SANG nagligad nga lima ka gatos ka tuig, ginkadtuan sang mga Espanyol ini nga lugar sa una nga tion. Gintawag nila ini nga Costa Rica (Manggaranon nga Baybayon), kay nagdumdom sila nga makakita sila diri sing madamo gid nga bulawan. Pero napaslawan sila. Bantog ini nga lugar subong, indi bangod sa bilidhon nga mga metal kundi bangod madamo diri sing sarisari nga mga tanom kag mga sapat.

Ang mga taga-Costa Rica kilala nga mga Ticos bangod sang ila kinabatasan nga ginadugangan sing “-ico” ang punta sang mga tinaga. Halimbawa, sa baylo nga magsiling “un momento” (dali lang), nagasiling sila “un momentico” (dali lang gid). Kinaandan na nga nagasiling sila “¡pura vida!” (putli nga kabuhi!) sa pagpabutyag sang ila apresasyon ukon pag-ugyon ukon sa pagtamyaw ukon sa pagpaalam.

Ang isa sa paborito nga pagkaon sang taga-Costa Rica amo ang gallo pinto (literal nga nagakahulugan sing “baraw nga sulog”)—gintig-ang nga bugas kag ginlaga nga balatong nga ginsamo upod ang mga rekado. Puede ini kaunon sa pamahaw, panyaga, ukon panyapon.  Ang kinaandan nila nga ilimnon amo ang café chorreado—kape nga ginasala sa tela nga ginapakabit sa bulutangan nga sa masami human sa kahoy.

Mga 450 ang kongregasyon sang mga Saksi ni Jehova sa Costa Rica. Ang ila mga miting ginahiwat sa napulo ka lenguahe, lakip ang Costa Rican Sign Language kag ang duha ka lokal nga lenguahe sang Costa Rica—ang Bribri kag Cabecar.