ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ του 1910, οι γονείς μου μετανάστευσαν στον Καναδά από την Τιφλίδα της Γεωργίας και εγκαταστάθηκαν σε ένα μικρό αγρόκτημα κοντά στο Πέλι του Σασκάτσιουαν, στον δυτικό Καναδά. Εγώ γεννήθηκα το 1928, και ήμουν το μικρότερο από τα έξι παιδιά της οικογένειας. Ο πατέρας μου πέθανε έξι μήνες προτού γεννηθώ, και η μητέρα μου πέθανε ενώ ήμουν ακόμα μωρό. Δεν πέρασε πολύς καιρός και πέθανε και η Λούσι, η μεγαλύτερη αδελφή μου, σε ηλικία 17 χρονών. Τότε, ο θείος μου ο Νικ πήρε εμένα και τα αδέλφια μου υπό τη φροντίδα του.

Όταν ήμουν παιδάκι, η οικογένειά μου με είδε μια μέρα να τραβάω την ουρά ενός αλόγου που είχαμε στο αγρόκτημα. Τρομοκρατήθηκαν και νόμιζαν ότι το άλογο θα με κλοτσήσει. Ούρλιαξαν για να σταματήσω​—αλλά εγώ δεν αντέδρασα. Τους είχα γυρισμένη την πλάτη και δεν άκουγα τις φωνές τους. Ευτυχώς, δεν χτύπησα, αλλά εκείνη τη μέρα η οικογένειά μου ανακάλυψε ότι ήμουν κουφός.

Ένας οικογενειακός φίλος πρότεινε να λάβω εκπαίδευση μαζί με άλλα κουφά παιδιά, γι’ αυτό ο θείος Νικ με έγραψε σε ένα σχολείο για κουφούς στο Σασκατούν του Σασκάτσιουαν. Μετακόμισα λοιπόν σε ένα μέρος που βρισκόταν αρκετές ώρες μακριά από την οικογένειά μου και, καθώς ήμουν μόλις πέντε χρονών, ένιωθα κατατρομαγμένος. Μπορούσα να βλέπω τους δικούς μου μόνο στις γιορτές και στις καλοκαιρινές διακοπές. Τελικά, έμαθα τη νοηματική γλώσσα και περνούσα καλά παίζοντας με τα άλλα παιδιά.

Το 1939, η μεγαλύτερη εν ζωή αδελφή μου, η Μάριον, παντρεύτηκε τον Μπιλ Ντανιιλτσούκ, και πήραν την αδελφή μου τη Φράνσις και εμένα υπό τη φροντίδα τους. Ήταν οι πρώτοι στην οικογένειά μου που ήρθαν σε επαφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Στις σχολικές μου διακοπές, έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν για να μου μεταδώσουν αυτά που μάθαιναν από τη Γραφή. Για να πω την αλήθεια, εφόσον δεν ήξεραν τη νοηματική γλώσσα, δεν ήταν εύκολο να επικοινωνώ μαζί τους. Αλλά τελικά διέκριναν μέσα μου ειλικρινή αγάπη για τα πνευματικά πράγματα. Καταλάβαινα ότι υπήρχε κάποια σύνδεση ανάμεσα σε αυτά που έκαναν και σε αυτά που λέει η Γραφή, γι’ αυτό πήγαινα μαζί τους όταν έβγαιναν στο έργο. Μέσα σε λίγο καιρό, ήθελα να βαφτιστώ, και στις 5 Σεπτεμβρίου του 1941 ο Μπιλ με βάφτισε σε ένα μεταλλικό βαρέλι γεμάτο με νερό που είχαμε βγάλει από κάποιο πηγάδι. Το νερό ήταν απίστευτα παγωμένο!

Το 1946, όταν γύρισα σπίτι για να περάσω εκεί το καλοκαίρι, παρακολουθήσαμε μια συνέλευση στο Κλίβελαντ του Οχάιο, στις ΗΠΑ. Την πρώτη μέρα της συνέλευσης, οι αδελφές μου κρατούσαν σημειώσεις εναλλάξ για να με βοηθούν να παρακολουθώ το πρόγραμμα. Τη δεύτερη μέρα όμως, πέταξα από τη χαρά μου όταν έμαθα ότι υπήρχε εκεί ένας όμιλος κουφών με διερμηνέα της νοηματικής γλώσσας. Τώρα μπορούσα να απολαύσω το πρόγραμμα, και ήταν θαυμάσιο που επιτέλους καταλάβαινα ξεκάθαρα τη Γραφική αλήθεια!

