1. Τι πρέπει να κάνουν οι Χριστιανοί για να ολοκληρώσουν τον αγώνα για ζωή;

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ συμμετέχουν σε έναν αγώνα για ζωή. Είτε μόλις αρχίσαμε να τρέχουμε είτε έχουν περάσει χρόνια από τότε που μπήκαμε στον αγώνα, χρειάζεται να συνεχίσουμε μέχρι να περάσουμε τη γραμμή του τερματισμού. Οι συμβουλές του αποστόλου Παύλου στους Χριστιανούς στους Φιλίππους μπορούν να μας δώσουν ώθηση για να ολοκληρώσουμε τον αγώνα. Μερικά μέλη εκείνης της εκκλησίας του πρώτου αιώνα υπηρετούσαν ήδη τον Ιεχωβά επί χρόνια όταν έλαβαν την επιστολή του Παύλου. Έτρεχαν καλά, αλλά ο Παύλος τούς υπενθύμισε ότι χρειαζόταν να συνεχίσουν να τρέχουν με υπομονή. Ήθελε να ακολουθούν το παράδειγμά του και να “συνεχίζουν να αγωνίζονται προκειμένου να φτάσουν τον στόχο”.​—Φιλιπ. 3:14.

2. Γιατί ήταν επίκαιρες οι συμβουλές του Παύλου στους Φιλιππησίους;

² Οι συμβουλές του Παύλου στους Φιλιππησίους ήταν επίκαιρες. Η εκκλησία των Φιλίππων αντιμετώπισε εχθρότητα ευθύς εξαρχής. Όλα άρχισαν γύρω στο 50 Κ.Χ., όταν ο Παύλος και ο Σίλας, ανταποκρινόμενοι στη θεϊκή πρόσκληση να “περάσουν στη Μακεδονία”, έφτασαν στους Φιλίππους. (Πράξ. 16:9) Εκεί συνάντησαν μια γυναίκα ονόματι Λυδία, η οποία «άκουγε, και ο Ιεχωβά άνοιξε διάπλατα την καρδιά της» στα καλά νέα. (Πράξ. 16:14) Σύντομα, τόσο η ίδια όσο και το σπιτικό της βαφτίστηκαν. Ο Διάβολος όμως δεν έμεινε άπραγος. Ο Παύλος και ο Σίλας οδηγήθηκαν μπροστά στους διοικητές της πόλης και κατηγορήθηκαν ψευδώς ότι προκαλούσαν αναστάτωση. Ως αποτέλεσμα, υπέστησαν ξυλοδαρμό, φυλακίστηκαν και αργότερα τους ζητήθηκε να φύγουν από την πόλη. (Πράξ. 16:16-40) Μήπως παραιτήθηκαν; Ούτε κατά διάνοια! Και τι έγινε με τους αδελφούς και τις αδελφές της νεοσύστατης εκκλησίας; Προς έπαινό τους, υπέμειναν και εκείνοι! Αναμφίβολα είχαν ενθαρρυνθεί πολύ από το καλό παράδειγμα του Παύλου και του Σίλα.

3. Τι αντιλαμβανόταν ο Παύλος, και ποια ερωτήματα θα εξετάσουμε;

³ Ο Παύλος ήταν αποφασισμένος να μην παραιτηθεί. (2 Κορ. 4:16) Ήξερε όμως ότι, για να τρέξει ως το τέρμα, έπρεπε να παραμείνει προσηλωμένος στον στόχο του. Τι μαθαίνουμε από το παράδειγμά του; Ποια σύγχρονα παραδείγματα πίστης δείχνουν ότι μπορούμε και εμείς να υπομείνουμε παρά τα εμπόδια; Και πώς μπορεί η ελπίδα μας για το μέλλον να μας κάνει πιο αποφασισμένους να μην παραιτηθούμε ποτέ;

4. Πώς έμεινε δραστήριος ο Παύλος παρά τις περιστάσεις του;

