فصل ۲

کلام تسلّی‌بخش نبوی برای ما

اِشَعْیا ۴۱:‏⁠۱-‏۲۹

۱.‏ چرا باید به نبوّت اِشَعْیا توجه کنیم؟‏

اِشَعْیا حدود ۳۰۰۰ سال پیش کتابی را که نام وی بر آن است به رشتهٔ تحریر درآورد.‏ این کتاب با وجود قدمتش امروزه برای ما دارای ارزش واقعی است.‏ رویدادهای تاریخی‌ای که اِشَعْیا در این کتاب ثبت کرده است اصول پرارزشی را به ما می‌آموزند و مطالعهٔ دقیق نبوّت‌هایی که وی به نام یَهُوَه به قلم آورده است ایمانمان را تقویت می‌نماید.‏ آری،‏ اِشَعْیا براستی نبی‌ای است از جانب خدای حیّ.‏ یَهُوَه به او الهام کرده است تا تاریخ را از پیش ثبت کند و یا به عبارت دیگر رویدادها را پیش از وقوع آنها توصیف کند.‏ یَهُوَه بدین سان نشان می‌دهد که هم توانایی پیشگویی آینده را دارد هم توانایی شکل دادن به آن را.‏ مسیحیان حقیقی پس از مطالعهٔ کتاب اِشَعْیا یقین حاصل می‌کنند که یَهُوَه به هر آنچه وعده داده است عمل خواهد کرد.‏

۲.‏ هنگامی که اِشَعْیا کتاب نبوی خویش را نگاشت وضعیت اورشلیم چگونه بود،‏ و چه تغییراتی در شُرُف وقوع بود؟‏

^۲ اورشلیم تا موقع پایان یافتن نگارش نبوّت اِشَعْیا در مقابل تهدید آشوریان ایستادگی کرده بود.‏ معبد هنوز پابرجا بود و قوم همانند صدها سال گذشته همچنان مشغول امور روزمرهٔ خود بودند.‏ اما اوضاع در شُرُف تغییر بود.‏ زمانی فرا می‌رسید که ثروت پادشاهان یهودی به بابل برده می‌شد و جوانان یهودی به خدمت دربار آن شهر در می‌آمدند.‏ *  ‏(‏ اِشَعْیا ۳۹:‏⁠۶-‏۷‏)‏ این واقعه بیش از یکصد سال بعد از نگارش آن روی داد.‏ —‏ ۲پادشاهان ۲۴:‏۱۲-‏۱۷؛‏ دانیال ۱:‏⁠۱۹‏.‏

۳.‏ چه پیامی در باب چهل و یکم کتاب اِشَعْیا آمده است؟‏

^۳ اما پیامی که خدا از طریق اِشَعْیا فرستاد فقط پیام مصیبت و نابودی نبود.‏ باب چهلم کتاب وی با واژهٔ «تسلّی» آغاز می‌شود.‏ * یهودیان تسلّی می‌یابند زیرا به آنها اطمینان داده می‌شود که خود یا فرزندانشان به وطن باز خواهند گشت.‏ در ادامهٔ این پیام تسلّی‌بخش در باب چهل و یکم پیشگویی می‌شود که یَهُوَه پادشاهی نیرومند را برای انجام ارادهٔ الٰهی برخواهد انگیخت.‏ این باب حاوی مطالبی اطمینان‌بخش است که خواننده را تشویق می‌کند تا به خدا توکّل نماید.‏ علاوه بر آن ناتوانی خدایان کاذبی را که ملت‌ها به آنها توکّل می‌کنند برملا می‌سازد.‏ همهٔ اینها چه در روزگار اِشَعْیا چه در روزگار ما تقویت‌کنندهٔ ایمان هستند.‏