Εκείνον τον καιρό, μόλις είχε τελειώσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και ο εθνικισμός είχε φτάσει στα ύψη. Επέστρεψα από τη συνέλευση αποφασισμένος να πάρω θέση υπέρ της πίστης μου στο σχολείο. Έτσι λοιπόν, σταμάτησα να συμμετέχω στον χαιρετισμό της σημαίας και στον εθνικό ύμνο. Επίσης, έπαψα να παίρνω μέρος στις γιορτές και να παρακολουθώ τις υποχρεωτικές εκκλησιαστικές λειτουργίες. Το προσωπικό του σχολείου δεν χάρηκε καθόλου και προσπάθησε να μου αλλάξει γνώμη με εκφοβισμούς και ψέματα. Όλο αυτό προκάλεσε σάλο ανάμεσα στους συμμαθητές μου, αλλά δημιούργησε και ευκαιρίες για μαρτυρία. Κάποιοι συμμαθητές μου όπως ο Λάρι Άντρεσοφ, ο Νόρμαν Ντίτρικ και ο Έμιλ Σνάιντερ δέχτηκαν τελικά την αλήθεια, και υπηρετούν όσια τον Ιεχωβά μέχρι σήμερα.

Όποτε πήγαινα σε άλλες πόλεις, είχα πάντα στόχο μου να δίνω μαρτυρία στους κουφούς. Για παράδειγμα, στο Μόντρεαλ, σε κάποιον σύλλογο κουφών, έδωσα μαρτυρία στον Έντι Τέιγκερ, έναν νεαρό που ήταν μέλος μιας συμμορίας. Μέχρι τον θάνατό του πέρσι, ανήκε στην εκκλησία νοηματικής του Λαβάλ, στο Κεμπέκ. Συνάντησα επίσης τον νεαρό Χουάν Άρνταναζ ο οποίος, σαν τους Βεροιείς, έκανε πρόθυμα έρευνα για να βεβαιωθεί ότι αυτά που έλεγε η Γραφή ήταν αληθινά. (Πράξ. 17:10, 11) Γνώρισε και αυτός την αλήθεια και υπηρέτησε πιστά ως πρεσβύτερος στην Οτάβα του Οντάριο μέχρι τον θάνατό του.

Το 1950, μετακόμισα στο Βανκούβερ. Αν και μου αρέσει πολύ να κηρύττω σε κουφούς, δεν θα ξεχάσω ποτέ μια εμπειρία που είχα με κάποια κυρία που δεν ήταν κουφή. Το όνομά της ήταν Κρις Σπάισερ, και της έδωσα μαρτυρία στον δρόμο. Δέχτηκε να γίνει συνδρομήτρια στα περιοδικά μας και ήθελε να γνωρίσω τον άντρα της, τον Γκάρι. Πήγα λοιπόν στο σπίτι τους και συζητήσαμε αρκετή ώρα γράφοντας σημειώματα. Αυτή ήταν και η μοναδική μας επαφή ώσπου λίγα χρόνια αργότερα, προς έκπληξή μου, με εντόπισαν μέσα στο πλήθος σε μια συνέλευση στο Τορόντο του Οντάριο. Ο Γκάρι θα βαφτιζόταν εκείνη τη μέρα. Αυτή η υπέροχη εμπειρία μού θύμισε πόσο σημαντικό είναι να συνεχίζουμε να κηρύττουμε επειδή ποτέ δεν ξέρουμε πού ή πότε θα ριζώσει η αλήθεια.

Αργότερα, επέστρεψα στο Σασκατούν. Εκεί γνώρισα μια κυρία η οποία μου ζήτησε να μελετήσω τη Γραφή με τις δίδυμες κόρες της που ήταν κουφές, την Τζιν και την Τζόουν Ρόουθενμπεργκερ. Πήγαιναν στο ίδιο σχολείο όπου είχα πάει παλιά και εγώ. Μέσα σε λίγο καιρό, τα δύο κορίτσια μετέδιδαν στους συμμαθητές τους αυτά που μάθαιναν. Τελικά, πέντε κορίτσια από την τάξη τους έγιναν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Μία από αυτές ήταν η Γιούνις Κόλιν. Είχαμε ξανασυναντηθεί με τη Γιούνις σε εκείνο το σχολείο όταν εγώ ήμουν στην τελευταία τάξη. Τότε, μου είχε δώσει μια καραμέλα και με είχε ρωτήσει αν ήθελα να γίνουμε φίλοι. Αργότερα, θα γινόταν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου​—η γυναίκα μου!

Όταν η μητέρα της Γιούνις έμαθε ότι μελετούσε τη Γραφή, έβαλε τον διευθυντή του σχολείου να της αλλάξει γνώμη. Ο διευθυντής τής πήρε μάλιστα τα έντυπα μελέτης της. Ωστόσο, η Γιούνις ήταν αποφασισμένη να κρατήσει τον Ιεχωβά στο επίκεντρο της ζωής της. Όταν ήθελε να βαφτιστεί, οι γονείς της τής είπαν: «Έτσι και γίνεις Μάρτυρας του Ιεχωβά, θα φύγεις από το σπίτι μας!» Στα 17 της, η Γιούνις όντως έφυγε από το σπίτι, και μια οικογένεια ντόπιων Μαρτύρων ανέλαβαν με καλοσύνη να τη φροντίζουν. Συνέχισε τη μελέτη της και αργότερα βαφτίστηκε. Όταν παντρευτήκαμε το 1960, οι γονείς της δεν ήρθαν στον γάμο μας. Αλλά καθώς τα χρόνια περνούσαν, άρχισαν να μας σέβονται λόγω των πεποιθήσεών μας και του τρόπου με τον οποίο μεγαλώναμε τα παιδιά μας.