⁴ Ας εξετάσουμε πώς αγωνιζόταν ο Παύλος όταν έγραψε στους Φιλιππησίους. Βρισκόταν σε κατ’ οίκον περιορισμό στη Ρώμη. Η ελευθερία που είχε να κηρύττει ήταν τώρα σημαντικά περιορισμένη. Εντούτοις, παρέμενε δραστήριος δίνοντας μαρτυρία σε επισκέπτες και γράφοντας επιστολές σε μακρινές εκκλησίες. Παρόμοια και σήμερα, πολλοί Χριστιανοί που είναι περιορισμένοι στο σπίτι τους αξιοποιούν κάθε ευκαιρία για να μεταδώσουν τα καλά νέα σε όσους τους επισκέπτονται. Επίσης, γράφουν ενθαρρυντικές επιστολές σε οικοδεσπότες που δεν μπορεί κάποιος να συναντήσει προσωπικά.

5. Σύμφωνα με τα λόγια του Παύλου στα εδάφια Φιλιππησίους 3:12-14, τι τον βοήθησε να παραμείνει προσηλωμένος στον στόχο του;

⁵ Ο Παύλος δεν επέτρεψε να αποσπαστεί η προσοχή του ούτε από παλιά επιτεύγματα ούτε από παλιά λάθη. Μάλιστα είπε ότι ήταν απαραίτητο να “ξεχνάει αυτά που βρίσκονταν πίσω” προκειμένου να “επεκτείνεται σε αυτά που βρίσκονταν μπροστά”, με άλλα λόγια, προκειμένου να ολοκληρώσει επιτυχώς τον αγώνα. (Διαβάστε Φιλιππησίους 3:12-14) Ποια ήταν μερικά πράγματα που θα μπορούσαν να είχαν αποσπάσει την προσοχή του Παύλου; Πρώτον, τα επιτεύγματά του στον Ιουδαϊσμό ήταν εντυπωσιακά. Ωστόσο, θεωρούσε εκείνα τα πράγματα «σκουπίδια». (Φιλιπ. 3:3-8) Δεύτερον, δεν επέτρεψε στις ενοχές για τον διωγμό που είχε εξαπολύσει παλιότερα στους Χριστιανούς να τον παραλύσουν. Και τρίτον, δεν θεωρούσε ότι είχε ήδη κάνει πολλά για τον Ιεχωβά. Ο Παύλος είχε παραγωγική διακονία παρά τις φυλακίσεις, τους ξυλοδαρμούς, τον λιθοβολισμό και τα ναυάγια, και παρότι είχε στερηθεί την τροφή και τα ρούχα. (2 Κορ. 11:23-27) Ανεξάρτητα όμως από τα όσα είχε ήδη επιτελέσει και υποστεί, ήξερε ότι όφειλε να συνεχίσει να αγωνίζεται. Το ίδιο αληθεύει και για εμάς.

6. Ποια είναι μερικά πράγματα από «αυτά που βρίσκονται πίσω» τα οποία ίσως χρειάζεται να ξεχνάμε;

