Eclesiastés (Qohélet) 3:1-22
3 Todo ten a súa hora, e hai un tempo fixado para cada asunto baixo os ceos:
2 Un tempo para nacer, e un tempo para morrer,un tempo para plantar e un tempo para arrinca-lo plantado,
3 un tempo para asasinar e un tempo para vendar,un tempo para derrubar e un tempo para edificar,
4 un tempo para chorar e un tempo para rir,un tempo para face-lo pranto e un tempo para bailar,
5 un tempo para espallar pedras e un tempo para apañalas,un tempo para abrazar e un tempo para se abster de abrazos,
6 un tempo para buscar e un tempo para perder,un tempo para gardar e un tempo para desbotar,
7 un tempo para rachar e un tempo para coser,un tempo para calar e un tempo para falar,
8 un tempo para amar e un tempo para odiar,un tempo para a guerra e un tempo para a paz.
9 ¿Que proveito pode acadar quen se esforza no seu traballo?
10 Decateime da tarefa que Deus lles deu ós homes para nela se ocuparen.
11 Todo o fixo axeitado no seu tempo, e púxolles na conciencia o senso do inconmensurable,* sen que o home descubra a razón da obra que Deus fai desde o principio á fin.
12 Recoñecín daquela que non hai cousa mellor para o home que se alegrar, e procura-la felicidade mentres viva.
13 Mais tamén que o home coma e beba e o pase ben á conta do seu, é don de Deus.
14 Comprendín que todo o que faga Deus durará para sempre:Nin se lle debe engadirnin se lle debe toller,Deus mesmo foi quen o fixopara que eles o respecten.
15 O que sucede xa pasou antes; o que vai vir xa acaeceu; mais Deus pode busca-lo que fuxiu.
16 Aínda vin outra cousa baixo o sol: no tribunal, o delito; na sede da orde, a transgresión.
17 Pensei para min: tanto ó xusto coma ó impío haos de xulgar Deus, pois:“Hai un tempo para todoe para cada acción hai un decreto”.
18 No tocante ós humanos, matinei deste xeito: próbaos Deus para que vexan que de seu son coma as bestas,
19 xa que igual é o destino dos homes e o das bestas: como morre este morre aquel; entrambos teñen o mesmo alento. Nin lle leva o home vantaxe ó bruto, xa que todos son un sopro.
20 Todos van dar no mesmo lugar: “Todos veñen do po; todos tornan ó po”.
21 ¿Quen pode saber se o alento dos homes ascende ás alturas ou se o bafo das bestas baixa á terra?
22 Decateime que non hai cousa mellor que o que o home se goce das súas obras. Tal é o seu quiñón, pois:“¿Quen pode darlle a vero que virá despois del?”
Notas ó pé
^ [Nota parcial] Así coma antes se falaba do tempo puntual (“et”), comparece agora o tempo sen límites (“olam”); a verba é de non doada traducción. No rabinismo viña a se-lo “mundo universo” ou “o eón”, mais na época de Qohélet aínda tiña a connotación de prolongación sinxela no tempo; e non significa de seu eternidade coma cualidade, senón a duración sen límites cara adiante e cara atrás: todo o espacio histórico, pasado e vindeiro, é o que se presenta diante dun home á procura de senso, e desde o seu intre actual non lle é dado abranguelo. Traducimos, por iso, “inconmensurable”.