اش حکمرانی کنند.‏ (‏ لوقا ۱۲:‏۳۲؛‏ غَلاطیان ۶:‏۱۶؛‏ مکاشفه ۱۴:‏۱‏)‏ دوّم اینکه در طی روزهای آخر،‏ «گروهی عظیم» از «گوسفندان دیگر» پدیدار شده‌اند که امید دارند تا ابد در بهشت روی زمین زندگی کنند.‏ پیش از آغاز مصیبت عظیم،‏ این گروه که تعدادش از پیش مشخص نشده است،‏ دوش به دوش گلّهٔ کوچک به خدمت مشغول است و هر دو گروه «یک گلّه» زیر نظر «یک شبان» می‌باشند.‏ —‏ مکاشفه ۷:‏۹،‏ ۱۰؛‏ یوحنّا ۱۰:‏۱۶‏.‏

۱۹.‏ چگونه «امّتی» که پیش از این برای اسرائیل خدا ناشناخته بود،‏ دعوت آن قوم روحانی را می‌پذیرد؟‏

^۱۹ گردآوری این گروه عظیم را می‌توان در عبارات بعدی نبوّت اِشَعْیا ملاحظه کرد:‏ ‏«هان امّتی را که نشناخته بودی دعوت خواهی نمود،‏ و امّتی که تو را نشناخته بودند،‏ نزد تو خواهند دوید.‏ به خاطر یَهُوَه که خدای تو است و قدّوس اسرائیل که تو را تمجید نموده است.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۵۵:‏۵ ‏)‏ باقی‌ماندهٔ مسح‌شدگان در طی سال‌های بعد از رهایی‌شان از اسارت روحانی،‏ در ابتدا به این امر پی‌نبردند که پیش از حارمَجِدّون به وسیلهٔ آنان «امّتی» بزرگ برای پرستش یَهُوَه گرد خواهد آمد.‏ اما،‏ پس از مدتی،‏ بسیاری از افراد پاکدل که امید آسمانی نداشتند به مسح‌شدگان پیوستند و همانند مسح‌شدگان از خود غیرت نشان دادند.‏ این نورسیدگان آراستگی قوم خدا را مشاهده کردند و دانستند که یَهُوَه با این قوم است.‏ (‏ زَکَرِیّا ۸:‏۲۳‏)‏ در طی دههٔ ۱۹۳۰ مسح‌شدگان به هویت واقعی این گروه که در کنار آنان به تعدادشان افزوده می‌شد،‏ پی‌بردند.‏ آنان دریافتند که یک گردآوری عظیم در پیش رو دارند.‏ گروه عظیم با سرعت به سوی قوم عهدِ خدا می‌آیند،‏ و این کار آنان بی‌دلیل نیست.‏

۲۰.‏ الف)‏ چرا ‹طلبیدن خداوند› در روزگار ما ضروری است،‏ و چگونه می‌توان او را طلبید؟‏ ب)‏ یَهُوَه چگونه به کسانی که او را بطلبند پاسخ خواهد داد؟‏

^۲۰ در روزگار اِشَعْیا،‏ چنین ندا داده شد:‏ ‏«‏خداوند را مادامی که  یافت می‌شود بطلبید و مادامی که نزدیک است او را بخوانید.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۵۵:‏۶ ‏)‏ این عبارات در روزگار ما،‏ هم برای اعضای اسرائیل خدا و هم برای گروه عظیمِ در حال رشد،‏ بسیار بجاست.‏ برکت یَهُوَه نامشروط نیست و دعوتش نیز تا ابد ادامه نخواهد داشت.‏ حالا زمان کسب رضایت خداست.‏ یَهُوَه برای اجرای داوری وقت معینی دارد و اگر آن زمان فرا رسد،‏ دیگر خیلی دیر خواهد بود.‏ از این رو،‏ اِشَعْیا می‌گوید:‏ ‏«شریر راه خود را و گناهکار افکار خویش را ترک نماید و به سوی خداوند بازگشت کند و بر وی رحمت خواهد نمود و به سوی خدای ما که مغفرت عظیم خواهد کرد.‏» —‏ اِشَعْیا ۵۵:‏۷‏.‏

