یَهُوَه روح متواضعان را اِحیا می‌نماید
فصل ۱۸
یَهُوَه روح متواضعان را اِحیا می‌نماید
۱. یَهُوَه چه اطمینانی داد، و سخنان وی چه پرسش‌هایی را مطرح می‌سازد؟
«او که عالی و بلند است و ساکن در ابدیت می‌باشد و اسم او قدّوس است چنین می‌گوید: من در مکان عالی و مقدّس ساکنم و نیز با کسی که روح افسرده و متواضع دارد، تا روح متواضعان را اِحیا نمایم و دل افسردگان را زنده سازم.» ( اِشَعْیا ۵۷:۱۵) این است آنچه اِشَعْیای نبی در قرن هشتم ق.د.م. به قلم آورد. چه واقعه‌ای در یهودا در جریان بود که این پیام را تا این حد دلگرم‌کننده می‌ساخت؟ این کلامِ وحی‌شده چگونه می‌تواند مددکار مسیحیان امروز باشد؟ بررسی باب پنجاه و هفتم کتاب اِشَعْیا ما را در پاسخگویی به این پرسش‌ها یاری خواهد کرد.
‹شما ای پسران به اینجا نزدیک آیید!›
۲. الف) آنچه در باب پنجاه و هفتم کتاب اِشَعْیا آمده است ظاهراً مربوط به چه زمانی است؟ ب) وضعیت عادلان در روزگار اِشَعْیا چگونه است؟
۲ به نظر می‌آید که این بخش از نبوّت اِشَعْیا مربوط به روزگار خود اِشَعْیاست. توجه کن که شرارت تا چه اندازه ریشه دوانیده است: «مرد عادل تلف شد و کسی نیست که این را در دل خود بگذراند و مردان رؤف برداشته شدند و کسی فکر نمی‌کند که عادلان از معرض بلا برداشته می‌شوند. آنانی که به استقامت سالک می‌باشند، به سلامتی داخل شده، بر بسترهای خویش آرامی خواهند یافت.» ( اِشَعْیا ۵۷:۱، ۲ ) اگر مرد عادلی بر زمین افتد، کسی اهمیت نمی‌دهد. حتی مرگ زودرسِ او توجه کسی را برنمی‌انگیزد. خواب مرگ برای وی آرامش به همراه می‌آورد و او را از رنجی که خدانشناسان بر وی وارد می‌آورند آزاد ساخته، از مصیبت‌ها می‌رهاند. قوم منتخب خدا به وضعیتی اسفبار دچار گشته است. در شرایط موجود، کسانی که وفادار باقی مانده‌اند براستی از این که می‌بینند یَهُوَه به همهٔ این وقایع توجه می‌کند و حامی آنان است، دلگرمی فراوان می‌یابند.
۳. یَهُوَه چگونه نسل شریر یهودا را مخاطب قرار می‌دهد، و به چه دلیل؟
۳ یَهُوَه نسل شریر یهودا را فرا خوانده، بدیشان می‌گوید: «اما شما ای پسران ساحره و اولاد فاسق و زانیه به اینجا نزدیک آیید!» ( اِشَعْیا ۵۷:۳ ) براستی که آنها مستحق چنین نام‌های شرم‌آوری می‌باشند؛ پسران ساحره و اولاد مردی زناکار و زنی روسپی. پرستش کاذبی که به آن روی آورده‌اند شامل بت‌پرستی تنفرانگیز و ارتباط با ارواح و فَحشاست. بدین جهت، یَهُوَه از این گناهکاران می‌پرسد: «بر که تمسخر می‌کنید و بر که دهان خود را باز می‌کنید و زبان را دراز می‌نمایید؟ آیا شما اولاد عصیان و ذریّت کذب نیستید که در میان بلوط‌ها و زیر هر درخت سبز خویشتن را به حرارت می‌آورید و اطفال را در وادی‌ها زیر شکاف صخره‌ها ذبح می‌نمایید؟» — اِشَعْیا ۵۷:۴، ۵.
