Jehova vitni fylgja ráðunum í Bíbliuni um ikki at svara øllum ákærum og spotti. Til dømis sigur eitt orðatak í Bíbliuni: „Tann, ið revsar spottara, vinnur sær sjálvum vanæru.“ (Orðtøkini 9:7, 8; 26:4) Heldur enn at gera eitt stríð burtur úr følskum ákærum, leggja vit okkum eftir at gleða Gud. – Sálmur 119:69.

 Rætt er, sum Bíblian sigur: „At tiga hevur tíð sína, og at tala hevur tíð sína.“ (Prædikarin 3:7) Vit svara fólki, sum eru áhugað í at vita sannleikan, men vit sleppa okkum undan meiningsleysum trætum. Soleiðis fylgja vit tí, sum Jesus og tey fyrstu kristnu lærdu og gjørdu.

•   Jesus svaraði ikki teimum følsku ákærunum, ið vórðu reistar móti honum, tá ið hann stóð fyri Pilatusi. (Matteus 27:11-14; 1. Pætursbræv 2:21-23) Hann svaraði heldur ikki aftur, tá ið hann varð ákærdur fyri at vera drykkjumaður og átari. Heldur læt hann sínar gerðir tala í samsvari við meginregluna: „Vísdómurin er rættvísgjørdur av gerðum sínum.“ (Matteus 11:19, New World Translation) Tá ið umstøðurnar løgdu upp til tað, svaraði Jesus djarvur teimum, sum spottaðu hann. – Matteus 15:1-3; Markus 3:22-30.

   Jesus lærdi sínar lærisveinar, at teir ikki skuldi missa mótið, tá ið teir vóru fyri følskum ákærum. Hann segði: „Sæl eru tit, táið tey spotta tykkum og søkja at tykkum og lúgva alt ilt um tykkum fyri Mína skuld.“ (Matteus 5:11, 12) Men Jesus segði eisini við lærisveinarnar, at tá ið slíkar ákærur góvu teimum møguleika at vitna, skuldi hann halda sítt lyfti: „Eg skal geva tykkum munn og vísdóm, sum allir mótstøðumenn tykkara ikki skulu vera førir fyri at standa ímóti ella mótsiga.“ – Lukas 21:12-15.

•   Paulus ápostul mælti teimum kristnu til at sleppa sær undan meiningsleysum trætum við mótstøðufólk. Hann segði, at slíkar trætur eru ’nyttuleysar og tómar’. – Titusarbrævið 3:9; Rómbrævið 16:17, 18.

•   Pætur ápostul bað kristin verja sína trúgv, tá ið tað var møguligt. (1. Pætursbræv 3:15) Men hann viðurkendi, at gerðir ofta siga meira enn orð. Hann skrivaði: ’Við at gera hitt góða skulu tit fáa fávitsku dáranna at tagna.’ – 1. Pætursbræv 2:12-15.