⁶ Πώς μπορούμε εμείς να μιμούμαστε το παράδειγμα του Παύλου και να “ξεχνάμε αυτά που βρίσκονται πίσω”; Μερικοί από εμάς ίσως χρειάζεται να ξεπεράσουμε αισθήματα ενοχής για παλιές αμαρτίες. Αν νιώθουμε έτσι, θα μπορούσαμε στα πλαίσια της προσωπικής μας μελέτης να ασχοληθούμε επισταμένα με τη λυτρωτική θυσία του Χριστού. Η μελέτη, ο στοχασμός και η προσευχή γύρω από αυτό το εποικοδομητικό θέμα ίσως μας βοηθήσουν σε σημαντικό βαθμό να απαλλαχτούμε από περιττές ενοχές. Μπορεί ακόμα και να πάψουμε να τιμωρούμε τον εαυτό μας για αμαρτίες που ο Ιεχωβά έχει συγχωρήσει. Ας εξετάσουμε άλλο ένα μάθημα που διδασκόμαστε από τον Παύλο. Μερικοί έχουν εγκαταλείψει μια ενδεχομένως επικερδή σταδιοδρομία προκειμένου να επιδιώξουν τα συμφέροντα της Βασιλείας. Αν συμβαίνει αυτό και με εμάς, ας ξεχνάμε τα πράγματα που βρίσκονται πίσω με το να μη νοσταλγούμε ευκαιρίες που ίσως χάσαμε. (Αριθ. 11:4-6· Εκκλ. 7:10) «Αυτά που βρίσκονται πίσω» μπορεί να περιλαμβάνουν ακόμα και πράγματα που επιτελέσαμε στην υπηρεσία του Ιεχωβά ή δοκιμασίες που υπομείναμε στο παρελθόν. Βέβαια, το να κοιτάμε πίσω στο πώς μας έχει ευλογήσει και στηρίξει ο Ιεχωβά στο διάβα των ετών μπορεί να μας φέρει πιο κοντά στον Πατέρα μας. Αλλά ποτέ δεν πρέπει να εφησυχάζουμε θεωρώντας ότι το έργο μας έχει ολοκληρωθεί.​—1 Κορ. 15:58.

7. Σύμφωνα με τα εδάφια 1 Κορινθίους 9:24-27, τι είναι απαραίτητο για να κερδίσουμε στον αγώνα για ζωή; Δώστε παράδειγμα.

⁷ Ο Παύλος κατανοούσε καλά τα λόγια του Ιησού: «Να αγωνίζεστε σθεναρά». (Λουκ. 13:23, 24) Ήξερε ότι, σαν τον Χριστό, έπρεπε και εκείνος να αγωνίζεται ως το τέλος. Γι’ αυτό, παρομοίασε τη Χριστιανική πορεία με αγώνα δρόμου. (Διαβάστε 1 Κορινθίους 9:24-27) Σε έναν αγώνα, ο δρομέας παραμένει προσηλωμένος στη γραμμή του τερματισμού και αποφεύγει τους περισπασμούς. Για παράδειγμα, όταν ένας αγώνας γίνεται μέσα στην πόλη, οι δρομείς ίσως περνούν μπροστά από καταστήματα και άλλους πιθανούς περισπασμούς. Φαντάζεστε έναν δρομέα να σταματάει για να κοιτάξει τις βιτρίνες; Όχι, αν θέλει να νικήσει! Στον αγώνα για ζωή, πρέπει και εμείς να αποφεύγουμε τους περισπασμούς. Αν παραμένουμε προσηλωμένοι στον στόχο μας, αγωνιζόμενοι σθεναρά σαν τον Παύλο, θα κερδίσουμε το βραβείο!

8. Ποιες τρεις καταστάσεις θα εξετάσουμε;

⁸ Ας εξετάσουμε τώρα τρεις καταστάσεις που θα μπορούσαν να μας κάνουν να επιβραδύνουμε. Πρόκειται για τις αναβαλλόμενες προσδοκίες, τις μειωμένες σωματικές δυνάμεις και τις μακροχρόνιες δοκιμασίες. Θα ωφεληθούμε πολύ βλέποντας πώς αντεπεξήλθαν κάποιοι άλλοι σε αυτές τις καταστάσεις.​—Φιλιπ. 3:17.

9. Πώς μπορούν να μας επηρεάσουν οι αναβαλλόμενες προσδοκίες;

⁹ Αναβαλλόμενες προσδοκίες. Είναι φυσικό να αδημονούμε για τα καλά πράγματα που έχει υποσχεθεί ο Ιεχωβά. Μάλιστα, στην περίπτωση του Αββακούμ, όταν ο προφήτης εξέφρασε τη λαχτάρα του να τερματίσει ο Ιεχωβά την πονηρία που επικρατούσε στον Ιούδα, εκείνος του είπε να “συνεχίσει να προσμένει”. (Αββακ. 2:3) Εντούτοις, όταν η εκπλήρωση των προσδοκιών μας φαίνεται να καθυστερεί, ο ενθουσιασμός μας ίσως αρχίσει να μειώνεται. Μπορεί ακόμα και να αποκαρδιωθούμε. (Παρ. 13:12) Αυτό συνέβη στις αρχές του 20ού αιώνα. Εκείνον τον καιρό, πολλοί χρισμένοι Χριστιανοί ανέμεναν να λάβουν την ουράνια ανταμοιβή τους το 1914. Όταν αυτό δεν συνέβη, πώς χειρίστηκαν οι πιστοί τις αναβαλλόμενες προσδοκίες τους;