Αν και κουφοί, μεγαλώσαμε εφτά ακούοντα αγόρια. Αυτό ήταν ιδιαίτερα δύσκολο, αλλά φροντίσαμε να μάθουν τη νοηματική γλώσσα ώστε να επικοινωνούμε καλά και να τους διδάξουμε την αλήθεια. Οι αδελφοί και οι αδελφές στην εκκλησία μάς βοήθησαν παρά πολύ. Για παράδειγμα, κάποιος γονέας μάς έδωσε ένα σημείωμα που έγραφε ότι ένα από τα αγόρια μας έλεγε άσχημες λέξεις μέσα στην Αίθουσα Βασιλείας. Φροντίσαμε το ζήτημα επί τόπου. Τέσσερις γιοι μου, ο Τζέιμς, ο Τζέρι, ο Νίκολας και ο Στίβεν, υπηρετούν τον Ιεχωβά πιστά με τις γυναίκες τους και τις οικογένειές τους. Και οι τέσσερις υπηρετούν ως πρεσβύτεροι. Επίσης, ο Νίκολας και η γυναίκα του, η Ντέμπορα, βοηθούν στο μεταφραστικό έργο στη νοηματική γλώσσα στο γραφείο τμήματος της Βρετανίας, ενώ ο Στίβεν και η γυναίκα του, η Σάναν, ανήκουν στη μεταφραστική ομάδα της νοηματικής γλώσσας στο γραφείο τμήματος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Έναν μήνα πριν από την 40ή μας επέτειο, η Γιούνις έχασε τη μάχη με τον καρκίνο. Ήταν πολύ γενναία σε όλη αυτή τη δύσκολη περίοδο. Η πίστη της στην ανάσταση την κρατούσε δυνατή. Περιμένω με λαχτάρα τη μέρα που θα την ξαναδώ.

Τον Φεβρουάριο του 2012, έπεσα και έσπασα το ισχίο μου, και ήταν ολοφάνερο ότι θα χρειαζόμουν βοήθεια. Έτσι λοιπόν, πήγα να μείνω με έναν από τους γιους μου και τη γυναίκα του. Τώρα ανήκουμε στην Εκκλησία Κάλγκαρι Νοηματική, όπου συνεχίζω να υπηρετώ ως πρεσβύτερος. Βασικά, αυτή είναι η πρώτη φορά που ανήκω σε μια εκκλησία νοηματικής. Για σκεφτείτε! Όλα αυτά τα χρόνια που ήμουν σε αγγλική εκκλησία​—από το 1946—​πώς τα κατάφερνα πνευματικά; Ο Ιεχωβά τήρησε την υπόσχεση που έχει δώσει να φροντίζει τα αγόρια που είναι ορφανά από πατέρα. (Ψαλμ. 10:14) Είμαι ευγνώμων για τις προσπάθειες που κατέβαλλαν όλοι όσοι ήταν πρόθυμοι να γράφουν σημειώματα, να μάθουν τη νοηματική γλώσσα και να κάνουν τον διερμηνέα για εμένα όσο καλύτερα μπορούσαν.

Για να είμαι ειλικρινής, κάποιες φορές απελπιζόμουν και ήθελα να τα παρατήσω επειδή δεν καταλάβαινα τι έλεγαν οι άλλοι γύρω μου ή επειδή μου φαινόταν ότι κανείς δεν καταλάβαινε τις ανάγκες των κουφών. Αλλά εκείνες τις στιγμές σκεφτόμουν τα λόγια του Πέτρου στον Ιησού: «Κύριε, σε ποιον να πάμε; Εσύ έχεις λόγια αιώνιας ζωής». (Ιωάν. 6:66-68) Όπως πολλοί άλλοι κουφοί αδελφοί και αδελφές της γενιάς μου, έτσι και εγώ έμαθα να είμαι υπομονετικός. Έμαθα να περιμένω τον Ιεχωβά και την οργάνωσή του, και αυτό με ωφέλησε πάρα πολύ! Τώρα έχω πλούτο πνευματικής τροφής στη γλώσσα μου, και απολαμβάνω τη συναναστροφή στις συναθροίσεις και στις συνελεύσεις στην αμερικανική νοηματική γλώσσα. Έχω όντως ζήσει μια ευτυχισμένη και ανταμειφτική ζωή στην υπηρεσία του Ιεχωβά, του μεγάλου μας Θεού.