۲۱.‏ چگونه قوم اسرائیل برخلاف آنچه نیاکانشان اعلام کرده بودند عمل کردند؟‏

^۲۱ عبارت «به سوی خداوند بازگشت کند» به طور ضمنی نشان می‌دهد که کسانی که نیاز به توبه دارند سابقاً با خدا رابطه داشته‌اند.‏ این عبارت یادآور این امر است که بسیاری از جنبه‌های این بخش از نبوّت اِشَعْیا در درجهٔ اوّل در مورد اسیران یهودی بابل صدق می‌کند.‏ قرن‌ها پیش از آن،‏ نیاکان این اسرا عزم راسخ خود را برای اطاعت از یَهُوَه با این جمله ابراز کرده بودند:‏ «حاشا از ما که یَهُوَه را ترک کرده،‏ خدایان غیر را عبادت نماییم.‏» (‏ یوشَع ۲۴:‏۱۶‏)‏ اما تاریخ نشان می‌دهد که آنچه آنان در موردش «حاشا» می‌گفتند،‏ در واقع به عمل آوردند و نه یکبار بلکه بارها!‏ بی‌ایمانی قوم خدا دلیل تبعیدشان به بابل است.‏

۲۲.‏ چرا یَهُوَه می‌گوید که افکارش و طریق‌هایش از افکار و طریق‌های انسان‌ها رفیع‌تر است؟‏

^۲۲ اگر یهودیان توبه کنند چه خواهد شد؟‏ یَهُوَه از زبان اِشَعْیا قول می‌دهد که در این صورت بر آنان «مغفرت عظیم» خواهد نمود.‏ و سپس می‌افزاید:‏ ‏«زیرا خداوند می‌گوید که افکار من افکار شما نیست و طریق‌های شما طریق‌های من نی.‏ زیرا چنانکه آسمان از زمین بلندتر است همچنان طریق‌های من از طریق‌های شما و افکار من از افکار  شما بلندتر می‌باشد.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۵۵:‏۸،‏ ۹ ‏)‏ یَهُوَه کامل است و افکار و طریق‌هایش رفیع و دست‌نیافتنی.‏ حتی رحمت او به حدّی است که ما انسان‌ها هیچ گاه به آن حد دست نخواهیم یافت.‏ باید در نظر داشت که وقتی یکی از ما انسانی دیگر را می‌بخشد در واقع یک گناهکار است که گناهکاری دیگر را بخشیده است.‏ همهٔ ما گاهی در شرایطی قرار می‌گیریم که به بخشش انسان‌های دیگر نیازمند می‌شویم.‏ (‏ متّیٰ ۶:‏۱۲‏)‏ اما یَهُوَه با این که خود نیازی به بخشیده شدن ندارد انسان‌ها را «با مغفرت عظیم» می‌بخشد!‏ براستی که خدا صاحب لطفی عظیم است و با رحمت خود،‏ روزنه‌های آسمان را می‌گشاید،‏ و باران رحمت را بر آنانی که از صمیم قلب به سوی او بازگردند،‏ فرو می‌باراند.‏ —‏ مَلاکی ۳:‏۱۰‏.‏

برکات بازگشت به سوی یَهُوَه

۲۳.‏ یَهُوَه برای بیان قطعیت تحقق کلامش از چه تشبیهی استفاده می‌کند؟‏

^۲۳ یَهُوَه به قومش چنین وعده می‌دهد:‏ ‏«چنانکه باران و برف از آسمان می‌بارد و به آنجا برنمی‌گردد بلکه زمین را سیراب کرده،‏ آن را  بارور و برومند می‌سازد و برزگر را تخم و خورنده را نان می‌بخشد،‏ همچنان کلام من که از دهانم صادر گردد خواهد بود.‏ نزد من بی‌ثمر نخواهد برگشت بلکه آنچه را که خواستم به جا خواهد آورد و برای آنچه آن را فرستادم کامران خواهد گردید.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۵۵:‏۱۰،‏ ۱۱ ‏)‏ هر آنچه یَهُوَه بر زبان آورد به طور حتم تحقق می‌یابد.‏ درست همانطور که باران و برف از آسمان فرو می‌ریزد و وظیفهٔ خویش را انجام داده،‏ زمین را سیراب می‌سازد و محصول به عمل می‌آورد،‏ کلامی که از دهان یَهُوَه خارج می‌گردد نیز کاملاً قابل‌اطمینان است.‏ او به آنچه وعده می‌دهد بی‌چون و چرا عمل می‌کند.‏ —‏ اعداد ۲۳:‏۱۹‏.‏

