درس ۳۷

تعادل و ظاهر شخصی

۱-‏۹.‏ اطمینان و تعادل را تعریف کن،‏ و بگو که اینها چگونه کسب می‌شوند.‏

^۱ سخنران متعادل،‏ سخنران راحتی است.‏ او آرام و آسوده است،‏ زیرا وضعیت را تحت کنترل دارد.‏ از طرف دیگر،‏ عدم تعادل تا حدّی عدم اطمینان را نشان می‌دهد.‏ این دو یعنی «اطمینان و تعادل» با هم مرتبط می‌باشند و به صورت یک نکته در برگهٔ مدرسه منظور شده‌اند.‏

^۲ حتی اگر اطمینان و تعادل نکات مورد علاقهٔ سخنران باشند،‏ نباید با اعتمادبنفسِ بیش از حد اشتباه بگیرد،‏ که نتیجهٔ آن با نخوت قدم زدن،‏ فخر کردن،‏ به هنگام نشستن لَم دادن،‏ و یا در خدمت خانه به خانه بیش از حد به چهارچوبِ در تکیه دادن است.‏ چنانچه در حالت ارائهٔ گفتارت اعتمادبنفس بیش از حد دیده شود،‏ بدون شک سرپرست مدرسه توصیه‌ای خصوصی به تو خواهد کرد،‏ زیرا مایل است به تو کمک کند تا بر چنین رفتاری غلبه کنی،‏ چون ممکن است که با نشان دادن آن مانع تأثیرگذاری خدمت خود باشی.‏

^۳ امّا،‏ اگر سخنرانی مبتدی هستی،‏ به احتمال زیاد با نزدیک شدن به سکو به تو احساس ترس و خجالت دست می‌دهد.‏ ممکن است چنان عصبی و ناآرام شوی که باعث گردد فکر کنی آنچه ارائه می‌دهی بی‌تأثیر خواهد بود.‏ نباید  چنین فکر کنی.‏ اطمینان و تعادل را می‌توان با کوشش،‏ پشتکار و با آگاهی از کمبود آن کسب کرد.‏

^۴ چرا بعضی از سخنرانان اطمینان ندارند؟‏ به طور کلّی ممکن است یک یا دو دلیل داشته باشد.‏ نخست،‏ عدم آمادگی یا دید غلط از مطلب‌شان.‏ دوم،‏ برداشت منفی در خصوص واجد شرایط بودن خودشان به عنوان سخنران.‏

^۵ چه چیز به تو اطمینان می‌دهد؟‏ اساساً،‏ آگاه بودن یا ایمان داشتن به اینکه قادر خواهی بود مقصود خود را به انجام برسانی.‏ آن اطمینانی است از اینکه وضعیت را در دست داری و می‌توانی آن را کنترل کنی.‏ این موضوع بر روی سکو مستلزم قدری تجربه است.‏ با ارائه دادن گفتارهای متعدد،‏ منطقاً می‌توانی مطمئن باشی که ارائهٔ این گفتار هم موفقیت‌آمیز خواهد بود.‏ امّا اگر سخنران نسبتاً جدیدی هستی،‏ گفتارهای اولیه‌ات باید تشویقی برای تو باشند،‏ به طوری که بزودی قادر باشی این خصوصیت را تا حدّ رضایت‌بخشی به دست آوری.‏

^۶ چه باتجربه باشی چه نباشی،‏ نیاز مهم دیگر برای به دست آوردن اطمینان،‏ داشتن آگاهی از مطلب و اعتقاد راسخ به باارزش بودن آن است.‏ این تنها به معنای آمادگی قبلی و کامل در مورد مطلب نیست،‏ بلکه آمادگی دقیق برای ارائهٔ آن لازم است.‏ چنانچه واقف باشی که ارائهٔ هر گفتار هم برای پیشرفت تئوکراتیکی خودت مفید است و هم برای تعلیم برادرانی که حضور دارند،‏ در آن صورت به سکو با دعا نزدیک خواهی شد،‏ جذب مطلب خواهی شد،‏ خودت و حالت عصبی‌ات را فراموش خواهی کرد.‏ آنوقت در فکر خشنود ساختن خدا خواهی بود نَه انسان.‏—‏غلاطیان ۱:‏۱۰؛‏ خروج ۴:‏۱۰-‏۱۲؛‏ ارمیا ۱:‏۸‏.‏

