વધુ પડતું બોલવું: એમ ન વિચારશો કે તમારે બધું જ સમજાવવું જોઈએ. ઈસુએ સવાલો પૂછ્યા, જેથી લોકો વિચારી શકે અને યોગ્ય નિર્ણય લઈ શકે. (માથ ૧૭:૨૪-૨૭) સવાલો પૂછવાથી અભ્યાસ જીવંત બને છે. વિદ્યાર્થી કેટલું સમજ્યો છે અને એની માન્યતા શું છે એ સવાલો પૂછવાથી ખબર પડશે. (be-E ૨૫૩ ¶૩-૪) સવાલ પૂછ્યા પછી ધીરજ રાખો અને જવાબ માટે રાહ જુઓ. જો વિદ્યાર્થી ખોટો જવાબ આપે, તો તમે તરત સાચો જવાબ ન આપો. એના બદલે, વધારાના સવાલો પૂછો, જેથી તે પોતે સાચો જવાબ શોધી શકે. (be-E ૨૩૮ ¶૧-૨) વિદ્યાર્થી નવા વિચારો સમજી શકે માટે બહુ ઝડપથી બોલશો નહિ.—be-E ૨૪૦ ¶૪.

બધી જ માહિતી આપી દેવી: અભ્યાસના વિષય વિશે તમે જેટલું જાણો છો, એ બધું જ જણાવવાની જરૂર નથી. (યોહ ૧૬:૧૨) ફકરાના મુખ્ય મુદ્દાને વળગી રહો. (be-E ૨૨૬ ¶૪-૫) ઘણી બધી માહિતી મુખ્ય મુદ્દાથી ધ્યાન ભટકાવી દઈ શકે છે, પછી ભલેને એ રસપ્રદ હોય. (be-E ૨૩૫ ¶૩) વિદ્યાર્થીને મુખ્ય મુદ્દો સમજાય જાય પછી, બીજા ફકરામાં જાઓ.

આપેલી માહિતી ફક્ત આવરી જવી: આપણો ધ્યેય ફક્ત માહિતી આવરવાનો નથી, પણ વ્યક્તિના દિલ સુધી પહોંચવાનો છે. (લુક ૨૪:૩૨) પાઠમાં આપેલી મુખ્ય કલમ પર ભાર મૂકીને ઈશ્વરના શબ્દની તાકાતનો ઉપયોગ કરો. (૨કો ૧૦:૪; હિબ્રૂ ૪:૧૨; be-E ૧૧૪ ¶૧-૩) સાદાં ઉદાહરણો વાપરો. (be-E ૨૪૫ ¶૨-૪) વિદ્યાર્થીનાં પડકારો અને માન્યતાઓ ધ્યાનમાં રાખો. એ પ્રમાણે પાઠ રજૂ કરો. આવા સવાલો પૂછો: “તમે જે શીખી રહ્યા છો એ વિશે તેમને કેવું લાગે છે?” “આ યહોવા વિશે શું શીખવે છે?” “આ સલાહ લાગુ પાડવાથી કેવા ફાયદા થશે?”—be-E ૨૩૮ ¶૩-૫; ૨૫૯ ¶૧.