یَهُوَه ملت‌ها را به مبارزه می‌طلبد

۴.‏ یَهُوَه با چه سخنانی ملت‌ها را به مبارزه می‌طلبد؟‏

^۴ یَهُوَه از طریق نبی‌اش می‌گوید:‏ ‏«ای جزیره‌ها به حضور من خاموش شوید!‏ و قبیله‌ها قوّت تازه به هم رسانند!‏ نزدیک بیایند آنگاه تکلّم نمایند.‏ با هم به محاکمه نزدیک بیاییم.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۴۱:‏۱ ‏)‏ یَهُوَه با این سخنان ملت‌های مخالف قومش را به مبارزه می‌طلبد.‏ بگذار آنها در مقابلش قد علم کرده،‏ تکلّم نمایند!‏ همانطور که بعدها خواهیم دید،‏ یَهُوَه همانند قاضی دادگاه از این ملت‌ها درخواست می‌کند که مدرکی ارائه کنند مبنی بر اینکه بت‌هایشان خدایان حقیقی هستند.‏ آیا خدایان ایشان می‌توانند نجات پرستندگان خود یا داوری بر ضدّ دشمنانشان را پیشگویی کنند؟‏ اگر چنین است،‏ آیا می‌توانند چنین نبوّت‌هایی را تحقق بخشند؟‏ پاسخ این پرسش‌ها منفی است.‏ فقط یَهُوَه است که قادر به انجام چنین کارهایی می‌باشد.‏

۵.‏ توضیح بده که چگونه نبوّت‌های اِشَعْیا بیش از یک بار تحقق یافته‌اند.‏

 ^۵ هنگام بررسی نبوّت‌های اِشَعْیا،‏ باید به خاطر داشته باشیم که کلام وی همچون بسیاری از نبوّت‌های دیگر کتاب مقدّس بیش از یک بار تحقق می‌یابد.‏ در سال ۶۰۷ ق.‏د.‏م.‏،‏ اهالی یهودا به عنوان تبعیدی به بابل برده خواهند شد.‏ اما نبوّت‌های اِشَعْیا نشان می‌دهد که یَهُوَه اسرائیلیان اسیر را نجات خواهد بخشید.‏ این واقعه در سال ۵۳۷ ق.‏د.‏م.‏ روی می‌دهد.‏ در اوایل قرن بیستم نجاتی نظیر آن به وقوع پیوست.‏ در طی جنگ اوّل جهانی،‏ خادمان مسح‌شدهٔ یَهُوَه بر روی زمین دوران پرتلاطمی را پشت سر گذاردند.‏ در سال ۱۹۱۸ فشارهایی از جانب دنیای شیطان،‏ به تحریک جهان مسیحیت به عنوان بخش اصلی بابل عظیم،‏ موعظهٔ سازماندهی‌شدهٔ بشارت را تقریباً متوقف ساخت.‏ (‏ مکاشفه ۱۱:‏⁠۵-‏۱۰‏)‏ برخی از مسئولین انجمن برج دیده‌بانی به جرم‌های ساختگی زندانی شدند.‏ ظاهراً دنیا در نبردش با خادمان خدا به پیروزی دست یافته بود.‏ اما همانند سال ۵۳۷ ق.‏د.‏م.‏،‏ یَهُوَه به نحوی غیرمنتظره موجبات رهایی آنان را فراهم ساخت.‏ در سال ۱۹۱۹ مسئولانی که به زندان افتاده بودند آزاد شدند،‏ و بعدها از جرم‌هایی که به آنان نسبت داده شده بود مبرّا گشتند.‏ کنگره‌ای در سِدار پُوینت،‏ اُهایو،‏ در ماه سپتامبر سال ۱۹۱۹،‏ به خادمان یَهُوَه نیرویی دوباره بخشید تا کار موعظهٔ بشارت ملکوت را از سر گیرند.‏ (‏ مکاشفه ۱۱:‏۱۱،‏ ۱۲‏)‏ از آن زمان تا کنون کار موعظه رشدی چشمگیر یافته است.‏ علاوه بر این،‏ بسیاری از سخنان اِشَعْیا در بهشت آیندهٔ روی زمین تحقق خواهند یافت.‏ بنابراین سخنان اِشَعْیا که  قدمتی طولانی دارد برای همهٔ ملت‌ها و انسان‌های امروز است.‏

فراخوانیِ رهاننده

۶.‏ اِشَعْیای نبی فاتح آینده را چگونه توصیف می‌کند؟‏

^۶ یَهُوَه از طریق اِشَعْیا پیشگویی می‌کند که یک فاتح،‏ قوم خدا را از بابل رهانیده،‏ دشمنان آنان را کیفر خواهد داد.‏ یَهُوَه می‌پرسد:‏ ‏«کیست که  کسی را از مشرق برانگیخت که عدالت او را نزد پای‌های وی می‌خواند؟‏ امّت‌ها را به وی تسلیم می‌کند و او را بر پادشاهان مسلّط می‌گرداند.‏ و ایشان را مثل غبار به شمشیر وی و مثل کاه که پراکنده می‌گردد به کمان وی تسلیم خواهد نمود.‏ ایشان را تعاقب نموده،‏ به راهی که با پای‌های خود نرفته بود،‏ بسلامتی خواهد گذشت.‏ کیست که این را عمل نموده و به جا آورده،‏ و طبقات را از ابتدا دعوت نموده است؟‏ من که یَهُوَه و اوّل و با آخرین می‌باشم من هستم.‏» —‏ اِشَعْیا ۴۱:‏⁠۲-‏۴‏.‏

