Okkara áskoðan á jarðarferðir er grundað á tað, sum Bíblian lærir, millum annað hetta:

•   Tað er natúrligt at syrgja, tá ið ein av okkara kæru doyr. Lærisveinarnir hjá Jesusi syrgdu, tá ið teir mistu ein kæran. (Jóhannes 11:33-35, 38; Ápostlasøgan 8:2; 9:39) Ein jarðarferð er tí einki veitsluhald, men eitt høvi at ugga og troysta tey, sum hava mist. – Prædikarin 3:1, 4; 7:1-4; Rómbrævið 12:15.

•   Tey deyðu vita ikki til sín. Uttan mun til okkara bakgrund og mentan halda vit okkum frá óbíbilskum siðum, sum eru grundaðir á læruna um, at tey deyðu vita til sín og kunnu ávirka tey livandi. (Prædikarin 9:5, 6, 10) Summi vakja til dømis yvir teimum deyðu, hava stórar veitslur í sambandi við jarðarferðina ella ársdagin fyri jarðarferðina, ofra til tann deyða, tosa við tey deyðu og hava serligar siðir í sambandi við einkjustøðuna. Vit halda okkum frá slíkum siðum, tí vit vilja akta boðini í Bíbliuni: „Skiljið tykkum frá teimum ... og nemið einki óreint!“ – 2. Korintbræv 6:17.

•   Vón er fyri teimum deyðu. Bíblian lærir okkum um eina tíð, tá ið tey deyðu skulu rísa upp, og deyðin ikki skal vera til longur. (Ápostlasøgan 24:15; Opinberingin 21:4) Eins og henda vónin uggaði tey fyrstu kristnu, uggar hon eisini okkum, og tí hava vit ongar víðgongdar syrgisiðir. – 1. Tessalonikabræv 4:13.

•   Bíblian mælir til lítillæti. (Orðtøkini 11:2) Vit halda ikki, at jarðarferðir skulu nýtast sum høvi til at gera vart við, hvussu væl vit eru fyri fíggjarliga, ella hvørja støðu vit hava í samfelagnum. (1. Jóhannesarbræv 2:16) Vit skipa ikki fyri ovurhonds dýrum og veitslukendum jarðarferðum, og vit gera okkum heldur ikki upp við serliga fínum kistum ella klæðum.

•   Vit noyða ikki onnur at hava somu áskoðan á jarðarferðir sum vit. Nei, vit fylgja meginregluni um, at ’hvør av okkum skal gera Gudi roknskap fyri seg sjálvan’. (Rómbrævið 14:12) Men fáa vit møguleikan, royna vit at greiða frá okkara sannføring „við spakføri og ótta“. – 1. Pætursbræv 3:15.

 Staðið: Velur familjan at hava jarðarferð, kann hon til dømis fara fram í einum ríkissali, einum kapelli, heima við hús ella í kirkjugarðinum.

 Hátíðarhaldið: Ein tala verður hildin fyri at ugga tey, sum hava mist. Hon snýr seg um, hvat Bíblian sigur um deyðan og uppreisnina. (Jóhannes 11:25; Rómbrævið 5:12; 2. Pætursbræv 3:13) Høvið kann eisini nýtast til at minnast góðu eginleikarnar hjá tí deyða, og hvussu viðkomandi vísti trúfesti. – 2. Sámuelsbók 1:17-27.

 Ein bíbilskur sangur kann verða sungin. (Kolossebrævið 3:16) Hátíðarhaldið endar við eini uggandi bøn. – Filippibrævið 4:6, 7.

 Kostnaður ella innsavning: Vit biðja ikki trúarfelagar lata pengar fyri átrúnaðarlig tiltøk, ei heldur jarðarferðir, og eingin pengainnsavning fer fram á okkara møtum. – Matteus 10:8.

 Tey, sum koma: Fólk, sum ikki eru Jehova vitni, eru vælkomin í ríkissalin, tá ið onkur fer til gravar haðani. Øll møtini hjá Jehova vitnum eru almenn, eisini jarðarferðir.

 Hvør einstakur velur sjálvur við síni bíbliuvandu samvitsku, um hann fer. (1. Timoteusarbræv 1:19) Men vit taka ikki lut í siðum, sum vit meta eru í stríð við Bíbliuna. – 2. Korintbræv 6:14-17.