Evanxeo segundo San Lucas 18:1-43
18 Propúxolles tamén unha parábola acerca da necesidade de orar sempre, sen cansar:
2 —Había nunha vila un xuíz que nin temía a Deus nin respectaba o home.
3 Na mesma vila había tamén unha viúva, que acudía a el dicíndolle: “Faime xustiza fronte ó meu contrario”.
4 El durante moito tempo non lle fixo caso ningún; pero despois cavilou: “Anque non temo a Deus nin respecto o home,
5 como esta viúva me está amolando, voulle facer xustiza, para que non me siga toleando toda a vida”.
6 E o Señor continuou:
—Escoitade o que di un xuíz inxusto.
7 ¿E logo Deus non lles vai facer xustiza ós seus elixidos, que claman día e noite, e non vai ter paciencia con eles?
8 Asegúrovos que lles fará xustiza a tempo. Pero cando chegue o Fillo do Home, ¿el atopará fe sobre a terra?
9 Propuxo tamén esa parábola dirixíndose a uns que estaban moi seguros de si mesmos, créndose perfectos e desprezando os demais:
10 —Dous homes subiron ó templo a orar; un era fariseo e outro recadador de impostos.
11 O fariseo, de pé, oraba para os seus adentros deste xeito: “Meu Deus, douche gracias porque non son coma os demais: ladrón, inxusto e adúltero; nin coma ese recadador.
12 Gardo o xexún dúas veces por semana e pago o dezmo de todo canto gaño”.
13 O recadador, en troques, manténdose a distancia, non se atrevía nin a levanta-los ollos ó ceo, senón que petando no peito dicía: “Meu Deus, ten compaixón de min, que son un pecador”.
14 Asegúrovos que este baixou reconciliado con Deus para a súa casa e, en cambio, o outro non. Porque a todo o que se teña por moito rebaixarano e a todo o que se rebaixe enaltecerano.
15 E levábanlle tamén os meniños para que os tocase. Pero os discípulos rifábanlles.
16 Entón Xesús chamounos e dixo:
—Deixade que os nenos se acheguen a min: non llelo privedes, porque dos que son coma eles é o Reino de Deus.
17 Asegúrovos que aquel que non reciba coma un neno o Reino de Deus non entrará nel.
18 Un home importante preguntoulle:
—Mestre bo, ¿que teño que facer para acada-la vida eterna?
19 El contestoulle:
—¿E por que me chamas bo? Ninguén é bo fóra de Deus.
20 Xa sábe-los mandamentos: Non cometas adulterio, non mates, non roubes, non deas falso testemuño, honra a teu pai e maila túa nai.
21 El respondeu:
—Todas esas cousas gardeinas desde a miña mocidade.
22 Oíndo aquilo Xesús díxolle:
—Aínda che queda unha cousa: vende todo canto tes, e repárteo entre os pobres, e terás un tesouro no ceo; e despois ven e sígueme.
23 Ó que oíu estas cousas, o home aquel quedou moi apesarado, porque era moi rico.
24 Xesús, ó velo así, comentou:
—¡Que difícil lles vai ser ós ricos entrar no Reino de Deus!
25 É máis fácil para un camelo entrar polo ollo dunha agulla, que para un rico entrar no Reino de Deus.
26 Tódolos que o escoitaban comentaron:
—Daquela ¿quen se vai poder salvar?
27 Pero el dixo:
—O que para os homes é imposible, é posible para Deus.
28 Entón díxolle Pedro:
—Pois nós, deixámolo todo, e seguímoste.
29 Xesús respondeulle:
—Tede por seguro que ninguén que deixa casa ou muller ou irmáns ou pais ou fillos polo Reino de Deus,
30 non pasará sen recibir agora cen veces máis, e no futuro a vida eterna.
31 E levando á parte ós Doce, díxolles:
—Ollade que subimos a Xerusalén, e vaise cumprir todo o que está escrito polos profetas acerca do Fillo do Home.
32 Vano entregar ós pagáns, burlaranse del, aldraxarano e cuspirán nel,
33 azoutarano e matarano. Pero ó terceiro día resucitará.
34 Pero eles non entenderon nada disto. Resultábanlle enigmáticas estas palabras e non comprenderon o que lles quería dicir.
35 Cando chegaba a Iericó, un cego estaba a pedir sentado á beira do camiño.
36 Oíndo o barullo da xente que pasaba, preguntou que era aquilo.
37 Dixéronlle que era Xesús de Nazaret, que pasaba por alí.
38 El exclamou:
—¡Xesús, Fillo de David, ten mágoa de min!
39 Os que ían diante empezaron a rifarlle, para que calase pero el aínda berraba máis alto:
—¡Fillo de David, ten mágoa de min!
40 Deténdose Xesús, mandou que llo levasen. Cando se achegou, preguntoulle:
41 —¿Que é o que queres que che faga?
El respondeu:
—Señor, que volva ver.
42 Xesús díxolle:
—Recobra a vista: salvoute a túa fe.
43 E no instante recobrou a vista, e foise detrás del, louvando a Deus. E todo o pobo, vendo aquilo, tamén louvaba a Deus.