10. Πώς χειρίστηκε ένα αντρόγυνο τις αναβαλλόμενες προσδοκίες του;

¹⁰ Εξετάστε το παράδειγμα δύο όσιων ατόμων που αντιμετώπισαν μια τέτοια πρόκληση. Ο αδελφός Ρόγιαλ Σπατς βαφτίστηκε το 1908 σε ηλικία 20 ετών. Ήταν απόλυτα βέβαιος ότι σύντομα θα λάβαινε την ανταμοιβή του. Μάλιστα, όταν το 1911 έκανε πρόταση γάμου στη μέλλουσα γυναίκα του, την Περλ, της είπε: «Ξέρεις τι πρόκειται να συμβεί το 1914. Αν είναι να παντρευτούμε, πρέπει να βιαστούμε!» Μήπως εκείνοι οι πιστοί Χριστιανοί εγκατέλειψαν τον αγώνα για ζωή όταν δεν έλαβαν την ουράνια ανταμοιβή τους το 1914; Όχι, επειδή ήταν προσηλωμένοι πρωτίστως στο να κάνουν πιστά το θέλημα του Θεού, όχι στο να λάβουν την ανταμοιβή τους. Ήταν αποφασισμένοι να συνεχίσουν τον αγώνα με υπομονή. Και όντως, ο Ρόγιαλ και η Περλ παρέμειναν δραστήριοι και πιστοί μέχρις ότου ολοκλήρωσαν την επίγεια πορεία τους πολλές δεκαετίες αργότερα. Αναμφίβολα, ποθείτε να δείτε τον Ιεχωβά να δικαιώνει το όνομά του και την κυριαρχία του και να εκπληρώνει όλες τις υποσχέσεις του. Να είστε βέβαιοι ότι αυτά τα πράγματα θα συμβούν στον ορισμένο καιρό του Ιεχωβά. Μέχρι τότε, ας υπηρετούμε δραστήρια τον Θεό μας, χωρίς ποτέ να επιτρέπουμε στις αναβαλλόμενες προσδοκίες να μας αποθαρρύνουν ή να μας κάνουν να επιβραδύνουμε.

11, 12. Γιατί μπορούμε να συνεχίζουμε τον αγώνα ακόμα και αν οι σωματικές μας δυνάμεις μειώνονται; Δώστε παράδειγμα.

¹¹ Μειωμένες σωματικές δυνάμεις. Ανόμοια με έναν κυριολεκτικό δρομέα, εσείς δεν χρειάζεστε σωματικές δυνάμεις για να γίνεστε όλο και πιο ισχυροί πνευματικά. Στην πραγματικότητα, πολλοί που έχουν μειωμένες σωματικές δυνάμεις διατηρούν τη φλογερή αποφασιστικότητα να συνεχίσουν να προοδεύουν πνευματικά. (2 Κορ. 4:16) Για παράδειγμα, ο αδελφός Άρθουρ Σέκορντ * ήταν 88 ετών και κατάκοιτος έχοντας αφιερώσει 55 χρόνια στην υπηρεσία Μπέθελ. Μια νοσοκόμα πλησίασε στο κρεβάτι του για να τον φροντίσει. Τον κοίταξε και του είπε στοργικά: «Αδελφέ Σέκορντ, αυτό το σώμα έχει διανύσει πολλά χιλιόμετρα στην υπηρεσία του Ιεχωβά». Αλλά ο Άρθουρ δεν ζούσε στο παρελθόν. Την κοίταξε κατάματα, χαμογέλασε και απάντησε: «Αυτό είναι αλήθεια. Το σημαντικό όμως δεν είναι τι έχουμε κάνει. Αυτό που μετράει είναι τι θα κάνουμε από εδώ και πέρα».