۴. شریران یهودا چه گناهانی به گردن دارند؟
۴ شریران یهودا آشکارا به بت‌پرستی قبیح خویش مشغولند. آنان انبیای خدا را که برای اصلاحشان فرستاده شده‌اند مسخره می‌کنند، و با بی‌شرمی و بی‌احترامی زبان خود را بر ایشان دراز می‌کنند. از این رو، با وجود آن که فرزندان ابراهیم می‌باشند، سرکشی‌هایشان آنان را به صورت فرزندان عصیان و ذریّت کذب درآورده است. ( اِشَعْیا ۱:۴؛ ۳۰:۹؛ یوحنّا ۸:۳۹، ۴۴) بیرون از شهرها در میان درختان بزرگ، شور و حرارت مذهبی را در خود به وجود می‌آورند تا به بت‌پرستی بپردازند. عبادتی بی‌رحمانه! چرا که حتی کودکان خویش را ذبح می‌کنند. درست مانند همان ملت‌هایی که اَعمال نفرت‌انگیزشان سبب شد یَهُوَه آنان را از آن سرزمین براند. — ۱پادشاهان ۱۴:۲۳؛ ۲پادشاهان ۱۶:۳، ۴؛ اِشَعْیا ۱:۲۹.
هدیهٔ ریختنی برای سنگ‌ها
۵، ۶. الف) اهالی یهودا به جای پرستش یَهُوَه چه چیز را می‌پرستند؟ ب) بت‌پرستی یهودا تا چه حد آشکار و گسترده است؟
۵ ببین اهالی یهودا تا چه حد در منجلاب بت‌پرستی فرو رفته‌اند: «در میان سنگ‌های مِلسای وادی نصیب تو است همین‌ها قسمت تو می‌باشد. برای آنها نیز هدیهٔ ریختنی ریختی و هدیهٔ آردی گذرانیدی آیا من از اینها تسلّی خواهم یافت؟» ( اِشَعْیا ۵۷:۶ ) یهودیان قوم عهدِ خدا می‌باشند، با این همه به جای پرستش یَهُوَه سنگ‌هایی را که در بستر رودخانه می‌یابند خدای خود ساخته‌اند. داود اعلام کرد که یَهُوَه نصیبِ اوست، اما این گناهکاران سنگ‌های بی‌جان را بت خویش ساخته، آنها را نصیب خود می‌دانند و قربانی ریختنی برایشان می‌ریزند. ( مزمور ۱۶:۵؛ حَبَقُّوق ۲:۱۹) یَهُوَه از انحراف قومی که نمایندهٔ نام وی است، چه تسلّی‌خاطری می‌تواند بیابد؟
۶ اهالی یهودا در همه جا، در زیر درختان عظیم، در وادی‌ها، روی تپه‌ها، در شهرهایشان بت‌پرستی می‌کنند. اَعمال آنان از نظر یَهُوَه دور نمی‌ماند و از زبان اِشَعْیا، انحطاط ایشان را چنین آشکار می‌سازد: «بر کوه بلند و رفیع بستر خود را گستردی و به آنجا نیز برآمده، قربانی گذرانیدی. و پشت درها و باهوها یادگار خود را واگذاشتی.» ( اِشَعْیا ۵۷:۷، ۸الف ) یهودا بر جاهای بلند، بستر ناپاکی روحانی خویش را گسترده است، و در آن برای خدایان بیگانه قربانی تقدیم می‌کند. * حتی در پشت درها و باهوها بت قرار داده‌اند.
۷. یهودا با چه روحیه‌ای در آیین‌های پرستشِ پر از فَحشا شرکت می‌کند؟
۷ بعضی شاید از خود بپرسند که چرا یهودا تا این حد غرق آیین پرستش ناپاک گشته است. آیا نیرویی قوی‌تر، او را بزور وادار به ترک یَهُوَه کرده است؟ خیر. او با میل و رغبت تن به این کار داده است زیرا یَهُوَه می‌گوید: «خود را به کسی دیگر غیر از من مکشوف ساختی و برآمده، بستر خود را پهن کردی و در میان خود و ایشان عهد بسته، بستر ایشان را دوست داشتی جایی که آن [یا «آلت تناسلی مرد،» د ج ] را دیدی.» ( اِشَعْیا ۵۷:۸ب ) یهودا با خدایان دروغین عهد بسته است، و از رابطهٔ نامشروعش با آنان لذّت می‌برد. او بخصوص رسوم غیراخلاقی جنسی آنان را دوست دارد که ویژهٔ پرستش این خدایان می‌باشد و به احتمال زیاد نمادهایی از آلت جنسی مذکر را نیز شامل می‌گردد.
