Eclesiastés (Qohélet) 1:1-18
1 Verbas de Qohélet, fillo de David, rei en Xerusalén.
2 Nada máis ca un sopro, —di Qohélet— un lene sopro, un breve aire é todo.
3 ¿Que proveito tira o home de tódalas angueiras polas que traballabaixo o sol?
4 Vaise unha xeración, vén outra,e a terra sempre queda.
5 Sae o sol, ponse o sol,volta sen folgos ó seu posto;de alí torna a xurdir.
6 Torna ó Sur, vira para o Norte,xira que xira, camiña o vento;volve o vento ás súas reviravoltas.
7 Tódolos ríos van dar no mar,e o mar non se enche.
Para onde os ríos camiñan,alí tornan incesantes.
8 Tódalas verbas se esgotan;ninguén acada a expresarse.
O ollo non se dá farto de ver,non se enche a orella de oír.
9 O que foi, iso será;o que xa se fixo, farase;pois nada hai novo baixo o sol.
10 Supón que de algo se diga:
—“Mira que isto é novo”.
...Pois xa aconteceu nos tempos que nos precederon.
11 Non hai memoria dos devanceiros,nin a haberá dos vindeiros;non os relembrarán os que veñan despois.
12 Eu, Qohélet, reinei sobre Israel en Xerusalén,
13 e propúxenme pescudar e investigar aleuto todo canto acontece baixo o sol: dura tarefa que Deus lles impón ós humanos para que nela se afanen.
14 Contemplei tódalas accións que se fan baixo o sol. Resultado: todo é efémero e papar ventos.
15 O torcido non se pode endereitar,co que non hai non se pode contar.
16 Pensei para min: sen dúbida fíxenme famoso amoreando máis sabedoría ca tódolos que me precederon en Xerusalén; e a miña mente acadou grande saber e ciencia.
17 Esforceime así en coñece-lo que é a Sabedoría e o que son a Necidade e a Tolemia, e agora decátome de que tamén iso é papar ventos,
18 pois:“moito saber, moita molestia,e canta máis ciencia, máis sufrir”.