نامهٔ یعقوب ۳‏:‏۱‏-‏۱۸

  • رام کردن زبان ‏(‏۱-‏۱۲‏)‏

    • درست نیست که خیلی‌ها معلّم شوند ‏(‏۱‏)‏

  • حکمتی که از طرف خداست ‏(‏۱۳-‏۱۸‏)‏

۳  برادران من،‏ خیلی از شما نباید در جماعت معلّم شوید،‏* چون می‌دانید که ما معلّمان سخت‌تر داوری خواهیم شد.‏ ۲  همهٔ ما خیلی وقت‌ها خطا می‌کنیم.‏* اگر کسی در حرف زدن خطا نکند،‏ شخص کاملی است که می‌تواند بر تمام بدنش تسلّط داشته باشد.‏ ۳  اگر به دهان یک اسب افسار ببندیم،‏ می‌توانیم آن حیوان را مطیع خود کنیم و تمام بدنش را به هر طرف که بخواهیم هدایت کنیم.‏ ۴  حالا یک کشتی را در نظر بگیرید؛‏ با این که خیلی بزرگ است و با بادی قوی به حرکت درمی‌آید،‏ ناخدا می‌تواند با استفاده از سکّانی کوچک،‏ آن را به هر جا که بخواهد هدایت کند.‏ ۵  به همین شکل،‏ زبان هم عضو کوچکی در بدن است،‏ ولی خیلی فخر می‌فروشد.‏ واقعاً که یک آتش کوچک می‌تواند یک جنگل بزرگ را به آتش بکشد!‏ ۶  زبان هم مثل آتش است!‏ در میان اعضای بدن ما،‏ زبان دنیایی از شرارت است،‏ چون کل بدن را آلوده* می‌کند و تمام زندگی شخص را به آتش می‌کشد؛‏ آتشی که از درّهٔ هِنّوم* می‌آید.‏ ۷  انسان‌ها می‌توانند انواع حیوانات وحشی،‏ پرندگان،‏ خزندگان و جانوران دریایی را رام کنند و در این کار موفق بوده‌اند.‏ ۸  اما هیچ انسانی قادر نیست زبان را رام کند!‏ چون زبان،‏ سرکش و آسیب‌رسان و پر از زهر کشنده است.‏ ۹  ما با زبانمان،‏ پدرمان یَهُوَه* را ستایش می‌کنیم،‏ ولی با همان زبان دیگران را که «شبیه خدا» ساخته شده‌اند لعنت می‌کنیم!‏ ۱۰  بنابراین از دهانمان هم برکت و هم لعنت بیرون می‌آید.‏ برادران من،‏ این چیزها نباید بین شما اتفاق بیفتد.‏ ۱۱  مگر می‌شود که از یک چشمه،‏ هم آب شیرین جاری شود و هم آب شور؟‏ ۱۲  برادرانم،‏ مگر درخت انجیر می‌تواند زیتون به بار بیاورد؟‏ مگر درخت انگور می‌تواند انجیر به بار بیاورد؟‏ پس،‏ از چشمهٔ آب شور هم آب شیرین جاری نمی‌شود!‏ ۱۳  اگر در بین شما کسی خردمند و داناست،‏ باید آن را با رفتار خوب و کارهایی که همراه با ملایمت است نشان دهد؛‏ ملایمتی که از حکمت حاصل می‌شود.‏ ۱۴  اما اگر در دلتان حسادت شدید* دارید و تندخو* هستید،‏ به خودتان نبالید و برخلاف حقیقت دروغ نگویید.‏ ۱۵  این حکمتی نیست که از طرف خدا* باشد،‏ بلکه زمینی و نفسانی* و شیطانی است.‏ ۱۶  در واقع هر جا حسادت و تندخویی* باشد،‏ بی‌نظمی* و انواع بدی‌ها هم وجود خواهد داشت.‏ ۱۷  ولی حکمتی که از طرف خداست،‏* در وهلهٔ اول پاک است و بعد صلحجو،‏ معقول،‏ آمادهٔ اطاعت،‏ پر از رحمت و سرشار از کارهای* خوب است و هیچ تبعیض و ریایی در آن نیست.‏ ۱۸  به علاوه،‏ کسانی که با دیگران رابطهٔ صلح‌آمیزی دارند،‏ بذر صلح را می‌کارند و درستکاری را درو می‌کنند.‏*

پاورقی‌ها

دلیل این گفتهٔ یعقوب این است که همه در جماعت صلاحیت معلّم شدن را ندارند.‏
یا:‏ «لغزش می‌خوریم.‏»‏
یا:‏ «ناپاک.‏»‏
رجوع به واژه‌نامه.‏
رجوع به ضمیمهٔ الف۵.‏
یا:‏ «تلخ.‏»‏
یا احتمالاً:‏ «خودخواه و جاه‌طلب.‏»‏
یا:‏ «از بالا.‏»‏
یا:‏ «حیوانی.‏»‏
یا احتمالاً:‏ «خودخواهی و جاه‌طلبی.‏»‏
یا:‏ «هرج و مرج.‏»‏
یا:‏ «حکمتی که از بالاست.‏»‏
یا:‏ «ثمرات.‏»‏
یا:‏ «صلح را ترویج می‌دهند و در نتیجه کارهای درست انجام می‌دهند.‏»‏