^۷ این به معنای آن است که تو باید در مورد صحت تمام مطالبی که قصد گفتن آنها را داری متقاعد شده باشی.‏ به هنگام آماده کردن مطالب باید مطمئن باشی که صحت دارند.‏ و بعد از اینکه همه کارهایی را که از دستت برمی‌آمد انجام دادی تا گفتاری جالب و زنده آماده کنی،‏ چنانچه باز هم احساس کردی که گفتارت فاقد تنوع یا سرد و بیجان است،‏ به خاطر بیاور که حضار زنده گفتار تو را گرم خواهند کرد.‏ بنابراین به حضار با ارائهٔ مطلب خود نیروی تازه ببخش.‏ آنها علاقه‌مند به شنیدن سخن تو می‌باشند و این علاقهٔ آنها باعث خواهد شد در مورد آنچه ارائه می‌دهی اطمینان داشته باشی.‏

^۸ درست همانطور که دکتری در جستجوی علائم بیماری است،‏ سرپرست مدرسه به نشانه‌هایی توجه خواهد کرد که بی‌تردید به عدم آرامش‌خاطر اشاره می‌کنند.‏ و درست  همانطور که دکتر خوب بیشتر بر روی علل بیماری کار می‌کند تا علائم آن را ریشه‌کن کند،‏ همچنین سرپرست سعی در کمک به تو دارد تا بر علل واقعی عدم اطمینان و تعادل غلبه یابی.‏ لذا شناختن علائم و کنترل آنها در واقع به تو کمک خواهد کرد تا بر علل اساسی وجود آنها غلبه کنی.‏ آنها چه هستند؟‏

^۹ به طور کلّی،‏ عواطف یا نارحتیهای محصورشده که از دو طریق بروز می‌کنند.‏ آنها را می‌توان به صورت علائم جسمانی و علائم مربوط به صدا طبقه‌بندی کرد.‏ وقتی که این علائم به طریقی قابل تشخیص باشند،‏ گفته می‌شود که آن شخص فاقد تعادل است.‏

۱۰،‏ ۱۱.‏ چگونه وضع فیزیکی بدن ممکن است نشاندهندهٔ عدم اطمینان باشد؟‏

^۱۰ تعادل در وضع فیزیکی بدن.‏ اولین ملاک تعادل،‏ در وضع فیزیکی بدن تو آشکار می‌شود.‏ چیزهایی وجود دارند که در صورت عدم اطمینان،‏ آن را فاش می‌کنند.‏ ابتدا دستهایی را در نظر بگیر که:‏ در پشت با هم گرفته می‌شوند،‏ راست در اطراف بدن نگه داشته می‌شوند،‏ و یا محکم تریبون سخنرانی را می‌گیرند؛‏ دستهایی که به طور مکرّر در جیب گذاشته و سپس بیرون آورده می‌شوند،‏ دگمه‌ای از کت را باز و بسته می‌کنند،‏ و یا بی‌اختیار به طرف گونه،‏ بینی و عینک حرکت داده می‌شوند؛‏ دستهایی که ایما و اشارات ناجور می‌کنند؛‏ دستهایی که با ساعت مچی،‏ مداد،‏ انگشتر،‏ و یا با یادداشتها بازی می‌کنند.‏ و یا حرکات دیگر را در نظر بگیر:‏ به طور مدام حرکت دادن پاها و بدن از سویی به سویی دیگر؛‏ خم کردن پشت یا زانوها؛‏ به طور مکرّر مرطوب کردن لبها،‏ قورت دادن آب دهان،‏ تنفس سریع و کوتاه.‏