۸. تحت فرمانروایی کدام پادشاه، بت‌پرستی در یهودا گسترش بیشتری یافت؟
۸ توصیفات مربوط به آیین‌های بت‌پرستیِ پر از فَحشا و بی‌رحمی با اطلاعات ما در مورد چند تن از پادشاهان شریر یهودا مطابقت دارد. مَنَسّی به عنوان مثال، جاهای بلند را بنا کرد، مذبح‌هایی برای بَعْل برافراشت، و مذبح‌های دین کاذب را در دو صحن معبد جای داد. او پسران خویش را از آتش گذرانید، به سِحر و جادو و طالع‌بینی پرداخت، و ارتباط با ارواح را رواج داد. این پادشاه همچنین در معبد یَهُوَه تندیس‌های تراشیده‌ای از اَشیره‌ای که ساخته بود قرار داد. * او اهالی یهودا را اغوا کرد تا ‹از امّت‌هایی که خداوند پیش بنی‌اسرائیل هلاک کرده بود، بدتر رفتار نمایند.› ( ۲پادشاهان ۲۱:۲-۹) با وجود آنکه نام مَنَسّی در اِشَعْیا ۱:۱ آورده نشده است، برخی عقیده دارند که مَنَسّی دستور قتل اِشَعْیا را صادر کرده است.
‹رسولان خود را به جای دور فرستادی›
۹. چرا یهودا رسولانی «به جای دور» می‌فرستد؟
۹ خطای یهودا تنها به خدمتگزاری به خدایان کاذب محدود نمی‌شود، زیرا یَهُوَه از زبان اِشَعْیا می‌گوید: «با روغن در حضور پادشاه رفته، عطریات خود را بسیار کردی و رسولان خود را به جای دور فرستاده، خویشتن را تا به هاویه پست گردانیدی.» ( اِشَعْیا ۵۷:۹ ) حکومت سلطنتی بی‌ایمان یهودا نزد «پادشاه» ( به احتمال زیاد پادشاه یکی از قدرت‌های خارجی) رفته و هدایای گرانقیمت و چشمگیر به او پیشکش می‌کند که روغن و عطریات در واقع مظهر آنها می‌باشد. یهودا فرستادگانی به مناطق دوردست می‌فرستد. به چه منظور؟ تا با ملت‌های غیریهود اتحاد سیاسی برقرار سازد. بدین ترتیب از یَهُوَه روی گردانیده، به پادشاهان خارجی توکّل می‌کند.
۱۰. الف) آحاز پادشاه چگونه دست اتحاد به سوی پادشاه آشور دراز کرد؟ ب) از چه جهت یهودا ‹تا به هاویه پست گردیده› است؟
۱۰ یک نمونه از آن را می‌توان در روزگار آحاز پادشاه مشاهده کرد. این پادشاه بی‌ایمان که از اتحاد بین اسرائیل و سوریه احساس خطر کرده بود، قاصدانی نزد تِغْلَتْ فَلاسَر سوّم، پادشاه آشور فرستاد و گفت: «من بندهٔ تو و پسر تو هستم. پس برآمده، مرا از دست پادشاه اَرام (سوریه) و از دست پادشاه اسرائیل که به ضدّ من برخاسته‌اند، رهایی ده.» آحاز به عنوان رشوه نقره و طلا برای پادشاه آشور فرستاد که او پذیرفت و در ازای آن حملهٔ خانمان‌سوزی علیه سوریه انجام داد. ( ۲پادشاهان ۱۶:۷-۹) روابط یهودا با ملت‌های غیریهود، او را ‹تا به هاویه پست گردانیده› است. یهودا به دلیل این روابط خواهد مُرد بدین معنا که موجودیت خود را به عنوان ملتی مستقل و دارای سلطنت از دست خواهد داد.
