مسیحیان اوّلیه فوق‌العاده شجاع بودند.‏ طی آزارهای شدید سه قرن اوّل،‏ رومیان بسیاری از آنها را برای امتناع از پرستش امپراتور به قتل رساندند.‏ گاهی اوقات مذبحی را در یک میدان برپا می‌کردند.‏ تنها کاری که مسیحیان برای به دست آوردن آزادی‌شان می‌بایست انجام می‌دادند این بود که مقدار بسیار کمی بخور به عنوان قبول کردن ماهیت الٰهی امپراتور بسوزانند.‏  اما تعداد بسیار کمی مصالحه کردند.‏ اکثریت ترجیح دادند که بمیرند اما ایمانشان را انکار نکنند.‏

امروزه،‏ شاهدان مسیحی یَهُوَه موضع مشابهی در رابطه با بی‌طرفی سیاسی اتخاذ کرده‌اند.‏ به عنوان مثال،‏ موضع قاطع آنها در قبال نازیسم در تاریخ ثبت شده است.‏ قبل و در طی جنگ جهانی دوّم،‏ تقریباً یک‌چهارم شاهدان آلمانی،‏ اکثراً در اردوگاه‌های کار اجباری زندگی‌شان را از دست دادند،‏ زیرا بی‌طرفی را اتخاذ کردند و از گفتن «هایل هیتلر» خودداری کردند.‏ شاهدان نوجوان را بزور از والدین جدا کردند.‏ آن نوجوانان علیٰ‌رغم فشار استوار ماندند و اجازه ندادند با تعلیمات خارج از کتاب مقدّس که دیگران می‌خواستند بر آنها تحمیل کنند مسموم شوند.‏

معمولاً امروزه شاهدان یَهُوَه هدف چنین محنت‌های شدیدی نیستند.‏ ولی گاهی اوقات در نتیجهٔ تصمیم وجدانی شاهدان نوجوان مبنی بر شرکت نکردن در مراسم میهن‌پرستانه،‏ مانند سلام به پرچم،‏ سوءتفاهماتی برای بعضی‌ها بروز می‌کند.‏

فرزندان شاهدان یَهُوَه آموخته‌اند از تشویق کردن دیگران به امتناع از سلام نظامی دادن به پرچم خودداری کنند؛‏ این تصمیمی است که هر شخص خودش باید بگیرد.‏ ولی موضع خود شاهدان قاطع است:‏ آنها به پرچم هیچ ملتی سلام نمی‌دهند.‏ مسلّماً مقصود از این کار بی‌احترامی نیست.‏ آنان به پرچم هر کشوری که در آن زندگی می‌کنند احترام می‌گذارند،‏ و این احترام را با اطاعت از قوانین آن کشور نشان می‌دهند.‏ آنها هرگز در فعالیت‌های ضدّ دولتی  شرکت نمی‌کنند.‏ در حقیقت،‏ شاهدان معتقدند که حکومت‌های انسانی فعلی «ترتیب خدا» هستند که اجازهٔ وجود آنان را داده است.‏ آنها به حکم الٰهی مالیات می‌پردازند و به این «قدرت‌های برتر» احترام می‌گذارند.‏ (‏ رومیان ۱۳:‏۱-‏۷‏)‏ این هماهنگ با گفته مشهور مسیح است:‏ «مال قیصر را به قیصر ادا کنید و مال خدا را به خدا.‏» —‏ متّیٰ ۲۲:‏۲۱‏.‏

بعضی ممکن است بپرسند ‹پس چرا شاهدان یَهُوَه با دادن سلام به پرچم به آن احترام نمی‌گذارند؟‏› زیرا به نظر آنها سلام دادن به پرچم نوعی عمل پرستش است،‏ و پرستش متعلق به خدا است؛‏ آنها وجداناً نمی‌توانند پرستش را به کسی یا چیزی جز به خدا بدهند.‏ (‏ متّیٰ ۴:‏۱۰؛‏ اَعمال ۵:‏۲۹‏)‏ بنابراین،‏ هنگامی که آموزگاران به این اعتقاد احترام می‌گذارند و به فرزندان شاهدان اجازه می‌دهند مطابق با اعتقادات خود رفتار کنند،‏ والدین آنها بسیار احساس قدردانی می‌کنند.‏

تعجب نکنید،‏ شاهدان یَهُوَه تنها کسانی نیستند که معتقدند سلام دادن به پرچم نوعی پرستش است.‏ اظهارات زیر این را نشان می‌دهند:‏

‏«پرچم‌های اوّلیه تقریباً به صورت کامل دارای ماهیت مذهبی بودند.‏ .‏ .‏ .‏ به نظر می‌رسد که همیشه از مذهب کمک گرفته شده تا پرچم‌های ملی را تقدیس کنند.‏» —‏ «دایرة‌المعارف بریتانیکا.‏»‏

‏«پرچم،‏  مانند صلیب،‏  مقدّس است.‏ .‏ .‏ .‏ در قوانین و احکامی که در رابطه با رفتار انسان در خصوص معیارهای ملی هستند از کلمات قوی و پراحساس استفاده شده است،‏ مثل ‹‏خدمت به پرچم،‏› .‏ .‏ .‏ ‹‏احترام به پرچم،‏› ‹سرسپردگی به پرچم.‏› » —‏ «دایرة‌المعارف آمریکانا.‏»‏

