Bíblian hevur onga serliga leiðbeining um líkbrenning. Hon gevur eingi boð um jarðarferð ella líkbrenning.

 Í Bíbliuni eru dømi um trúfastar tænarar hjá Gudi, sum jarðaðu síni deyðu. Til dømis gjørdi Ábraham sær stóran ómak fyri at tryggja sær ein gravstað til konu sína, Sáru. – 1. Mósebók 23:2-20; 49:29-32.

 Bíblian nevnir eisini trúføst menniskju, sum brendu leivdirnar av sínum deyðu. Eitt dømi er tað, sum hendi, tá ið Saul kongur í Ísrael og tríggir synir hansara vórðu dripnir í bardaga. Í fyrstuni lógu líkini eftir hjá fíggindanum og vórðu vanærd. Tá ið nakrir trúfastir ísraelitiskir hermenn hoyrdu um tilburðin, fóru teir aftur eftir líkunum, brendu tey og jarðaðu leivdirnar. (1. Sámuelsbók 31:8-13) Sambært Bíbliuni var tað í lagi at bera seg soleiðis at við líkunum. –  2. Sámuelsbók 2:4-6.

 Misskiljing: Líkbrenning forðar Gudi í at reisa fólk upp frá deyðum.

 Sannroynd: Tá ið tað snýr seg um at reisa upp frá deyðum, ger tað ongan mun hjá Gudi, um eitt menniskja er jarðað, brent, druknað ella etið av villum djórum. (Opinberingin 20:13) Hin alvaldi Gud kann meir enn so geva tí deyða ein nýggjan kropp í uppreisnini. – 1. Korintbræv 15:35, 38.