^۱۱ تمام این حرکات و حالات عصبی را می‌توان با تلاش هوشیارانه تحت کنترل درآورد یا آنها را به حداقل رساند.‏ چنانچه در این جهت تلاش بکنی،‏ تعادل را در وضع فیزیکی یا حالت بدن خود ابراز خواهی کرد.‏ بنابراین به طور طبیعی و یکنواخت تنفس کن،‏ و تلاش قطعی برای تمدّدِ اعصاب انجام بده.‏ پیش از آنکه شروع به صحبت کنی،‏ کمی مکث کن.‏ حضار موظف می‌شوند تا به طور مطلوب عکس‌العمل نشان بدهند،‏ و این به نوبهٔ خود به تو کمک خواهد کرد تا اطمینانی را که در طلب آن هستی کسب کنی.‏ بر روی مطلب خود متمرکز شو؛‏ در مورد حضار نگران نباش و دربارهٔ خودت فکر نکن.‏

۱۲-‏۱۴.‏ چنانچه صدای شخصی عدم اطمینان او را فاش سازد،‏ چه می‌تواند انجام دهد تا تعادل را کسب کند؟‏

^۱۲ تعادل به وسیلهٔ کنترل صدا.‏ علائم نشاندهندهٔ حالت عصبی در صدا از این قرارند:‏ زیر و بمی غیرطبیعی صدا،‏ لرزش صدا،‏ به طور مکرّر صدا را صاف کردن،‏ زیر بودن بیش از حدّ صدا بر اثر عدم ارتعاش آن که هیجان عاملش می‌باشد.‏ این مشکلات و عادات شخصی را می‌توان با تلاش پشتکارانه برطرف کرد.‏

 ^۱۳ به هنگام رفتن بر روی سکو یا مرتب کردن یادداشتهای خود عجله نکن،‏ بلکه آرام و خوشحال باش که می‌توانی چیزهایی را که آماده کرده‌ای با دیگران سهیم شوی.‏ چنانچه در آغاز صحبتت عصبی هستی،‏ سعی کن در مقدمه آهسته‌تر از حدّ معمول و با صدایی پایین‌تر از آنچه که فکر می‌کنی برای تو طبیعی است صحبت کنی.‏ این کار به تو کمک خواهد کرد تا بر حالت عصبی خود چیره شوی.‏ پی خواهی برد که هم ایما و اشارات و هم مکث به تو کمک خواهند کرد تا راحت و آرام باشی.‏

^۱۴ امّا منتظر نمان تا وقتی که به روی سکو رفتی آنوقت همهٔ این نکات را رعایت کنی.‏ یاد بگیر که در سخن روزمرهٔ خود متعادل و مسلّط باشی.‏ این کار به تو بر روی سکو و در خدمت موعظه،‏ جایی که بیشتر از هر جای دیگر ضروری است،‏ آرامش و اطمینان می‌دهد.‏ ارائهٔ آرام گفتار،‏ باعث می‌شود که حضار احساس راحتی بکنند طوری که آنها قادر باشند بر مطلب متمرکز شوند.‏ با مرتب تفسیر و جواب دادن در جلسات عادت می‌کنی در برابر گروه صحبت کنی.‏

‏**********‏

۱۵.‏ چرا ظاهر شخصی تا این حد مهم است؟‏

^۱۵ ظاهر شخصی خوب می‌تواند به تو در برقرار کردن تعادل کمک کند،‏ امّا تعادل به دلایل دیگر نیز مهم است.‏ چنانچه توجه کافی به آن نشود،‏ شخص ممکن است دریابد که ظاهرش حواس حضار را پرت می‌کند،‏ به طوری که آنها واقعاً توجه نمی‌کنند که او چه می‌گوید.‏ او توجه را به شخص خودش جلب می‌کند،‏ کاری که البته نمی‌خواهد بکند.‏ چنانچه یک شخص کاملاً به ظاهر خود بی‌توجه باشد،‏ ممکن است باعث شود که دیگران به سازمانی که او عضوی از آن است با نظر حقارت بنگرند و از پذیرفتن پیامی که ارائه می‌دهد امتناع ورزند.‏ چنین چیزی نباید اتفاق بیفتد.‏ بنابراین اگرچه نکتهٔ «ظاهر شخصی» در برگهٔ مدرسه در ردیف آخر منظور شده است،‏ امّا نباید کم اهمیت در نظر گرفته شود.‏

