Os Feitos dos Apóstolos 5:1-42
5 Un home chamado Ananías, de acordo con Safira a súa muller, vendeu unha propiedade,
2 gardou unha parte do prezo, sendo ela sabedora, e o resto depositouno ós pés dos apóstolos.
3 Pero Pedro díxolle:
—Ananías, ¿por que encheu Satanás o teu corazón, para lle mentires ó Espírito Santo e defraudares no prezo da propiedade?
4 ¿Non eras libre de a venderes ou non? E vendida, ¿non continuaba no teu poder? ¿Como se che ocorreu faceres isto? Non enganáche-los homes, enganaches a Deus.
5 Ó sentir estas palabras, Ananías caeu morto. E apoderouse un gran temor de tódolos que sentiron isto.
6 Levantáronse os máis novos, amortallárono e, levándoo para fóra, enterrárono.
7 Pasadas unhas tres horas entrou a súa muller, que non sabía nada do caso,
8 e preguntoulle Pedro:
—Dime ¿vendéste-la propiedade en tanto?
Ela contestou:
—Si, en tanto.
9 Entón díxolle Pedro:
—¿Por que acordastes isto, para tentárde-lo Espírito do Señor? Mira, chegan á porta os pés dos que enterraron o teu home e vante levar a ti tamén.
10 No instante, caeu ós seus pés e morreu. Cando entraron os mozos, atopárona morta e enterrárona a carón do seu home.
11 Un gran temor apoderouse entón de toda a Igrexa e de tódolos que sentiron estas cousas.
12 Pola man dos apóstolos facíanse moitos sinais e prodixios entre o pobo. E todos se xuntaban de común acordo no pórtico de Salomón;
13 dos outros ninguén ousaba xuntarse con eles, aínda que o pobo os tiña en grande estima.
14 A cantidade dos que crían no Señor, homes e mulleres, medraba máis e máis.
15 A tal punto que quitaban para as rúas os enfermos en camas e padiolas, para que cando pasase Pedro, polo menos a súa sombra cubrise algún deles.
16 Viña moita xente das vilas veciñas de Xerusalén e traía enfermos e atormentados por espíritos impuros, e todos quedaban curados.
17 Entón o gran sacerdote e tódolos seus, que formaban a secta dos saduceos, enchéronse de rabia;
18 botaron man dos apóstolos e metéronos na prisión pública.
19 Mais de noite, o anxo do Señor abriu as portas da prisión pública, fíxoos saír e díxolles:
20 —Ide, presentádevos no templo, e faládelle ó pobo toda a mensaxe desa Vida.
21 Sentindo isto, entraron no templo ó amencer e ensinaban.
Mentres, chegou o xefe dos sacerdotes cos seus, reuniron o Sanedrín e todo o Senado israelita e mandáronos ir buscar á prisión, para facelos comparecer.
22 Mais, chegados os gardas á prisión, non os encontraron; volveron e anunciáronllelo.
23 —Certamente o cárcere atopámolo pechado con toda seguranza, e as sentinelas montando garda diante das portas; pero, cando abrimos, non encontramos a ninguén dentro.
24 Ó que sentiron estas palabras, tanto o oficial da garda do templo coma os xefes dos sacerdotes, cavilaban perplexos como sucedera aquilo.
25 Nisto chegou un que lles dixo:
—Os homes que encarcerastes están no templo e ensinando ó pobo.
26 Entón foi o xefe da garda cos seus axudantes e trouxéronos; pero sen violencia, porque tiñan medo de que a xente lles tirase pedras.
27 En chegando presentáronos ó Sanedrín. O xefe dos sacerdotes interrogounos:
28 —Expresamente vos mandamos que non ensinasedes nese nome, e vós enchestes Xerusalén coa vosa doutrina. Vós queredes botar sobre nosoutros o sangue dese home.
29 Pedro e os apóstolos responderon:
—Cómpre obedecer a Deus antes cós homes.
30 O Deus de nosos pais resucitou a Xesús, a quen vós matastes colgándoo dun madeiro;
31 pois a este enxalzouno Deus coa súa dereita, facéndoo Xefe e Salvador, a fin de lle outorgar a Israel a conversión e o perdón dos pecados.
32 E nós somos testemuñas destas cousas e tamén o Espírito Santo, que Deus dá ós que o obedecen.
33 Ó sentiren isto, rabiaban de carraxe e queríanos matar.
34 Pero erguéndose no consello un fariseo que se chamaba Gamaliel, mestre da Lei, aprezado por todo o pobo, ordenou que, por un pouco, levasen para fóra ós apóstolos.
35 Dixo:
—Israelitas: ¡coidadiño co que ides facer con eses homes!
36 Porque nestes últimos tempos ergueuse Teudas, dicindo ser alguén, e xuntóuselle un número duns catrocentos homes: pero, en canto o mataron a el, tódolos que o seguiron disolvéronse e non quedou nada.
37 Despois del nos días do empadroamento, alzouse Xudas o Galileo, que arrastrou xente tras el; tamén el morreu e tódolos que o seguían se dispersaron.
38 E agora dígovos: desentendédevos deses homes, deixádeos estar, que, se esta empresa ou esta obra é cousa de homes, desfarase por si mesma;
39 pero, se é de Deus, non a poderedes desfacer. ¡Non vaia ser, mesmo, que vos encontredes loitando contra Deus!
E cadraron de acordo.
40 Entón chamaron polos apóstolos, e, despois de os azoutar, ordenáronlles que non falasen no nome de Xesús, e deixáronos ir.
41 Eles saíron de diante do consello moi alegres de resultaren dignos de sufrir por mor do Nome;
42 e cada día, no templo e nas casas non paraban de ensinar e de anuncia-la Boa Nova de que Xesús é o Mesías.