۲۴،‏ ۲۵.‏ آن دسته از یهودیان تبعیدی که مطابق پیام یَهُوَه از طریق اِشَعْیا عمل می‌کنند،‏ چه برکاتی می‌یابند؟‏

^۲۴ بنابراین،‏ در صورتی که یهودیان به کلام نبوی‌ای که از طریق اِشَعْیا بیان شده است توجه کنند،‏ بی‌تردید همانطور که یَهُوَه وعده داده است نجات خواهند یافت و در نتیجه به شادی عظیم دست می‌یابند.‏ یَهُوَه می‌گوید:‏ ‏«شما با شادمانی بیرون خواهید رفت و با سلامتی هدایت خواهید شد.‏ کوه‌ها و تلّ‌ها در حضور شما به شادی  ترنّم خواهند نمود و جمیع درختان صحرا دستک خواهند زد.‏ به جای درخت خار صنوبر و به جای خس آس خواهد رویید و برای خداوند اسم و آیت جاودانی که منقطع نشود خواهد بود.‏» —‏ اِشَعْیا ۵۵:‏۱۲،‏ ۱۳‏.‏

^۲۵ در سال ۵۳۷ ق.‏د.‏م.‏،‏ یهودیان تبعیدی حقیقتاً از بابل با شادی فراوان بیرون می‌آیند.‏ (‏ مزمور ۱۲۶:‏۱،‏ ۲‏)‏ لیکن هنگامی که به اورشلیم برسند با سرزمینی پوشیده از خار و خس روبرو خواهند شد.‏ باید به خاطر داشت که این سرزمین ده‌ها سال متروک بوده است.‏ اما قوم خدا که به وطن بازگشته‌اند حال می‌توانند آن را به صورتی زیبا درآورند!‏ درختان سر به فلک کشیده،‏ همچون صنوبر و آس جای خار و خس را خواهند گرفت.‏ برکتی را که یَهُوَه به قومش می‌دهد براحتی مشهود است زیرا قومش هنگام خدمت به او ‹به شادی ترنّم می‌نمایند.‏› درست مانند آن است که آن سرزمین خود شادمان است.‏

۲۶.‏ امروزه قوم خدا از چه موقعیت پربرکتی برخوردار است؟‏

^۲۶ در سال ۱۹۱۹ باقی‌ماندهٔ مسح‌شدگان مسیحی از اسارت روحانی درآمدند.‏ (‏ اِشَعْیا ۶۶:‏۸‏)‏ حال،‏ آنان در کنار گروه عظیمِ گوسفندان دیگر،‏ با شادمانی در بهشت روحانی مشغول خدمت به خدا هستند.‏ این مسیحیان که خود را از هر گونه تأثیرات بابلی آزاد ساخته‌اند،‏ از وضعیت مطلوبی برخوردارند که «اسم» یَهُوَه را مشهور می‌سازد.‏ رفاه روحانی آنان باعث جلال نام وی بوده،‏ مقام خدای نبوّت حقیقی را برازندهٔ وی می‌سازد.‏ براستی آنچه یَهُوَه برای ایشان انجام داده است نمایانگر الوهیّت اوست و گواهی است بر وفاداری وی به کلامش و رحمت او نسبت به توبه‌کاران.‏ باشد که همهٔ کسانی که «شراب و شیر را بی‌نقره و بی‌قیمت» خریداری می‌کنند تا ابد با شادمانی به یَهُوَه خدمت کنند!‏

‏[پاورقی‌ها]‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۳۴]‏

از یهودیانی که از لحاظ روحانی تشنه هستند دعوت می‌شود تا ‹نزد آب‌ها بیایند› و «شراب و شیر» را خریداری کنند

 ‏[تصویر در صفحهٔ ۲۳۹]‏

عیسی ثابت کرده است که «رئیس و حاکم» طوایف است

‏[تصاویر در صفحهٔ ۲۴۴‏،‏ ۲۴۵]‏

‏‹شریر راه خود را ترک نماید›‏