۱۱. یهودا چگونه به اشتباه، خود را در امنیت حس می‌کند؟
۱۱ یَهُوَه در ادامه همچنان خطاب به یهودا می‌گوید: «از طولانی بودن راه درمانده شدی اما نگفتی که امید نیست. تازگی قوّت خود را یافتی پس از این جهت ضعف به هم نرسانیدی.» ( اِشَعْیا ۵۷:۱۰ ) آری، این قوم در راه ارتداد، سخت تلاش کرده است، و بیهودگی و پوچی این تلاش‌ها را نمی‌بیند، بلکه برعکس به خود قبولانده است که به یاری قدرت خود، در حال موفقیت است و خویشتن را نیرومند و سلامت حس می‌کند. براستی که چه حماقتی!
۱۲. وضعیت جهان مسیحیت چه شباهت‌هایی با وضعیت یهودا دارد؟
۱۲ امروزه شیوهٔ عمل جهان مسیحیت یادآور یهودای روزگار اِشَعْیاست. این سازمان از نام عیسی استفاده می‌کند اما از سوی دیگر در پی اتحاد با ملت‌هاست و عبادتگاه‌هایش مملو از بت‌های گوناگون است. پیروان او حتی در خانه‌های خود تصاویر و مجسمه‌های بت‌پرستانه دارند. جهان مسیحیت جوانان خویش را در جنگ‌های بین ملت‌ها قربانی ساخته است. بی‌شک اینها همه برای خدای حقیقی بسیار اهانت‌آمیز است، زیرا خود به مسیحیان فرموده است: «از بت‌پرستی بگریزید.» ( ۱قُرِنتیان ۱۰:۱۴) جهان مسیحیت با دخالت در سیاست ‹با پادشاهان زمین زنا کرده است.› ( مکاشفه ۱۷:۱، ۲) این سازمان یکی از حامیان بزرگ سازمان ملل متحد می‌باشد. چه آینده‌ای در انتظار این فاحشهٔ مذهبی است؟ پاسخ این پرسش را می‌توان در گفته‌های یَهُوَه خطاب به همتای این سازمان یعنی یهودای عهدشکن و به خصوص خطاب به پایتخت آن سرزمین یعنی اورشلیم یافت.
‹اندوخته‌های خودت تو را خلاصی نخواهد داد›
۱۳. یهودا چه ‹خیانتی› می‌کند، و چگونه در مقابل صبر و بردباری یَهُوَه واکنش نشان می‌دهد؟
۱۳ یَهُوَه می‌پرسد: «از که ترسان و هراسان شدی که خیانت ورزیدی؟» چه پرسش بجایی! بی‌تردید می‌توان گفت که یهودا در مقابل یَهُوَه از خود خداترسی صحیح نشان نمی‌دهد زیرا اگر چنین بود، به صورت قوم خیانت‌پیشگان و پرستندگان خدایان کاذب درنمی‌آمد. یَهُوَه در ادامه می‌گوید: «مرا به یاد نیاورده، این را در دل خود جا ندادی؟ آیا من از زمان قدیم نیز ساکت نماندم پس از این جهت از من نترسیدی؟» ( اِشَعْیا ۵۷:۱۱ ) یَهُوَه سکوت اختیار کرده و یهودا را فوراً تأدیب ننموده است. اما آیا یهودا متوجه این موضوع هست؟ خیر، زیرا شکیبایی خدا را حمل بر بی‌اعتنایی او می‌شمرد. در نتیجه خداترسی را یکسره کنار نهاده است.