۱۶-‏۲۱.‏ در خصوص لباس و آرایش مرتب و مناسب چه توصیه‌ای داده می‌شود؟‏

^۱۶ لباس و آرایشِ مرتب و مناسب.‏ باید از اِفراط در طرز لباس پوشیدن اجتناب کرد.‏ خادم مسیحی از مدهای دنیوی که توجه را به خود معطوف می‌دارند پیروی نمی‌کند.‏ او از بسیار مدرن پوشیدن یا لباسهای پُر زرق و برق که توجه را به خود جلب می‌کنند،‏ اجتناب می‌کند.‏ همچنین،‏ توجه خواهد کرد که لباسش نامرتب نباشد.‏ خوب لباس پوشیدن مستلزم این نیست که شخص حتماً باید لباس نو بپوشد،‏ امّا می‌تواند همیشه مرتب و تمیز باشد.‏ شلوار باید اطوشده و کراوات باید صاف باشد.‏ اینها چیزهایی هستند که هر کسی می‌تواند انجام دهد.‏

 ^۱۷ توصیه‌ای که پولس رسول دربارهٔ طرز لباس پوشیدن کرد و در اول تیموتاؤس ۲:‏۹ ذکر شده است امروزه برای زنان مسیحی مناسب است.‏ همانند برادران،‏ خواهران نباید طوری لباس بپوشند که توجه را به خودشان جلب کنند،‏ و مناسب نخواهد بود چنانچه در طرز لباس پوشیدن به حدّ اِفراط با شیوه‌های مُد دنیوی پیش بروند که نشاندهندهٔ عدم تواضع باشد.‏

^۱۸ البته،‏ باید در نظر داشته باشیم که همهٔ اشخاص به یک شکل لباس نمی‌پوشند،‏ و انتظار هم نباید داشت.‏ انسانها سلیقه‌های متفاوت دارند،‏ و این کاملاً بجاست.‏ در مورد اینکه چه لباسی مناسب است در مناطق مختلف دنیا عقیده‌های مختلفی وجود دارد،‏ امّا همیشه خوب خواهد بود اگر از لباس پوشیدن به طریقی که افکاری نامطلوب را به ذهن حضار برساند و باعث لغزش آنهایی شود که به جلساتِ ما می‌آیند اجتناب کنیم.‏

^۱۹ نظر به لباس مناسب برای برادرانی که در مدرسه یا در جلسهٔ خدمت گفتاری را ارائه می‌دهند،‏ می‌توان گفت که باید مانند برادرانی که سخنرانی عمومی ارائه می‌دهند لباس بپوشند.‏ چنانچه در آن محیطی که تو زندگی می‌کنی مرسوم است آنانی که سخنرانی برای عموم ارائه می‌دهند کت و شلوار بپوشند و کراوات بزنند،‏ آنگاه این نحوهٔ لباس پوشیدن همچنین برای زمانی که گفتارهایی در مدرسهٔ خدمت تئوکراتیک ارائه می‌دهی مناسب است،‏ زیرا تعلیم می‌گیری که در برابر عموم صحبت کنی.‏

^۲۰ به آرایش مرتب نیز باید توجه شود.‏ موهای نامرتب ممکن است اثر بدی به جا بگذارد.‏ در خصوص ظاهری مرتب،‏ شخص باید توجهی عاقلانه مبذول بدارد.‏ همچنین وقتی که مردان در جلسات جماعت تکالیفی دارند،‏ باید توجه کنند که صورت خود را خوب اصلاح کرده باشند.‏

^۲۱ در خصوص ظاهر مرتب و مناسب،‏ در جایی که شایستهٔ تحسین باشد خوب است چنین کاری از روی سکو انجام شود.‏ در واقع وقتی ظاهر مرتب و مناسب کسی مورد تحسین قرار می‌گیرد،‏ این کار دیگران را نیز تشویق به پیروی از آن نمونهٔ خوب می‌کند.‏ امّا،‏ وقتی در جایی نیاز به بهبودی در خصوص ظاهر شخصی وجود دارد،‏ شاید بهتر باشد که سرپرست مدرسه،‏ بجای اینکه از روی سکو به شاگرد تذکر دهد،‏ آن را به طریق مهربانانه و خصوصی بیان کند.‏

