Xoán era fillo de Zacarías e Isabel. Xehová nomeouno profeta e mandoulle anunciar que pronto chegaría o Mesías. Pero no canto de facelo nas sinagogas ou nas cidades, Xoán predicou no deserto. Persoas de Xerusalén e de toda Xudea viñan para aprender del. Ensinoulles que, para agradar a Deus, tiñan que deixar de facer cousas malas. Moitos dos que o escoitaron arrepentíronse dos seus erros e Xoán bautizounos no río Xordán.

Xoán levaba unha vida sinxela. Ía vestido con roupa feita de pel de camelo, e comía saltóns e mel silvestre. A xente quería saber máis acerca del. Ata os orgullosos fariseos e saduceos foron onda el. Xoán díxolles: “Tedes que cambiar e arrepentirvos. Non vos creades especiais só porque dicides que sodes fillos de Abraham. Iso non significa que sexades fillos de Deus”.

Moitos foron onda Xoán e preguntáronlle: “Que temos que facer para agradar a Deus?”. El respondeulles: “O que teña dous abrigos, que regale un deles a quen o necesite”. Sabes por que dixo iso? Porque quería que entendesen que, para agradar a Deus, tiñan que amar a tódalas persoas.

Xoán aconsellou a uns recadadores de impostos: “Sede legais e non enganedes a ninguén”. E a uns soldados díxolles: “Non aceptedes subornos nin digades mentiras”.

 Os sacerdotes e os levitas tamén foron onda Xoán e preguntáronlle: “Ti quen es? Todo o mundo quere sabelo”. Xoán respondeulles: “Eu son quen fala dende o deserto para axudar á xente a achegarse a Deus, tal e como profetizou Isaías”.

Á xente encantáballe o que Xoán ensinaba. Moitos mesmo se preguntaban se sería o Mesías. Pero el dicíalles: “Vai vir alguén moito maior ca min, e eu non son quen nin de desatarlle as sandalias. Eu bautizo con auga, pero el bautizará con espírito santo”.