¹² Ίσως και εσείς να υπηρετείτε τον Ιεχωβά πολλά χρόνια και τώρα διαπιστώνετε ότι η κλονισμένη υγεία σας δεν σας επιτρέπει πια να κάνετε όσα άλλοτε. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, μην απελπίζεστε. Να είστε βέβαιοι ότι ο Ιεχωβά θεωρεί πολύτιμη την πιστή υπηρεσία που προσφέρατε στο παρελθόν. (Εβρ. 6:10) Και όσο για το παρόν, να θυμάστε ότι η ολόψυχη αφοσίωση δεν μετριέται με βάση το πόσα κάνουμε στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Αντιθέτως, αποκαλύπτουμε το βάθος της αφοσίωσής μας εκδηλώνοντας θετικό πνεύμα και κάνοντας όλα όσα είμαστε σωματικά ικανοί να κάνουμε. (Κολ. 3:23) Ο Ιεχωβά κατανοεί τους περιορισμούς μας και δεν απαιτεί περισσότερα από όσα μπορούμε να δώσουμε.​—Μάρκ. 12:43, 44.

13. Πώς μας υποκινεί η εμπειρία του Ανατόλι και της Λίντιγια να προχωρούμε σταθερά παρά τις πολλές δοκιμασίες;

¹³ Μακροχρόνιες δοκιμασίες. Μερικοί υπηρέτες του Ιεχωβά έχουν υπομείνει κακουχίες και διωγμό επί δεκαετίες. Για παράδειγμα, ο Ανατόλι Μέλνικ * ήταν μόλις 12 χρονών όταν ο πατέρας του συνελήφθη, φυλακίστηκε και εξορίστηκε στη Σιβηρία, πάνω από 7.000 χιλιόμετρα μακριά από την οικογένειά του στη Μολδαβία. Έπειτα από έναν χρόνο, ο Ανατόλι, η μητέρα του και οι παππούδες του εξορίστηκαν και αυτοί στη Σιβηρία. Ύστερα από κάποιο διάστημα, είχαν τη δυνατότητα να παρακολουθούν τις συναθροίσεις σε ένα άλλο χωριό, αλλά έπρεπε να περπατούν 30 χιλιόμετρα μέσα στο χιόνι, σε θερμοκρασίες υπό το μηδέν. Αργότερα, ο αδελφός Μέλνικ πέρασε τρία χρόνια στη φυλακή, μακριά από τη γυναίκα του τη Λίντιγια και την κορούλα τους που ήταν ενός έτους τότε. Παρά τις μακροχρόνιες κακουχίες, ο Ανατόλι και η οικογένειά του συνέχισαν να προχωρούν σταθερά. Τώρα, στα 82 του, ο Ανατόλι υπηρετεί ως μέλος της Επιτροπής του Τμήματος σε μια χώρα της Κεντρικής Ασίας. Όπως ο Ανατόλι και η Λίντιγια, είθε και εμείς να κάνουμε όλα όσα μπορούμε στην υπηρεσία του Ιεχωβά, συνεχίζοντας να υπομένουμε όπως κάναμε και στο παρελθόν.​—Γαλ. 6:9.

14. Τι καταλάβαινε ο Παύλος ότι έπρεπε να κάνει για να πετύχει τον στόχο του;

¹⁴ Ο Παύλος ήταν βέβαιος ότι θα ολοκλήρωνε τον αγώνα και θα πετύχαινε τον στόχο του. Ως χρισμένος Χριστιανός, απέβλεπε στο να λάβει «το βραβείο της άνω κλήσης του Θεού». Ωστόσο, για να πετύχει αυτόν τον στόχο, καταλάβαινε ότι έπρεπε να “συνεχίσει να αγωνίζεται”. (Φιλιπ. 3:14) Ο Παύλος χρησιμοποίησε έναν ενδιαφέροντα παραλληλισμό για να βοηθήσει τους Φιλιππησίους να παραμείνουν προσηλωμένοι στον στόχο τους.

