Xob 17:1-16
17 O meu espírito vital vai esmorecendo,tan só a cova me resta.
2 Para min non hai máis ca aldraxes,entre amarguras consómense os meus ollos.
3 ¡Leva da túa conta a miña fianza!
Se non o fas ti ¿quen me vai dar unha man?
4 Se ti ocultaches das súas mentes a razón,non a vas facer medrar agora.
5 (Hai quen fala de herdanzas cos veciños,mentres os ollos dos seus fillos esmorecen).
6 Fixéchesme andar na boca das xentes,un a quen se pode cuspir na cara.
7 Os meus ollos consómense de tristura;os meus membros son xa unha sombra.
8 Os honrados abráianse por isoe o inocente alporízase contra o réprobo.
9 Pero quen ten razón mantense na súa conductae o de mans limpas colle folgos.
10 ¡Voltade todos vós e vinde,que non penso atopar en vós un sabio!
11 Foxen os meus días na vergonza,estráganse as ansias do meu corazón.
12 ¡Hai quen troca a noite en día,a alborada no canto das tebras!
13 ¡Eu xa non espero ren! O Xeol é o meu lare estendo nas sombras o meu leito.
14 Dígolle á cova: Ti e-lo meu pai;miña nai, miña irmá, chámolles ós vermes.
15 ¿Onde ficou a miña esperanza?
E a miña felicidade ¿quen a albisca?
16 ¿Vai descender comigo ata o Xeol?
¿Imonos afundir xuntos na terra?”