نامهٔ پولُس به رومیان ۹:۱-۳۳
۹ من به عنوان پیرو مسیح، حقیقت را می‌گویم؛ من دروغ نمی‌گویم. وجدانم هم با هدایت روح‌القدس شهادت می‌دهد که
۲ در دلم غمی بزرگ و دردی دائم دارم.
۳ اگر ممکن بود، آرزو می‌کردم که به خاطر برادرانم یعنی هم‌نژادانم مورد لعنت قرار بگیرم و از مسیح جدا شوم.
۴ آن‌ها اسرائیلی هستند، یعنی همان کسانی که به عنوان فرزندخواندگان خدا انتخاب شدند و شکوه و جلال، عهدها، شریعت، خدمت مقدّس و وعده‌ها به آن‌ها داده شد.
۵ آن‌ها از نسل اجداد ما هستند و مسیح از همان نسل به شکل انسان آمد. خدا که بالاتر از همه است تا ابد ستایش شود! آمین.
۶ البته این به این معنی نیست که کلام خدا به تحقق نرسیده است، چون همهٔ کسانی که از نسل اسرائیل هستند، واقعاً از «اسرائیل» نیستند!
۷ به همین ترتیب، همهٔ کسانی که از نسل ابراهیم هستند، فرزندان واقعی او نیستند؛ بلکه نوشته شده است: «نسلی که به تو وعده داده‌ام، از طریق اسحاق می‌آید.»
۸ پس می‌توان گفت که همهٔ فرزندان تنی ابراهیم، فرزندان خدا نیستند. اما نسل واقعی ابراهیم کسانی هستند که از طریق وعدهٔ او «فرزند» شمرده می‌شوند.
۹ وعدهٔ خدا به ابراهیم این بود: «من سال بعد همین موقع پیش تو برمی‌گردم و سارا پسری خواهد داشت.»
۱۰ به علاوه، همین موضوع زمانی پیش آمد که رِبِکا از جدّمان اسحاق دوقلو باردار شد.
۱۱ اما وقتی هنوز آن بچه‌های دوقلو به دنیا نیامده بودند و هیچ کار خوب یا بدی انجام نداده بودند، ثابت شد که انتخاب شخص بر اساس مقصود خداست و به دعوت او بستگی دارد، نه به کارهای شخص.
۱۲ برای همین، خدا به رِبِکا گفت: «پسر بزرگ‌تر به پسر کوچک‌تر خدمت خواهد کرد.»
۱۳ همین طور در نوشته‌های مقدّس آمده: «یعقوب را دوست داشتم ولی از عیسو نفرت داشتم.»
۱۴ پس چه بگوییم؟ آیا خدا بی‌انصاف است؟ به هیچ وجه!
۱۵ چون یک بار به موسی گفت: «به هر کس که بخواهم، رحمت نشان می‌دهم و به هر کس که بخواهم، دلسوزی نشان می‌دهم.»
۱۶ پس انتخاب شدن شخص، به میل یا تلاش‌های او بستگی ندارد، بلکه به خدایی وابسته است که رحمت دارد.
۱۷ خدا در نوشته‌های مقدّس به فرعون گفت: «تو را به این دلیل زنده نگه داشتم که قدرتم را به تو نشان دهم و نامم در سراسر زمین اعلام شود.»
۱۸ بنابراین، خدا به هر کس که بخواهد رحمت نشان می‌دهد. اما همچنین به هر کس که بخواهد اجازه می‌دهد که دل خود را سخت کند.
۱۹ پس حتماً از من می‌پرسی: «چرا خدا هنوز از ما انسان‌ها ایراد می‌گیرد؟ مگر کسی می‌تواند در مقابل خواست او ایستادگی کند؟»
۲۰ اما تو ای انسان، چه حقی داری که از خدا ایراد بگیری؟ مگر کوزه می‌تواند به سازندهٔ خود بگوید: «چرا مرا این طور ساختی؟»
۲۱ مگر کوزه‌گر حق ندارد که از یک مُشت گِل، هم ظرفی بسازد که برای کارهای مهم استفاده می‌شود و هم ظرفی برای کارهای پیش‌پاافتاده؟
۲۲ چه می‌شود اگر خدا بخواهد خشم و قدرتش را به کسانی که مثل «ظروف غضب» سزاوار نابودی‌اند نشان دهد، یعنی به کسانی که او با صبر زیاد با آن‌ها مدارا کرده است؟
۲۳ مگر خدا این کار را نکرد تا شکوه و جلال فراوانش را به کسانی نشان دهد که مثل «ظروف رحمت» هستند، یعنی ظروفی که او از قبل برای جلال آماده کرده است؟
۲۴ مگر ما هم جزو گروهی نیستیم که خدا نه تنها از بین یهودیان، بلکه از بین ملت‌های دیگر هم انتخاب کرد؟
۲۵ او در کتاب هوشَع می‌گوید: «به کسانی که قوم من نیستند خواهم گفت: ‹قوم من هستید،› و زنی را که برایم عزیز نبود، ‹عزیز من› خواهم نامید.
۲۶ در همان جایی که به آن‌ها گفته شد، ‹شما قوم من نیستید،› به آن‌ها گفته خواهد شد، ‹شما پسران خدای زنده هستید.›»
۲۷ اِشَعْیا هم دربارهٔ اسرائیل با فریاد می‌گوید: «با این که تعداد قوم اسرائیل مثل شن‌های ساحل زیاد است، فقط عدهٔ کمی باقی می‌مانند و نجات پیدا می‌کنند؛
۲۸ چون یَهُوَه* از همهٔ مردم روی زمین حساب خواهد خواست و حکمش را سریع و بدون تأخیر به اجرا درخواهد آورد.»
۲۹ طبق پیشگویی اِشَعْیا، «اگر یَهُوَه خدای لشکرها نسلی برای ما باقی نمی‌گذاشت، مثل سُدوم می‌شدیم و مثل غَموره کاملاً از بین می‌رفتیم.»
۳۰ پس چه نتیجه‌ای می‌گیریم؟ مردم ملت‌های دیگر با این که به دنبال درستکاری نبودند، درستکار شمرده شدند؛ و این درستکار شمرده شدن از ایمان حاصل می‌شود.
۳۱ اما اسرائیلیان هرچند به دنبال این بودند که با اطاعت از شریعت درستکار شمرده شوند، موفق نشدند.
۳۲ چرا؟ چون سعی می‌کردند فقط از طریق کارهایشان درستکار شمرده شوند، نه از طریق ایمان. بله، یک «سنگ لغزش» باعث شد که پایشان بلغزد،
۳۳ همان طور که در نوشته‌های مقدّس آمده است: «من در صَهیون سنگی می‌گذارم که باعث لغزش می‌شود و صخره‌ای که باعث افتادن* می‌شود. ولی هر کس به آن ایمان داشته باشد، مأیوس و ناامید نخواهد شد.»