۷.‏ فاتح آینده کیست،‏ و چه کارهایی به انجام می‌رساند؟‏

^۷ کیست که از مشرق‌زمین برمی‌خیزد؟‏ کورش پارسی؛‏ اوست که به همراه سپاهیان نیرومندش از ماد و پارس و عیلام که در شرق بابل قرار دارند لشکرکشی خواهد کرد.‏ (‏ اِشَعْیا ۴۱:‏۲۵؛‏ ۴۴:‏۲۸؛‏ ۴۵:‏⁠۱-‏۴،‏ ۱۳؛‏ ۴۶:‏۱۱‏)‏ با اینکه کورش یَهُوَه را نمی‌پرستد مطابق ارادهٔ یَهُوَه یعنی خدای عادل رفتار می‌نماید.‏ کورش بر پادشاهان مسلّط می‌شود و آنان همچون غبار از سر راه وی پراکنده می‌گردند.‏ این پادشاه در طی فتوحات خود،‏ از راه‌هایی  که معمولاً کسی از آنها عبور نمی‌کند ‹بسلامت› می‌گذرد و بر همهٔ موانع فایق می‌آید.‏ در سال ۵۳۹ ق.‏د.‏م.‏،‏ به شهر نیرومند بابل می‌رسد و آن را سرنگون می‌سازد.‏ در نتیجه،‏ قوم خدا آزاد می‌شوند تا بتوانند به اورشلیم بازگردند و پرستش پاک را دوباره برقرار سازند.‏ —‏ عَزْرا ۱:‏⁠۱-‏۷‏.‏ *

۸.‏ چه کاری است که فقط یَهُوَه قادر به انجام آن است؟‏

^۸ بدین سان،‏ یَهُوَه از طریق اِشَعْیا ظهور کورش را مدت‌ها پیش از آنکه این پادشاه تولّد یابد پیشگویی می‌کند.‏ فقط خدای حقیقی قادر است چنین چیزی را بدرستی نبوّت کند.‏ یَهُوَه در میان خدایان کاذب ملت‌ها همتایی ندارد.‏ پس بی‌جهت نیست که خود اعلام می‌کند:‏ ‹جلال خود را به کسی دیگر نخواهم داد.‏› فقط یَهُوَه می‌تواند بحق بگوید:‏ «من اوّل هستم و من آخر هستم و غیر از من خدایی نیست.‏» —‏ اِشَعْیا ۴۲:‏۸؛‏ ۴۴:‏⁠۶،‏ ۷‏.‏

مردمان وحشت‌زده به بت‌ها روی می‌آورند

۹-‏۱۱.‏ ملت‌ها در مقابل پیشروی کورش چه واکنشی از خود نشان می‌دهند؟‏

^۹ اِشَعْیا حال واکنش ملت‌ها را در مقابل این فاتح آینده توصیف می‌کند:‏ ‏«جزیره‌ها دیدند و ترسیدند و اقصای زمین بلرزیدند و تقرّب جسته،‏ آمدند.‏ هر کس همسایهٔ خود را اعانت کرد و به برادر خود گفت:‏ قویدل باش.‏ نجار زرگر را و آنکه با چکش صیقل می‌کند سندان‌زننده را تقویت می‌نماید و دربارهٔ لحیم می‌گوید:‏ که خوب است و آن را به میخ‌ها محکم می‌سازد تا متحرّک نشود.‏» —‏ اِشَعْیا ۴۱:‏⁠۵-‏۷‏.‏

^۱۰ یَهُوَه وقایع ۲۰۰ سال بعد را نگریسته صحنهٔ جهانی را نظاره می‌کند.‏ لشکریان عظیم کورش بسرعت حرکت کرده،‏ هر نوع مقاومتی را در هم  می‌شکنند.‏ ملت‌ها منجمله اهالی جزیره‌های دوردست از پیشروی او به خود می‌لرزند.‏ آنها از ترس با یکدیگر متحد می‌شوند تا با شخصی که یَهُوَه برای اِعمال داوری از مشرق فرا خوانده است مقابله کنند و به یکدیگر دلگرمی داده،‏ می‌گویند:‏ «قویدل باش.‏»‏

