«ԵՐԲ մկրտվեցի, 15 տարեկան էի։ Վեց ամիս անց սկսեցի ենթառահվիրա ծառայել։ Մեկ տարի հետո ռահվիրայության դիմում գրեցի։ Միջնակարգ դպրոցն ավարտելուց հետո ցանկություն հայտնեցի ծառայելու այնտեղ, որտեղ Թագավորության քարոզիչների մեծ կարիք կար։ Ես ուզում էի տեղափոխվել իմ քաղաքից և առանձին ապրել իմ տատիկից, որը Եհովայի վկա չէր։ Որքա՜ն տխրեցի, երբ շրջանային վերակացուն ասաց, որ ես նշանակվում եմ ծառայելու հենց այն քաղաքում, որտեղ ծնվել եմ։ Փորձեցի ցույց չտալ նրան, թե ինչ եմ զգում։ Գլխիկոր հեռացա՝ խորհելով նրա ասածի շուրջ։ Իմ ծառայակցին ասացի. «Ինձ թվում է, որ Հովնանի պես եմ արձագանքում։ Բայց ի վերջո Հովնանը գնաց Նինվե։ Ուստի ես էլ կծառայեմ այնտեղ, որտեղ նշանակվել եմ»։

Արդեն չորս տարի է, ինչ ծառայում եմ իմ քաղաքում և տեսնում եմ, թե որքան իմաստուն էր հնազանդվել տրված առաջնորդությանը։ Գլխավոր խնդիրը իմ բացասական տրամադրվածությունն էր։ Հիմա ես շատ ուրախ եմ։ Մեկ ամսում անցկացրել եմ Աստվածաշնչի 24 ուսումնասիրություն։ Եհովայի օգնությամբ ես նույնիսկ սկսեցի Աստվածաշունչ ուսումնասիրել տատիկիս հետ, որը նախկինում հակառակվում էր»։

Ֆիջիում ապրող մի կին, որն Աստվածաշունչ էր ուսումնասիրում, ընտրության առաջ էր կանգնած՝ համաժողովի գնալ կամ ամուսնու հետ մասնակցել բարեկամի ծննդյան տոնակատարությանը։ Նրա ամուսինը համաձայնվեց, որ կինը գնա համաժողով։ Վերջինս ասաց, որ համաժողովից հետո կմիանա նրան։ Սակայն երբ վերադարձավ տուն, մտածեց, որ ավելի լավ է խուսափել այն իրավիճակից, որը կարող է հոգևորապես վնասել իրեն, ուստի չգնաց։

Երբ ամուսինը բարեկամներին ասաց, որ իր կինը «Վկաների հավաքույթից» հետո իր խնդրանքով կգա ծննդյան խնջույքին, նրանք պատասխանեցին. «Նա չի գա։ Եհովայի վկաները ծնունդ չեն նշում»։ *

Ամուսինը հպարտ էր, որ կինը հաստատուն մնաց և դեմ չգնաց իր համոզմունքներին ու խղճին։ Ավելի ուշ կինն իր հավատարմության շնորհիվ կարողացավ վկայություն տալ ամուսնուն և ուրիշներին։ Արդյունքում՝ նրա ամուսինը սկսեց ուսումնասիրել Աստվածաշունչը և հաճախել ժողովի հանդիպումներին։