۱۴، ۱۵. یَهُوَه دربارهٔ کارهای یهودا و «اندوخته‌های» او چه می‌گوید؟
۱۴ اما روزی صبر یَهُوَه به سر خواهد آمد، او خود با در نظر داشتن آن روز اعلام می‌کند: «من عدالت و اَعمال تو را بیان خواهم نمود که تو را منفعت نخواهد داد. چون فریاد برمی‌آوری اندوخته‌های خودت تو را خلاصی بدهد و لٰکن باد جمیع آنها را خواهد برداشت و نَفَس آنها را خواهد برد.» ( اِشَعْیا ۵۷:۱۲، ۱۳الف ) یَهُوَه دروغین بودن عدالت یهودا را آشکار خواهد ساخت و کارهای ریاکارانهٔ یهودا بی‌ثمر خواهد بود. «اندوخته‌های» او یا به عبارت دیگر، مجموع بت‌هایش او را نجات نخواهد داد. هنگامی که بلا نازل شود، خدایان مورد اطمینانش را باد با خود خواهد برد.
۱۵ سخنان یَهُوَه در سال ۶۰۷ ق.د.م. تحقق می‌یابد. در آن تاریخ نَبُوکَدْنَصَّر، پادشاه بابل، اورشلیم را نابود می‌سازد، معبد را به آتش می‌کشد، و اغلب اهالی را به اسارت می‌گیرد. بدین سان ‹یهودا از ولایت خود به اسیری می‌رود.› — ۲پادشاهان ۲۵:۱-۲۱.
۱۶. چه آینده‌ای در انتظار جهان مسیحیت و بقیهٔ «بابل عظیم» است؟
۱۶ به همین شکل، مجموعهٔ عظیم بت‌های جهان مسیحیت نیز او را در روز خشم یَهُوَه نجات نخواهد بخشید. ( اِشَعْیا ۲:۱۹-۲۲؛ ۲تَسّالونیکیان ۱:۶-۱۰) جهان مسیحیت همراه با بقیهٔ بابل عظیم یعنی امپراتوری جهانی دین کاذب، نابود خواهد شد. حیوان وحشی قرمز رنگِ سمبولیک و ده شاخش بابل عظیم را «بی‌نوا و عریان خواهند نمود و گوشتش را خواهند خورد و او را به آتش خواهند سوزانید.» ( مکاشفه ۱۷:۳، ۱۶، ۱۷) چقدر خوشنودیم که از فرمان زیر اطاعت کرده‌ایم که می‌گوید: «ای قوم من از میان او بیرون آیید، مبادا در گناهانش شریک شده، از بلاهایش بهره‌مند شوید.» ( مکاشفه ۱۸:۴، ۵) باشد که دیگر هیچ گاه به سوی بابل عظیم یا طریق‌هایش بازنگردیم.
«هر که بر من توکّل دارد مالک زمین خواهد بود»
۱۷. به کسانی که ‹بر یَهُوَه توکّل کنند› چه وعده‌ای داده شده است و این وعده چه وقت عملی خواهد شد؟
۱۷ منظور از عبارات بعدی نبوّت اِشَعْیا چیست؟ «هر که بر من توکّل دارد مالک زمین خواهد بود و وارث جبل قدس من خواهد گردید.» ( اِشَعْیا ۵۷:۱۳ب ) روی صحبت یَهُوَه در اینجا با چه کسی است؟ منظور او فقط اشاره به دوران پس از پایان فاجعهٔ آینده و پیشگویی رهایی قومش از بابل و برقراری مجدّد پرستش پاک در کوه مقدّسش یعنی اورشلیم نیست. ( اِشَعْیا ۶۶:۲۰؛ دانیال ۹:۱۶) حقیقتاً که این موضوع موجب دلگرمی فراوان یهودیانی است که وفادار باقی مانده‌اند! یَهُوَه سپس اضافه می‌کند: «گفته خواهد شد برافرازید! راه را برافرازید و مهیا سازید! و سنگ مصادم را از طریق قوم من بردارید!» ( اِشَعْیا ۵۷:۱۴ ) هنگامی که زمان آن فرا رسد که خدا قومش را رها سازد، هیچ مانعی بر سر راه آنان نخواهد بود. — ۲تواریخ ۳۶:۲۲، ۲۳.