 ^۱۱ صنعتگران با کمک هم بت‌هایی برای نجات مردم می‌سازند.‏ نجّار قابی چوبی می‌سازد و سپس زرگر را تشویق می‌کند تا آن را با فلزی احتمالاً طلا بپوشاند.‏ مجسمه‌ساز فلز را با چکش صاف می‌کند و از لحیم‌کاری اظهار رضایت می‌نماید.‏ سپس شاید از روی کنایه در نبوّت می‌خوانیم که آن را با میخ محکم می‌کنند تا مانند بت داجون که جلوی صندوق عهد یَهُوَه بر زمین افتاد،‏ حرکت نکند و از خود ضعف نشان ندهد.‏ —‏ ۱سموئیل ۵:‏۴‏.‏

نترسید!‏

۱۲.‏ یَهُوَه چگونه به اسرائیل قوّت قلب می‌دهد؟‏

^۱۲ حال یَهُوَه توجه خود را به سوی قومش معطوف می‌دارد.‏ کسانی که به خدای حقیقی توکّل می‌کنند برخلاف ملت‌ها که به بت‌های بی‌جان توکّل می‌کنند لزومی ندارد ترسی به دل راه دهند.‏ یَهُوَه با یادآوری این امر که اسرائیل نوادهٔ دوستش ابراهیم است قوّت‌قلب بخشیدن به آنها را آغاز می‌کند.‏ اِشَعْیا کلام یَهُوَه را با لطافتی خاص در قطعه‌ای به قلم آورده،‏ می‌نویسد:‏ ‏«تو ای اسرائیل بندهٔ من و ای یعقوب که تو را برگزیده‌ام و ای ذریّت دوست من ابراهیم،‏ که تو را از اقصای زمین گرفته،‏ تو را از کرانه‌هایش خوانده‌ام و به تو گفته‌ام تو بندهٔ من هستی،‏ تو را برگزیدم و ترک ننمودم.‏ مترس زیرا که من با تو هستم و مشوّش مشو زیرا من خدای تو هستم!‏ تو را تقویت خواهم نمود و البته تو را معاونت خواهم داد و تو را به دست راست عدالت خود دستگیری خواهم کرد.‏» —‏ اِشَعْیا ۴۱:‏⁠۸-‏۱۰‏.‏

۱۳.‏ چرا سخنان یَهُوَه برای یهودیان اسیر مایهٔ تسلّی‌خاطر خواهد بود؟‏

^۱۳ این کلمات برای یهودیان وفاداری که در غربت اسیر هستند چقدر مایهٔ تسلّی‌خاطر خواهد بود!‏ در حالی که در تبعید و بندگی پادشاه بابل روزگار را می‌گذرانند از اینکه یَهُوَه آنان را «بندهٔ» خود می‌خواند چقدر  قوّت‌قلب می‌یابند!‏ (‏ ۲تواریخ ۳۶:‏۲۰‏)‏ یَهُوَه به دلیل عدم وفاداری‌شان آنان را تنبیه خواهد کرد ولی طردشان نخواهد نمود.‏ اسرائیل به یَهُوَه تعلّق دارد نه به بابل.‏ هیچ دلیلی وجود ندارد که خادمان خدا از پیشروی کورش فاتح ترسی به دل راه دهند.‏ یَهُوَه در کنار قومش خواهد بود و آنان را یاری خواهد کرد.‏

۱۴.‏ سخنان یَهُوَه به اسرائیل چگونه مایهٔ تسلّی‌خاطر خادمان امروز خداست؟‏

^۱۴ این سخنان حتی تا امروز برای خادمان خدا اطمینان‌بخش و تقویت‌کننده بوده است.‏ در سال ۱۹۱۸ این خادمان مشتاق بودند بدانند که خدا از ایشان چه انتظاری دارد.‏ آنها در آن زمان در آرزوی رهایی از اسارت روحانی بودند و ما امروزه در آرزوی رهایی از فشارهایی هستیم که شیطان،‏ دنیا،‏ و ناکاملی خودمان بر ما وارد می‌سازند.‏ اما در عین حال می‌دانیم که یَهُوَه بخوبی واقف است چه وقت و چگونه به نفع قومش وارد عمل شود.‏ ما همچون کودکان خردسال دست قدرتمندش را محکم نگاه می‌داریم و اطمینان داریم که به یاری او می‌توانیم از عهدهٔ مشکلات برآییم.‏ (‏ مزمور ۶۳:‏⁠۷،‏ ۸‏)‏ یَهُوَه به خادمانش ارج می‌نهد.‏ او همانطور که از قومش در طی سال‌های دشوار ۱۹۱۸ و ۱۹۱۹ و همینطور در روزگار باستان از اسرائیلیان وفادار حمایت کرد امروزه از ما نیز حمایت می‌کند.‏

