Ιώβ 14:1-22
14 »Άνθρωπος γεννημένος από γυναίκαείναι λιγόχρονος+ και βασανισμένος.*+
2 Βλαστάνει σαν λουλούδι και μετά μαραίνεται·*+φεύγει σαν σκιά και χάνεται.+
3 Ναι, έχεις καρφώσει τα μάτια σου πάνω του,και τον* βάζεις να αντιδικήσει μαζί σου.+
4 Ποιος μπορεί να βγάλει κάποιον καθαρό από κάποιον ακάθαρτο;+
Κανείς!
5 Αν οι ημέρες του είναι καθορισμένες,τον αριθμό των μηνών του τον έχεις εσύ·του έθεσες όριο ώστε να μην προχωρήσει πιο πέρα.+
6 Πάρε το βλέμμα σου από πάνω του για να αναπαυτεί,μέχρι να ολοκληρώσει την ημέρα του όπως ο εργάτης.+
7 Διότι ακόμη και για το δέντρο υπάρχει ελπίδα.
Αν κοπεί, θα βλαστήσει ξανά,και τα κλαδάκια του θα συνεχίσουν να μεγαλώνουν.
8 Αν η ρίζα του γεράσει μέσα στη γηκαι το υπόλειμμα του κορμού του πεθάνει μέσα στο χώμα,
9 με τη μυρωδιά του νερού θα βλαστήσεικαι θα βγάλει κλαδιά σαν νέο φυτό.
10 Αλλά ο άνθρωπος πεθαίνει και κείτεται ανίσχυρος·όταν ο άνθρωπος εκπνέει, πού βρίσκεται;+
11 Τα νερά εξαφανίζονται από τη θάλασσα,και ο ποταμός στερεύει και ξεραίνεται.
12 Έτσι και ο άνθρωπος πλαγιάζει και δεν ξανασηκώνεται.+
Μέχρι να μην υπάρχει πια ο ουρανός, δεν θα ξυπνήσουνούτε θα σηκωθούν από τον ύπνο τους.+
13 Μακάρι να με έκρυβες στον Τάφο,*+να με κρατούσες κρυμμένο μέχρι να περάσει ο θυμός σου,να μου έβαζες προθεσμία και να με θυμόσουν!+
14 Αν ο άνθρωπος πεθάνει, μπορεί να ξαναζήσει;+
Θα περιμένω όλες τις ημέρες της υποχρεωτικής μου υπηρεσίας,μέχρι να έρθει η απελευθέρωσή μου.+
15 Θα καλέσεις, και εγώ θα σου απαντήσω.+
Θα έχεις λαχτάρα για το έργο των χεριών σου.
16 Αλλά προς το παρόν μετράς κάθε μου βήμα·κοιτάζεις να δεις μόνο την αμαρτία μου.
17 Η παράβασή μου είναι σφραγισμένη σε σακούλι,και σφραγίζεις το σφάλμα μου με κόλλα.
18 Όπως ένα βουνό πέφτει και διαλύεται,και ένας βράχος μετατοπίζεται από τη θέση του,
19 όπως το νερό διαβρώνει τις πέτρεςκαι τα ρεύματά του παρασύρουν το χώμα της γης,έτσι και εσύ κατέστρεψες την ελπίδα του θνητού ανθρώπου.
20 Τον καταβάλλεις συνεχώς ώσπου αφανίζεται·+αλλάζεις την όψη του και τον διώχνεις.
21 Οι γιοι του δέχονται τιμές, αλλά δεν το ξέρει·πέφτουν στην αφάνεια, αλλά δεν το αντιλαμβάνεται.+
22 Νιώθει πόνο μονάχα όσο έχει ακόμη τη σάρκα του·πενθεί* μονάχα όσο είναι ακόμη ζωντανός».
