Sa tapos nga maluwas ang mga Israelinhon sa Paraon kag sa iya mga hangaway sa Pula nga Dagat, may rason gid sila nga pasalamatan si Jehova. May rason man kita nga pasalamatan si Jehova. Matuod, kon makaatubang kita sing mga kabudlayan, madali kita maluyahan. Pero kon pamalandungan naton ang aton mga pagpakamaayo, mapabakod kita kag malugpayan.

Ang isa sa aton ginapakabahandi nga mga pagpakamaayo amo ang aton pat-od nga paglaum nga  kahilwayan gikan sa tanan nga butang nga nagapaantos kag nagapabudlay sa aton. Bisan ano man nga kabudlayan ang aton maatubang, nahibaluan naton nga indi kita pagpabay-an ni Jehova. Ginaamanan kita sang aton mahigugmaon nga Manugbantay sang tanan naton nga kinahanglanon agod makaalagad kita sa iya sing matutom. Padayon sia nga nangin “dalangpan kag kusog [naton], handa gid sia nga magbulig sa tion sang kalisdanan.” (Sal. 46:1) Kon huptan naton ini nga mga pagpakamaayo, makabulig ini sa aton nga maatubang bisan ang pinakamabudlay nga kahimtangan. Sa bug-os nga tuig, kabay nga pamalandungan naton ang aton mga pagpakamaayo kag ‘pasalamatan si Jehova, kay maayo sia; ang iya mainunungon nga gugma wala sing katapusan.’—Sal. 106:1.