۱۵،‏ ۱۶.‏ الف)‏ چه بر سر دشمنان اسرائیل خواهد آمد،‏ و اسرائیل از چه جهاتی به کِرم شبیه است؟‏ ب)‏ امروزه با توجه به کدام حملهٔ قریب‌الوقوع سخنان یَهُوَه مایهٔ دلگرمی است؟‏

^۱۵ حال به سخنان بعدی یَهُوَه به قلم اِشَعْیا می‌پردازیم:‏ ‏«اینک همهٔ آنانی که بر تو خشم دارند،‏ خجل و رسوا خواهند شد و آنانی که با تو معارضه نمایند ناچیز شده،‏ هلاک خواهند گردید.‏ آنانی را که با تو مجادله نمایند جستجو کرده،‏ نخواهی یافت و آنانی که با تو جنگ کنند نیست و نابود خواهند شد.‏ زیرا من که یَهُوَه خدای تو هستم دست راست تو را گرفته،‏ به تو می‌گویم:‏ مترس زیرا من تو را نصرت خواهم داد.‏ ای کِرم یعقوب و شَرذِمّهٔ اسرائیل مترس زیرا خداوند و  قدّوس اسرائیل که ولیّ تو می‌باشد می‌گوید:‏ من تو را نصرت خواهم داد.‏» —‏ اِشَعْیا ۴۱:‏۱۱-‏۱۴‏.‏

^۱۶ پیروزی با دشمنان اسرائیل نخواهد بود.‏ آنانی که بر اسرائیل خشم گیرند خجل خواهند گشت و کسانی که بر ضدّ اسرائیل بجنگند هلاک خواهند شد.‏ با وجود آنکه اسرائیلیانِ اسیر همچون کِرمی که در خاک پیچ و تاب می‌خورد ضعیف و بی‌دفاع به نظر می‌رسند،‏ یَهُوَه به یاری‌شان خواهد آمد.‏ براستی که در این «ایّام آخر» هر گاه مسیحیان حقیقی در دنیا با خصومت سخت روبرو بوده‌اند،‏ از فکر حمایت یَهُوَه همیشه دلگرمی یافته‌اند!‏ (‏ ۲تیموتاؤس ۳:‏۱‏)‏ براستی که با توجه به حملهٔ قریب‌الوقوع شیطان که در نبوّت به نام ‹جوج از زمین ماجوج› خوانده شده است چقدر وعدهٔ یَهُوَه دلگرم‌کننده است!‏ هنگام حملهٔ بی‌امان جوج قوم یَهُوَه به نظر همچون کِرمی بی‌دفاع می‌آید چرا که ظاهراً قومی است «بی‌حصار» و حتی ‹پشت‌بند و دروازه› ندارد.‏ با این همه کسانی که چشم امیدشان به یَهُوَه است نباید ترسی به دل راه دهند.‏ قادر مطلق شخصاً برای رهایی‌شان خواهد جنگید.‏ —‏ حِزْقِیال ۳۸:‏۲،‏ ۱۱،‏ ۱۴-‏۱۶،‏ ۲۱-‏۲۳؛‏ ۲قُرِنتیان ۱:‏۳‏.‏

تسلّی اسرائیل

۱۷،‏ ۱۸.‏ اِشَعْیا قدرت یافتن اسرائیل را چگونه توصیف می‌کند،‏ و ما می‌توانیم از تحقق چه امری اطمینان داشته باشیم؟‏

^۱۷ یَهُوَه همچنان به تسلّی قومش پرداخته،‏ می‌گوید:‏ ‏«اینک تو را گردون تیز نو دندانه‌دار خواهم ساخت و کوه‌ها را پایمال کرده،‏ خرد خواهی نمود و تلّ‌ها را مثل کاه خواهی ساخت.‏ آنها را خواهی افشاند و باد آنها را برداشته،‏ گردباد آنها را پراکنده خواهد ساخت.‏ لیکن تو از خداوند شادمان خواهی شد و به قدّوس اسرائیل فخر خواهی نمود.‏» —‏ اِشَعْیا ۴۱:‏۱۵،‏ ۱۶‏.‏

