Miqueas 7:1-20
7 ¡Ai de min! Pois veño ser coma os que fan a colleita do verán,coma as mulleres que rebuscan na vendima;non hai nin un acio para comer,nin figo temperán que satisfaga o meu gusto.
2 Desapareceu do país o home piadoso,non hai na superficie da terra home recto,todos eles axexan para verter sangue,cada un caza con rede a seu irmán.
3 As súas mans están adestradas para o mal:
o príncipe asoballa,o xuíz extorsiona por diñeiro,e o grande fala a palabra do seu propio apetito,
4 por el a súa bondade dóbrase coma un espiño,a súa rectitude, máis ca unha silveira.
O día das sentinelas, o día da túa inspección, xa chegou:
Agora será a desolación:
5 Vós non confiedes no compañeiro,non vos fiedes do amigo;garda ben as portas da túa boca mesmo da que se deita no teu seo.
6 Porque o fillo deshonra ó pai,e a filla levántase contra súa nai,a nora contra a súa sogra;os inimigos serán os da propia casa.
7 Pero eu mirarei atentamente para o Señor,esperarei no Deus da miña salvación,e o meu Deus escoitarame.
8 Non te rías de min, inimiga miña.
Se estou caído, levantareime.
Se habito na tebra, o Señor servirame de luz.
9 Soporto a ira do Señor, xa que pequei contra El:
ata que xulgue a miña causa e execute a miña sentencia.
El sacarame á luz, para que vexa eu a súa salvación.
10 Veralo, inimiga miña, e cubriraste de vergonza,ti que me dis: “¿Onde está o Señor, o teu Deus?”
Os meus ollos gozarán contemplándote:
de seguida vas ser pisada coma a lama das rúas...
11 Chega o día de reconstruí-la túa muralla,ese día alongarase a túa fronteira.
12 O día aquel mesmo desde Asiria e Tiro virán onda ti,e desde Tiro ata o Éufrates, desde un mar ó outro mar,desde unha montaña á outra montaña.
13 E a súa capital volverase unha desolaciónpor culpa dos seus xefes polo froito das súas obras.
14 Pastorea ó teu pobo co teu caxato, o rabaño da túa herdanza,que vive solitario na foresta, no medio dunha fértil camposa.
Que pazan en Baxán e Galaad, coma nos días doutros tempos.
15 Coma nos días da túa saída de Exipto, fainos ver marabillas.
16 Que os pobos o vexan e se avergoncen, a pesar de toda a súa forza,que poñan a man na boca, e que os seus oídos enxordezan.
17 Que lamban o po coma a cobra, coma os que se arrastran pola terra;que saian tremendo dos seus buratos onda o Señor, noso Deus,que estarrezan e che teñan medo a ti.
18 ¿Que Deus hai coma ti, que quita a iniquidade,e lle pasa por alto o pecado ó resto da súa herdanza,que non se obstina para sempre na ira,senón que lle ten amor á misericordia?
19 Cambiará de actitude, terá compaixón de nós,esmagará as nosas iniquidades.
¡Si, ti botarás no fondo do mar tódolos nosos pecados!
20 Dálle a Xacob probas de fidelidade, a Abraham probas de amor:
así llelo xuraches ós nosos pais desde os tempos antigos.