ابراز شور و شوق، گرمی و احساس
درس ۳۳
ابراز شور و شوق، گرمی و احساس
۱. چه چیز شور و شوق را برمی‌انگیزاند؟
۱ شور و شوق، حیات یک گفتار است. چنانچه دربارهٔ گفتهٔ خود شور و شوق نداشته باشی، قطعاً حضار هم این حالت را نخواهند داشت. اگر گفتارت تو را به هیجان نیاورد، آنها را هم به هیجان نخواهد آورد. امّا به عنوان یک سخنران برای آنکه بتوانی شور و شوق واقعی از خودت نشان دهی، باید کاملاً متقاعد باشی که حضار نیاز به شنیدن آنچه می‌خواهی بگویی دارند، و این موضوع را باید به هنگام آماده کردن گفتار خود مدّ نظر داشته باشی و نکاتی را انتخاب کنی که بسیار مفید می‌باشند و آنها را طوری شکل دهی که حضار بلافاصله به ارزش آن پی ببرند. اگر چنین کنی، احساس خواهی کرد که باید با جدیت تمام صحبت کنی، و حضار بازتاب متقابل را نشان خواهند داد.
۲-۵. چگونه ارائهٔ زنده، شور و شوق را اظهار می‌دارد؟
۲ ابراز شور و شوق به وسیلهٔ ارائهٔ زندهٔ گفتار. شور و شوق به وسیلهٔ ارائهٔ زندهٔ گفتارت بوضوح نشان داده می‌شود. نباید حالت بی‌اعتنایی و بی‌علاقگی از خود بروز دهی. باید حالت چهره‌ات، تُن صدایت و نحوهٔ صحبتت، پُر از نشاط و حیات باشد، یعنی باید با نیرو و سرزندگی صحبت کنی. دیگران باید حس کنند که به آنچه می‌گویی اعتقاد داری، امّا متعصب نیستی. در حینی که شور و شوق داری، نباید افراطی باشی. از دست دادن خویشتنداری به معنی از دست دادن حضار است.
۳ شور و شوق فراگیر است. اگر از گفتار خود به شور و شوق درآیی، حضار نیز تحت تأثیر قرار می‌گیرند و بر اثر تماس خوب با آنان، آن شور و شوق متقابلاً به تو برمی‌گردد، و حالت تو را سرزنده نگه می‌دارد. از طرفی دیگر اگر شور و شوق نداشته باشی، حضار هم شور و شوق نخواهند داشت.
۴ پولس می‌گوید که ما باید با روح خدا برافروخته شویم. اگر تو برافروخته باشی، ارائهٔ زندهٔ گفتارت باعث می‌گردد تا روح خدا به درون حضار جاری شود و حضار را به فعالیت در آورد. اَپُلُس چنین روحیه‌ای را در صحبت کردن از خود نشان داد، و به عنوان سخنران فصیح خوانده شد.—روم. ۱۲:۱۱؛ اعمال ۱۸:۲۵؛ ایوب ۳۲:۱۸-۲۰؛ ارمیا ۲۰:۹.
۵ برای اینکه از گفتار خود به شور و شوق آیی، باید متقاعد باشی که چیز باارزشی برای ارائه داری. بر روی مطلبی که می‌خواهی ارائه دهی کار کن تا وقتیکه احساس کنی چیزی داری که در وهلهٔ اول خودت را به عنوان سخنران برمی‌انگیزاند. نیازی نیست که حتماً مطلب جدید باشد. امّا برخورد تو با موضوع آن می‌تواند جدید باشد. اگر احساس می‌کنی چیزی برای حضار داری که آنان را در پرستش تقویت خواهد کرد و از آنان خادمان یا مسیحیان بهتری خواهد ساخت، در این صورت دلیل کافی داری که در خصوص گفتار خود در شور و شوق باشی، و بدون تردید چنین هم خواهی بود.
۶-۹. در نحوهٔ ارائهٔ گفتار، شور و شوق چه رابطه‌ای با مطالب آن دارد؟
۶ شور و شوق مناسب با مطالب. به علت تنوع در گفتار خود و فایده رساندن به حضار نباید شور و شوق خود را در سراسر گفتار بیش از حد در سطح بالا نگه داری. اگر این کار را بکنی، حضار حتی قبل از اینکه عکس‌العملی از خود نشان دهند، خسته خواهند شد. این امر مجدداً بر آماده کردن مطالب به صورت جامع تأکید می‌نماید، به طوری که فرصتی برای ایجاد تنوع در ارائهٔ آنها باشد. یعنی برخی از نکات مورد بحث تو طبیعتاً بیشتر از سایر نکات نیاز به ارائهٔ پُر شور و شوق دارد، و باید با مهارت در سراسر گفتارت به هم بافته شود.