 ^۱۸ اسرائیل قدرت خواهد یافت تا از لحاظ روحانی وارد عمل شود و بر دشمنانش که همچون کوه در مقابلش قد علم کرده‌اند غالب آید.‏ هنگامی که اسرائیل از تبعید بازگردد بر آن دسته از دشمنانش که می‌خواهند مانع بازسازی معبد و دیوارهای اورشلیم شوند پیروز خواهد گشت.‏ (‏ عَزْرا ۶:‏⁠۱۲؛‏ نَحَمِیا ۶:‏⁠۱۶‏)‏ اما سخنان یَهُوَه در مورد «اسرائیل خدا» در ابعاد وسیع‌تری تحقق خواهد یافت.‏ (‏ غَلاطیان ۶:‏⁠۱۶‏)‏ عیسی به مسیحیان مسح‌شده چنین وعده می‌دهد:‏ «هر که غالب آید و اَعمال مرا تا انجام نگاه دارد،‏ او را بر امّت‌ها قدرت خواهم بخشید تا ایشان را به عصای آهنین حکمرانی کند و مثل کوزه‌های کوزه‌گر خرد خواهند شد،‏ چنانکه من نیز از پدر خود یافته‌ام.‏» (‏ مکاشفه ۲:‏⁠۲۶،‏ ۲۷‏)‏ بی‌شک زمانی فرا خواهد رسید که برادران مسیح که به جلال آسمانی رستاخیز یافته‌اند در نابودی دشمنان یَهُوَه خدا نقش فعال خواهند داشت.‏ —‏ ۲تَسّالونیکیان ۱:‏⁠۷،‏ ۸؛‏ مکاشفه ۲۰:‏⁠۴،‏ ۶‏.‏

۱۹،‏ ۲۰.‏ اِشَعْیا در مورد بازگشت اسرائیل به محلی زیبا چه می‌نویسد،‏ و این نبوّت چگونه تحقق می‌یابد؟‏

^۱۹ حال یَهُوَه به زبان تشبیه وعدهٔ خود را در این مورد که به قومش یاری می‌رساند تحکیم می‌کند.‏ اِشَعْیا در این باره می‌نویسد:‏ ‏«فقیران و مسکینان آب را می‌جویند و نمی‌یابند و زبان ایشان از تشنگی خشک می‌شود.‏ من که یَهُوَه هستم ایشان را اجابت خواهم نمود.‏ خدای اسرائیل هستم ایشان را ترک نخواهم کرد.‏ بر تلّ‌های خشک نهرها و در میان وادی‌ها چشمه‌ها جاری خواهم نمود.‏ و بیابان را به برکهٔ آب و زمین خشک را به چشمه‌های آب مبدّل خواهم ساخت.‏ در بیابان سَرو آزاد و شطیم و آس و درخت زیتون را خواهم گذاشت و در صحرا صنوبر و کاج و چنار را با هم غَرْس خواهم نمود.‏ تا ببینند و بدانند و تفکّر نموده،‏ با هم تأمل نمایند که دست خداوند این را کرده و قدّوس اسرائیل این را ایجاد نموده است.‏» —‏ اِشَعْیا ۴۱:‏۱۷-‏۲۰‏.‏

 ^۲۰ با وجود اینکه اسرائیلیان تبعیدی در پایتخت یک قدرت جهانی ثروتمند به سر می‌برند آن شهر برایشان همانند بیابانی خشک است.‏ حالت عاطفی آنها شبیه حالت داود است هنگامی که از شاؤل پادشاه گریخته خود را پنهان ساخته بود.‏ در سال ۵۳۷ ق.‏د.‏م.‏،‏ یَهُوَه راه را برای اسرائیلیان هموار ساخت تا بتوانند به یهودا بازگردند و معبدش را در اورشلیم بازسازی نمایند و بدین ترتیب پرستش پاک را دوباره برقرار سازند.‏ یَهُوَه در مقابل به آنها برکت می‌دهد.‏ اِشَعْیا بعدها در نبوّتی پیشگویی می‌کند:‏ «به تحقیق خداوند صهیون را تسلّی داده،‏ تمامی خرابه‌هایش را تسلّی بخشیده است و بیابان او را مثل عدن و هامون او را مانند جنّت خداوند ساخته است.‏» (‏ اِشَعْیا ۵۱:‏۳‏)‏ نبوّت فوق پس از آنکه یهودیان به وطن باز می‌گردند تحقق می‌یابد.‏