15. Πώς χρησιμοποίησε ο Παύλος το θέμα της υπηκοότητας για να παροτρύνει τους Φιλιππήσιους Χριστιανούς να “συνεχίσουν να αγωνίζονται”;

¹⁵ Ο Παύλος θύμισε στους Φιλιππησίους την ουράνια υπηκοότητά τους. (Φιλιπ. 3:20) Γιατί είχε σημασία μια τέτοια υπηκοότητα; Εκείνη την εποχή, η ρωμαϊκή υπηκοότητα θεωρούνταν ιδιαίτερα επιθυμητό προνόμιο. * Ωστόσο, οι χρισμένοι Χριστιανοί είχαν μια πολύ καλύτερη υπηκοότητα που θα έφερνε σαφώς μεγαλύτερα οφέλη. Η ρωμαϊκή υπηκοότητα ωχριούσε μπροστά της! Γι’ αυτό, ο Παύλος παρότρυνε τους Φιλιππησίους να “ενεργούν ως πολίτες με τρόπο αντάξιο προς τα καλά νέα σχετικά με τον Χριστό”. (Φιλιπ. 1:27, υποσ.) Οι χρισμένοι Χριστιανοί σήμερα θέτουν εξαίσιο παράδειγμα καθώς συνεχίζουν να αγωνίζονται προκειμένου να φτάσουν τον στόχο της αιώνιας ζωής στον ουρανό.

16. Είτε ελπίζουμε να ζήσουμε στον ουρανό είτε στη γη, τι πρέπει να συνεχίσουμε να κάνουμε σύμφωνα με τα εδάφια Φιλιππησίους 4:6, 7;

¹⁶ Είτε ελπίζουμε να ζήσουμε αιώνια στον ουρανό είτε στον παράδεισο στη γη, πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε προκειμένου να φτάσουμε αυτόν τον στόχο. Όποιες και αν είναι οι περιστάσεις μας, δεν πρέπει να κοιτάμε πίσω στα πράγματα που αφήσαμε. Ούτε πρέπει να επιτρέπουμε σε οτιδήποτε να παρεμποδίζει την πρόοδό μας. (Φιλιπ. 3:16) Η εκπλήρωση των προσδοκιών μας μπορεί να φαίνεται ότι καθυστερεί ή οι σωματικές μας δυνάμεις ίσως μειώνονται. Μπορεί να υπομένουμε κακουχίες και διωγμό επί πολλά χρόνια. Ό,τι και αν ισχύει στην περίπτωσή σας, «μην ανησυχείτε για τίποτα». Αντιθέτως, να γνωστοποιείτε τα αιτήματά σας στον Θεό με δεήσεις, και εκείνος θα σας δώσει ειρήνη που ξεπερνάει τη φαντασία σας.​—Διαβάστε Φιλιππησίους 4:6, 7.

17. Τι θα εξετάσουμε στο επόμενο άρθρο;

¹⁷ Όπως ένας δρομέας εντείνει τις προσπάθειές του όταν μπαίνει στην τελική ευθεία, έτσι και εμείς ας μείνουμε πλήρως επικεντρωμένοι στον στόχο που έχουμε να ολοκληρώσουμε τον αγώνα για ζωή. Στον βαθμό που το επιτρέπουν οι δυνάμεις και οι περιστάσεις μας, ας αγωνιζόμαστε και ας προχωρούμε με ζήλο προς τα υπέροχα πράγματα που βρίσκονται μπροστά μας. Τι πρέπει να κάνουμε προκειμένου να προχωρούμε εντατικά προς τη σωστή κατεύθυνση και να διατηρούμε τον ρυθμό μας; Το επόμενο άρθρο θα μας βοηθήσει να θέτουμε σωστές προτεραιότητες και να “βεβαιωνόμαστε για τα πιο σπουδαία πράγματα”.​—Φιλιπ. 1:9, 10.