۷ نکات اصلی باید بخصوص با شور و شوق ارائه شوند. در گفتار تو باید نکات برجسته وجود داشته باشد، نکات بسیار مهم، نکاتی که بتوانی مطالب خود را بر مبنای آنها بنا کنی. از آنجا که این نکات همان نکات برجستهٔ گفتارت هستند، معمولاً به شکلی طراحی شده‌اند تا استدلال، دلایل و نصایح گفتار تو را به مقصود برسانند و حضار را برانگیزانند. پس از متقاعد کردن حضار، اکنون نیاز داری که آنان را ترغیب کنی و فواید نتیجه‌گیری گفتار خود را نشان بدهی، همچنین شادیها و مزایایی را که پیروی کردن از این دلایل متقاعدکننده به ارمغان می‌آورد. این کار مستلزم ارائهٔ با شور و شوق است.
۸ با وجود این، در مواقع دیگر نیز نباید به سوی بی‌اعتنایی سوق پیدا کنی. هرگز نباید احساس قوی خود را نسبت به موضوع از دست بدهی یا عدم علاقه از خود نشان دهی. در ذهن خود گوزنی را تصور کن که در زمین هموار کوچکی مشغول چریدن است. اگرچه در ظاهر آرام است، امّا قدرتی در ساقهای باریک او نهفته است که می‌تواند او را با کوچکترین علامت‌خطر با پَرشهای عظیم وادار به فرار کند. او در حالت آرامش بسر می‌برد امّا دائماً هوشیار است. تو نیز می‌توانی چنین باشی، حتی وقتی که با شور و شوق صحبت نمی‌کنی.
۹ این مطالب چه مفهومی دارند؟ اینکه ارائهٔ زندهٔ گفتار را هرگز نمی‌توان با تظاهر انجام داد. باید دلیلی برای آن وجود داشته باشد و مطالب تو باید آن دلیل را ارائه دهند. سرپرست تو علاقه‌مند خواهد بود به اینکه آیا شور و شوق تو مناسب با مطالبی بود که ارائه دادی، آیا بیش از حدّ معمول بود یا کمتر، و یا اینکه اصلاً بجا نبود؟ البته، او شخصیت تو را در نظر خواهد گرفت. اگر خجالتی و کم‌حرف هستی تو را تشویق خواهد کرد و چنانچه دربارهٔ هر آنچه که می‌گویی بیش از حد به هیجان آیی تو را آگاه خواهد ساخت. بنابراین، شور و شوق خود را با مطالب خود متناسب کن، و مطالب خود را متنوع بساز به طوری که ارائهٔ با شور و شوق در سراسر گفتار تعادل پیدا کند.
**********
۱۰-۱۲. منظور از گرمی و احساس چیست؟
۱۰ شور و شوق با گرمی و احساس ارتباط نزدیک دارد. امّا در هر حال، اظهار آنها به وسیلهٔ عواطف مختلف صورت می‌گیرد و در میان حضار اثرات مختلف نیز به جای می‌گذارد. معمولاً به عنوان سخنران برای مطالب خود شور و شوق داری، امّا هنگامی احساس گرمی و صمیمیت از خود به حضار نشان خواهی داد که میل کمک کردن به آنها را داشته باشی. «گرمی و احساس» که در برگهٔ مدرسه منظور شده است شایستهٔ توجه بسیار است.
۱۱ اگر گرمی و احساس را آشکار کنی، حضار حس خواهند کرد که تو شخصی هستی که از خودش محبّت، مهربانی و دلسوزی نشان می‌دهد. آنان به سوی تو کشیده خواهند شد همانطور که در یک شب سرد به سوی آتش کشیده می‌شوند. ارائهٔ زندهٔ گفتار برانگیزاننده است، امّا نیاز به احساس ظریف دارد. همیشه کافی نیست که ذهن را متقاعد سازی؛ باید دل را نیز تحت تأثیر قرار دهی.
۱۲ برای مثال آیا مناسب خواهد بود که از غلاطیان ۵:۲۲، ۲۳ دربارهٔ محبّت، حلم، مهربانی و تواضع بخوانی بدون اینکه برخی از این صفات را در لحن صدای خود منعکس نمایی؟ همچنین به احساس ظریفی که در کلمات پولس در اول تسالونیکیان ۲:۷، ۸ ابراز شده است توجه کن. اینها عباراتی هستند که مستلزم گرمی و احساس در بیان می‌باشند. چگونه باید آنها را نشان داد؟
۱۳، ۱۴. چگونه می‌توان گرمی را در حالت چهره نشان داد؟
۱۳ ابراز گرمی در حالت چهره. اگر احساس گرمی نسبت به حضار خود داری، آن باید در صورت تو دیده شود. در غیر این صورت، حضار ممکن است متقاعد نشوند که نسبت به آنان احساس صمیمانه و گرمی داری. حالت چهرهٔ تو باید واقعی باشد. آن را نمی‌توان مانند ماسک بر روی صورت گذاشت. همینطور گرمی و احساس نباید با احساسات و عواطف بیش از حد مغشوش گردد. حالت یک چهرهٔ مهربان، ارادت و اخلاص را نشان می‌دهد.