۱۸. بلندپایگی یَهُوَه چگونه توصیف شده است، با وجود این جایگاه رفیعش به چه موضوعاتی علاقه نشان می‌دهد؟
۱۸ در اینجاست که اِشَعْیای نبی عباراتی که در آغاز فصل ذکر شد به قلم می‌آورد: «او که عالی و بلند است و ساکن در ابدیت می‌باشد و اسم او قدّوس است چنین می‌گوید: من در مکان عالی و مقدّس ساکنم و نیز با کسی که روح افسرده و متواضع دارد، تا روح متواضعان را اِحیا نمایم و دل افسردگان را زنده سازم.» ( اِشَعْیا ۵۷:۱۵ ) کرسی یَهُوَه در رفیع‌ترین جای آسمان‌هاست. هیچ جایگاهی از آن بالاتر نیست. چقدر باعث تسلّی‌خاطر است که می‌دانیم او از آنجا، هم به گناهان شریران هم به اَعمال درست کسانی که سعی می‌کنند به او خدمت کنند، می‌نگرد. ( مزمور ۱۰۲:۱۹؛ ۱۰۳:۶) علاوه بر این، آه و نالهٔ ستمدیدگان را می‌شنود و دلشکستگان را جانی تازه می‌بخشد. این عبارات بی‌شک برای یهودیان توبه‌کار روزگار باستان بسیار دلنشین بوده و امروزه نیز برای ما دلنشین است.
۱۹. غضب یَهُوَه چه وقت پایان می‌پذیرد؟
۱۹ ادامهٔ سخنان یَهُوَه نیز تسلّی‌بخش است که می‌گوید: «تا به ابد مخاصمه نخواهم نمود و همیشه خشم نخواهم کرد مبادا روح‌ها و جان‌هایی که من آفریدم به حضور من ضعف به هم رسانند.» ( اِشَعْیا ۵۷:۱۶ ) اگر خشم یَهُوَه دائمی و ابدی بود هیچ یک از مخلوقات او زنده باقی نمی‌ماند. اما جای بسی خوشحالی است که غضب خدا فقط مدت محدودی دوام دارد. وقتی مقصود از آن به انجام رسد، پایان می‌پذیرد. دانستن این موضوع در مورد یَهُوَه باعث می‌شود که بیش از پیش از محبتی که به مخلوقاتش دارد سپاسگزار باشیم.
۲۰. الف) یَهُوَه با خطاکارانی که توبه نکنند چگونه رفتار می‌کند؟ ب) یَهُوَه از چه طریقی شخص نادم را تسلّی‌خاطر می‌بخشد؟
۲۰ از سخنان بعدی یَهُوَه بیشتر به کُنه موضوع پی می‌بریم. او ابتدا می‌گوید: «به سبب گناه طمع وی غضبناک شده، او را زدم و خود را مخفی ساخته، خشم نمودم و او به راه دل خود رو گردانیده، برفت.» ( اِشَعْیا ۵۷:۱۷ ) تردیدی نیست که خطاهای ناشی از طمع، خشم خدا را برمی‌انگیزد و تا وقتی نافرمانی در دل شخص جای دارد، یَهُوَه غضبناک باقی می‌ماند. اما اگر شخص سرکش تأدیب را بپذیرد چه می‌شود؟ آن وقت یَهُوَه محبت و دلسوزی‌اش را نشان خواهد داد: «طریق‌های او را دیدم و او را شفا خواهم داد و او را هدایت نموده، به او و به آنانی که با وی ماتم گیرند تسلّی بسیار خواهم داد.» ( اِشَعْیا ۵۷:۱۸ ) یَهُوَه پس از تأدیب، شخص نادم را شفا می‌دهد و به او و کسانی که در اندوه او شریکند تسلّی‌خاطر می‌بخشد. به همین خاطر در سال ۵۳۷ ق.د.م. یهودیان توانستند به وطن خود مراجعت کنند. درست است که یهودا دیگر هیچ گاه به یک کشور سلطنتی مستقل و دارای پادشاهی از دودمان داود مبدّل نشد، اما معبد اورشلیم بازسازی و پرستش حقیقی بار دیگر برقرار گشت.
