Evanxeo segundo San Lucas 13:1-35
13 Naquel intre presentáronse algúns para contarlle o caso aquel de cando Pilato mesturara o sangue duns galileos co dos sacrificios que ofrecían.
2 El respondeulles:
—¿Coidades que eses galileos eran máis pecadores cós demais, porque acabaron así?
3 Non tal, e asegúrovos que como non vos arrepintades acabades todos igual.
4 ¿Seica pensades que aqueles dezaoito que morreron esmagados pola torre de Siloé eran máis culpables cós outros habitantes de Xerusalén?
5 Non tal, e asegúrovos que, se non vos arrepentides, todos acabaredes igual.
6 E púxolles esta parábola:
—Un home tiña unha figueira plantada na súa viña; foi ver se tiña froitos e non llos atopou.
7 Díxolle ó viñador: “Xa hai tres anos que veño buscar froito nesta figueira e non llo atopo. Córtaa, ¿para que vai cansar máis a terra?”
8 El respondeulle:
“Señor, déixaa aínda un ano máis; vou ver se eu lle cavo un pouco arredor e lle boto esterco;
9 a ver se así dá froito...; e, onde non, pódela cortar”.
10 Un sábado estaba Xesús ensinando nunha das sinagogas.
11 Había alí unha muller eivada por causa dun espírito: había dezaoito anos que estaba dobrada sen se poder endereitar.
12 Xesús ó vela chamou por ela e díxolle:
—Muller, quedas ceiba da túa enfermidade.
13 E impúxolle as mans. Ela ficou curada no momento e empezou a louvar a Deus.
14 Entón o xefe da sinagoga, indignado de que Xesús curase nun sábado, díxolle á xente:
—Hai seis días para traballar, vide durante eses días para que vos cure e non precisamente no sábado.
15 Replicoulle Xesús:
—¡Hipócritas! ¿Non ceibades vós, nos sábados, o voso boi ou o voso burro, para os levar a beber?
16 E logo esta filla de Abraham, que leva dezaoito anos atada por Satanás, ¿non a imos poder ceibar por ser sábado?
17 Cando tal lles dixo ós adversarios, todos viraron rubios diante del e toda a xente se alegraba das marabillas que facía.
18 E dicía tamén:
—¿Con que se parece o Reino de Deus, a que volo compararía eu?
19 Évos coma un gran de mostaza que un home sementou na súa horta; medrou e converteuse nunha árbore e os paxaros do ceo aniñaban nas súas ponlas.
20 E proseguiu:
—¿A que vos compararía eu o Reino de Deus?
21 Évos coma o fermento que unha muller botou en tres medidas de fariña ata que todo levedou.
22 Atravesaba vilas e aldeas ensinando, camiño de Xerusalén.
23 Un preguntoulle:
—Señor, ¿e logo son poucos os que se salvan?
El respondeu:
24 —Loitade para entrardes pola porta estreita, porque vos aseguro que moitos intentarán entrar e non poderán.
25 Despois que o dono da casa peche a porta e empecedes os de fóra a petar nela dicindo: “Señor, ábrenos”, el responderá: “Non sei quen sodes”.
26 Entón empezaredes a dicir: “¡Se nós comemos e bebemos contigo e ti ensinaches polas nosas rúas!”.
27 El repetirá: “Non sei quen sodes. ¡Arredade de min os que practicáde-la inxustiza!”.
28 Daquela habedes chorar e hanvos renxe-los dentes: cando vexades que Abraham, Isaac, Xacob e tódolos profetas están no Reino de Deus, e que a vós vos botan para fóra.
29 E chegarán de Oriente e Occidente, do norte e do sur a sentar na mesa do Reino de Deus.
30 Si, hainos que son últimos e serán os primeiros, e hainos primeiros que serán os derradeiros.
31 Naquel momento chegaron uns fariseos para lle avisar:
—Veña, vaite de aquí, que Herodes te quere matar.
32 El respondeulles:
—Ídelle dicir a ese raposo: eu hoxe e mañá estou a bota-los demonios fóra, e no terceiro día xa acabo.
33 Pero hoxe, mañá e pasado mañá cómpre que siga para diante, pois non é ben que un profeta morra fóra de Xerusalén.
34 ¡Xerusalén, Xerusalén, que asasína-los profetas e apédra-los que mandan onda ti! ¡Cantas veces quixen aconchega-los teus fillos, como a galiña aconchega os seus pitiños baixo as ás e non quixeches!
35 Pois mirade: a vosa casa fica baleira e asegúrovos que non me volveredes ver ata que exclamedes: ¡Benia o que vén no nome do Señor!