Tá ið onkur setur ein spurning ella gjarna vil vita okkurt, vilja vit heldur enn gjarna svara teimum. Vit royna jú at finna tey, sum ’søkja Gud’. – Hebr. 11:6.

Men hvat um onkur er illur, vil trætast ella ikki hevur hug at tosa beint nú? So enda vit prátið upp á ein fólkaligan máta. (Orðt. 17:14) Vit mugu vera blíð og vísa virðing, so hann ella hon kanska fær hug at tosa við okkum eina aðru ferð. – 1. Pæt. 2:12.