۲۱. الف) یَهُوَه چگونه به مسیحیان مسح‌شده در سال ۱۹۱۹ روحی تازه بخشید؟ ب) چه خصوصیتی را فرد فرد ما باید در خود پرورش دهیم؟
۲۱ یَهُوَه «که عالی و بلند است،» به رفاه باقی‌ماندهٔ مسح‌شدگان در سال ۱۹۱۹ نیز علاقه نشان داد. ندامت و تواضع این مسح‌شدگان سبب شد که یَهُوَه خدای عظیم، با مهربانی متوجه پریشانی آنان شود و ایشان را از اسارت بابل برهاند. او همهٔ موانع را از سر راه آنان برداشت و ایشان را به سوی آزادی رهنمون شد تا بتوانند پرستش پاک را در مقابل او به جا آورند. بدین ترتیب آنچه یَهُوَه از زبان اِشَعْیا بیان کرده بود در آن زمان تحقق یافت. و در پس این سخنان، اصولی جاودانی وجود دارد که شامل حال فرد فرد ما می‌شود. یَهُوَه فقط پرستش کسانی را می‌پذیرد که تواضع دارند. در صورتی که یکی از خادمانش گناه کند، باید بی‌درنگ به اشتباه خود اقرار کند، توبیخ را بپذیرد، و خود را اصلاح سازد. هیچ گاه نباید از خاطر دور بداریم که یَهُوَه فروتنان را شفا و تسلّی می‌بخشد اما با ‹متکبرّان مخالفت می‌کند.› — یعقوب ۴:۶.
‹سلامتی باد بر آنانی که نزدیک و دورند›
۲۲. یَهُوَه چه آینده‌ای برای این دو دسته پیشگویی می‌کند: الف) توبه‌کاران؟ ب) شریران؟
۲۲ در ادامه، آیندهٔ توبه‌کاران با آنچه در انتظار افرادی است که با لجاجت شرارت می‌ورزند، مقایسه می‌شود: «خداوند که آفرینندهٔ ثمرهٔ لب‌ها است می‌گوید: بر آنانی که دورند سلامتی باد و بر آنانی که نزدیکند سلامتی باد و من ایشان را شفا خواهم بخشید. اما شریران مثل دریای متلاطم که نمی‌تواند آرام گیرد و آب‌هایش گل و لجن برمی‌اندازد می‌باشند. خدای من می‌گوید که شریران را سلامتی نیست.» — اِشَعْیا ۵۷:۱۹-۲۱.
۲۳. ثمرهٔ لب‌ها چیست، و چرا می‌توان یَهُوَه را «آفرینندهٔ» این ثمره دانست؟
۲۳ ثمرهٔ لب‌ها یعنی شکرگزاری‌ای که همچون قربانی به درگاه خدا تقدیم می‌کنیم و یا به عبارت دیگر اعلامیهٔ عمومی به نام او. ( عبرانیان ۱۳:۱۵) یَهُوَه چگونه این اعلامیهٔ عمومی را ‹می‌آفریند؟› فرد برای آنکه شکرگزاری‌ای همچون قربانی به درگاه خدا تقدیم کند ابتدا باید مطالبی در مورد خدا بیاموزد و پس از آن به او ایمان آورد. ایمان که یکی از ثمرات روح است، او را وا می‌دارد تا آنچه خود شنیده است به گوش دیگران برساند. به بیان دیگر، آن را به عموم اعلام کند. ( رومیان ۱۰:۱۳-۱۵؛ غَلاطیان ۵:۲۲) باید به خاطر داشت که در واقع یَهُوَه است که خادمان خویش را مأمور تمجید و شکرگزاری خود می‌گرداند. و اوست که قومش را آزاد می‌سازد و امکان تقدیم قربانی شکرگزاری را برایشان فراهم می‌کند. ( ۱پِطْرُس ۲:۹) از این رو، با اطمینان می‌توان گفت که یَهُوَه آفرینندهٔ ثمرهٔ لب‌هاست.
