Primera Carta ós Corintios 7:1-40
7 E agora falemos do que me escribistes. Ben lle está ó home non tocar muller;
2 pero, para evita-la fornicación, que cada home teña a súa muller, e que cada muller teña o seu home.
3 Que o home cumpra coa súa muller, e o mesmo a muller co seu home.
4 A muller non é a dona do seu corpo, éo o home; e do mesmo xeito, o home non é o dono do seu corpo, éo a muller.
5 Non vos privedes un ó outro, a non ser de común acordo por algún tempo, a fin de terdes vagar para a oración; despois volvede ó mesmo, para que non vos tente Satanás por culpa da vosa incontinencia.
6 Isto que vos digo é unha concesión, non un precepto.
7 Eu ben quixera que tódolos homes fosen coma min; pero cada un recibe de Deus a súa gracia particular: uns dun xeito, outros doutro.
8 Ós solteiros e ás viúvas dígolles que lles era ben quedaren coma min.
9 Pero, se non aguantan, que casen, que máis vale casar que abrasarse.
10 Ós casados dígolles non eu, senón o Señor: que a muller non se separe do seu home.
11 En caso de que chegue a separarse, ou que siga sen casar ou que se poña a ben co home. E que o home non repudie á súa muller.
12 Ós outros dígolles eu, non o Señor: se un irmán ten unha muller que non cre, pero que consente en vivir con el, que non a bote.
13 E se unha muller ten un home que non cre, pero que consente en vivir con ela, que non o bote.
14 Pois o home que non cre queda santificado pola súa muller; e a muller que non cre queda santificada polo marido crente. Se non fose así, os vosos fillos serían impuros, cando a verdade é que son santos.
15 Pero, se o non crente se quere separar, que se separe. En tal caso o irmán ou a irmá non quedan escravizados: Deus chamouvos para vivirdes en paz.
16 Porque ¿que sabes ti, muller, se vas salvar a ese home? ¿Ou que sabes, ti, home, se vas salvar a esa muller?
17 Fóra disto, que cadaquén viva conforme o Señor lle asignou, no estado en que Deus o chamou. Tal é o que dispoño en tódalas igrexas.
18 ¿Que a chamada o colleu circuncidado? —Non o disimule. ¿Que a chamada o colleu incircunciso? —Non se circuncide.
19 Nada vale a circuncisión, nada vale a incircuncisión: o que vale é cumpri-los mandamentos.
20 Que cadaquén siga no estado en que o chamaron.
21 ¿Que te chamaron sendo escravo? —Non teñas pena. E, anque puideses facerte libre, mellor aproveita a túa condición.
22 Porque aquel a quen sendo escravo chamou o Señor, é liberto do Señor. Igualmente, aquel a quen chamou sendo libre, é escravo de Cristo.
23 Mercáronvos a bo prezo: non vos fagades escravos dos homes.
24 Irmáns, que cadaquén siga ante Deus no estado en que o chamaron.
25 Polo que toca ós non casados non teño orde do Señor, pero dou un parecer coma persoa que, pola misericordia de Deus, é digna de creto.
26 Coido eu que, por culpa da calamidade presente, é ben que cadaquén quede como está.
27 ¿Que estás ligado a unha muller? —Non teimes por librarte. ¿Que non estás ligado a muller? —Non busques muller.
28 Non obstante, anque cases, non pecas; e, anque case unha moza, tampouco peca. Pero os que casen terán tribulacións na carne, e eu quixera librarvos delas.
29 O que vos digo, irmáns, é que o tempo é contado. O que importa, é que os que teñen muller vivan coma se non a tivesen;
30 os que choran, coma se non chorasen; os que están alegres coma se non se alegrasen; os que comercian, coma se non tivesen nada;
31 os que disfrutan no mundo, coma se non disfrutasen. Porque o mundo, na súa configuración actual, está a pasar.
32 Eu quixera vervos libres de preocupacións. O non casado preocúpase das cousas do Señor, da maneira de lle agradar.
33 Pero o casado preocúpase das cousas do mundo, da maneira de lle agradar á muller;
34 e así está repartido. A muller non casada, o mesmo cá rapaza solteira, preocúpanse das cousas do Señor, procurando seren santas de corpo e alma. Pero a casada preocúpase das cousas do mundo, da maneira de lle agradar ó seu home.
35 Dígovos isto polo voso propio interese, non para vos amarrar botándovos un lazo; ó contrario, para vos guiar no que é honesto e leva sen divisións ó Señor.
36 Pero se alguén se encontra en dificultade respecto da súa noiva, porque está moi apaixoado e xa non pode aguantar, que faga o que queira: non peca, que casen.
37 Pola contra, quen está firme no seu corazón e non sente unha compulsión irresistible, senón que permanece dono da súa vontade: se se decidiu no seu interior a respecta-la súa noiva, fai moi ben.
38 De maneira que quen casa coa súa noiva obra ben e o que non casa obrará aínda mellor.
39 A muller está ligada ó seu home mentres el viva. Pero, se o home morre, queda libre para casar con quen ela queira, sempre que sexa cun cristián.
40 Non obstante será máis feliz, se se deixa estar así. Ese é o meu parecer e paréceme que tamén eu teño o Espírito de Deus.