مزامیر ۱۲:۱-۸
برای سالار سرایندگان: در مایهٔ ’شِمینیت.‘* مزمور داوود.
۱۲ خداوندا، نجات بده، زیرا سرسپرده‌ای باقی نمانده استو وفاداران از میان بنی‌آدم محو گردیده‌اند.
۲ همه به یکدیگر دروغ می‌گویند؛لبهای چاپلوسشان به ریا سخن می‌گوید.
۳ باشد که خداوند همهٔ لبهای چاپلوس را قطع کندو هر زبان لاف‌زن را،
۴ که می‌گویند: «به زبان خویش پیروز خواهیم شد؛لبهای ما با ماست، کیست سَروَر ما؟»
۵ خداوند می‌گوید: «به سبب غارت ستمدیدگان، و نالهٔ نیازمندان،اکنون برمی‌خیزم.ایشان را در امنیتی که برایش آه می‌کشند، بر پا خواهم داشت.»
۶ سخنان خداوند خالص است،همچون نقرهٔ تصفیه شده در کورهٔ گِلیکه هفت بار پاک شده باشد.
۷ خداوندا، تو ایشان را نگاه خواهی داشت؛تو ما را از چنین مردمان، جاودانه حفظ خواهی کرد.
۸ شریران به هر سو پرسه می‌زنند،آنگاه که فرومایگی در میان آدمیان برافراشته شود.
پاورقی‌ها
^ ۱۲:۰ احتمالاً اصطلاحی در موسیقی است.
