77

’Jehova er hirði mín’

(Sálmur 23)

1. Jehova Gud er mín hirði, hvat kann mær nú elva mein?

Tí hann, sum varðar um fylgið alt, hann gloymir ei burtur ein.

Til hvíldaráir hann leiðir, vælsignar og lívgar meg,

og fyri navn sítt so beinir hann

mín fót inn á rættan veg.

Og fyri navn sítt so beinir hann

mín fót inn á rættan veg.

2. Í dimmum dølum, í skugga, eg gangi og óttist ei,

tí nær er hirðin, ið uggar meg, við stavi hann ruddar leið.

Mær høvur smurt er við olju, mítt bikar á breddar er,

so miskunnsamur hann fylgir mær,

hans hús er mítt heim, mín verð.

So miskunnsamur hann fylgir mær,

hans hús er mítt heim, mín verð.

3. Hvør vísur, góður mín hirði! Eg prís honum bera vil,

so gleðiboð um hans kærleika fær ’seyðir’ at koma til.

Ja, orðið styrkir og leiðir, at eg kann hans tokka fá,

hann gav mær dýrgrip, at tæna sær,

og altíð eg takka má.

Hann gav mær dýrgrip, at tæna sær,

og altíð eg takka má.