۲۴. الف) چه کسانی از آرامش خداداد بهره‌مند می‌شوند، و نتیجهٔ آن چیست؟ ب) چه کسانی آرامش نخواهند یافت، و این امر برای آنان به چه معناست؟
۲۴ براستی یهودیانی که در راه بازگشت به وطن مشغول خواندن سرود شکرگزاری به یَهُوَه هستند، چه ثمرهٔ پرشوری از لب‌ها تقدیم می‌کنند. کسانی که از آرامش خداداد بهره‌مندند شاد و خوشحالند، حال در هر کجا که باشند، چه ‹ دور› از یهودا و در انتظار بازگشت به وطن، چه ‹نزدیک› یعنی حاضر در سرزمین یهودا. اما وضعیت شریران کاملاً عکس وضعیت آنان است. کسانی که در مقابل تأدیب یَهُوَه از خود مقاومت نشان دهند یعنی شریران، حال هر که و هر کجا که باشند، به هیچ وجه آرامش نخواهند یافت. چنین افرادی همچون دریای متلاطم، در جوش و خروشند و به جای تولید ثمرهٔ لب‌ها، «گل و لجن» یعنی ناپاکی تولید می‌کنند.
۲۵. چگونه افراد بسیاری از دور و نزدیک با آرامش آشنا می‌شوند؟
۲۵ امروزه نیز پرستندگان یَهُوَه در همه جا ملکوت خدا را بشارت می‌دهند. مسیحیان در مناطق دور و نزدیک یعنی در بیش از ۲۳۰ کشور جهان با اعلام سپاسگزاری از تنها خدای حقیقی، ثمرهٔ لب‌ها را تقدیم می‌کنند. سرود سپاس آنان در «اقصای زمین» شنیده می‌شود. ( اِشَعْیا ۴۲:۱۰-۱۲) کسانی که این اظهارات را شنیده، بدانها پاسخ می‌گویند، در واقع به حقیقت کتاب مقدّس یعنی کلام خدا ایمان می‌آورند. چنین کسانی با آرامش آشنا می‌گردند. آرامشی که از خدمت به «خدایی که سرچشمه آرامش است» حاصل می‌شود. — رومیان ۱۶:۲۰، انجیل شریف.
۲۶. الف) چه آینده‌ای در انتظار شریران است؟ ب) چه وعدهٔ عظیمی به حلیمان داده شده است، و ما باید برای انجام دادن چه کاری با عزمی راسخ تلاش کنیم؟
۲۶ درست است که شریران به پیام ملکوت توجهی نشان نمی‌دهند. اما بزودی، دیگر اجازه نخواهند یافت آرامش درستکاران را بر هم زنند زیرا یَهُوَه وعده می‌دهد: «بعد از اندک زمانی شریر نخواهد بود.» کسانی که به یَهُوَه پناه آورند آن سرزمین را به شکلی شگرف به میراث خواهند برد زیرا «حلیمان وارث زمین خواهند شد و از فراوانیِ سلامتی متلذذ خواهند گردید.» ( مزمور ۳۷:۱۰، ۱۱، ۲۹) براستی زمین ما به مکانی دوست‌داشتنی مبدّل خواهد گشت! باشد که همگی ما با عزمی راسخ تلاش کنیم آرامش خدادادمان را حفظ کنیم، تا بتوانیم تا ابد به سپاسگزاری از خدا آوا سر دهیم.
[پاورقی‌ها]
^ بند 6 به احتمال زیاد منظور از واژهٔ «بستر» در اینجا یا مذبح است یا محل پرستش بت‌ها. واژهٔ «بستر» در عین حال یادآور آن است که چنین پرستشی در واقع فحشای روحانی است.
^ بند 8 اَشیره‌ها ممکن است مظهر عنصر مؤنث و تماثیل احتمالاً مظهر آلت تناسلی مرد بوده است. اهالی نافرمان یهودا از هر دوی اینها استفاده می‌کردند. — ۲پادشاهان ۱۸:۴؛ ۲۳:۱۴.
[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]
[تصویر در صفحهٔ ۲۶۳]
یهودا زیر هر درخت بزرگ به عبادتِ خلافِ اخلاق خود مشغول است
[تصویر در صفحهٔ ۲۶۷]
یهودا در سراسر آن سرزمین مذبح بنا می‌کند
[تصویر در صفحهٔ ۲۷۵]
یَهُوَه، «آفرینندهٔ ثمرهٔ لب‌ها»
