ઈશ્વરની સુંદર રચનાનો આનંદ લો!

શુંતમે પવિત્ર શાસ્ત્રમાં જોયું છે કે, કઈ રીતે એના લેખકો ઈશ્વર અને તેમના કામોની વાહ વાહ કરે છે? દાખલા તરીકે દાઊદે લખ્યું: “ભય તથા આશ્ચર્ય પમાડે એવી રીતે મને રચવામાં આવ્યો છે.” (ગીતશાસ્ત્ર ૧૩૯:૧૪) તેમ જ બીજા એક લેખકે લખ્યું: “હે યહોવાહ, તું મારો દેવ છે; હું તને મોટો માનીશ, હું તારા નામની સ્તુતિ કરીશ; કેમકે તેં અદ્‍ભુત કાર્યો કર્યાં છે.” (યશાયાહ ૨૫:૧) વળી, હજુ બીજા એક લેખક કહે છે: “ઈશ્વરના જ્ઞાનની તથા બુદ્ધિની સંપત્તિ કેવી મહાન છે!”—રૂમીઓને પત્ર ૧૧:૩૩, પ્રેમસંદેશ.

એક ડિક્શનરી પ્રમાણે ‘આશ્ચર્ય પામવું’ એટલે કે, “નવાઈ પામવું, અજાયબ થવું, વિચારમાં પડી જવું, અથવા રોજ જોવામાં ન આવે એવી બાબત કે બીના જોવી.”

જ્યારે નાનું બાળક કંઈ સાંભળે કે જુએ, ત્યારે તેને કેવી નવાઈ લાગે છે! તે મોટી મોટી આંખોએ જોયા જ કરે છે! જો કે, જેમ જેમ બાળકો મોટાં થાય છે, તેમ તેમ આ લાગણી ઓછી થતી જાય છે.

પરંતુ, પવિત્ર શાસ્ત્રના લેખકો યહોવાહનાં કામો જોઈને મોંમાં આંગળા નાખી ગયા હતા. વળી, તેઓની એ લાગણી હંમેશાં એવીને એવી જ રહી. એનું કારણ એ કે તેઓએ ઈશ્વરનાં મહાન કામો પર મનન કરવા સમય કાઢ્યો. એટલે જ દાઊદે કહ્યું: “વીત્યા દિનોને યાદ કરું છું, તારી લીલાનું ધરું છું ધ્યાન, મારા મનમાં રમ્યા કરે છે તેં જ કરેલા સઘળાં કામ.”—સ્તોત્રસંહિતા ૧૪૩:૫, સંપૂર્ણ બાઇબલ.

કેટલા આનંદની વાત છે કે આવી જ લાગણી આજે પરમેશ્વરના ભક્તોમાં પણ જોવા મળે છે! શું તમે પણ એવી જ લાગણી રાખો છો?