رومیان ۴:۱-۲۵
۴ پس دربارهٔ آنچه ابراهیم یافت، چه می‌توان گفت، او که به حسب جسم، جَد ما شمرده می‌شود؟
۲ اگر ابراهیم بر پایهٔ اعمالْ پارسا شمرده شده بود، می‌توانست فخر کند؛ امّا در نظر خدا چنین نیست.
۳ زیرا کتاب چه می‌گوید؟ «ابراهیم به خدا ایمان آورد و این برای او پارسایی شمرده شد.»
۴ امّا کسی که کار می‌کند، مزدش حق او شمرده می‌شود، نه هدیه.
۵ امّا آن که کاری نمی‌کند، بلکه به خدایی توکل می‌دارد که بی‌دینان را پارسا می‌شمارد، ایمان او برایش پارسایی به شمار می‌آید.
۶ همان‌گونه که داوود نیز خجسته می‌خوانَد کسی را که خدا او را بدون اعمالْ پارسا می‌شمارد، و می‌گوید:
۷ «خوشا به حال آنان که خطایایشان آمرزیده شدو گناهانشان پوشانیده گردید.
۸ خوشا به حال آن که خداوند گناه وی را به حسابش نگذارد.»
۹ آیا این خوشا به حال، تنها برای ختنه‌شدگان است یا برای ختنه‌ناشدگان نیز؟ زیرا گفتیم که ایمان ابراهیم برایش پارسایی شمرده شد.
۱۰ امّا در چه وضعی چنین شد؟ آیا به هنگامی که او ختنه شده بود یا پیش از آن؟ البته پیش از ختنه شدن بود، نه پس از آن.
۱۱ امّا نشانهٔ ختنه را یافت تا مُهری باشد بر آن پارسایی که پیش از ختنه‌شدن و از راه ایمان نصیبش شده بود. بدین‌سان، او پدر همهٔ کسانی است که بدون ختنه ایمان می‌آورند تا ایشان نیز پارسا شمرده شوند.
۱۲ و پدر ختنه‌شدگان نیز هست، یعنی پدر آنان که نه تنها ختنه شده‌اند، بلکه در طریق ایمان گام برمی‌دارند، در همان طریقی که پدر ما ابراهیم نیز پیش از آنکه ختنه شود، گام برمی‌داشت.
۱۳ از راه شریعت نبود که به ابراهیم و نسل او وعده داده شد که وارث جهان خواهند شد ،بلکه از راه آن پارسایی که بر پایهٔ ایمان است.
۱۴ زیرا اگر آنان که به نظام شریعت تعلق دارند وارث باشند، ایمان بی‌ارزش می‌شود و وعده باطل.
۱۵ زیرا شریعت به غضب می‌انجامد؛ امّا جایی که شریعت نیست، تجاوز از شریعت هم نیست.
۱۶ از همین رو، وعده بر ایمان مبتنی است تا بر پایهٔ فیض باشد و تحقق آن برای تمامی نسل ابراهیم تضمین شود، یعنی نه تنها برای آنان که به نظام شریعت تعلق دارند، بلکه برای کسانی نیز که پیروِ ایمانِ ابراهیم‌اند، که پدر همهٔ ماست.
۱۷ چنانکه نوشته شده است: «تو را پدر قومهای بسیار گردانیده‌ام.» و در نظر خدا چنین نیز هست، خدایی که ابراهیم به او ایمان آورد، او که مردگان را زنده می‌کند و نیستیها را به هستی فرا می‌خواند.
۱۸ با اینکه هیچ جایی برای امید نبود، ابراهیم امیدوارانه ایمان آورد تا پدر قومهای بسیار گردد، چنانکه به او گفته شده بود که «نسل تو چنین خواهد بود.»
۱۹ او در ایمان خود سست نشد، آنگاه که بر بدن مردهٔ خویش نظر کرد،* زیرا حدود صد سال داشت و رَحِم سارا نیز مرده بود.
۲۰ امّا او به وعدهٔ خدا از بی‌ایمانی شک نکرد، بلکه در ایمانْ استوار شده، خدا را تجلیل نمود.
۲۱ او یقین داشت که خدا قادر است به وعدهٔ خود وفا کند.
۲۲ به همین سبب، «برای او پارسایی شمرده شد.»
۲۳ و این عبارتِ «برای او شمرده شد»، تنها در حق او نوشته نشد
۲۴ بلکه در حق ما نیز، تا برای ما نیز شمرده شود، ما که ایمان داریم به او که خداوندمان عیسی را از مردگان برخیزانید.
۲۵ او به خاطر گناهان ما تسلیم مرگ گردید و به جهت پارسا شمرده شدنِ* ما، از مردگان برخیزانیده شد.
پاورقی‌ها
^ ۴:۱۹ یا: «او در ایمان خود سست نشد و بر بدن مردهٔ خویش نظر نکرد».
^ ۴:۲۵ یا: «پارسا شدن».
