Աստված այս խոսքերն ուղղել էր Երեմիա մարգարեի օրերում ապրող հրեաներին։ Քանի որ նրանք անտեսել էին Եհովայի a արդար օրենքները և նրա մարգարեների սիրառատ խրատները, նա չէր պաշտպանելու նրանց վատ արարքների հետևանքներից (Առակներ 1։24-32)։

 «Դրա համար էլ այսպես է ասում Եհովան»։ «Դրա համար էլ» արտահայտությունը կապ է ստեղծում նախորդ համարների հետ։ Երեմիա 11։1-10 համարներում Եհովան իր ժողովրդին ասում է, որ նրանք խախտել են այն ուխտը կամ համաձայնությունը, որը նրանց նախահայրերը կապել էին իր հետ (Ելք 24։7)։ Իրենց Ստեղծչին պաշտելու փոխարեն հրեաները կուռքերի էին երկրպագում։ Այս հավատուրացության հետևանքով հրեաները ամեն տեսակ չար գործեր էին անում, այդ թվում՝ իրենց երեխաներին զոհ էին մատուցում (Երեմիա 7։31)։

 «Ահա ես նրանց վրա.... չարիք պիտի բերեմ»։ Երբ Աստվածաշնչում ասվում է, որ Աստված որևէ բան է անելու, հաճախ դա նշանակում է, որ նա պարզապես թույլ է տալու՝ դա տեղի ունենա։ Վերոնշյալ իրավիճակում հենց այդպես եղավ։ Կեղծ կուռքերին պաշտելով և Եհովայի բարձր բարոյական չափանիշները մերժելով՝ նրա ժողովուրդը սարսափելի տառապանքներ կրեց։ Նրանք նաև զրկվեցին Աստծու պաշտպանությունից։ Դրա հետևանքով նրանց հզոր թշնամին՝ Բաբելոնի թագավորը, գրավեց Երուսաղեմը և նրա բնակիչներին տարավ գերության։ Կեղծ աստվածները չկարողացան փրկել իրենց վստահողներին (Երեմիա 11։12, 25։8, 9)։

 Թույլ տալով, որ իր ժողովրդի հետ նման դժբախտություններ պատահեն՝ Աստված անարդար չվարվեց կամ չարիք չգործեց։ Հակոբոս 1։13-ում ասվում է. «Աստված չար բաներով չի կարող փորձվել, և ինքն էլ ոչ մեկին չի փորձում»։ Երեմիա 11։11-ում թարգմանված «չարիք» բառը բնագրային լեզվում b կարող է նաև նշանակել «արհավիրք» կամ «աղետ». բառեր, որոնք ճշգրտորեն նկարագրում են հրեաների հետ տեղի ունեցածը։

 «Ինձ օգնության կկանչեն, բայց ես նրանց չեմ լսի»։ Եհովան չի լսում այն մարդկանց աղոթքները, ում «ձեռքերը լիքն են արյունով», կամ ովքեր կեղծ աստվածների են ապավինում (Եսայիա 1։15; 42։17)։ Սակայն նա լսում է այն մարդկանց աղոթքները, ովքեր անկեղծորեն զղջում են իրենց վատ արարքների համար և խոնարհաբար վերադառնում են իր մոտ (Եսայիա 1։16-19; 55։6, 7)։

 Մ. թ. ա. 647 թ.-ին Եհովան Երեմիային նշանակեց որպես իր մարգարե։ Մոտ 40 տարի Երեմիան Հուդայի ժողովրդին զգուշացնում էր Աստծու դատաստանի մասին։ Բայց նրանք չէին ցանկանում լսել։ Այդ ժամանակ էր, որ մարգարեն գրեց Երեմիա 11։11-ում գրված խոսքերը։ Ի վերջո՝ մ. թ. ա. 607 թ.-ին, մարգարեի նախազգուշացումները իրականացան՝ բաբելոնացիները կործանեցին Երուսաղեմը (Երեմիա 6։6-8; 39։1, 2, 8, 9)։

 «Երեմիա» գիրքը նաև հույսի մասին է խոսում։ Եհովան ասաց. «Երբ Բաբելոնում յոթանասուն տարին լրանա.... կհաստատեմ ձեր մասին իմ բարի խոսքերը՝ ձեզ այս վայրը [հրեաների հայրենիք] վերադարձնելով» (Երեմիա 29։10)։ Եհովան այս խոստումը իրականացրեց մ. թ. ա. 537 թ.-ին, երբ մարերն ու պարսիկները գրավեցին Բաբելոնը։ Եհովան թույլ տվեց, որ ողջ կայսրությունով մեկ ցրված իր ժողովուրդը վերադառնա հայրենիք և կրկին երկրպագի իրեն ճիշտ ձևով (2 Տարեգրություն 36։22, 23; Երեմիա 29։14)։

 Դիտիր «Երեմիա» գրքի մասին այս կարճ տեսանյութը։