۲۱.‏ در دوران ما چه چیزی دوباره برقرار شده است،‏ و در آینده چه خواهد شد؟‏

^۲۱ رویداد مشابهی در دوران ما نیز رخ داده است،‏ در هنگامی که کورش اعظم یعنی مسیح عیسی پیروان مسح‌شدهٔ خویش را از اسارت روحانی رها ساخت تا بتوانند پرستش پاک را دوباره برقرار سازند.‏ برکتی که نصیب این افراد باایمان شد یک بهشت پربار روحانی بود،‏ یک باغ عدن مجازی.‏ (‏ اِشَعْیا ۱۱:‏⁠۶-‏۹؛‏ ۳۵:‏⁠۱-‏۷‏)‏ بزودی،‏ خدا دشمنانش را نابود خواهد ساخت و تمامی زمین به بهشتی حقیقی مبدّل خواهد شد،‏ درست همانطور که عیسی به تبهکار روی چوبهٔ اعدام وعده داد.‏ —‏ لوقا ۲۳:‏۴۳‏.‏

دشمنان اسرائیل به مبارزه طلبیده می‌شوند

۲۲.‏ یَهُوَه چگونه دوباره ملت‌ها را به مبارزه می‌طلبد؟‏

^۲۲ یَهُوَه حال دوباره به موضوع اختلافش با ملت‌ها و بت‌هایشان باز می‌گردد:‏ ‏«خداوند می‌گوید:‏ دعوی خود را پیش آورید و پادشاه یعقوب می‌گوید:‏ براهین قوی خویش را عرضه دارید.‏ آنچه را که واقع خواهد شد نزدیک آورده،‏ برای ما اعلام نمایند.‏ چیزهای پیشین را و  کیفیت آنها را بیان کنید تا تفکّر نموده،‏ آخر آنها را بدانیم یا چیزهای آینده را به ما بشنوانید.‏ و چیزها را که بعد از این واقع خواهد شد بیان کنید تا بدانیم که شما خدایانید.‏ باری،‏ نیکویی یا بدی را به جا آورید تا ملتفت شده،‏ با هم ملاحظه نماییم.‏ اینک شما ناچیز هستید و عمل شما هیچ است و هر که شما را اختیار کند رجس است.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۴۱:‏۲۱-‏۲۴ ‏)‏ آیا خدایان ملت‌ها می‌توانند بدرستی نبوّت کنند و بدین ترتیب ثابت کنند که از دانش مافوق طبیعی برخوردارند؟‏ اگر چنین باشد،‏ بی‌تردید باید نتایجی چه نیکو چه بد برای تأیید ادعاهای آنان وجود داشته باشد.‏ اما واقعیت آن است که بت‌ها هیچند و از ایشان کاری برنمی‌آید.‏

۲۳.‏ چرا یَهُوَه از طریق انبیایش مکرراً بت‌ها را محکوم ساخته است؟‏

^۲۳ در روزگار ما برخی شاید از خود بپرسند چرا یَهُوَه از طریق اِشَعْیا  و انبیای دیگر تا این حد در مورد ابلهانه بودن پرستش بت‌ها توضیح داده است.‏ امروزه شاید ناتوانی بت‌های ساخت بشر برای بسیاری از انسان‌ها امری بدیهی بنماید.‏ اما وقتی یک سیستم اعتقادی دروغین برقرار و به طور وسیعی پذیرفته می‌شود،‏ مشکل بتوان اثراتش را از اذهان معتقدان آن زدود.‏ بسیاری از عقاید متداول امروز نیز همانند اعتقاد به بت‌های بی‌جان خدایان بیهوده و بی‌معنا هستند.‏ با این حال مردم با وجود استدلال‌های قانع‌کننده‌ای که بر ضدّ چنین عقایدی وجود دارد همچنان به آنها معتقدند.‏ فقط با شنیدن مکرر حقیقت است که شماری از آنان به حکمت توکّل به یَهُوَه پی می‌برند.‏

۲۴،‏ ۲۵.‏ یَهُوَه چگونه دوباره به کورش اشاره می‌کند،‏ و این سخنان یادآور چه نبوّت دیگری است؟‏

^۲۴ یَهُوَه دوباره با اشاره به کورش می‌گوید:‏ ‏«کسی را از شمال برانگیختم و او خواهد آمد و کسی را از مشرق آفتاب که اسم مرا خواهد خواند و او بر سَروران مثل بر گِلْ خواهد آمد و مانند کوزه‌گری که گِل را پایمال می‌کند.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۴۱:‏۲۵ ‏)‏ * یَهُوَه برخلاف خدایان ملت‌ها قدرت عمل دارد.‏ او هنگامی که کورش را از «مشرق» بخواند نشان خواهد داد که قادر به پیشگویی وقایع است و می‌تواند آینده را طوری شکل دهد که پیشگویی‌هایش جامهٔ عمل بپوشند.‏