۲۲-‏۲۸.‏ شرح بده که چگونه حالت ایستادن یا قرار گرفتن می‌تواند بر ظاهر شخصی تأثیر بگذارد.‏

^۲۲ حالت صحیح ایستادن یا قرار گرفتن.‏ ظاهر شخصی شامل حالت صحیح ایستادن یا قرار گرفتن نیز هست.‏ این نکته را نیز همه به یک طریق انجام نمی‌دهند،‏ و نباید  کوششی صورت بگیرد تا برادران خود را با یک الگوی سفت و سخت مطابقت دهند.‏ امّا باید توجه کرد تا حالتهای بیش از حدّ ناخوشایند که توجه را از پیام دور و به شخص معطوف می‌دارند،‏ تصحیح یا برچیده گردند.‏

^۲۳ برای مثال،‏ همهٔ افراد پاهای خود را به یک حالت یا یک وضع قرار نمی‌دهند،‏ و به طور کلّی،‏ مادامی که قائم یا راست ایستاده‌ای زیاد مهم نیست که چگونه می‌ایستی.‏ امّا اگر سخنران پاهای خود را باز کند و طوری بایستد که حضار فکر کنند بر روی اسب قرار دارد،‏ این حالت ممکن است باعث حواسپرتی آنان گردد.‏

^۲۴ هنگامی که سخنران حالت خمیدگی به خود می‌گیرد و قائم نمی‌ایستد،‏ احساس ترحم حضار را در خصوص خود برمی‌انگیزد زیرا به نظر نمی‌رسد که او سرحال باشد،‏ و البته این موضوع از توجه حضار به ارائهٔ گفتار می‌کاهد.‏ در آن صورت،‏ افکار حضار بر روی آنچه سخنران می‌گوید متمرکز نخواهد بود بلکه بر روی خود او.‏

^۲۵ بر روی یک پا ایستادن همراه با خم کردم پای دیگر به طرف عقب،‏ نشان واضحی از عدم تعادل است،‏ همینطور کسی که دستهایش را در جیبش قرار می‌دهد.‏ اینها حالتهایی هستند که باید از آنها اجتناب کرد.‏

^۲۶ گرچه قرار دادن دستها گهگاهی بر روی تریبون برای استراحت خطا نیست،‏ امّا قطعاً نباید به تریبون تکیه داد.‏ به همین شکل،‏ یک مبشر نباید در خدمت موعظه به چهارچوب در تکیه دهد،‏ زیرا این عمل تصویر خوبی به جا نخواهد گذاشت.‏

^۲۷ امّا باید دوباره تأکید کرد که افراد متفاوت هستند.‏ همه به یک حالت نمی‌ایستند،‏ و فقط حالتهای بیش از حد ناخوشایند می‌باشند که توجه را از آنچه شخص ارائه می‌دهد می‌کاهند،‏ که در آن صورت باید در مدرسهٔ خدمت تئوکراتیک مورد توجه قرار بگیرند.‏

^۲۸ تصحیح حالت ایستادن یا قرار گرفتن شخص قطعاً موضوع آمادگی است.‏ اگر نیاز داری که در این مسیر بهبود یابی،‏ باید از قبل به حالت صحیح ایستادن یا قرار گرفتن بر روی سکو فکر کنی و سعی کنی آن نکات را هنگام انجام تکلیفت بر روی سکو رعایت کنی.‏ با تمرین روزمره می‌توان حالت ایستادن یا قرار گرفتن را تصحیح کرد.‏