‏«مسیحیان از قربانی کردن برای ذات امپراتور [روم] امتناع می‌ورزیدند —‏ تقریباً معادل است با امتناع امروزی از سلام دادن به پرچم یا ادای سوگند وفاداری.‏» —‏ «آنانی که در شرف مرگ هستند» انگلیسی،‏ ۱۹۵۸،‏ نویسنده دانیال پی.‏ مانیکس،‏ صفحهٔ ۱۳۵.‏

باز هم باید تأکید کرد که شاهدان یَهُوَه با امتناع از سلام دادن به پرچم قصد هیچ گونه بی‌احترامی به هیچ دولت یا حاکمی را ندارند.‏ موضوع فقط این است که آنها در شکل پرستش،‏ در مقابل یک تمثال که معرف دولت است تعظیم نمی‌کنند یا به آن سلام نمی‌دهند.‏ آنها این را مشابه با موضعی می‌دانند که سه مرد جوان عبرانی در دوران کتاب مقدّس اتخاذ کردند و از تعظیم کردن در مقابل مجسمه‌ای که نَبُوکَدْنَصَّر پادشاه بابل در بیابان دُوْرا بر پا کرده بود امتناع ورزیدند.‏ (‏ دانیال باب ۳‏)‏ بنابراین،‏ فرزندان شاهدان یَهُوَه می‌آموزند هنگامی که  دیگران به پرچم سلام می‌دهند یا سوگند وفاداری می‌خورند،‏ از وجدانشان که بر اساس کتاب مقدّس تعلیم دیده پیروی کنند.‏ بنابراین آنها با سکوت و احترام از شرکت کردن در مراسم مذکور خودداری می‌کنند.‏ به دلایل مشابه،‏ فرزندان شاهدان تصمیم گرفته‌اند هنگامی که سرودهای ملی خوانده یا نواخته می‌شوند در آن شرکت نکنند.‏

امروزه،‏ اکثر کشورها حق والدین را در دادن آموزش‌های دینی مطابق با اعتقاداتشان به فرزندانشان محترم می‌شمارند.‏ همه ادیان از این حق حمایت می‌کنند،‏ همان گونه که هنوز در قانون کلیسای کاتولیک معتبر است نشان می‌دهد:‏ «والدین که به فرزندانشان زندگی داده‌اند،‏ موظف هستند به آنها تعلیم دهند،‏ و حق انجام این کار را دارند؛‏ به همین دلیل بجاست که والدین در درجه اوّل به فرزندانشان یک آموزش مسیحی مطابق با تعلیمات کلیسا بدهند.‏» —‏ قانون ۲۲۶.‏

خواست شاهدان یَهُوَه بیشتر از این نیست.‏ آنها همچون والدینی دلسوز سعی می‌کنند ارزش‌های حقیقی مسیحی را در فرزندانشان پرورش دهند و به آنها محبت به همسایه و رعایت کردن حق و حقوق دیگران را بیاموزند.‏ آنها مشتاق هستند از نصیحتی که پولُس رسول به مسیحیان اَفَسُس داد پیروی کنند:‏ «و ای پدران،‏ فرزندان خود را به خشم میاورید بلکه ایشان را به تأدیب و نصیحت خداوند تربیت نمایید.‏» —‏ اَفَسُسیان ۶:‏۴‏.‏

در بعضی از خانواده‌ها،‏ فقط یکی از والدین شاهد یَهُوَه است.‏ در چنین موقعیتی،‏ والد شاهد باید بداند که والد غیرشاهد نیز حق دارد به فرزندان مطابق با اعتقادات مذهبی‌اش تعلیم دهد.‏ بچه‌هایی که در معرض نظرات متفاوت دینی قرار می‌گیرند،‏ هیچ اثرات سویی را تجربه  نمی‌کنند یا مقدار این اثرات برایشان بسیار کم است.‏ * در عمل،‏ هر فرزندی خود باید تصمیم بگیرد که چه مذهبی را می‌خواهد دنبال کند.‏ طبیعتاً هر فرزندی پیروی از اصول دینی والدینش را،‏ چه شاهد یَهُوَه باشند چه نباشند،‏ انتخاب نمی‌کند.‏

شما باید این را نیز بدانید که شاهدان یَهُوَه برای وجدان مذهبی هر فرد اهمیت بسیاری قائل هستند.‏ (‏ رومیان باب ۱۴‏)‏ پیمان حقوق کودکان که در سال ۱۹۸۹ به تأیید مجمع عمومی سازمان ملل رسید،‏ حقوق کودکان را در مورد «آزادی فکر،‏ وجدان و دین» به رسمیت شناخت و بیان کرد که آنان حق دارند «آزادانه نظرش را بیان کنند و سایرین باید به هر موضوع یا روشی که بر نظر ایشان تأثیر می‌گذارد توجه کنند.‏»‏

هیچ دو بچه‌ای دقیقاً یکسان نیستند.‏ بنابراین معقول است انتظار داشته باشید که در تصمیماتی که شاهدان جوان یا شاگردان دیگر در مورد فعالیت‌های خاص یا تکالیف مدرسه اتخاذ می‌کنند تفاوت‌هایی وجود داشته باشد.‏ ما امیدواریم که شما نیز با اصل آزادی وجدان موافق باشید.‏