اعداد ۹:۱-۲۳
۹ در نخستین ماه سال دوّم بعد از بیرون آمدن بنی‌اسرائیل از سرزمین مصر، خداوند موسی را در صحرای سینا خطاب کرده، گفت:
۲ «بنی‌اسرائیل را بگو که پِسَخ را در موعدش به جا آورند.
۳ روز چهاردهم این ماه، هنگام عصر، آن را در موعدش به جا آورید و بنا بر همهٔ فرایض و قوانینش آن را نگاه دارید.»
۴ پس موسی بنی‌اسرائیل را گفت که پِسَخ را به جا آورند.
۵ آنان روز چهاردهم ماه نخست، وقت عصر، در صحرای سینا پِسَخ را به جا آوردند. بنی‌اسرائیل بر حسب هرآنچه خداوند به موسی فرمان داده بود، عمل کردند.
۶ اما بعضی اشخاص بودند که از جنازهٔ آدمی نجس شده، نمی‌توانستند پِسَخ را در آن روز به جا آورند. پس همان روز نزد موسی و هارون آمده،
۷ وی را گفتند: «ما از جنازهٔ آدمی نجس شده‌ایم. ولی چرا از تقدیم هدیهٔ خداوند در موعدش در میان بنی‌اسرائیل منع شویم؟»
۸ موسی ایشان را گفت: «منتظر بمانید تا آنچه را که خداوند در حق شما امر فرماید، بشنوم.»
۹ و خداوند موسی را خطاب کرده، گفت:
۱۰ «بنی‌اسرائیل را بگو: اگر کسی از شما یا از نسل شما از جنازه‌ای نجس شود یا در سفری دور باشد، کماکان می‌تواند پِسَخ را برای خداوند به جا آورد.
۱۱ در چهاردهمین روز ماه دوّم، وقت عصر، آن را به جا آورند؛ آن را همراه با نانِ بی‌خمیرمایه و سبزیهای تلخ بخورند.
۱۲ و چیزی از آن را تا صبح باقی نگذارند و از آن استخوانی نشکنند؛ پِسَخ را بر حسب تمامی فرایض آن به جا آورند.
۱۳ اما اگر کسی طاهر باشد و در سفر نیز نباشد ولی از انجام پِسَخ اِبا کند، باید از میان قوم خود منقطع شود زیرا هدیهٔ خداوند را در موعدش تقدیم نکرده است؛ آن مرد متحمل گناه خود خواهد شد.
۱۴ و اگر غریبی در میان شما ساکن باشد و بخواهد پِسَخ را برای خداوند به جا آورد، بر حسب فرایض پِسَخ و قوانین آن عمل کند. شما را، خواه غریب خواه بومی، یک فریضه خواهد بود.»
ابر و آتش بر فراز مسکن
۱۵ در روزی که مسکن بر پا شد، ابرْ مسکن یعنی خیمهٔ شهادت را پوشانید، و از شب تا صبح، همچون منظر آتش بر فراز مسکن بود.
۱۶ همواره چنین بود: ابر در روز آن را می‌پوشانید* و منظر آتش در شب.
۱۷ هرگاه ابر از فراز خیمه برمی‌خاست، پس از آن بنی‌اسرائیل کوچ می‌کردند و هر جا که ابر ساکن می‌شد، آنجا بنی‌اسرائیل اردو می‌زدند.
۱۸ به فرمان خداوند بنی‌اسرائیل کوچ می‌کردند، و به فرمان خداوند اردو می‌زدند. همهٔ روزهایی که ابر بر فراز مسکن ساکن می‌بود، آنان اردو زده باقی می‌ماندند.
۱۹ حتی هنگامی که ابر روزهای بسیار بر فراز مسکن می‌ماند، بنی‌اسرائیل حکم خداوند را نگاه می‌داشتند و کوچ نمی‌کردند.
۲۰ گاه ابر روزهایی اندک بر فراز مسکن بود، و آنها به فرمان خداوند اردو زده باقی می‌ماندند و به فرمان خداوند کوچ می‌کردند.
۲۱ و گاه ابر از شب تا صبح می‌ماند. و چون صبح برمی‌خاست، آنان کوچ می‌کردند. خواه روز و خواه شب، هرگاه ابر برمی‌خاست، ایشان نیز کوچ می‌کردند.
۲۲ خواه دو روز، خواه یک ماه و خواه مدتی طولانی‌تر، هر قدر ابر بر فراز مسکن ساکن باقی می‌ماند، بنی‌اسرائیل اردو زده باقی می‌ماندند و کوچ نمی‌کردند، اما چون برمی‌خاست، کوچ می‌کردند.
۲۳ به فرمان خداوند اردو می‌زدند، و به فرمان خداوند کوچ می‌کردند. آنان حکم خداوند را بنا بر آنچه خداوند به واسطهٔ موسی فرمان می‌داد، نگاه می‌داشتند.
پاورقی‌ها
^ ۹:۱۶ بنا بر ترجمهٔ یونانی هفتادتَنان، سریانی و والگیت؛ در جملهٔ عبری، ”در روز“ وجود ندارد.