^۲۵ این سخنان یادآور توصیف نبوی یوحنّای رسول از پادشاهانی است که در دوران ما وارد عمل خواهند شد.‏ در مکاشفه ۱۶:‏۱۲ آمده است که راه برای «پادشاهانی که از مشرقِ آفتاب می‌آیند» گشاده خواهد شد.‏ این پادشاهان همان یَهُوَه خدا و عیسی مسیح می‌باشند.‏ همانطور که کورش قرن‌ها پیش قوم خدا را نجات بخشید،‏ این پادشاهان نیز که از قدرتی به مراتب عظیم‌تر برخوردارند،‏ دشمنان یَهُوَه را نابود خواهند ساخت و قومش  را از مصیبت عظیم گذرانده،‏ به دنیای عادل جدید شبانی خواهند نمود.‏ —‏ مزمور ۲:‏⁠۸،‏ ۹؛‏ ۲پِطْرُس ۳:‏⁠۱۳؛‏ مکاشفه ۷:‏⁠۱۴-‏۱۷‏.‏

یَهُوَه متعال است!‏

۲۶.‏ یَهُوَه حال چه پرسشی را مطرح می‌سازد،‏ و آیا به آن پاسخ داده می‌شود؟‏

^۲۶ یَهُوَه بار دیگر حقیقت را اعلام کرده،‏ می‌گوید که او تنها خدای حقیقی است و می‌پرسد:‏ ‏«کیست که از ابتدا خبر داد تا بدانیم،‏ و از قبل تا بگوییم که او راست است؟‏ البته خبردهنده‌ای نیست و اعلام‌کننده‌ای نی و کسی هم نیست که سخنان شما را بشنود.‏» ‏(‏ اِشَعْیا ۴۱:‏۲۶ ‏)‏ هیچ بتی آمدن فاتحی را برای آزادسازی پرستندگانش اعلام نکرده است.‏ همهٔ این خدایان بی‌جان و بی‌زبانند و ابداً نمی‌توان آنها را خدا خواند.‏

۲۷،‏ ۲۸.‏ در آیه‌های پایانی باب چهل و یکم کتاب اِشَعْیا بر روی چه حقیقت مهمی تأکید شده است،‏ و فقط چه کسی می‌تواند چنین چیزی را اعلام کند؟‏

^۲۷ اِشَعْیا پس از گزارش این سخنان نبوی و پرشور یَهُوَه بر حقیقت مهمی تأکید کرده،‏ می‌گوید:‏ ‏«اوّل به صهیون ‏[‏‏«گفت،‏» د ج] که اینک هان این چیزها ‏(‏ خواهد رسید ‏)‏ و به اورشلیم بشارت‌دهنده‌ای بخشیدم.‏ و نگریستم و کسی یافت نشد و در میان ایشان نیز مشورت‌دهنده‌ای نبود که چون از ایشان سؤال نمایم جواب تواند داد.‏ اینک جمیع ایشان باطلند و اَعمال ایشان هیچ است و بت‌های ریخته‌شدهٔ ایشان باد و بطالت است.‏» —‏ اِشَعْیا ۴۱:‏۲۷-‏۲۹‏.‏

^۲۸ یَهُوَه اوّل و متعال است!‏ او همان خدای حقیقی است که رهایی قومش را اعلام کرده،‏ بشارت می‌دهد،‏ و تنها شاهدان وی هستند که عظمت وی را به ملت‌ها اعلام می‌کنند.‏ یَهُوَه به نحوی تحقیرآمیز کسانی را که به بت‌ها توکّل می‌کنند محکوم می‌نماید و بت‌های آنان را مردود شمرده،‏ «باد و بطالت» می‌خواند.‏ براستی آیا همین دلیل محکمی نیست برای آنکه به خدای حقیقی اتکا کنیم؟‏ فقط یَهُوَه شایستهٔ اعتماد است.‏

‏[پاورقی‌ها]‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۹]‏

کورش با اینکه یَهُوَه را نمی‌پرستد،‏ برای انجام ارادهٔ خدا برگزیده شده است

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۱]‏

ملت‌ها به بت‌های بی‌جان توکّل می‌کنند

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۷]‏

اسرائیل همچون ‹گردون کوه‌ها را پایمال خواهد کرد›‏