۲۹-‏۳۱.‏ چرا تجهیزات ما باید مرتب باشد؟‏

^۲۹ تجهیزات مرتب.‏ چنانچه هنگامی که شخص در کنار دربِ منزلی صحبت می‌کند یا از روی سکو گفتاری ارائه می‌دهد،‏ مقداری کاغذ از کتاب مقدسش بیرون بریزد،‏ بدیهی است که این کار حواس شنوندگان را پرت خواهد کرد و تصویر خوبی به جا نخواهد گذاشت.‏ این به آن معنا نیست که نباید چیزی در کتاب مقدس گذاشت،‏ امّا  وقتی اشکالاتی به وجود می‌آیند که حواس شخص را از شنیدن گفتار پرت می‌کنند،‏ آنگاه لازم است که به ظاهر شخصی توجه بیشتری مبذول گردد.‏ همچنین خوب است که ظاهر کتاب مقدس خود را ملاحظه کنی.‏ آن به علت استعمال زیاد ممکن است کهنه یا فرسوده شده باشد و نامرتب به نظر برسد.‏ بنابراین،‏ خوب است به وضع ظاهری کتاب مقدسی که بر روی سکو یا در خدمت موعظه برای کمک به دیگران استفاده می‌کنیم توجه کنیم تا مبادا باعث ایجاد مشکل گردد.‏

^۳۰ همین نکات برای کیفِ نشریات شخصی صحت دارد.‏ طریقهای بسیاری وجود دارد که می‌توان کیفِ نشریات را به طور مرتب پُر کرد؛‏ امّا اگر هنگامی که به دربِ خانه‌ای رفته و می‌خواهیم نشریه‌ای را از کیف خود بیرون بیاوریم،‏ مجبور شویم توده‌ای کاغذ را بیرون ریخته تا آن را پیدا کنیم،‏ یا اگر وقتی که مجله‌ای را بیرون می‌کشیم،‏ سایر چیزهای دیگر هم پای دربِ خانه بیفتند،‏ قطعاً در این مورد باید ترتیبی صورت گیرد.‏

^۳۱ همچنین،‏ چنانچه سخنران جیبهای بیرونی خود را با قلم و مداد و سایر وسایل پُر کرده باشد به طوری که بوضوح نمایان باشد ممکن است حواس حضار پرت شود.‏ در مورد اینکه شخص اینگونه وسایل را کجا قرار دهد نباید قانونی گذاشته شود،‏ امّا به محض اینکه این چیزها توجه را به خود جلب و از گفتار دور کند،‏ آنگاه باید تدابیری در نظر گرفت.‏

۳۲-‏۳۴.‏ در ظاهر ما حالت چهره چه نقشی را ایفا می‌کند؟‏

^۳۲ حالت مناسب چهره‏.‏ وقتی که گفتاری را آماده می‌کنی،‏ توصیه می‌شود بررسی کنی که مطلب را با چه حالتی باید بیان کرد.‏ وقتی که دربارهٔ مرگ و نابودی صحبت می‌کنی،‏ مناسب نخواهد بود که لبخندی وسیع در چهرهٔ خود ظاهر سازی.‏ به همین نحو،‏ وقتی که دربارهٔ اوضاع خوب سیستم چیزهای جدید صحبت می‌کنی،‏ اخم کردن مناسب نخواهد بود.‏

^۳۳ به طور کلّی،‏ حالت چهره مشکلی ایجاد نمی‌کند،‏ و طبیعتاً،‏ بعضی اشخاص بیشتر تمایل به جدّی بودن در اظهارات خود دارند تا دیگران.‏ امّا از آنچه می‌بایست برحذر بود،‏ اِفراط است که توجه را از گفتار می‌کاهد.‏ چنانچه حالت چهره در اذهان حضار دربارهٔ صداقت سخنران سؤالی ایجاد کند،‏ قطعاً ناخوشایند خواهد بود.‏

^۳۴ بنابراین،‏ خوب است به هنگام آماده کردن مطالب سخنرانی در نظر بگیری که آن مطالب را با چه حالتی باید ارائه دهی.‏ چنانچه موضوع جدّی است،‏ مثلاً در رابطه با نابودی شریران،‏ آنگاه باید به طریق جدّی ارائه گردد.‏ چنانچه دربارهٔ مطلب فکر کنی و آن را در ذهن خود داشته باشی،‏ حالت چهره‌ات در بیشتر موارد طبیعتاً آن  را منعکس خواهد کرد.‏ اگر موضوعی شاد است و باید شادی حضار را برانگیزاند،‏ باید آن را به طریق شاد ارائه داد.‏ اگر بر روی سکو احساس راحتی کنی،‏ حالت چهره‌ات معمولاً بازتابی از آن شادی خواهد بود.‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