۱۴ بیشتر مواقع با حضاری صحبت خواهی کرد که بامحبّت هستند. بنابراین، اگر به آنها نگاه کنی، به تو احساس گرمی دست خواهد داد. احساس آرامش و دوستانه‌ای خواهی داشت. شخصی را در میان حضار با یک چهرهٔ دوستانهٔ بخصوص در نظر بگیر. برای چند لحظه به طور شخصی با وی صحبت کن. کسی دیگر را انتخاب کن و با او صحبت کن. این کار نَه تنها باعث تماس خوب با حضار می‌گردد، بلکه خود تو به سوی آنها جلب می‌شوی، و در نتیجه، حالتِ گرم چهرهٔ تو دل حضار را به سوی تو جلب خواهد کرد.
۱۵-۱۹. چه چیز باعث گرمی و احساسی خواهد بود که در صدای سخنران آشکار می‌شود؟
۱۵ ابراز گرمی و احساس در تُن صدا. ثابت شده است که حتی حیوانات می‌توانند از تُن صدای یک شخص تا حدّی حالت او را تشخیص دهند. پس چقدر بیشتر حضار در برابر صدایی عکس‌العمل مثبت نشان خواهند داد که گرمی و احساس را ابراز نماید.
۱۶ اگر احساس می‌کنی که از حضار خود دور شده‌ای، و همچنین اگر بیشتر در مورد کلماتی که می‌گویی فکر می‌کنی تا اینکه چگونه حضار نسبت به آنها عکس‌العمل نشان می‌دهند، در آن صورت مشکل خواهد بود که این حالت را از حضارِ هوشیار پنهان کنی. چنانچه علاقهٔ تو به طور صمیمانه بر کسانی متمرکز باشد که با آنها صحبت می‌کنی و واقعاً میل داشته باشی افکار خود را به آنها منتقل کنی تا آنها همانطور فکر کنند که تو فکر می‌کنی، آنوقت احساس تو در تمام تغییرات تُن صدایت منعکس خواهد شد.
۱۷ بدیهی است که این علاقه باید صادقانه باشد. همانند شور و شوق، گرمی و احساس واقعی را نمی‌توان با تظاهر به وجود آورد. یک سخنران هرگز نباید ظاهری دلنشین امّا ریاکارانه از خود نشان دهد. از طرفی دیگر گرمی و احساس را هرگز نباید با حالتی حساس یا با صدای لرزان یک سخنران غرق‌شده در عواطف ریاکارانه اشتباه گرفت.
۱۸ اگر صدای گرفته و خشنی داری، دشوار خواهد بود که گرمی را در طرز بیان خود آشکار کنی. باید با آگاهی و جدیت کوشش کنی که بر چنین مشکلی غلبه یابی. موضوع کیفیّت صدا است و مستلزم زمان می‌باشد، امّا توجه و کوشش مناسب می‌تواند در بهبودی گرمی صدایت تأثیر بزرگی داشته باشد.
۱۹ از لحاظ تکنیکی، یک چیز ممکن است به تو کمک کند و آن این است که تلفظ حروف صدادار به طور کوتاه و قطع‌شده اصولاً سخن را خشن می‌سازد. یاد بگیر که حروف صدادار را در حین تلفظ بکشی. این رویه طنین آنها را ملایم خواهد کرد و سخن تو را طبعاً از لحاظ تُن صدا گرمتر خواهد نمود.
۲۰، ۲۱. مطالب گفتار به چه طریقی بر گرمی و احساس ارائهٔ آن اثر می‌گذارد؟
۲۰ گرمی و احساس مناسب با مطالب. همانند شور و شوق، گرمی و احساسی که در طرزبیان خود می‌گنجانی، تا حدّ زیادی بستگی به مطالبی دارد که می‌گویی. یک مثال در این مورد، گزارش چگونگی محکوم کردن کاتبان و فریسیان توسط عیسی است که در متی ۲۳ آمده است. نمی‌توان تصور کرد که او این کلمات برنده را با کُندی و بیحالی اظهار کرده باشد. امّا در همین متن در میان اظهار خشم و غضب، عبارتی پر از گرمی و احساس وجود دارد، که شفقت عیسی را با این کلمات نشان می‌دهد: «چند مرتبه خواستم فرزندان ترا جمع کنم، مثل مرغی که جوجه‌های خود را زیر بال خود جمع می‌کند، و نخواستید!» اینجا بوضوح به احساس دلسوزی اشاره شده است. امّا اظهار بعدی: «اینک خانهٔ شما برای شما ویران گذارده می‌شود.» همان عاطفه را در بر ندارد. در اینجا تُن صدا از نوع طرد و انزجار است.
۲۱ پس گرمی و احساس در کجا مناسب خواهد بود؟ بیشتر در مطالبی که در خدمت موعظه یا در گفتار می‌گویی، و بخصوص در مواقعی که استدلال، تشویق، نصیحت، همدردی، و غیره می‌کنی. وقتی که به یاد می‌آوری که باید گرم و بااحساس باشی، فراموش نکن باید همچنین در مواقع لازم با شور و شوق باشی. در همه چیز تعادل داشته باش، و کاملترین حالت ممکن را به هر آنچه که می‌گویی بده.
[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]
